สบายๆสไตล์ลุงเปา.....

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/869d1f52.jpg


เสียงหัวใจร่ำร้องดังก้องหู
มันร้องอู้อื้ออึงคะนึงหวน
เอาหมอนปิดสนิทหนำยังคร่ำครวญ
จนปั่นป่วนป้อแป้ชะแง้มอง

มันมืดมิดอย่างนี้ยังมีหน้า
จะไปหาคนดีเกือบตีสอง
ต้องหักห้ามกายใจมิให้จอง
ขืนลำพองต้องตีขยี้ใจ

โอ้ ใจเอ๋ย ล่ามโซ่ซะดีมั้ง?
จะไปหวังว้าวุ่นลุ้นอยู่ได้
เขารังเกียจเกลียดชังอย่างอะไร
รู้บ้างไหม?ไยโง่งม? ไยซมซาน?

เสียงหัวใจคร่ำครวญดั่งหวนไห้
ห้ามอย่างไรไม่ฟังยังฟุ้งซ่าน
แม้เจ็บปวดรวดร้าวยังก้าวคลาน
ไม่สงสาร.!หมางเมิน.!เชิญ ฆ่า แกง.!!

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/flowers1.gif

รอยยิ้ม

ยิ้มผูกมิตรไมตรีที่หยิบยื่น
ต่างสดชื่นตื้นตันดั่งจันทร์ฉาย
ยิ้มให้กันวันคืนขมขื่นคลาย
ทุกข์มลายหายวับไปกับลม

โลกจะสวยด้วยยิ้มที่สดใส
ยิ้มจากใจใกล้ชิดสนิทสนม
ต่างยิ้มให้ไยรักจักรื่นรมย์
เฝ้าชื่นชมไมตรีดั่งมีมนต์

จงยิ้มสู้อุปสรรคเข้าทักถาม
มิเกรงขามข้ามไปด้วยใจข้น
สู่จุดหมายปลายทางอย่างอดทน
ปลอบใจตนให้ตื่นสู้คลื่นแรง

ยิ้มคือพลังสร้างสรรค์อันสดสวย
ให้ร่ำรวยความดีด้วยสีแสง
ดั่งสายรุ้งพุ่งผ่านด่าน,กำแพง
เข้าทิ่มแทงความเศร้าให้เบาบาง

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/A546026.jpg

ก่อนนิทรา...

ทำสิ่งใดวันนี้ดีแล้วหรือ?
ด้วยความซื่อสัตย์จริงยิ่งวันไหน
รักตัวเองยิ่งนัก..?หรือรักใคร?
มีแต่ให้..?หรือเอา มาเข้าตัว?

พยาบาท อาฆาต ประมาทไหม?
ผูกน้ำใจไมตรี หรือตีหัว?
มีเมตตาต่อเขา หรือเมามัว?
หรือเกรงกลัว บาปกรรม จะซ้ำเติม?

เหน็ดเหนื่อยบ้างหรือเปล่า? เล่าพี่น้อง
หรือคะนอง บงการ งานริเริ่ม
อย่างเพียงพอ หรือขอ มาต่อเติม
หรือช่วยเพิ่ม แรงใจ ให้รุ่งเรือง?

รัก ในสิ่งที่ทำ แม้ลำบาก
ตั้งใจ พากเพียรก่อ อย่างต่อเนื่อง
เอาใจใส่ เจือจุน ไม่ขุ่นเคือง
รู้ ครบเครื่อง รอบคอบ อย่างชอบธรรม

ค่ำคืนนี้ ก่อนนิทรา หลับตาฝัน
จงแบ่งปัน น้ำใจ ให้ดื่มด่ำ
แผ่กุศล ผลบุญ เพื่อหนุนนำ
ให้บาปกรรม เคยสร้าง เจือจางลง

จะยิ้มรับ อรุณรุ่ง วันพรุ่งนี้
ด้วยฤดี แจ่มใส ไม่ลุ่มหลง
ขอร่วมทาง สร้างสรรค์ อย่างมั่นคง
ใฝ่ดำรง ดีงาม ทุกยาม..เทอญฯ

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/4-446.gif

ยิ้มรับอรุณ

เมื่อคืนนอนหลับไหลฝันไม่หวาน
วิ่งซมซานหนีภัยจนใจหาย
ชีวิตต้องต่อสู้มิรู้วาย
ยังกล้ำกลายในฝันทุกวันคืน

แต่ขอคิดทุกอย่างในทางบวก
เพื่อผนวกแรงใจให้สดชื่น
คิดแต่สิ่งดีงามยามนั่งยืน
ให้เริงรื่นใจกายแม้ดายเดียว

ขอยิ้มรับไออุ่นอรุณฉาย
นภาพรายสีฟ้าต้นหญ้าเขียว
กาแฟร้อนมาให้พร้อมไข่เจียว
ริมปากเรียวยิ้มรื่นแสนชื่นใจ

ยิ้มให้คนรอบข้างอย่างฉันท์มิตร
พาใกล้ชิดทิศทางสว่างไสว
ยิ้มให้สิ่งแวดล้อมน้อมทรวงใน
ความสดใสในหน้าสง่างาม

ใจเป็นสุขทุกที่ยามมีเพื่อน
ต่างเยี่ยมเยือนเตือนจิตคอยคิดห้าม
ยามลุ่มหลงสงสัยใคร่ติดตาม
และคอยปรามยามที่จะมีภัย

ให้ความรัก เมตตาอย่าเพ่งโทษ
แม้ยามโกรธเคืองแค้นแสนหมั่นใส้
ยิ้มไว้ก่อนเถิดหนาไม่ว่าใด
ด้วยหัวใจสีแดงเชิญแบ่งปัน

เช้าวันนี้ที่รักยิ้มทักก่อน
ดั่งรับพรจากพรหมภิรมย์ขวัญ
จงทำจิตให้สว่างในกลางวัน
ขอฝากฝันยามราตรีสีชมพู


“เปาบุ้นจิ้น”

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/bord1344.gif

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/31__450x600_cat-tiger1.jpg

รอ..นานจัง.!!

สองเรารู้จักกันอย่างฉันท์มิตร
ด้วยดวงจิตผูกพันปนหวั่นไหว
มิเคยรู้ตัวจริงยังกริ่งใจ
ว่าเป็นใครไหนกันรอวันเจอ

ยิ่งคุยกันยิ่งคุ้นอบอุ่นนัก
ต่างทอถักสายใยด้วยใจเผลอ
วันไหนไม่คุยกันใจมันเบลอ
ยิ่งรอเก้อยิ่งกลุ้มอยากกุมกร

ทั้งเป็นห่วงเป็นไยทั้งไกลห่าง
อยากเคียงข้างดวงใจให้ออดอ้อน
เจ็บป่วยใดบ้างหนาใจอาทร
หรือเจ้านอนซมซานสงสารจัง

เฝ้ารอวันพบหน้านิจจาเอ๋ย
กระไรเลยแสนยากสุดฝากฝัง
ดุจเวรซ้ำกรรมซัดสะบัดบัง
ให้เพพังดั่งทรายทะลายลง

ขอฝากใจให้เจ้าเฝ้ารอหน่อย
ผิดนัดบ่อยพลอยยุ่ยเป็นผุยผง
พาดวงใจไหวหวั่นไม่มั่นคง
ขอโฉมยงเจือจานอย่าราญรอน

ทั้งการงานรัดตัวจึ่งมัววุ่น
โดนทั้งฝุ่นทั้งลมระดมต้อน
แม้เหน็ดเหนื่อยเพียงใดไม่อาทร
เพียงขวัญอ่อนรอพี่เท่านี้พอ

กาลเวลาพิสูจน์ได้ว่าใครแน่
จะพ่ายแพ้นิวรณ์ที่รอน,ล่อ
ใครที่ยังมั่นคงปักธงรอ
ร่วมถักทอ “รักแท้” ดูแลกัน

“เปา บุ้นจิ้น”

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/GetAttachmentCAJ93XJL.jpg

เคยบอกว่าอย่ารักฉันเลยนะ
เดี๋ยวเธอจะผิดหวังคนอย่างฉัน
เราใช่คนสูงค่าไม่ว่ากัน
ขืนพัวพันหวั่นใจจะไกลตา

เรายังไม่เหมาะสมจะชมชื่น
ทางยังไม่ราบรื่นขืนรอท่า
อุปสรรคขวากหนามจะตามมา
เสียเวลาเปล่า เปล่า อย่าเมามัว

เธอยังไม่รู้จักอาจหนักอก
เดี๋ยวจะพกความพ่ายจากชายชั่ว
ไม่เป็นชิ้นเป็นอันจงหวั่นกลัว
รีบเอาตัวออกห่างอย่าข้างเคียง

จงดูฉันทุกมุมอย่าลุ่มหลง
ใบหน้าตรงคงดีไม่มีเฉียง
แต่ด้านข้างด้านหลังอาจยังเอียง
อย่าเพิ่งเสี่ยงเลยหนอฉันขอเตือน

จงเหลียวมองคนอื่นที่ชื่นชอบ
แล้วประกอบเปรียบเปรยอาจเลยเลื่อน
มองทะลุปรุกลางอย่าลางเลือน
ควรจะเยือนหรือเหย้าหรือ..เข้าที?

อย่ารักฉันเลยนะจะบอกให้
เพราะหัวใจของฉันมันป่นปี้
เธอนั้นหนอพร้อมรับกับคนดี
เดี๋ยวจะถูกย่ำยี จาก..ชายเลว

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

http://add.ohzeed.com/images/65moon.jpg


ดวงจันทร์เศร้า?

แม้นสีแห่งจันทราจะซาซีด
ดุจใครขีดม่านบังแผ่รังสี
ด้วยเมฆหมอกเคลื่อนคลาจึ่งราคี
ดั่งฤดีแห่งชนที่หม่นมัว

ธรรมชาติแห่งจันทร์นั้นงามเด่น
ยิ่งคืนเพ็ญเย็นสพรั่งดั่งยวนยั่ว
ประดุจดังเทพธิดาปรากฏตัว
ยื่นดอกบัวแสนงามอร่ามตา

ในคืนนี้ดวงฤดีข้าแสนเศร้า
ดั่งมีเงามืดมิดมาปิดหน้า
สิ่งใดหวังตั้งใจยิ่งไคลคลา
มันเป็นเรื่องธรรมดาต้องฝ่าฟัน

โอ้ เมฆหมอกแห่งใจทำให้หมอง
เคยลำพองต้องพ่ายดั่งพรายคั่น
แสงแห่งธรรมนำจิตมืดมิดพลัน
แสงแห่งจันทร์ซีดจางหมดทางเดิน

จะต้องงมมะงาหรากี่คราหนอ
จึงจะพอใช้กรรมที่พร่ำเหิน
ก็จะขอทนทานแม้นานเกิน
ใจยับเยินชั่งมันเพียงจันทร์มอง

จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าขาเมตตาด้วย
ดวงใจป่วยปั่นป่วนยิ่งชวนหมอง
ทำวันนี้ดีสุดแล้วแต่...แห้วกอง
เมื่อไหร่ทองทาบทาจะมาเยือน

ขอเพียงจันทร์เห็นใจอย่าไกลห่าง
มอบเส้นทางให้เดินแม้เนิน,เถื่อน
จะขอมอบดวงแดมิแชเชือน
ขอเพียงจันทร์เป็นเพื่อนอย่าเลือนลา

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/1208960542540.gif

.~ * ตาบอดถือคบ *~.

ยามค่ำคืนเดือนแรมฟ้าแซมหมอก
เดินในตรอกผู้คนเข้าชนร่าง
ภิกษุหนึ่งมุ่งหน้ามาตามทาง
ในท่ามกลางเกะกะปะทะกาย

ไม่ช้านานผ่านพ้นคนพลุกพล่าน
มีขอทานคนหนึ่งเดินผึ่งผาย
แถมตาบอดสอดรู้มิดูดาย
ภิกษุปรายตามองต้องตะลึง

“มองไม่เห็นไยเจ้าจึงถือคบ”
“กลัวต้องหลบผู้คนชนหงายผลึ่ง”
“เจ้าช่างมีน้ำใจ ให้ตราตรึง”
“ไม่คำนึงตรงนั้น ผมหวั่นกลัว”

คนที่มีน้ำใจไม่อวดอ้าง
จึงอยู่อย่างสงบคบไปทั่ว
แม้ตาบอดมืดมนคนไม่มัว
ไม่คิดเห็นแก่ตัวรู้ชั่วดี

สาธุชนคนดีมีแต่ให้
จะสุขใจไร้ทุกข์สนุกที่
ได้แบ่งปันช่วยเหลือเอื้ออารี
ขอจงมีสายตา อย่าบอดเลย

“เปาบุ้นจิ้น”

[น้องรัก]

กราบสวัสดีค่ะลุงเปาและญาติธรรมทุกคน
ลุงเปาสบายดีค่ะไหมค่ะส่วนน้องรักสบายดีค่ะ
ช่วงนี้ก็เรื่อยๆๆที่หนาวไหมค่ะอากาศเปงยังไงบ้าง
ขอบคุณนะคะลุงเปาที่คิดถึงและและเป็นห่วงหลานคนนี้
ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะคะน้องรักคิดว่าน้องรักไม่ได้เข้ามานานทุกคนคง
ลืมน้องรักกันไปหมดแล้ว
ยังไงลุงเปาก็ดูแลตัวเองดีๆๆนะคะดูสุขภาพด้วย
หลานเป็นห่วงค่ะลุงเปา

[paobunjin]

กราบสวัสดีค่ะลุงเปาและญาติธรรมทุกคน
ลุงเปาสบายดีค่ะไหมค่ะส่วนน้องรักสบายดีค่ะ
ช่วงนี้ก็เรื่อยๆๆที่โน่นหนาวไหมค่ะอากาศเปงยังไงบ้าง
ขอบคุณนะคะลุงเปาที่คิดถึงและและเป็นห่วงหลานคนนี้
ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะคะน้องรักคิดว่าน้องรักไม่ได้เข้ามานาน
ทุกคนคงลืมน้องรักกันไปหมดแล้ว
ยังไงลุงเปาก็ดูแลตัวเองดีๆๆนะคะดูสุขภาพด้วย
หลานเป็นห่วงค่ะลุงเปา

ขอบใจน้องรักมากจ้า ที่เป็นห่วงลุงเปา
ลุงเปาสบายดี และดูแลสุขภาพอยู่เสมอ
ที่โน่น แม้จะเป็นหน้าร้อน แต่ก็ยังร้อนๆหนาวๆอยู่
อากาศเปลี่ยนแปลงไปมาอยู่เรื่อยๆ แต่ก็พอทนได้
น้องรักมีเวลาว่างๆก็เข้ามาเยี่ยมเยียนกันบ้างนะ
เพราะถ้าเงียบหายไปนานๆก็ทำให้พวกเราคิดถึงและเป็นห่วง
อย่างทั่นยาย ช่วงนี้เงียบหายไปนานเลย
แม้แต่ในลานธรรม กระทู้ของเธอ ก็ไม่เห็นเธอไปเขียนอะไร
ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง?
ดูแลตัวเองดีๆนะน้องรัก
ลุงเปาจ้า

[น้องรัก]

ค่ะลุงเปา

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/1_display12-1.jpg

เสียงรำพันจากคนไกล

นั่งมองดาวเดือนคู่รุบหรู่แสง
หมดเรี่ยวแรงคนไกลที่ใฝ่ฝัน
เคยสัญญาว่าไว้ไม่นานวัน
ได้พบกันแน่นอนกับคนดี

ตั้งใจสร้างเนื้อตัวไม่มัวท้อ
เพื่อจะขอพักร้อนอย่างเร็วรี่
แต่เวรซ้ำกรรมซัดพัดทวี
ทุกสิ่งที่หวังไว้ทะลายลง

ธรรมชาติเสกสรรค์สวรรค์แกล้ง
ทั้งภัยแล้งแรงฤทธิ์คายพิษสง
ฝุ่นตลบอบอวลถ้วนแดนดง
มิยืนยงพังพาบจนราบราน

ทั้งการงานย่อยยับไปกับหน้า
ทุกหย่อมหญ้าเหลวแหลกจนแตกซ่าน
เหลือเพียงซากเศษทบให้พบพาน
ต้องซมซานเซซังสุดหยั่งดิน

ต้องทนสู้กู้ซากทั้งรากฐาน
ประกอบการขึ้นใหม่ยังไม่สิ้น
ทั้งซ่อมแซมแก้ไขใจรวยริน
แม้พังพินท์ไม่ท้อขอแก้ตัว

สงสารน้องคนดีที่รอท่า
นั่งมองฟ้าสีหม่นมืดมนทั่ว
รออีกนิดเถิดนะอย่าเกรงกลัว
เมื่อดอกบัวพ้นใบคงได้ชม

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/ATT00025-1.jpg

เกลียดเธอไม่ทัน

หัวใจฉันเข็ดขยาด อำนาจรัก
เคยถูกผลัก,หัก,ถม จนขมไหม้
พอหลงรักหลงซึ้งสักหนึ่งใคร
ก็ถูกไสถูกสับ จนยับเยิน

จากหนึ่งเป็นสอง,สาม สุดห้ามหัก
ขอเพียงรักเยียวยาคราหกเหิน
รักคือยาวิเศษเรืองเดชเกิน
พาเพลิดเพลินทิพย์วิมานสถานพรหม

แต่มินานความรัก ก็ออกฤทธิ์
เริ่มพ่นพิษหยิบยื่นความขื่นขม
จึ่งรังเกียจเดียดฉันท์ กลัววันตรม
มิขอชมขอเชย รักเอย...ลวง.!!

แต่ครานี้พบเธอมันเผลอไผล
ดวงฤทัยโลดแล่นสู่แมนสรวง
แสนเริงรื่นชื่นใจไปทั้งดวง
จึ่งตักตวงความรัก สำลักแล้ว

ลืมไปว่าเคยเกลียดเคยเดียดฉันท์
ลืมคืนวันปวดร้าว คราวนี้แจ๋ว
หลงรักเธอเหลือเกินดั่งเพลินแจว
รักเพริดแพร้ว คลั่งไคล้...กลียด ไม่ทัน.!!

"เปาบุ้นจิ้น"

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/bord1344.gif

[pikulkaew]

เรื่องความรักมักหวาน...สะท้านไหว
อ่านทีไรใคร่คิด..นิมิตฝัน
ความรักแท้แน่นอน"ตอนรักกัน"
เสน่หาผลักดัน....จนมั่นคง

หวานปนซึ้งถึงคำที่พร่ำพลอด
แว่วตลอดถึงทรวงสมประสงค์
จนถึงวันสองเรารวมเผ่าพงษ์
ให้รักส่ง..ของขวัญ...วันวิวาห์.

[noppakorn]

อันน้ำผึ้งเดือนห้าว่าหวานสุด
ไม่หวานดุจกลอนลุงเปาฯเจ้าความหวาน
ทั้งกลอนรักกลอนเศร้าเคล้ากังวาล
ให้สะท้านหวานปนขมสาสมใจ
ทั้งสอดแทรกเรื่องราวพราวเรื่องรัก
ให้ประจักษ์เห็นรักซึ้งซึ่งสดใส
ถึงตอนขมก็ไม่ชื่นขื่นฤทัย
ทั้งสอดไส้คติธรรมงามบทกลอน...

นพกรณ์ ครับ

[paobunjin]

เรื่องความรักมักหวาน...สะท้านไหว
อ่านทีไรใคร่คิด..นิมิตฝัน
ความรักแท้แน่นอน"ตอนรักกัน"
เสน่หาผลักดัน....จนมั่นคง

หวานปนซึ้งถึงคำที่พร่ำพลอด
แว่วตลอดถึงทรวงสมประสงค์
จนถึงวันสองเรารวมเผ่าพงษ์
ให้รักส่ง..ของขวัญ...วันวิวาห์.

พิกุล ค่ะ


เพราะความรักมักมาตอนเราเผลอ
ตอนใจเบลอเพ้อฝันหวั่นผวา
ฉันรักเธอ เธอรักฉัน จำนรรจา
จนรักพาเข้าพงดงฉิมพลี

เพราะบุพเพสันนิวาสประสาทให้
สองร่วมใจร่วมฝันวันสุขี
สองร่วมรักร่วมภิรมย์สมฤดี
ชื่นชีวีหายเครียด เกลียดไม่ทัน

ลุงเปา จ้า

[paobunjin]

อันน้ำผึ้งเดือนห้าว่าหวานสุด
ไม่หวานดุจกลอนลุงเปาฯเจ้าความหวาน
ทั้งกลอนรักกลอนเศร้าเคล้ากังวาล
ให้สะท้านหวานปนขมสาสมใจ
ทั้งสอดแทรกเรื่องราวพราวเรื่องรัก
ให้ประจักษ์เห็นรักซึ้งซึ่งสดใส
ถึงตอนขมก็ไม่ชื่นขื่นฤทัย
ทั้งสอดไส้คติธรรมงามบทกลอน...

นพกรณ์ครับ

กลอนลุงเปาเคล้าน้ำผึ้งถึงญาติมิตร
ชะโลมจิตให้สดชื่นในคืนซ่อน
เพราะความรักปักฤทัยไม่เคลื่อนคลอน
ฝากงามงอนวอนเว้ายามเศร้าตรม

น้ำผึ้งจากทะเลทรายให้ความหวาน
ดั่งกลอนกานท์รวยรื่นมิขื่นขม
ให้ญาติมิตรสนิทใจไว้เชยชม
ช่วยพร่างพรมน้ำทิพย์ สู้ยิบตา

แม้บางครั้งหัวใจไม่เริงรื่น
ประดุจยืนเท้าปริ่มริมหน้าผา
คิดถึงยอดมิ่งขวัญกัลยาณ์
อยากสบตาอีกสักครั้ง เพื่อสั่ง...ลา

ลุงเปา
ขอบคุณคุณนพกรณ์มากๆ ที่มาเยี่ยมเยียนนะครับ
หายเหงาไปเยอะเลย

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/1-3.jpg

ทะเลทรายกับสายลม

ตัวของฉันดั่งทรายที่ไกลน้ำ
ความชุ่มฉ่ำไม่มีให้ที่ซ่อน
ถูกลมพัดซัดเซพเนจร
สู้ความร้อนฝุ่นฟุ้งที่พุ่งชน

จึ่งคร่ำครวญหวนหานิจจาเอ๋ย
จะมีใครไหนเลยที่เคยสน
พอเจอฝุ่นลมแล้งให้แกล้งทน
เฝ้ารอจนหม่นมานมานานปี

แม้เงยหน้าหาเมฆที่เสกฝน
มีแต่เพียงลมบนที่หม่นสี
แสงแดดจ้ากล้าแกร่งดั่งแทง,ตี
เมื่อไหร่หนอจะมีที่ฝนพรำ

แสนคิดถึงเกลียวคลื่นระรื่นริก
กระเซ้าซิกหาดทรายเฝ้ากรายกล้ำ
แสนห่วงหวงคนดีที่ใจดำ
ขอฝากเพียงถ้อยคำ...อย่าอำลา

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

http://www.ohzeed.com/fell_002.jpg (http://www.ohzeed.com)

เหนื่อยไหมคนดี?

วิ่งไม่ไหวเหนื่อยล้ามิกล้าหยุด
ดวงใจทรุดซมซานจนมานไหม้
จะขออยู่สู้ทนดั้นด้นไป
สู่หลักชัยชีวิตที่ขีดเอง

กำลังใจใครหนอที่รออยู่
เฝ้าเชิดชูเพียงใดด้วยใจเพ่ง
เฝ้านั่งนับรอวันไม่หวั่นเกรง
แต่ไม่เร่งไม่ร้อนค่อยผ่อนปรน

สงสารจังคนดีที่รอเก้อ
คอยพบเจอดวงแดตั้งแต่ต้น
ถึงจะนานเพียงใดจะไม่จน
จะขอทนรอรับวันกลับมา

จะมีไหมวันนั้นที่ฉันหวัง
จะได้นั่งเคียงคู่พาซู่ซ่า
จะพูดพร่ำรำพันกับขวัญตา
จะกล่าวคำจ๊ะจ๋ามองหน้ากัน

จะขอฝันขอเฟื่องในเรื่องรัก
จะขอถักขอทอเข้าหอขวัญ
จะขอนอนหนุนตักในสักวัน
จะมีกันและกันนิรันดร

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

http://www.ohzeed.com/fell_012.jpg (http://www.ohzeed.com)

.~- รักติดลบ -~.

เมื่อความรักออกฤทธิ์จนติดลบ
ยามแรกพบคบกันหมั่นชิดใกล้
สองซาบซึ้งตรึงจิตสนิทใน
คล้องดวงใจจับจองดั่งต้องมนต์

รสรักหวานซ่านซ่าจนบ่าท่วม
สองรักร่วมต่อเติมตอนเริ่มต้น
ประคองคู่ชู้ชมติดลมบน
ดั่งเวียนวนแหวกว่ายในสายธาร

บัดนี้ดวงฤดีพี่แสนเศร้า
ทุกข์รุมเร้าเข้าแทรกจนแตกซ่าน
ดั่งหลงทางหว่างห้วงติดบ่วงมาร
ต้องซมซานหวานอมสุดข่มใจ

ด้วยรักจำนิราศน์ต้องขาดช่วง
รักหลุดร่วงโรยราแทบบ้าใบ้
รักแท้แพ้ใกล้ชิดพ่นพิษไกล
ดั่งเถาวัลย์พันใบคนใกล้เคียง

แต่ชั่งเถิดเกิดมาใช้กรรมเก่า
รักสองเราจืดจางถึงทางเบี่ยง
ดุจไร้ค่าท่ารอมิพอเพียง
รักเอนเอียงติดลบ...ต้องจบเกมส์

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

http://i271.photobucket.com/albums/jj142/paobunjin/flowers1.gif

.~ * นางฟ้าสีฟ้า * ~.

เธอนั้นคือชาวดินส่งกลิ่นหอม
ดั่งพยอมยามยากที่ฝากฝัง
ช่วยรักษาหัวใจมิให้พัง
เข้าสู่ฝั่งฝันดีอย่างปรีดา

อยากพบหน้าคนดีของพี่บ้าง
อยากเคียงข้างดวงใจที่ใฝ่หา
อยากขอบคุณบุญล้ำที่นำพา
ดุจนางฟ้าคนดีของพี่ชาย

โอ้ นางฟ้าสีฟ้าเมตตาด้วย
โปรดจงช่วยดูแลคนแพ้พ่าย
หัวใจหล่นป่นปี้แต่ปีกลาย
ถูกทำลายย่อยยับลงกับตา

ฟ้าลิขิตขีดเส้นให้เป็นช่อง
ดั่งตกร่องทรายลึกเป็นผลึกหนา
ไร้คนคอยแลเหลียวช่วยเยียวยา
ขอนางฟ้าสงสารให้ทานใจ

จะขอรักภักดีชั่วชีวิต
จะขอติดตามวนดั่งคนไข้
จะขออยู่เคียงข้างมิห่างไกล
ขอเป็นทาสรับใช้พึ่งใบบุญ

พี่เป็นชายชาวดินถวิลฟ้า
จะรอท่าคนงามดั่งตามทุ่น
ผูกสมัครรักแท้เพียงแม่คุณ
ขอไออุ่นนางฟ้าโปรดปรานี

“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

http://www.ohzeed.com/bar_001.jpg (http://www.ohzeed.com)

ใครลิขิต?

อันมนุษย์เลือกเกิดเองไม่ได้
กรรมนั้นไซร้ตามเกาะอย่างเหมาะสม
บ้างร่ำรวยล้นฟ้าอย่างน่าชม
บ้างขื่นขมจมปลักทุกข์ดักดาน

เพราะบุญทำกรรมแต่งทุกแห่งหน
แบ่งผู้คนให้สุขสนุกสนาน
แสนสบายกายอุ่นด้วยบุญทาน
สุขสำราญชาญฉลาดชาติตระกูล

ที่หมองหม่นทนทุกข์ดั่งถูกสาป
สร้างแต่บาปหรือไรจึงใกล้ศูนย์
ความดีงามสร้างเสริมไม่เพิ่มพูน
ต้องอาดูรเดียวดายแทบวายวาง

ฤาจะเป็นชะตาฟ้าลิขิต
ให้ตามติดต่อเติมแต่เริ่มร่าง
จึงต้องทนสู้ไปในเส้นทาง
ขอนวลปรางอย่าหน่าย..ให้ดายเดียว

“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

จะมีไหมหนอ?

นั่งใต้ร่มพุทราเพลาสาย
จิตผ่อนคลายจากงานที่ผ่านผัน
มีเวลาทบทวนถึงนวลจันทร์
จะพบกันไหมหนอที่รอคอย?

เฝ้านับคืนนับวันจะพานพบ
หวังได้สบตากันวันเกี่ยวก้อย
ได้พบเจ้าเนื้อทองคงล่องลอย
จะสำออยอ้อยอิ่งอย่างจริงจัง

จะมีไหมคืนวันที่ฝันถึง?
จะมีไหมน้ำผึ้งที่พึงหวัง?
จะมีไหมฉิมพลีที่จีรัง?
จะมีไหมร้อยชั่งมานั่งรอ

ไม่อยากคิดอยากหวังกลัวพังสิ้น
ไร้ยุพินคนงามมาตามจ้อ
กลัวความรักหักราคงบ้าบอ
อยากสานต่อสัมพันธ์แสนหวั่นใจ

ปลุกปลอบใจตัวเองให้เก่งกล้า
คนรอท่ามืดมนยังทนได้
เฝ้ารอแล้วรอลับจนหลับใน
ขอทรามวัยใจเย็นดั่งเพ็ญจันทร์

“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

กิเลสบุก

กิเลสบุกรุกไล่แทบไม่รอด
ดั่งตาบอดบ้าใบ้พาใจล่ม
ไม่สำรวมอินทรีย์ที่เพลินชม
ความรื่นรมย์พล่าลวงติดบ่วงมาร

คือรัก,โลภ,โกรธ,หลง,พะวงวุ่น
จึงหมกมุ่น,ขุ่น,แค่น,พาแล่นพล่าน
ต้องปราบดัวยดวงจินต์มีศีล,ทาน
วิชาชาญ,ปัญญา,เข้ามาลุย

อันความรัก ความใคร่อย่าไปคลั่ง
อย่าจดจ่อ,จริงจัง,จะพังลุ่ย
ควรค่อยเป็น,ค่อยไป,ใช่เพียงคุย
รักดั่งปุยเมฆเบา หมั่นเอาใจ

อันความโลภ อยากได้ไม่สิ้นสุด
ดั่งสมุทร์ไม่อิ่มน้ำที่ร่ำไหล
ไม่เคยพอ,คอรัปชั่น,ดั่งปั่นไฟ
จะแก้ได้ด้วยให้ทาน,และเพียงพอ

คนมักโกรธ โขดขึ้งตะบึงราด
พยาบาท,ขาดอภัย,ไม่หัวร่อ
ทำหน้ายักษ์ซดน้ำร้อน,งอน,หงิกงอ
เร่งถักทอเมตตา ผ่อนอารมณ์

อวิชชาพา หลง ไม่ตรงร่อง
ผิดทำนองคลองธรรมระกำก้ม
ขาดสติ,ปัญญา,พาล่มจม
ต้องอบรม,ดำริ,เรียนวิชา

เมื่อกิเลสลุกไล่อย่าไปวิ่ง
จงอยู่นิ่ง,สติมั่น,ประจันหน้า
รัก-สงบ,โลภ-เพียงพอ,รอพึ่งพา
โกรธ-เมตตา,หลง-รู้ทัน อย่าพรั่นพรึง

"เปาบุ้นจิ้น"

[plyfha]

รัก,โลภ,โกรธ,หลงปลงยากนัก
ทุกเรื่องราวไม่อาจหักเพราะห่วงหา
เรื่องกิเลสมากมายที่ผ่านมา
ไม่ชินชาชาชินทุกสิ้นวัน

วันนี้หรือวันไหนใจยังอยู่
อยากจะเดินไปสู่เส้นทางฝัน
แม้วันนี้จะไร้แสงแห่งจันทร์
โพ้นฟ้านั้นยังมีดาวให้เฝ้ามอง
สวัสดีค่ะ

[paobunjin]

ปลายฟ้าเอ๋ย สบายดีใช่ไหม?
คืนนี้ดึกมากแล้ว จองที่ไว้ จะมาตอบวันหลังนะ
ขอบใจมาก ที่มาเยี่ยมบ้านลุงเปา


[font=Angsana New] เพราะกิเลสตัณหามาขวางกั้น
ดุจดวงจันทร์ถูกเมฆบังพลังสมอง
ให้มัวเมา,เศร้าสร้อย,มันคอยปอง
มาเข้าครองดวงใจให้มืดมน

ใช้ทาน,ศีล,ภาวนา,เข้ามาช่วย
จิตที่ป่วยป่วนปั่นจะพลันด้น
พบมรรคาสายกลางใช้วางตน
ก็จะพ้นกิเลสมาร,เบิกบานใจ

ลุงเปา จ้า

[paobunjin]

[center]"..แก้วพร่อง.."

อันวิชา ความรู้ นั้นคู่โลก
ใครมีโชค เรียนรู้ ดั่งผู้พร่อง
ความรู้เพิ่ม เติมที ดั่งมีทอง
ช่วยประคอง ปัญญา ให้ค่าควร

ยิ่งรู้ดี รู้ชั่ว กลัวทำผิด
เก็บมาคิด ไตร่ตรอง มองถี่ถ้วน
ใช้สติ สัมปชัญญะ ตามกระบวน
คิดทบทวน ก่อนทำ ดั่งกำชัย

จงทำตัว ดั่งน้ำ ที่พร่องแก้ว
เพื่อแน่แน่ว ยินยล จากคนใกล้
สะกิดเตือน ยามหลง เข้าพงไพร
ขอบคุณใน ไมตรี คอยชี้นำ

คำตำหนิ ติเตียน คือขุมทรัพย์
จงน้อมรับ เข้าเทียบ อย่าเหยียบย่ำ
ท่านยื่นหิน ลับสมอง ใช่จองจำ
เชิญกอบกำ กลั่นกรอง สู่ห้องใจ

อย่าเพิ่งคิด ว่าตน นั้นล้นเลิศ
อาจบังเกิด ทิฏฐิ ดำริไขว้
ลองเปิดรับ ความต่าง จากบางใคร
อาจจะได้ มุมมอง เพิ่มเข้ามา

น้ำพร่องแก้ว ดั่งชน กมลว่าง
ดำริร่าง กว้างยาว หวังก้าวหน้า
เก็บเสบียง ใส่ตน ด้นมรรคา
มากปัญญา เพียงใด...ยังไม่เต็ม!!

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

ดอกไม้ริมทาง อยู่กลางใจ

โอ้ ดอกไม้ริมทางท่ามกลางฝุ่น
กลิ่นหอมกรุ่นยั่วภมรว่อนถวิล
กลีบขาวนวลยวนตาไร้ราคิน
เจ้าชาชินแดดลมที่โลมเลีย

ไม่มีผู้ดูแลเอาใจใส่
ถูกภมรชอนไชจนใจเสีย
ยังรวยรินกลิ่นรอให้คลอเคลีย
แม้อ่อนเพลียเพียงใดเชิญไต่ตอม

จนกลีบร่วงโรยราไม่มาใกล้
หาดอกใหม่เชยชมภิรมย์กล้อม
ธรรมชาติมาลีนี้ยินยอม
ให้ดมดอมแพร่พันธ์อย่างทันกาล

อันสตรีมีค่ากว่าดอกไม้
ยังสดใสหอมกรุ่นละมุน,กร้าน
ยังสืบต่อหน่อในไปอีกนาน
สวยสะคราญน่าชมอย่างสมวัย

ขอเพียงคงคุณค่าอย่าอ่อนข้อ
เชิญชูช่อล้อลมห่มเคียงใกล้
ทำหน้าที่"มารดา"อย่างเกรียงไกร
เป็นธงชัยในวิมาน"บ้านของเรา"

แม่ศรีเรือนเพื่อนคู่คิดมิครคู่บ้าน
เฝ้าเจือจานน้ำใจมิให้เฉา
พร้อมเรือนสาม น้ำสี่ มิสร่างเซา
เชิญนงเยาว์ "ริมทาง" สู่กลางใจ

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

ฝากใจไปกับจันทร์

คืนนี้จันทร์วันเพ็ญกระจ่างฟ้า
ส่องทั่วหล้านวลใยพาใจหาย
คิดถึงน้องคนดีที่เดียวดาย
รอพี่ชายกรายมาพบหน้ากัน

ขอวอนจันทร์วันเพ็ญในคืนนี้
โปรดอวยพรคนดีที่รักมั่น
กำลังสู้กับปัญหาต้องฝ่าฟัน
จงผลักดันลุล่วงพ้นห่วงกรรม

เราทั้งสองมองจันทร์คนละฟ้า
แม้เวลาผิดกันวัน,เย็นค่ำ
สื่อแห่งรักสลักจิตสนิทนำ
ต่างลึกล้ำสัมพันธ์ฝากจันทรา

ขอส่งความเข้มแข็งด้วยแรงรัก
มาทายทักโฉมยงอยู่ตรงหน้า
มีสติอยู่กับตัวนะกานดา
บุญรักษาคนดีอย่ามีภัย

มองพระจันทร์คืนนี้พี่คิดถึง
ใครคนหนึ่งซึ่งฝันว่าวันไหน
หนอจะพบสบครานิทราลัย
ขอส่งใจฝากจันทร์ เข้าฝันเธอ

ฝันดีนะ ที่รัก

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

[center] ..ติดๆขัดๆ..

อันความรักต่างจิตมันติดขัด
ดั่งคอยงัดข้อกันเริ่มหันข้าง
ใจตัวเองเป็นใหญ่ไม่ยอมวาง
สื่อตรงกลางไม่มี ดีคนเดียว

ทัศนคติคอยปริ,แปลก
ความเห็นแตกต่างกันจึงบั่น,เบี้ยว
รสนิยมคนละอย่างจึงต่างเกลียว
ทางรักเรียวลีบลง อย่างจงใจ

คนสองคนต้องทนในทุกที่
แล้วชีวีต้องทุกข์ ไม่สุขใส
แล้วจะอยู่ร่วมกันไปทำไม?
สู้ปล่อยให้ลอยล่อง ตามต้องการ

ดั่งสีขาวกับดำ แต่กำเนิด
จะล้ำเลิศเพียงใดคงใจด้าน
ขาวคู่ขาวดำคู่ดำ ไม่รำคาญ
ต้องซมซานขาวคู่ดำ สุดลำเค็ญ

จะรักใครในจิด ให้คิดก่อน
ไม่บั่นทอนความสุข ไร้ทุกข์เข็ญ
เหมาะสมกันมั่นใจ ในความเป็น
สุขร่มเย็นทุกคืนวัน มีฉันเธอ

จึงขอฝากรักเศร้า อย่าเง้างอด
แม้อ้อนออดเพียงใด ยังไกล,เก้อ
เพราะสลับสับสน คนละเบอร์
จึ่งพร่ำเพ้อร่ำไป ไม่น่าเลย

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

ในช่วงนี้ลุงเปาเขาไม่อยู่
ไปยืนอู้กลางแดดที่แผดเผา
หน้าดำเกรียมเหมือนแขกแปลกไม่เบา
คงเป็นกรรมของเราเข้าราวี ;D

ลุงเปาจ้า

[paobunjin]

ต๊กกะใจ

ต๊กกะใจใครนะในกระจก
หนวดเคราดกขาวโพลนไม่โกนมั่ง
ดำเหมือนแขกแปลกจริงคล้ายลิงกัง
กระบอกตาขาวจังแว่น(กันแดด)บังเงา

ก่อนนั้นเคยหล่อเหลาไม่เบาหนา
บัดนี้มาผิดรูปดูซูบ,เฉา
อนิจจังไม่เที่ยงเยี่ยงยังเยาว์
ใครจะเอาไปเลี้ยง ไม่เกี่ยงงอน

ดีแต่ว่าร่างกายยังแข็งแกร่ง
ยังมีแรงต้านต่อไม่ย่อหย่อน
อยู่กลางแดดแผดเผาไม่ร้าวรอน
พอเข้ามาลานกลอน ได้ผ่อนคลาย

ชีวิตคนบางครั้งมันบังคับ
ให้สู้กับความจริงที่วิ่งร่าย
ทนอีกนิดเถิดน่า ถ้าไม่ตาย
พายุร้ายผ่านพ้นคง วนดี (มั่งหรอกน่า)

มองกระจกทีไรหัวใจแป้ว
โถ น้องแก้วใครหนาเข้ามานี่?
ไม่อยากมองเสียเลย เฮ่ย ไปซี!!
มองอีกที เขากลัว นะตัวเอง

"เปาบุ้นจิ้น"

[noppakorn]

ยิ่งตากแดดยิ่งแข็งแรงยิ่งแกร่งนัก
คนน่ารักคนมีจิตคนคิดถึง
อยู่ที่ไหนอยู่ตรงใดอยู่ใจพึง
หน้าดำซึ้งหน้าจึงเท่ห์จึงเก๋จริง
ยามแก่เฒ่ายามสูงวัยยามใกล้ฝั่ง
มีหน้าที่มีการงานมีสรรพ์สิ่ง
ต้องบุกบั่นต้องพากเพียรต้องเซียนจริง
กว่าอยู่นิ่งกว่าถึงเป้ากว่าเกินเยาว์......

แวะมาเยี่ยมลุงเปาฯครับ อย่าสำบุกสำบันมากครับ รักษาสุขภาพด้วยครับ

[paobunjin]

ขอบคุณ คุณนพกรณ์มากมายที่มาเยี่ยมเยือนด้วยกลอนกลบทที่แต่งยากไม่น้อย
ยิ่งช่วงนี้ผมกำลังลุยงานอย่างสนุกสนาน ไม่มีเวลาได้เขียนกลอนเลย
เอาไว้ว่างๆจะมาต่อกลอนกลบท บทนี้ให้ได้ ค้างไว้ก่อนเถิดนะครับ
ขอให้นอนหลับลึกๆจะได้สบายๆนะครับ
ลุงเปา

[bb]

สวัสดีครับท่านเปาเจ้าของที่
เพิ่งจะมีเวลาเข้ามาเห็น
ซอกแซกหาอ่านบทกลอนให้ใจเย็น
พอได้เป็นอุทาหรณ์กลอนพาไป
เป็นท่านเปารำพันกับรูปลักษณ์
ใจก็ชักเออออพอหวั่นไหว
รีบวิ่งแจ้นหากระจกอย่างเร็วไว
โถกระไรตัวเราไม่เข้าการ
ก่อนสุดหล่อพอใจกับเจ้าของ
สาวๆมองคงม้านตามาสงสาร
หลายๆคนเวียนวนทอดสะพาน
ให้เราอ่านใจนางช่างสุขใจ
มาบัดนี้หน้าตามีรอยย่น
ผิวดำข้าเกรียมไหม้ไร้รอยใส
เคยกำยำบึกบึนก็หายไป
ทำอะไรก็เชื่องช้ามาคิดดู

[เกิดแก่]

คิดถึงนะค่ะ

[piangfan]

ยินดีต้อนรับลุงบีบี ค่ะ
คิดถึงค่ะ

[paeuan]

ไม่ได้เข้ามานานเป็นปี ต้องขอรหัสใหม่ วันนี้มาส่งกำลังใจบ้านทั่นยาย เลยแวะมาเยี่ยมอาเปาด้วย ....แว๊บบบบ

[paobunjin]

ขอบคุณ คุณ บีบี และคุณมะแมมากมายเลยนะครับ
ที่มาเยี่ยมเยือนบ้านลุงเปา
ช่วงนี้กำลังลุยงานช่วยเพื่อนอย่างสนุกสนานแทบไม่มีเวลาว่างเลย
เอาไว้ว่างๆก่อนเถิด จะเขียนกลอนเพราะๆให้ฟัง เน้อ

ลุงเปา อาเปา

[paobunjin]

คิดถึงนะค่ะ



ยินถ้อยคำรำพึง "คิดถึงนะค่ะ"
คือวาทะปลอบขวัญในวันเหงา
ใจสองดวงห่วงหากันไม่บรรเทา
เพราะมี"เรา"เฝ้าคอยลอยเคียงกัน

ขอบใจเจ้ากานดาแก้วตาพี่
จงอยู่ดีเถิดหนาหลับตาฝัน
เราใกล้ชิดยามนิทราหนาแจ่มจันทร์
คงสักวันเป็นของเรา "จงเฝ้าคอย"

ลุงเปา
แหะๆ ยังหวานอยู่เหมือนกัน เน้อ ฮา ฮา

[เกิดแก่]

อะจ๊ากกกกกกก

อุ้ยวี๊ดว้ายตายละวาเจ้าข้าเอ๋ย
ฟังคำเอ่ยเล่นเอาเราผวา
อุ๊..แม่เจ้าลุงเปาเขาจำนรรจา
หน้าแทบชาผว้าผวง"จงเฝ้าคอย"

อ้าปากค้างตกกะใจในหัวอก
หวั่นวิตกกลัวเจอดีเดี่ยวมีจ๋อย
"เรา"นั่นใครกันหนอทีรอคอย
เดี๋ยวจะพลอยถูกตามล่าตามหาตัว

สาวเหลือน้อยอย่างเกิดแก่คงแย่ย้ำ
ถูกกระหน่ำด้วยทุเรียนจนเวียนหัว
มันหวาดเสียวนะลุงเปาเรื่องเข้าตัว
บอกตรง ตรง ว่า กลั้ว กลัว หนามทุเรียน

ลุงเปาจ๋า กลอนลุงเปายังหวานน้ำตาลอายแต่ไม่ฮา เลยอะ *-*

[piangfan]

เป็นกำลังใจให้ทั่นยายน้องฟิล์มค่ะ สู้ๆค่ะ

[paobunjin]

อะจ๊ากกกกกกก

อุ้ยวี๊ดว้ายตายละวาเจ้าข้าเอ๋ย
ฟังคำเอ่ยเล่นเอาเราผวา
อุ๊..แม่เจ้าลุงเปาเขาจำนรรจา
หน้าแทบชาผว้าผวง"จงเฝ้าคอย"

อ้าปากค้างตกกะใจในหัวอก
หวั่นวิตกกลัวเจอดีเดี่ยวมีจ๋อย
"เรา"นั่นใครกันหนอทีรอคอย
เดี๋ยวจะพลอยถูกตามล่าตามหาตัว

สาวเหลือน้อยอย่างเกิดแก่คงแย่ย้ำ
ถูกกระหน่ำด้วยทุเรียนจนเวียนหัว
มันหวาดเสียวนะลุงเปาเรื่องเข้าตัว
บอกตรง ตรง ว่า กลั้ว กลัว หนามทุเรียน

ลุงเปาจ๋า กลอนลุงเปายังหวานน้ำตาลอายแต่ไม่ฮา เลยอะ *-*


โยนก้อนหินถามทางปลายคางล่อ
ไปถูกตอใต้ตมคมถูกเจี๋ยน
ถูกหมัดสวนกลับมาแทบอาเจียน
จนวิงเวียนตาลายน่าอายจัง

ก็ไสตล์ลุงเปาเขาชอบหยอก
จึงถูกศอกซัดหน้าแงจนแถถั่ง
ชอบทึกทักทุ่มเทไม่เลลัง
วิมานพังกลางอากาศอนาจใจ

เขามาทักมาทายให้คลายเหงา
แต่ลุงเปาคิดมากจึงปากไพร่
เกิดแก่เอ๋ยขฮโทษโปรดอภัย
คนทางไกล”ขอลาก่อน”ไม่ย้อนมา

ลพบุรีไม่มีหนามทุเรียนหรอก
มีแต่ดอกทานตะวันนั่นแหละหนา
ไม่ต้องกลัวคำหวานนะกานดา
ไม่เมตตาช่างเถิดขอเปิดเปิง


ลุงเปา จ้า

[paobunjin]

พระจันทร์เหงา

มองพระจันทร์วันเพ็ญเด่นกลางหาว
สุกสกาวพราวพร่างสว่างใส
ดาวดวงน้อยลอยเคลื่อนดั่งเพื่อนใจ
แต่คนไกลไร้เงาเจ้ากานดา

พระจันทร์สวยเหลือเกินดั่งเชิญให้
สุขฤทัยในคืนทั่วผืนหล้า
คิดถึงเจ้าเนื่อนวลจึ่งครวญมา
เจ้าขวัญตามีสุข ทุกข์ฉันใด?

พระจันทร์สวยอย่างนี้หากมีน้อง
ร่วมประคองควงคู่อยู่เคียงใกล้
คงอบอุ่นซาบซ่านผ่านทรวงใน
สุขฤทัยเราสองมิต้องตรม

แต่คืนนี้พี่ห่างต่างขอบฟ้า
กลั้นน้ำตาสะอื้นอย่างขื่นขม
อยากปลอบขวัญจันทร์สวยช่วยเชยชม
ต้องระทมเดียวดายอยู่ปลายทาง

จันทร์เจ้าเอ๋ยเคยเหงาหรือเปล่าหนา?
หรือเพียงข้าที่เหงาจนเช้าสาง
หรือเนื้อกลอยหงอยเหงาด้วยเงาจาง
ยืนอยู่กลางแสงจันทร์อย่างหวั่นใจ

ฝากพระจันทร์นั้นหนาช่วยมาบอก
ไม่ลืมหรอกสัญญาอย่าไปไหน
คอยอีกนิดเถิดหนาอย่าแอมไอ
คนทางไกลจะกลับมาคืนฟ้างาม

“เปาบุ้นจื้น”

[paobunjin]

รักกันอยู่ขอบฟ้า เขาเขียว
เหมือนอยู่หอแห่งเดียว ร่วมห้อง
ชังกันบ่แลเหลียว ตาต่อ กันนา
เหมือนขอบฟ้ามาป้อง ป่าไม้มาบัง


โคลงบทนี้จริงแท้แน่จริงหนอ
แม้อยู่หอร่วมห้องดั่งต้องขัง
ไม่มองหน้าชานิ่งอย่างชิงชัง
จะลุกนั่งดั่งตนอยู่คนเดียว

ทัศนคติทิฎฐิแปลก
รสนิยมแตกแยกดั่งแขกเขี้ยว
ขอต่างคนต่างอยู่ไม่ปูเกลียว
รอวันเรียวอำลามิอาลัย

ถึงจะแผ่เมตตาว่าชั่งเขา
จงรู้เท่ารู้ทันอย่าหวั่นไหว
ไม่ทำบุญร่วมกันชั่งมันไร
เมื่อรักกันไม่ได้อย่าไปชัง

ร่วมเกิดแก่เจ็บตายทำลายขันธ์
ไม่กี่วันก็ไกลอย่าไปหวัง
ทนทู่ซี้ต่อไปไม่อีนัง
ดุจป่าไม้มาบังหันหลังเมิน

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

ลมหนาว

ลมหนาวเริ่มผ่านมาอุราหม่น
ต้องผจญปัญหาเข้ามาสู่
ต่างสับสนวุ่นวายคล้ายปลาปู
ไม่เป็นผู้กระทำต้องจำทน

เพราะลงเรือเดียวกันต้องดันด้วย
ดั่งถูกหวยร่างแหตั้งแต่ต้น
ครั้นจะเอาตัวรอดปลอดเพียงตน
ประหนึ่งคนทิ้งกันให้บรรลัย

จะปล่อยให้เขาสู้ไม่อยู่ข้าง
คงอ้างว้างห่างเพื่อนมาเยือนไข้
ต้องทนสู้อยู่เดียวอย่างเปลี่ยวใจ
จะมีใครไหนแลชะแง้มอง

จำทนสู้ต่อไปให้มันผ่อน
ดั่งคลายร้อนอ่อนลงคงเห็นช่อง
ต้องผ่านไปให้ถึงซึ่งสิ่งปอง
ช่วยประคองกันไปสู่ปลายทาง

เมื่อลมหนาวผ่านมานภาแจ้ง
ความแห้งแล้งรุกรานสู่ลานกว้าง
ปัญหาที่เหลืออยู่คงรู้จาง
ขอปล่อยวางการงานไม่นานเนาว์

เปาบุ้นจิ้น

[เกิดแก่]

สู้ สู้ สู้ อยู่กลางทะเลทราย ลุยงานแล้วอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
เมื่อชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป(เพื่ออะไร..หลายเหตุผล)

[paobunjin]

สู้ สู้ สู้ อยู่กลางทะเลทราย ลุยงานแล้วอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
เมื่อชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป(เพื่ออะไร..หลายเหตุผล)


ขอบใจเกิดแก่มากเลยจ้า ที่เข้ามาเยี่ยมเยียนลุงเปา
ใช่แล้ว ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป
มันก็มีเหตุผลของแต่ละคนอ่ะนะ
บนเส้นทางชีวิตที่ไม่เหมือนกัน
บางครั้ง มันก็เป็นไฟท์บังคับที่หลบเลี่ยงไม่ได้
ก็ต้องผจญเวร ผจญกรรมกันต่อไป
คิดว่าสักวันมันคงถึงวันหมดสิ้น
แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันนั้น
ไม่มีเวลาแม้แต่จะดูแลสุขภาพ
เพียงให้มีกำลังสู้งานไปให้ได้ ก็พอใจแล้ว
ปลุกปลอบใจตัวเองด้วยคำว่า
"เอาว่ะ" บางครั้งก็ "ชั่งแม่ง.."ซะมั่ง
สรุปแล้ว ยังทนต่อไปได้อีก
โชคดี ที่ไม่มีโรค ภัย ไข้เจ็บ เบียดเบียน
ไม่ตายคงได้เจอกัน เนาะ
ลุงเปา

[paobunjin]

อ้างว้าง กลางฝูงชน

เหล่าฝูงชนหลั่งไหลในเมืองหลวง
ไม่เคยง่วงหงอยเหงาเขาไปไหน?
ทุกวันคืนดื่นดึก ระทึกใด
มิรู้ใครเป็นใคร เทศ ไทยปน

หมู่ฝูงชนมากมายที่กรายใกล้
ต่างคลาไคลไปตามความเข้ม ข้น
แต่มิเคยรู้จักเลยสักคน
มิยินยลชนไหล่ไป่แลมอง

เดินคนเดียวเที่ยวไปในโลกกว้าง
คนเคียงข้างห่างหายมลายล่อง
แม้ผู้คนมากมายมิหมายปอง
เข้าทำนอง "อ้างว้าง กลางฝูงชน"

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๕

สวัสดีปีใหม่ไทยบรรจบ
วาระครบรอบปีศรีสมัย
ขออำนาจคุณพระรัตนตรัย
อำนวยชัยบรรดาลประทานพร

ให้มั่งมีสมบัติพัสถาน
สำเร็จงานรุ่งเรืองประภัสสร
พูนและเพิ่มเติมค่าฐานันดร
เกียรติกำจรยืนนานกาลเวลา

ปราศจากเพทภัยสิ้นไร้โรค
ประสบโชคคืนวันสุขหรรษา
(คำอวยพรอ่อนหวานผ่านขอบฟ้า
ด้วยเมตตาคนไกล จากใจเอยฯ)

ลุงเปาได้รับคำอวยพรปีใหม่๒๕๕๕
จากกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง จากมือถือ ด้วยความขอบคุณอย่างลึกซึ้ง ขณะที่กำลังทำงานอยู่กลางทะเลทรายท่ามกลางอากาศที่ยังร้อนๆอยู่ ยังไม่หนาวเลย ส่วนในวงเล็บนั้น ลุงเปาเขียนเพิ่มเติมให้เต็มบทเอง ปีใหม่ที่โน่นไม่มีอะไรให้ตื่นเต้น เพราะไม่ใช่ปีใหม่ของเขา เราเป็นเพียงชนส่วนน้อย และต้องทำมาหากิน จึงไม่มีเวลาหยุดหรือเฉลิมฉลองอะไร เพียงแต่ได้รับคำอวยพร จากเพื่อนๆน้องๆลูกๆหลานๆจากเวบที่ลุงเปาเข้าไปเยี่ยมเยียน และจากเมล์ จากเฟซบุ๊คบ้างอย่างมากมาย จนรู้สึกตื้นตันใจในความดีมีน้ำใจของญาติพี่น้องลูกหลานอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ตัวเองแทบไม่มีเวลาได้ส่งคำอวยพรให้ใคร นอกจากโทร มาขอบคุณและอวยพรกันตรงๆเลย
ขอให้เพื่อนๆกัลยาณมิตร และแฟนคลับของลุงเปา มีความสุข สดชื่น สมหวัง คิดสิ่งใดให้สมความปรารถนา อย่าได้มีโรคาพยาธิ อุบัติเหตุอันตรายใดๆมาเบียดเบียนตลอดปี และตลอดไปโดยทั่วกันเทอญฯ

ลุงเปา

[noppakorn]

ขอน้อมรับพรจากลุงเปาฯ ครับ พรใดที่ให้มา ขอพรนั้นหวนกลับไปยังลุงเปาฯ เป็นทวีครับ

นพกรณ์

[paobunjin]

+1อีกหนึ่งปี

คล้ายวันเกิดผ่านไปใบไม้ร่วง
ใครว่าดวงเปลี่ยนแปลงเส้นแวงใหม่
มันก็ยังวนเวียนไม่เปลี่ยนไป
ยังห่างไกลคนรัก เคยทักทาย

เราลิขิตตัวเองใช่ไหมนั่น
สิ่งสำคัญต้องทำนำเวียนว่าย
ภาระกิจติดต่อ,ท้อ,เดียวดาย
มันไม่ง่ายที่จะวาง ลง..กลางธาร

ต้องหนักเอาเบาสู้เพื่ออยู่รอด
ถ้าขืนจอดไม่แจวมีแววด้าน
เจ้าสุนัขไล่เนื้อไม่เจือจาน
ดั่งถูกมารผจญ ดิ้นรนไป

กาลเวลาเลยล่วงดั่งบ่วงรัด
คลื่นลมซัดเซซังยังทนไหว
เส้นทางยังอีกยาวต้องก้าวไกล
สู่หลักชัยใครหนอ?,ที่รอคอย

ตัวเลขเพิ่มอีกปีแห่งชีวิต
เคยมีฤทธิ์เก่งกล้าต้องล่าถอย
ดั่งนักมวยยกห้าไม่กล้าทอย
ออกอาการสำออย คอย..ระฆัง!!

สู้ปลอบใจตัวเองให้เก่งกล้า
วันข้างหน้าไม่จมคงสมหวัง
ต้องลอยคอต่อสู้อยู่ลำพัง
เมื่อถึงฝั่งพรั่งพร้อม เข้าล้อมวง

เปาบุ้นจิ้น

ขอบคุณ คุณนพกรณ์ที่มาเยี่ยมอวยพร นะครับ

[paobunjin]

วันนี้ลุงเปาเปิดเมล์ มีเพื่อนส่งเมล์ดีๆมาให้ จึงเอามาให้ลูกๆหลานๆอ่านต่อ เน้อ


[color=brown] 3 x 8 =ได้= 23 จริง หรือ. ?

[font=Verdana][size=13pt]เอี๋ยนหุยใฝ่ศึกษา มีคุณธรรมงดงาม เป็นศิษย์รักของขงจื้อ มีอยู่วันหนึ่ง เอี๋ยนหุยออกไปทำธุระที่ตลาด เห็นผู้คนจำนวนมากห้อมล้อมอยู่ที่หน้าร้านขายผ้า

จึงเข้าไปสอบถามดู จึงรู้ว่าเกิดการพิพาทระหว่างคนขายผ้ากับลูกค้า
ได้ยินลุกค้าตะโกนเสียงดังโหวกเหวกว่า “3x8 ได้ 23 ทำไมท่านถึงให้ข้าจ่าย 24 เหรียญล่ะ! ”
เอี๋ยน หุยจึงเดินเข้าไปที่ร้าน หลังจากทำความเคารพแล้ว ก็กล่าวว่า “ พี่ชาย 3x8 ได้ 24 จะเป็น 23 ได้ยังไง ? พี่ชายคิดผิดแล้ว ไม่ต้องทะเลาะกันหรอก ”

คน ซื้อผ้าไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง ชี้หน้าเอี๋ยนหุยและกล่าวว่า “ ใครให้เจ้าเข้ามายุ่ง! เจ้าอายุเท่าไหร่กัน! จะตัดสินก็มีเพียงท่านขงจื้อเท่านั้น ผิดหรือถูกมีท่านผู้เดียวที่ข้าจะยอมรับ

ไป ไปหาท่านขงจื้อกัน ”

เอี่ยนหุยกล่าวว่า “ ก็ดี หากท่านขงจื้อบอกว่าท่านผิด ท่านจะทำอย่างไร ?”
คนซื้อผ้ากล่าวว่า “ หากท่านวินิจฉัยว่าข้าผิด ข้ายอมให้หัวหลุดจากบ่า! แล้วหากเจ้าผิดล่ะ ?”
เอี๋ยนหุยกล่าวว่า “ หากท่านวินิจฉัยว่าข้าผิด ข้ายอมถูกปลดหมวก(ตำแหน่ง) ”
ทั้งสองจึงเกิดการเดิมพันขึ้น

เมื่อ ขงจื้อสอบถามจนเกิดความกระจ่าง ก็ยิ้มให้กับเอี๋ยนหุยและกล่าวว่า “3x8 ได้ 23 ถูกต้องแล้วเอี๋ยนหุย เธอแพ้แล้ว ถอดหมวกของเธอให้พี่ชายท่านนี้เสีย ”
เอี๋ยนหุย ไม่โต้แย้ง ยอมรับในการวินิจฉัยของท่านอาจารย์ จึงถอดหมวกที่สวมให้แก่ชายคนนั้น
ชายผู้นั้นเมื่อได้รับหมวกก็ยิ้มสมหวังกลับไป
ต่อคำวินิจฉัยของขงจื้อ ต่อหน้าแม้เอี๋ยนหุยจะยอมรับ แต่ในใจกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น
เอี๋ยนหุยคิดว่าท่านอาจารย์ชรามากแล้ว ความคิดคงเลอะเลือน จึงไม่อยากอยู่ศึกษากับขงจื้ออีกต่อไป

พอรุ่งขึ้น เอี๋ยนหุยจึงเข้าไปขอลาอาจารย์กลับบ้าน ด้วยเหตุผลที่ว่าที่บ้านเกิดเรื่องราว ต้องรีบกลับไปจัดการ

ขงจื้อรู้ว่าเอี๋ยนหุยคิดอะไรอยู่ ก็ไม่ได้สอบถามมากความ อนุญาตให้เอี๋ยนหุยกลับบ้านได้
ก่อนที่เอี๋ยนหุยจะออกเดินทาง ได้เข้าไปกราบลาขงจื้อ ขงจื้อกล่าวอวยพรและให้รีบกลับมาหากเสร็จกิจธุระแล้ว

พร้อมกันนั้นก็ได้กำชับว่า “ อย่าแฝงเร้นกายใต้ต้นไม้ใหญ่ อย่าฆ่าผู้ใดหากไม่ชัดแจ้ง ”

เอี๋ยนหุยคำนับพร้อมกล่าวว่า “ ศิษย์จะจำใส่ใจ ” แล้วลาอาจารย์ออกเดินทาง

เมื่อออกเดินทางไปได้ระยะหนึ่ง เกิดพายุลมแรงสายฟ้าแลบแปลบ เอี๋ยนหุยคิดว่าต้องเกิดพายุลมฝนเป็นแน่

จึง เร่งฝีเท้าเพื่อจะเข้าไปอาศัยอยู่ไต้ต้นไม้ใหญ่ แต่ก็ฉุกคิดถึงคำกำชับของท่านอาจารย์ที่ว่า “ อย่าแฝงเร้นกายใต้ต้นไม้ใหญ่ อย่าฆ่าผู้ใดหากไม่ชัดแจ้ง ”
เราเองก็ติดตามท่านอาจารย์มาเป็นเวลานาน ลองเชื่ออาจารย์ดูอีกสักครั้ง คิดได้ดังนั้น จึงเดินออกจากต้นไม้ใหญ่
ในขณะที่เอี๋ยนหุยเดินไปได้ไม่ไกลนัก บัดดล สายฟ้าก็ผ่าต้นไม้ใหญ่นั้นล้มลงมาให้เห็นต่อหน้าต่อตา เอี๋ยนหุยตะลึงพรึงเพริด

คำกล่าวของพระอาจารย์ประโยคแรกเป็นจริงแล้ว หรือตัวเราจะฆ่าใครโดยไม่รู้สาเหตุ ?



เอี๋ยนหุยจึงรีบเดินทางกลับ กว่าจะถึงบ้านก็ดึกแล้ว แต่ไม่กล้าปลุกคนในบ้าน เลยใช้ดาบที่นำติดตัวมาค่อยๆเดาะดาลประตูห้องของภรรยา
เมื่อเอี๋ยนหุยคลำไปที่เตียงนอน ก็ต้องตกใจ ทำไมมีคนนอนอยู่บนเตียงสองคน!

เอี๋ยนหุยโมโหเป็นอย่างยิ่ง จึงหยิบดาบขึ้นมาหมายปลิดชีพผู้ที่นอนอยู่บนเตียง

เสียงกำชับของอาจารย์ก็ดังขึ้นมา “ อย่าฆ่าผู้ใดหากไม่ชัดแจ้ง ”



เมื่อเขาจุดตะเกียง จึงได้เห็นว่า คนหนึ่งคือภรรยา อีกคนหนึ่งคือน้องสาวของเขาเอง
พอฟ้าส่าง เอี๋ยนหุยก็รีบกลับสำนัก

เมื่อพบหน้าขงจื้อจึงรีบคุกเข่ากราบอาจารย์และกล่าวว่า “ ท่านอาจารย์ คำกำชับของท่านได้ช่วยชีวิตของศิษย์ ภรรยาและน้องสาวไว้

ทำไมท่านจึงรู้เหมือนตาเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับศิษย์บ้าง ?”
ขงจื้อพยุงเอี๋ยนหุยให้ลุกขึ้น และกล่าวว่า “ เมื่อวานอากาศไม่ค่อยสู้ดีนัก น่าจะมีฟ้าร้องฟ้าแลบเป็นแน่

จึงเตือนเธอว่า อย่าแฝงเร้นกายใต้ต้นไม้ใหญ่

และเมื่อวาน เธอจากไปด้วยโทสะ แถมยังพกดาบติดตัวไปด้วย

อาจารย์จึ้งเตือนเธอว่า อย่าฆ่าผู้ใดหากไม่ชัดแจ้ง ”

เอี๋ยนหุยโค้งคำนับ “ ท่านอาจารย์คาดการดังเทวดา ศิษย์รู้สึกเคารพเลื่อมใสท่านเหลือเกิน ”

ขงจื้อจึงตักเดือนเอี๋ยนหุยว่า “ อาจารย์ว่าที่เธอขอลากลับบ้านนั้นเป็นการโกหก ที่จริงแล้วเธอคิดว่าอาจารย์แก่แล้ว ความคิดเลอะเลือน

ไม่อยากศึกษากับอาจารย์อีกแล้ว เธอลองคิดดูสิ อาจารย์บอกว่า 3x8 ได้ 23 เธอแพ้ ก็เพียงแค่ถอดหมวก

หากอาจารย์บอกว่า 3x8 ได้ 24 เขาแพ้ นั่นหมายถึงชีวิตของคนๆหนึ่ง เธอคิดว่าหมวกหรือชีวิตสำคัญล่ะ ? ”


เอี๋ยน หุยกระจ่างในฉับพลัน คุกเข่าต่อหน้าขงจื้อ แล้วกล่าวว่า “ ท่านอาจารย์เห็นคุณธรรมเป็นสำคัญ โดยไม่เห็นแก่เรื่องถูกผิดเล็กๆน้อยๆ

ศิษย์คิดว่าอาจารย์แก่ชราจึงเลอะเลือน ศิษย์เสียใจเป็นที่สุด ”



จากนั้นเป็นต้นไป ไม่ว่าขงจื้อจะเดินทางไปยังแห่งหนตำบลใด เอี๋ยนหุยติดตามไม่เคยห่างกาย
จากตำนานเรื่องเล่านี้ ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงเพลงๆหนึ่งของอิวเค่อหลี่หลิน(นักร้องดูโอของไต้หวัน)

ที่ร้องว่า “ หากสูญเสียเธอไป ต่อให้เอาชนะทั้งโลกได้แล้วจะยังไง ? เช่นกัน

บางครั้งคุณอาจเอาชนะคนอื่นด้วยเหตุผลของคุณ แต่อาจจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไป ”


เรื่องราวต่างๆ แบ่งเป็นหนักเบารีบช้า อย่าเป็นเพราะต้องการเอาชนะ
ให้ได้ แล้วทำให้เสียใจไปตลอดชีวิต เรื่องราวมากมายที่ไม่ควรทะเลาะกัน
ถอยหนึ่งก้าวทะเลกว้างฟ้างาม
ทะเลาะกับลูกค้า ต่อให้ชนะ ก็แพ้อยู่ดี ( วันที่ส่งตัวอย่างผลิตภัณฑ์ใหม่ คุณก็จะรู้สึก)
ทะเลาะกับเถ้าแก่ ต่อให้ชนะ ก็แพ้อยู่ดี ( วันที่ตรวจผลงานปลายปีมาถึง คุณก็จะรู้สึก)
ทะเลาะกับภรรยา ต่อให้ชนะ ก็แพ้อยู่ดี ( เธอไม่สนใจคุณ คุณก็หากับข้าวกินเองละกัน)
ทะเลาะกับเพื่อน ต่อให้ชนะ ก็แพ้อยู่ดี ( เคลียร์ไม่ได้ คุณอาจจะเสียเพื่อนไปเลย)
ใบชา เกิดสีสวยและกลิ่นหอมน่าลิ้มลองได้ ก็เพราะโดนน้ำร้อนลวก
ชีวิตของคนเราก็เช่นเดียวกัน เพราะเผชิญกับอุปสรรคครั้งแล้วครั้งเล่า
จึงเหลือไว้ซึ่งเรื่องราวเป็นตำนานให้ได้เล่าขานน่าตามติด

>ผู้ที่รู้สำนึกคุณอยู่เสมอ จึงเป็นผู้ที่มีวาสนามากที่สุด<

[paobunjin]

ขอบคุณความทุกข์

เคยทำงานสบายอยู่ในร่ม
ชนนิยมมีหน้าชะตาเด่น
ทั้งรูปร่างอ้วนพีดีตามเกณฑ์
การกีฬาไม่เล่น กลัวเป็นลม :D

ทำงานเบาเงินดีมีความสุข
ไม่มีทุกข์ภัยร้ายให้ขื่นขม
จึงเกิดความลำพองคะนองตน
รวยคงทนต่อไป จนไม่เป็น

กร๊าฟชีวิตขีดเส้นเผ่นลงขึ้น
เมฆทะมึนตั้งเค้าให้เราเห็น
ระวังหนาหน้าดำจะลำเค็ญ
เกิดทุกข์เข็ญวันหน้ามิช้านาน

ต้องตกทุกข์ได้ยากลำบากยิ่ง
มิทนนิ่งรีรอเข้าต่อต้าน
สู้ทุกอย่างขวางหน้าที่มาพาน
ทรมานเพียงใดไม่บ่นเลย

ผลพลอยได้ร่างกายเริ่มผ่ายผอม
สิ่งแวดล้อมแสนดี ที่เปิดเผย
ทั้งเบาหวาน,ไขมัน,ความดันเอย
ที่คุ้นเคย หายไป หาไม่เจอ

ขอขอบคุณความทุกข์ที่รุกฆาต
ดั่งช่วยกวาดโรคภัยมิให้เผยอ
ไม่มีโรคเป็นลาภทราบนะเออ
ถ้ายังเผลอสุขสบาย คงตายแล้ว

“เปา บุ้นจิ้น”

[paobunjin]

หินก้อนนั้น

พื้นผิวไม่เรียบราบฉาบไม่สวย
จะต้องช่วยขัดถูให้ดูได้
ไปพบหินก้อนหนึ่งน่าพึงใจ
เอามาใช้ขัดถูจึ่งดูดี

อยู่ดี ดีก้อนหินหายหาไม่พบ
หลายตลบทบทวนอย่างถ้วนถี่
ใครเอาไปไหนหนอขอบอกที
จะทาสีอีกครั้งเพื่อสั่งลา

เดินหงุดหงิดงุ่นง่านไปพาลเพื่อน
"พี่ลืมเลือนทิ้งไว้ที่ไหนหนา?
หินน้อยน้อยก้อนหนึงพึ่งใช้มา"
เขาตอบว่า"ดึกถิ่มแล้ว แถวกำแพง.."

วิ่งหน้าเหรอ เจอแล้วดั่งแก้วใส
มันต้องใช้อีกหน่อยตรงรอยแต่ง
ใช้เวลาขัดถูอยู่แรงแรง
เพราะแข็งแกร่งดีจังหวังเสร็จงาน

เจ้าเป็นเพียงก้อนหินที่ข้าหวง
อยู่ในช่วงต้องใช้ไม่ฟุ้งซ่าน
เจ้ามีค่าล้นเหลือเมื่อพบพาน
จิตเบิกบานเพราะก้อนหิน แสนยินดี

"เปา บุ้นจิ้น"

ดึกถิ่ม คือขว้างทิ้ง ภาษาอิสานบ้านเฮา เน้อ

[paobunjin]

ลุงเปาสบายดีตามอัตตภาพ
บ้างเรียบราบบ้างขรุขระมานะสู้
ชีวิตต้องดิ้นรนบนเขื่อนคู
ยังไม่รู้กำหนดวันหมดเวร

เข้าวัดเกาะเสาะหาแก้วตาพี่
วันไหนมีข่าวสารผ่านมาเห็น
หัวใจพี่มันพองดั่งกลองเพล
เพราะเนื้อเย็นคือยา รักษาใจ

"เปา บุ้นจิ้น"

[Lucky]

คิดถึงป๊ะป๋า ;D แต่ว่าตอนนี้เข้าห้องแชตไม่ได้ ป๊ะป๋าบายดีป่าวงับ.....

[paobunjin]

คิดถึงป๊ะป๋า ;D แต่ว่าตอนนี้เข้าห้องแชตไม่ได้ ป๊ะป๋าบายดีป่าวงับ.....


คิดถึงเหมือนกันรุย..
ปะป๊า สำบายดี
ที่ไม่ต้องวิ่งไล่งับ :D

[paobunjin]

http://www.qzub.com/fell_013.jpg (http://www.qzub.com)

หนี้ค้างชำระ

เพิ่งรับพรตรุษจีน ไปแหม็บ แหม็บ
เสียงประทัดตับแลบ แสบแก้วหู
"ซินเจียยู่อี่" ดีจัง เมื่อฟังดู
"เป็นหนี้ ต้องใช้" รู้ แต่ตรู เซ็ง

ให้ทำงานเงินเดือน เหมือนเยอะแยะ
ยังเจ๊าะแจ๊ะ พูดจา ว่าเจ๋งเป้ง
หักเงินเดือน ยับยิบ ชิบ..เส็งเคร็ง
พูดล้งเล้ง เล่นลิ้น ดิ้น,ลวดลาย

เออ หมดหนี้ หมดสิน สิ้นกันแล้ว
ที่มันแห้ว เหลือไว้ ดันไม่จ่าย
น่าอดสู เหลือล้น ทนดูดาย
ยังไม่ตาย จากกัน คงเกื้อกูล

แต่หนี้รักปักอก พี่บกพร่อง
ดั่งลอยล่องหลบหนี เป็นหนี้สูญ
ทั้งดอกต้น ทนนิ่ง ยิ่งพอกพูน
ปล่อยให้เจ้า อาดูร ดั่งใจดำ

ขอให้เจ้า จงกรอก ทั้งดอกต้น
แม้มากล้นเพียงใด เอาให้หนำ
จะชดใช้ให้หมด เพื่อลดกรรม
ที่กระทำแก่เจ้า ให้เท่าทัน

ขอตั้งจิต อธิษฐาน บนบานให้
ผู้ยิ่งใหญ่แห่งบวง สรวงสวรรค์
จะไม่ตาย ถ้ายังมี หนี้เจ้านั้น
ขอผลัดวัน อาวรณ์ ก่อนสิ้นใจ

"เปา บุ้นจิ้น"

[paobunjin]

http://dookdik.kapook.com/upload/whatsnew/38019.gif

ไม่ห่วงหา หรือไร คนไกลถิ่น
รักสูญสิ้น หรือไร ให้หม่นหมอง
หรือเธอมี รักใหม่ ไว้ครอบครอง
จึงไม่มอง เหลียวกลับ .ลับตาไป

จะให้คอย.คอย.คอย.คอยนานไหม
อีกเมื่อไหร่ จะหวลกลับ รับขวัญให้
คน-คนนี้ ยังคอยชื่น รื่นฤทัย
จำได้ไหม ให้ใครคอย .น้อยใจจัง

ผู้หญิงดินๆ

http://dookdik.kapook.com/upload/whatsnew/38019.gif
[


น่าเห็นใจเจ้าจังนั่งเพ้อบ่น
เพราะเหลือทนจนใจไร้ความหวัง
คอยลมลม แล้งแล้ง ดั่งแกล้งชัง
แม้ฟ้าบังยังไกลกว่าใจชาย

เพราะตัวพี่ไม่มีอนาคต
มันมืดหมดหนทางลางแพ้พ่าย
ดั่งพายเรือติดหล่มจมผืนทราย
จนใจกายเหนื่อยล้าแทบบ้าบอ

ถ้าจะให้คำตอบ พี่บอบช้ำ
ตกระกำลำบากไม่อยากจ้อ
จะดิ้นรนต่อไปให้พ้นคอ
ขึ้นจากบ่อเมื่อไหร่ได้เจอกัน

จึงไม่กล้าบอกน้องให้รอหน่อย
เพราะมันบ่อยเบือนบิดหมดสิทธิ์ฝัน
แม้บุญพี่มีจริงได้เทียมทัน
คงถึงวันสองเรา ที่เฝ้าคอย

"เปาบุ้นจิ้น"

[plyfha]

มาสวัสดีลุงเปาค่ะ

[paobunjin]

ปลายฟ้า อยู่ตรงไหน ที่ปลายฟ้า
ลอยล่องมา หาหน่อย อย่าลอยล่อง
ประคองใจ ใครล่ะ เข้าประคอง
แผ่นดินทอง ต้องสลัว ทั่วแผ่นดิน

ขอบใจปลายฟ้าที่มาเยือน
สบายดีใหม? คิดถึงเน้อ

ลุงเปา

[paobunjin]

http://www.qzub.com/bar_024.gif (http://www.qzub.com)

ไม่ฟังอีร้าค้าอีรม

เช้านี้มีปัญหาเข้าถาโถม
ดั่งประโคมกลองเพลให้เผ่นผาง
ทั้งน้อยใหญ่ไหววืดไม่จืดจาง
อารมณ์ค้างหงุดหงิดเป็นพิษภัย

รีบปลุกเพื่อนให้ช่วยด้วยลำบาก
ทำเรื่องมากพูดจาดั่งบ้าใบ้
ทำไม่รู้ไม่ชี้ เอ๊ะ นี่ยังไง?
ไม่ใส่ใจกันมั่ง น่าชังชิ๊บ...

จึงโมโหหุนหันแดกดันใส่
เรื่องมันใหญ่ไล่งับจะยับยิบ
ว่าแล้วยังทำปากขมุบขมิบ
แถมงุบงิบเงอะงะมันน่า..พลั่ก!!

พูดออกไปเสียงดังไม่ยั้งคิด
เพราะหงุดหงิดงุ่นง่านรำคาญนัก
เพื่อนไม่รู้นิ่งฟังเพิ่งตั้งหลัก
เป็นตาฮัก “ ขอโทษ อย่าโกรธเลย”

นึกขึ้นได้ไยเราเข้าโกรธขึ้ง
ไม่คิดถึงใจเขา ง่าวจริงเหวย
ใส่ปาวปาวไม่ยั้ง ยังเฉยเมย
คนคุ้นเคยเคียดแค้น น่าแพ่นกบาล.!!(ตัวเอง)

โกรธคือโง่ โมโห คือบ้า
พระท่านว่าอย่าฉุน อย่างุ่นง่าน
ทำไมหนอใจเราจึ่งลนลาน
อันธพาลโกรธง่าย น่าอายจัง

ต่อไปนี้ก่อนโกรธลงโทษเขา
จะมิทำใจเบาให้ง่าวงั่ง
ตั้งสติสักครึ่ง ก่อนปึงปัง
ก่อนที่เขาจะชัง ระวังพาล

เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ที่สอนว่า
อย่าโมโหโกรธาเหมือนผ่าขวาน
คนมักโกรธโขดเขลาเจ้ารำคาญ
ต้องถูกผลาญเผาใจ ไหม้ทั้งทั้งปี

“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

http://sureelove.files.wordpress.com/2010/03/love_on_railroad.jpg?w=300&h=225

อยากให้รักเราเป็นดั่งเส้นขนาน
เพื่อพบพานชื่นชมเจ้าโฉมฉาย
ทางของเรากลมเกลียวไม่เดียวดาย
อยู่ข้างกายเคียงกันทุกวันคืน

แม้วันนี้ทางนั้นมิบรรจบ
แต่ไม่เคยเลี่ยงหลบกลบเกลียวคลื่น
เรายังอยู่ใกล้กันนะขวัญยืน
ยังหยิบยื่นน้ำใจด้วยไมตรี

ทางของเราเคียงกันแบ่งปันรัก
เพื่อรู้จักกันให้มากจากเดิมที่
รู้กันเพียงบางมุมไม่ชุ่มฤดี
ต่อแต่นี้ตื้นลึกศึกษากัน

ถ้าเราเข้ากันได้ในทุกเรื่อง
ยามขุ่นเคืองเพียงใดอภัยมั่น
ไม่จุกจิกจู้จี้ตะบี้ตะบัน
คงมีวันเราสองได้ครองเคียง

หรือหากเราร่วมทางแล้วห่างเหิน
ไม่อยากเดินร่วมกันรอวันเลี่ยง
ก็ขอเป็นเพื่อนกันวันเดินเอียง
ดีกว่าเสี่ยงเกลียดกันจนวันตาย

รักดั่งเส้นขนานในวันนี้
ย่อมจะดีกว่ารักอย่างมักง่าย
รัก,ยอมรับ,ชื่นชม,ใช่งมงาย
วันสุดท้าย อาจร่วมรางเป็นทางเดียว

“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

สงกรานต์บ้านไกล

วันสงกรานต์ผ่านมาอุราเหงา
ไม่มีเขาเคียงใกล้ให้ห่วงหา
ชนสาดน้ำฉ่ำชื่นดาดดื่นตา
แต่กานดาอยู่ไหน?ใครบอกที

แม้ฟ้าครึ้มฝนมาเป็นคราครั้ง
แต่ก็ยังแห้งผากลำบากที่
ดั่งหัวใจของฉันทุกวันนี้
ยากจะมีฝนพรำให้ฉ่ำทรวง

คงจะเป็นชะตาฟ้ลิขิต
ให้มืดมิดหม่นหมองจนกองร่วง
ฤาเจ้ากรรมนายเวรประเคนดวง
มาถึงช่วงใช้กรรมให้ดำดิน

วันสงกรานต์ปีใหม่ไทยร่มรื่น
ทุกวันคืนสุขสันต์กันทั่วถิ่น
แต่ตัวเราไกลห่างสุดทางจินต์
ใจพังภินท์ชินชาชะตากรรม

“เปาบุ้นจิ้น”
แกล้งเศร้ารับปีใหม่ไทยไปงั้นๆแหละ
แต่ในหัวใจหัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

[paobunjin]

คำกลอน คนโบราณท่านสอนไว้..


**พอบุญมากาไก่กลายเป็นหงส์
พอบุญลงหงส์เป็นกาน่าฉงน
พอบุญสูงหมูหมากลายเป็นคน
พออับจนคนเป็นหมาน่าอัศจรรย์

คือคำกลอนคนเก่าสอนเราไว้
อย่าปล่อยใจพ่ายแพ้ความแปรผัน
โลกมีขึ้นมีลงไม่คงกระพัน
เป็นกฏเกณฑ์สามัญเสมอมา

อย่าหลงเหลิงบุญบันดาลขนานใหญ่
แม้กาไก่กลายเป็นหงส์สูงส่งค่า
บุญบันดาลแห่งชีวิตอนิจจา
แม้หมูหมากลาย เป็นคนมิทนทาน

*เมื่อยังมีอำนาจไม่ขาดมิตร
คนใกล้ชิดสอพลอพะนอหวาน
เมื่ออำนาจหมดสิ้นลงดินดาน
มีแต่หมาเฝ้าบ้านอยู่ทานทน

มีอำนาจอย่ามีไว้ใช้อำนาจ
มีเชิงฉลาดอย่ามีไว้ใช้ฉ้อฉล
มีทรัพย์สินอย่ามีไว้ใช้เปรอปรน
มีตัวตนอย่ามีไว้ใช้อัตตา

มีอำนาจไม่อิ่มหนำในอำนาจ
จะพาพลาดผิดพลั้งระวังหนา
ขี่หลังเสือเพลิดเพลินเกินเวลา
ไม่นานช้าก็เป็นเหยื่อให้เสือกิน!**
..........................................


เพื่อนส่งให้อีกที บอกว่าเอามาจาก Facebook
ให้คติเตือนใจดีมากทีเดียว ขอขอบคุณผู้ประพันธ์มา ณ ที่นี้ด้วย นะครับ

"เปาบุ้นจิ้น"

[paobunjin]

ธรรมชาติวันนี้ล้วนดีชั่ว
สิ่งน่ากลัวกล้ำกลายทำลายลั่น
ทั้งน้ำท่วมฝนแล้งดั่งแกล้งกัน
ทุกคืนวันฟันฝ่าจนราโรย

แม้ฉันเองวันนี้ไม่มีแล้ว
ไร้วี่แววความฝันพลันแห้งโหย
รอความหวังฝั่งฟ้าจะมาโปรย
แม้ลมโชยชิงชังประดังมา

เฝ้าปลอบใจตัวเองไม่เร่งร้อน
ค่อยผันผ่อนกายใจยิ้มในหน้า
จะขอเอาชนะโชคชะตา
เพื่อจะนำนาวาฝ่าคลื่นลม

ขอเพียงเราทั้งสองประคองคู่
ร่วมกันสู้ฝ่าฟันแม้วันล่ม
ร่วมเป็นใจดวงเดียวอย่างเกลียวกลม
ทุกข์ระทมเพียงใดก็ไม่กลัว

เราจะเติมแรงใจมิให้พร่อง
เราจะท่องเมฆายามฟ้าหลัว
เราจะยึดรักไว้แม้ไกลตัว
เราจะพัวพันคำมิอำพราง

แม้โลกนี้มีภัยจนใจฝ่อ
เราจะขอร่วมเรียงอยู่เคียงข้าง
เป็นกำลังแรงใจไม่จืดจาง
เดินสายกลางด้วยกันนิรันดร

ขอส่งแรงใจถึงใครคนหนึ่ง อย่าโศกเศร้ามากเลยนะ
“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

เจอไม้งามยามขวานบิ่น

เจอไม้งาม ยามขวาน นั้นบิ่นแล้ว
เจอดวงแก้ว ช้าไป พาใจหม่น
เจอคนดี ที่รัก ปักกมล
เจอหน้ามน มั่นหมาย เกือบสายไป

เราทำบุญ ร่วมกัน ในวันหล้า
จึ่งต้องลา จากกัน อย่าหวั่นไหว
มาพบกัน อีกครั้ง ดุจบังใบ
แต่หัวใจ ของพี่ อยู่ที่เธอ

แม้จะพบ น้อยครั้ง ก็ยังรัก
มอบใจภักดิ์ เพียงน้อง ปองเสนอ
เก็บน้ำผึ้ง หวานฉ่ำ ไว้บำเรอ
ยามพบเจอ เปรอปรน ดั่งฝนพรำ

เราทั้งสอง หมองหม่น ต้องทนเจ็บ
แม้หนาวเหน็บ เข้าครอง ไม่ร้องร่ำ
ไม่เคยคิด ปลิ้นปลอก หรือหลอกอำ
ขอจงจำ รักพี่ นี้เพียงเธอ

“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

"กรรม"มาชน

นอนกลางดินกินกลางทรายจนกายแกร่ง
ใช้เรี่ยวแรงทุกวันเช้ายันค่ำ
เพื่อหาเงินเลี้ยงครอบครัวจนตัวดำ
ได้ชื่อ “กรรม” มาชนจนทั้งปี

สู้ขยันประหยัดยามขัดเขิน
สู้เพื่อเงินดัวยแรงกายมิหน่ายหนี
สู้เพื่องานสานต่อไม่รอรี
สู้เพื่อมีประสบการณ์ที่ผ่านมา

พ่อเป็น “กรรมาชน”ทนลำบาก
แม้ทุกข์ยากเพียงใดก็ไม่ว่า
ส่งลูกให้เรียนต่ออย่ารอรา
มีวิชาติดตัวไม่กลัวจน

เป็นคน “ด้อยโอกาส”อนาถนัก
ไม่ขอพักขอผ่อนตะลอนร่น
เพื่อให้ลูก “มีโอกาส”ประศาสน์ตน
ให้หลุดพ้น “กรรมาชีพ”ที่ตีบตัน

แบกภาระมานานทนทานได้
ลูกเติบใหญ่ได้ดีดั่งที่มั่น
ลุจุดหมายปลายฟ้าที่ฝ่าฟัน
ดุจความฝันของพ่อใต้บ่อทอง

“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

จินตนาการ....กับ....ความเป็นจริง




เราร่วมกันสรรสร้างเส้นทางรัก











สวยงามนักรักนี้สู่ที่หมาย






วาดวิมานผ่านฟ้าพรรณนาราย


ณ บั้นปลายสองเราเฝ้าเชยชม




กระท่อมน้อยหลังนี้คอยพี่อยู่











เฝ้าชื่นชูดวงใจได้สุขสม






ปลูกดอกไม้หวานหอมไว้ดอมดม


ท่ามสายลมแสงจันทร์รอวันมา




ณ วันนี้พี่มาหาดวงแก้ว











ประกายแววความหวังยังแจ่มจ้า






ความปิติซาบซ่านผ่านดวงตา


ดั่งบุปผายินยลสายฝนพรำ




ถ้าในโลกแห่งฝันยังบรรเจิด











เราคงเพริดพริ้มเพราเข้าดื่มด่ำ






กอดกันกลมสมรักเข้าชักนำ


ไร้ถ้อยคำรำพันตื้นตันทรวง




แต่โลกแห่งความจริงนั้นยิ่งใหญ่











แม้ภายในรักมั่นต้องพลันร่วง






ท่ามสายตาฝูงชนคนทั้งปวง


รักใหญ่หลวงเพียงใดได้แต่มอง




ยื่นของฝากจากใจมอบให้ก่อน











เจ้าขวัญอ่อนรับไว้ใจลอยล่อง






รักแสนรักภักดีที่สมปอง


อาบละอองอุ่นไอละไมมาน




เพียงแค่นี้เท่านั้นวันแรกพบ











ต้องสงบจิตใจไม่ฟุ้งซ่าน






ดั่งดอกบัวบังใบยังไม่บาน


รอวันวารสานต่ออย่างพอเพียง




“ไพร พนาวัลย์”

[paobunjin]

ชีวิตเหมือนเหล้าใหม่ในขวดเก่า
เหมือนกับเต่าหัดเดินบนเนินกว้าง
จึ่งต้องใช้ดุลยพินิจทุกทิศทาง
ที่เลือนรางกลางหมอกอาจหลอกตา

ยังอึมครึมซึมเซาสุดเดาได้
อาจลื่นไหลตกหลุมต้องคลุมหน้า
ไม่อยากมัวโอ้เอ้เสียเวลา
เพียงนัยนาคุ้นชินกับดินแดน

หวังมีเธอเป็นเพื่อนยามเลือนหลง
ยามงวยงงจงรับช่วยจับแขน
ยามกำลังใจลดช่วยทดแทน
ประหนึ่งแกนกลางใจอยู่ใกล้เคียง

ดั่งเริ่มต้นนับหนึ่งไม่ถึงสอง
นัยน์ตาจ้องหน้าหลังระวังเสียง
ประคองตัวเดินไปมิให้เอียง
ขอแค่เพียงก้าวหน้าสง่างาม

“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

รัก...สะกด ด้วยบทใด?

อันความรักสลักจิตดั่งมิตรแท้
สะกดด้วย “ดูแล”ยามแพ้พ่าย
ดั่งวิหคปีกหักรักมลาย
บินมาตายซบตักเพื่อพักพิง

ปัจจุบันรักนี้มีเพียงน้อง
มิเกี่ยวข้องอดีตขีดรุ่งริ่ง
อนาคตเป็นฉันใดไม่ประวิง
สะกด “จริงจากใจ”มอบให้กัน

“รสนิยม”กลมกลืนไม่ฝืนยิ้ม
อาจนุ่มนิ่ม,แข็งกระด้าง,จิตสร้างสรรค์
“ทัศนคติ”ดำริชอบรอบเทียมทัน
สิ่งสำคัญ “พูดรู้เรื่อง”เดินเครื่องเดียว

สะกดด้วย “ให้อภัย”อย่าใจแคบ
โมโหแทบปางตายอย่าคายเขี้ยว
นิ่ง,ระงับ,ดับอารมณ์,อย่างกลมเกลียว
น้ำไหลเชี่ยวปลงสังเวช “แผ่เมตตา”

สะกดรักอย่างนี้ต้องดีแน่
พบรักแท้คู่ควรชวนรู้ค่า
ถ้าสะกดไม่ลง “ปลงอนิจจา”
ไว้ชาติหน้าตอนเย็นค่อยเห็นกัน

“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

ผู้มาเยือน

เธอมาเยือนเพียงครู่อยากรู้นัก
มาทายทักชั่วคราวยามเหงาหงอย
สมใจแล้วจากลาพาใจลอย
ให้ฉันพลอยพร่ำเพ้อเก้อเดียวดาย

ดั่งเอาศรมาปักแล้วหักทิ้ง
เธอกลมกลิ้งวิ่งวนสร้างกลค่าย
ให้ฉันซมซานบ้าจนตาลาย
มิเคยชายตาแลดั่งแพ้ทาง

เธอคือผู้มาเยือนเพื่อเฉือนเชือด
ปาดจนเลือดไหลกองเจิ่งนองร่าง
เธอเคียดแค้นเงื่อนงำคิดอำพราง
ฉันครวญครางเธอครื้นเครงอยู่กับใคร?

เธอมาเยือนเพียงครู่ดั่งผู้กล้า
ดั่งนักล่ากล้าบุกเข้ารุกไล่
เข้าห้ำหั่นหายห่วงล่อลวงใจ
แล้วจากไปไกลห่างอย่างลอยนวล

อย่าเพิ่งไปเถิดหนานักล่าเอ๋ย
อย่าเพิ่งเผยพิษสงให้คงหวน
อย่าเพิ่งทิ้งคนโซที่เซซวน
อย่าเพิ่งด่วนจากลา...เพิ่งมาเยือน

“เปาบุ้นจิ้น”

[paobunjin]

อยากจะลืมอดีตดั่งปิดฉาก
ให้สิ้นซากซับซ้อนที่ร้อนผ่าว
ลืมให้หมดความสุข,ทุกข์,เรื่องราว
ดั่งเดือนดาวลับไปไม่หวนคืน

แต่หัวใจของตนเคยหม่นหมอง
ยังเกี่ยวข้องยื้อยุดอย่างสุดฝืน
ดั่งตัดบัวเหลือใย,ใครกล้ำกลืน
เคยลุกยืนดูดาวคราวท้อแท้

ถึงจะเปลี่ยนผ่านพ้นคนละฟ้า
ถึงเวลาแตกต่างหมดทางแก้
ถึงตัดใจจากกันมั่นดวงแด
จะไม่แลเหลียวมองให้ข้องคา

วันเวลาผ่านไปดั่งสายน้ำ
ความชอกช้ำยังอยู่ดั่งภูผา
สายน้ำไม่เคยทวนหวนคืนมา
แต่น้ำตาไม่เคยแห้งจากแอ่งใจ

รู้ทั้งรู้น้ำไหลไม่ย้อนกลับ
ดั่งดาวดับล่วงหล่นไม่วนได้
แต่อดีตยังเยือนไม่เลือนไป
ฟากฟ้าไกลยังใกล้เหมือนไหลคืน

“ไพร พนาวัลย์”

[paobunjin]

ฝากรักข้ามขอบฟ้า

จากเจ้ามาหลายวันจิตหวั่นไหว
ข้ามขอบฟ้าแสนไกลใจขื่นขม
ห่วงแสนห่วงดวงใจหทัยตรม
อยากลอยลมข้ามฟ้ามาหาเธอ

เจ้าอยู่ดีเป็นไฉนไม่ตอบถ้อย
โถ น้องน้อยกลอยใจใคร่เสนอ
ฝากดวงดาวพราวฟ้าให้มาเจอ
อยากปรนเปรอน้องนางไม่ห่างกาย

ดวงใจเอ๋ยเคยถนอมเจ้าจอมขวัญ
คิดถึงวันเราสองครองคู่หมาย
จำต้องจากพรากนุชสุดเดียวดาย
ทรวงมลายแหลกแล้วนะแก้วตา

ขอวอนเทพเทวาฟ้าดินช่วย
ให้คนสวยสุขสันต์เถิดขวัญข้า
ขอให้ปลอดโรคภัยไร้โรคา
ทุกทิวาราตรีจงมีชัย

ขอฝากใจข้ามฟ้ามาถึงน้อง
เข้าประคองจอมขวัญวันเคียงใกล้
ให้น้องเจ้าอบอุ่นละมุนใจ
ฟากฟ้าไกลใจพี่นี้เคียงเธอ

“ไพร พนาวัลย์"

ขอเรียนให้ทราบว่า "ไพร พนาวัลย์" คืออีกหนึ่งนามปากกาของลุงเปา นะครับ

[paobunjin]

ครั้งหนึ่งในชีวิต

จะเล่าเรื่องเบื้องหลังในครั้งหนึ่ง
ที่ติดตรึงตราใจพาไหวหวั่น
ไปคุมงานเช้าค่ำขุดน้ำมัน
ทุกทุกวันไปกลับขับรถเอง

ถึงวันเสาร์รับคนงานจากบ้านเช่า
ตื่นแต่เช้าตั้งใจให้รีบเร่ง
นั่งเต็มรถเบียดกันมิหวั่นเกรง
แล้วเปิดเพลงให้ฟังนั่งงัวเงีย

ระยะทางร้อยแปดสิบกิโลเมตร
จึงเข้าเขตเซซังลูกรังเรี่ย
สองชั่วโมงโค้งไกลยังไม่เพลีย
รีบเข้าเคลียร์เรื่องงานให้ผ่านลุย

สั่งงานเสร็จรีบกลับซื้อกับข้าว
ต้องวิ่งอ้าวสามสิบโลโผล่ฉลุย
เข้าในเมืองซื้อของยังต้องคุย
ภาษาแขกกระจุยคุยรู้กัน

ซื้อของเสร็จบึ่งรถไม่คดค้อม
ต้องเตรียมพร้อมอาหาร,ของหวานนั่น
ทั้งเนื้อ,ไก่,ผักสด,หมดทุกวัน
แล้วแบ่งปันกันกินยามสิ้นแรง

วิ่งสองรอบรวดเร็วท่ามเปลวแดด
ที่ร้อนแผดเผาไหม้เหมือนใครแกล้ง
เสียงลูกน้องวิ่งมาทำตาแดง
พูดเสียงแห้ง แก๊สหมดรันทดใจ

จะไม่มีข้าวกินในตอนเที่ยง
มันสุดเลี่ยงหลบหน้าทำบ้าใบ้
ทั้งร้อนแดดร้อนลมต้องงมไป
จะให้ใครขับไปก็ไม่มี

ทั้งแสนเหนื่อยแสนเพลียละเหี่ยจิต
มันเป็นกิจของเราต้องเอานี่
เข้าไปดื่มน้ำส้มอารมณ์ดี
ไปอีกทีเถิดหนาไม่ช้านาน

ขับมาได้ครึ่งทางจึ่งวางแผน
พอรถแล่นถึงที่พอดีผ่าน
ทั้งโรงแก๊ส,ข้าวหมกไก่,คงได้การ
ขอทนทานถึงปั๊มเก่าจะเข้านอน

คิดได้ถึงตอนนี้น้องพี่เอ๋ย
ตามันหลับลงเลยดั่งเกยหมอน
รถวิ่งออกนอกทางระหว่างดอน
จนหัวคลอนรู้สึกสำนึกตน

เสียงตึงตึงตังตังลูกรังร่วน
รถมันจวนแล้วจะตกถนน
ได้สติเตือนใจมิให้ชน
รีบเวียนวนเข้าทางกระจ่างตา

ขึ้นถนนพ้นทรายรอดตายแล้ว
โอ้ลูกแก้วเกือบจบไม่พบหน้า
ถ้าถึงคราวเคราะห์ร้ายถึงตายมา
เสาไฟฟ้าข้างทางทุกอย่างพัง

นี่แหละคือครั้งหนึ่งในชีวิต
ฟ้าลิขิตให้รอดไม่จอดชั่ง
ถ้าไม่ตายก็พิการสงสารจัง
กลับคืนรังนั่งเล่าก่อนเข้านอน

“ไพร พนาวัลย์”

[paobunjin]

อภัยทาน

ผูกใจเจ็บมานานเดือดดาลหนัก
กิเลสกักเก็บกดหน้าหดเหี่ยว
แค้นนี้ต้องชำระซะทีเดียว
นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน...มันต้องตาย!!

ใจดวงนี้มืดมนดั่งคนบ้า
คิดเข่นฆ่าจองเวรไม่เว้นว่าย
นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยากอวดลาย
เจ็บมิคลายหลายเดือนไม่เคลื่อนคลอน

ด้วยลืมคิดไปว่าทั่วหล้านี้
ล้วนต้องมีเจ็บ,ตาย,ทำลายล่อน
ไม่มีใครค้ำฟ้าอนาทร
ต้องม้วยมรณ์ทุกคนไม่พ้นกรรม

เพราะสังคมปุถุชนดิ้นรนสู้
เพื่อได้อยู่เป็นสุขทุกเช้าค่ำ
ย่อมมีโลภ,โกรธ,หลง,ชี้ธงดำ
ต้องน้อมนำธรรมะชำระตน

การให้ธรรมเป็นทานนั้นยิ่งใหญ่
“ให้อภัย”ในจิตคิดกุศล
จะชำระล้างใจในบัดดล
ค่อยหลุดพ้นหม่นหมองที่จองจำ

ให้อภัยทุกครั้งที่เคร่งเครียด
ไม่คิดเกลียด,ชิงชัง,นั่งหน้าคว่ำ
ใช้เมตตา,กรุณา,ฝ่ามารดำ
ด้วยคุณธรรม "อภัยทาน"เจือจานใจ

“ไพร พนาวัลย์”