ปีศาจ
09-03-2009, 10:27 AM
แค่ไม่ได้เจตนา(เท่านั้นเอง)
ฉันมักจะทำอะไรซุ่มซ่ามเสมอไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม นับตั้งแต่เกิด
"ทำแจกันตกแตกอีกแล้วหรือลูก!" เสียงแม่ที่คอยดุตลอดเวลาเมื่อฉันซุ่มซ่ามทำอะไรแตกหัก
"ก็หนูไม่ได้ตั้งใจนี่คะ หนูไม่ได้เจตนาทำมันตกแตก หนู..." เมื่อฉันพูดอย่างนี้แม่ก็มักจะใจอ่อนเสมอ
"ไม่เป็นไรลูก แม่รู้ว่าหนูไม่ได้เจตนา เดี๋ยวแม่ค่อยซื้อมาใหม่ก็แล้วกัน"
นับตั้งแต่นั้นมาเวลาฉันทำอะไรผิดพลาด ก็แค่บอกว่าไม่ได้เจตนา แค่นี้ทุกคนก็ไม่ถือโทษโกรธฉันแล้ว มันจึงติดเป็นนิสัยตั้งแต่นั้นมา
"อุ้ย!...พี่ค่ะ ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ"
"หนูได้เจตนาให้มันเกิดขึ้นนะคะ หนูขอโทษค่ะ"
ไม่ว่าจะที่ทำงานหรือว่าจะที่ไหนๆฉันก็พูดเสมอว่า"ไม่ได้เจตนา"
จนวันหนึ่งมีบางอย่างเกิดขึ้น...
ฉันไปพบกับหนังสือเล่มหนึ่ง ทีแรกก็ไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด แต่พอเปิดอ่านดูก็พบบทความตอนหนึ่งที่ว่า "กรรม คือ การกระทำที่ประกอบด้วยเจตนา"
เอะ!... ถ้าสมมติว่าเรากระทำโดยไม่ได้เจตนาก็ถึงว่าไม่เป็นกรรมสินะ ใช่...คงใช่แน่ๆ
ตั้งแต่นั้นมาถ้าฉันเผลอทำอะไรโดยไม่ได้ตั้งใจแม้จะผิดพลาดฉันก็ถือว่าไม่ได้เป็นกรรมของฉัน เพราะฉันไม่ได้เจตนา ฉันยึดหลักนี้มาโดยตลอด
และที่ฉันมักจะเผลอบ่อยถึงบ่อยที่สุด เป็นประจำทุกวันก็คือ เดินไปไม่ได้มองดูพื้นก็เผลอไปเหยียบสัตว์เล็กสัตว์น้อยบ้างโดยไม่ได้ตั้งใจ นั่งทับมันบ้าง ขับรถอยู่ดีๆมันเดินเข้าหาล้อรถบ้าง และอื่นๆ ซึ่งมันเกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน และฉันก็ถือว่าฉันไม่ได้ทำกรรมที่ฆ่าพวกมัน เพราะฉันไม่ได้มีเจตนาในการฆ่าพวกมัน แล้วฉันก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้นแบบนี้ไปเรื่อยๆ...ไปเรื่อยๆ...ตลอดชีวิตของฉัน
ฉันหลับไปแล้วมาโผล่ยังที่แห่งหนึ่งมันร้อนมากๆร้อนจนแทบจะทนไม่ไหวเลยด้วยซ้ำไป ฉันมองออกไปรอบๆมีแต่ผู้คนถูกทำร้ายอย่างทารุน ทุกคนล้วนแต่มีร่ายกายที่เปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยเลือด บ้างถูกเข็มแหลมที่พุ่งขึ้นมาตามพื้นเสียบตามร่างกาย บ้างถูกกลุ่มบุคคลตัดมือตัดเท้า บ้างถูกกงล้อขนาดใหญ่กลิ้งทับ ในขณะที่ตนพยายามหนีเอาชีวิตรอด
ไม่นะ...ไม่ใช่...นี่ไม่ใช่นรกใช่ไหม
"นี่แหละคือนรกที่เจ้าต้องรับผลกรรม" เสียงหนึ่งดังขึ้นในหูฉัน
ไม่ต้องไม่ใช่สิ ฉันต้องขึ้นสวรรค์ ฉันทำบุญมานะแม้จะไม่ค่อยบ่อยก็เถอะ แต่ฉันไม่เคยทำบาปเลยนะ
"เจ้ายอมรับหรือว่าเจ้าไม่เคยทำบาป"
ใช่ ฉันไม่เคยเลย ยกเว้นแต่...แต่...ที่ฆ่าสัตว์อื่นๆตายโดยไม่ได้ตั้งใจเท่านั้น
"นั่นแหละบาปกรรมของเจ้า"
ไม่...ไม่ใช่ ฉันอ่านในหนังสือมาว่า กรรม คือการกระทำอันประกอบด้วยเจตนา
"เจ้าเข้าใจถูกแล้ว แต่เจ้าคิดตื้นไปหน่อย กรรมคือการกระทำอันประกอบดวยเจตนาก็จริง แต่เศษเสี้ยวเพียงเล็กน้อยที่เจ้ากระทำไปโดยไม่เจตนานั้นจะติดตัวเจ้าไปเป็นผลกรรม หากพลาดครั้งสองครั้งแล้วรู้จักแก้ไขก็ไม่เป็นไร แต่เจ้ากระทำมาทั้งชีวิตเลยไม่ใช่หรือ เจ้าเผลอไปฆ่าสัตว์พวกนั้นทุกวันเลยไม่ใช่หรือ จากเศษเสี้ยวหนึ่งก็ค่อยๆรวมตัวก่อร่างใหญ่ขึ้น อีกอย่างเจ้าไม่เคยคิดที่จะแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดนั้นด้วย ก็เปรียบเสมือนน้ำที่รั่วซึมหยอลงบนหินเพียงผิวเผินก็ไม่ได้ทำให้เกิดอะไรหากน้ำนั้นหยดไปสักสองสามหยด ถ้าเรารีบแก้ไขหินนั้นก็จะคงสภาพเดิมได้อยู่ แต่ถ้าปล่อยให้น้ำหยดลงหินทุกวัน เป็นเดือน เป็นปี เป็นสิบปี แล้วลองมาดูอีกที่ หินก้อนนั้นก็จะสึกกร่อนลงไปอย่างมาก เหมือนกับการกระทำบาปที่ไม่ได้เจตนา ยิ่งปล่อยให้เกิดขึ้นโดยไม่แก้ไขก็จะสะสมไปเรื่อยๆเจ้าเข้าใจหรือยัง"
ฉันฟังแล้วสลดก้มหน้ารับผลกรรมที่ตนเองทำแม้จะไม่ยาวนานและโหดร้ายทารุนเหมือนกับผลกรรมที่ผู้อื่นรับ แต่ฉันก็รู้สึกว่ามันสายไปเสียแล้วที่จะกลับมาแก้ไขใหม่
ฉันมักจะทำอะไรซุ่มซ่ามเสมอไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม นับตั้งแต่เกิด
"ทำแจกันตกแตกอีกแล้วหรือลูก!" เสียงแม่ที่คอยดุตลอดเวลาเมื่อฉันซุ่มซ่ามทำอะไรแตกหัก
"ก็หนูไม่ได้ตั้งใจนี่คะ หนูไม่ได้เจตนาทำมันตกแตก หนู..." เมื่อฉันพูดอย่างนี้แม่ก็มักจะใจอ่อนเสมอ
"ไม่เป็นไรลูก แม่รู้ว่าหนูไม่ได้เจตนา เดี๋ยวแม่ค่อยซื้อมาใหม่ก็แล้วกัน"
นับตั้งแต่นั้นมาเวลาฉันทำอะไรผิดพลาด ก็แค่บอกว่าไม่ได้เจตนา แค่นี้ทุกคนก็ไม่ถือโทษโกรธฉันแล้ว มันจึงติดเป็นนิสัยตั้งแต่นั้นมา
"อุ้ย!...พี่ค่ะ ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ"
"หนูได้เจตนาให้มันเกิดขึ้นนะคะ หนูขอโทษค่ะ"
ไม่ว่าจะที่ทำงานหรือว่าจะที่ไหนๆฉันก็พูดเสมอว่า"ไม่ได้เจตนา"
จนวันหนึ่งมีบางอย่างเกิดขึ้น...
ฉันไปพบกับหนังสือเล่มหนึ่ง ทีแรกก็ไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด แต่พอเปิดอ่านดูก็พบบทความตอนหนึ่งที่ว่า "กรรม คือ การกระทำที่ประกอบด้วยเจตนา"
เอะ!... ถ้าสมมติว่าเรากระทำโดยไม่ได้เจตนาก็ถึงว่าไม่เป็นกรรมสินะ ใช่...คงใช่แน่ๆ
ตั้งแต่นั้นมาถ้าฉันเผลอทำอะไรโดยไม่ได้ตั้งใจแม้จะผิดพลาดฉันก็ถือว่าไม่ได้เป็นกรรมของฉัน เพราะฉันไม่ได้เจตนา ฉันยึดหลักนี้มาโดยตลอด
และที่ฉันมักจะเผลอบ่อยถึงบ่อยที่สุด เป็นประจำทุกวันก็คือ เดินไปไม่ได้มองดูพื้นก็เผลอไปเหยียบสัตว์เล็กสัตว์น้อยบ้างโดยไม่ได้ตั้งใจ นั่งทับมันบ้าง ขับรถอยู่ดีๆมันเดินเข้าหาล้อรถบ้าง และอื่นๆ ซึ่งมันเกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน และฉันก็ถือว่าฉันไม่ได้ทำกรรมที่ฆ่าพวกมัน เพราะฉันไม่ได้มีเจตนาในการฆ่าพวกมัน แล้วฉันก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้นแบบนี้ไปเรื่อยๆ...ไปเรื่อยๆ...ตลอดชีวิตของฉัน
ฉันหลับไปแล้วมาโผล่ยังที่แห่งหนึ่งมันร้อนมากๆร้อนจนแทบจะทนไม่ไหวเลยด้วยซ้ำไป ฉันมองออกไปรอบๆมีแต่ผู้คนถูกทำร้ายอย่างทารุน ทุกคนล้วนแต่มีร่ายกายที่เปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยเลือด บ้างถูกเข็มแหลมที่พุ่งขึ้นมาตามพื้นเสียบตามร่างกาย บ้างถูกกลุ่มบุคคลตัดมือตัดเท้า บ้างถูกกงล้อขนาดใหญ่กลิ้งทับ ในขณะที่ตนพยายามหนีเอาชีวิตรอด
ไม่นะ...ไม่ใช่...นี่ไม่ใช่นรกใช่ไหม
"นี่แหละคือนรกที่เจ้าต้องรับผลกรรม" เสียงหนึ่งดังขึ้นในหูฉัน
ไม่ต้องไม่ใช่สิ ฉันต้องขึ้นสวรรค์ ฉันทำบุญมานะแม้จะไม่ค่อยบ่อยก็เถอะ แต่ฉันไม่เคยทำบาปเลยนะ
"เจ้ายอมรับหรือว่าเจ้าไม่เคยทำบาป"
ใช่ ฉันไม่เคยเลย ยกเว้นแต่...แต่...ที่ฆ่าสัตว์อื่นๆตายโดยไม่ได้ตั้งใจเท่านั้น
"นั่นแหละบาปกรรมของเจ้า"
ไม่...ไม่ใช่ ฉันอ่านในหนังสือมาว่า กรรม คือการกระทำอันประกอบด้วยเจตนา
"เจ้าเข้าใจถูกแล้ว แต่เจ้าคิดตื้นไปหน่อย กรรมคือการกระทำอันประกอบดวยเจตนาก็จริง แต่เศษเสี้ยวเพียงเล็กน้อยที่เจ้ากระทำไปโดยไม่เจตนานั้นจะติดตัวเจ้าไปเป็นผลกรรม หากพลาดครั้งสองครั้งแล้วรู้จักแก้ไขก็ไม่เป็นไร แต่เจ้ากระทำมาทั้งชีวิตเลยไม่ใช่หรือ เจ้าเผลอไปฆ่าสัตว์พวกนั้นทุกวันเลยไม่ใช่หรือ จากเศษเสี้ยวหนึ่งก็ค่อยๆรวมตัวก่อร่างใหญ่ขึ้น อีกอย่างเจ้าไม่เคยคิดที่จะแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดนั้นด้วย ก็เปรียบเสมือนน้ำที่รั่วซึมหยอลงบนหินเพียงผิวเผินก็ไม่ได้ทำให้เกิดอะไรหากน้ำนั้นหยดไปสักสองสามหยด ถ้าเรารีบแก้ไขหินนั้นก็จะคงสภาพเดิมได้อยู่ แต่ถ้าปล่อยให้น้ำหยดลงหินทุกวัน เป็นเดือน เป็นปี เป็นสิบปี แล้วลองมาดูอีกที่ หินก้อนนั้นก็จะสึกกร่อนลงไปอย่างมาก เหมือนกับการกระทำบาปที่ไม่ได้เจตนา ยิ่งปล่อยให้เกิดขึ้นโดยไม่แก้ไขก็จะสะสมไปเรื่อยๆเจ้าเข้าใจหรือยัง"
ฉันฟังแล้วสลดก้มหน้ารับผลกรรมที่ตนเองทำแม้จะไม่ยาวนานและโหดร้ายทารุนเหมือนกับผลกรรมที่ผู้อื่นรับ แต่ฉันก็รู้สึกว่ามันสายไปเสียแล้วที่จะกลับมาแก้ไขใหม่