**wan**
12-31-2009, 12:59 PM
http://www.yenta4.com/cutie/upload/843/843/46fa34b6a3afb.jpg
เสียความรู้สึก
โดย คนเดินทาง
--------------------------------------------------------------------------------
ใครไม่เคยเสียความรู้สึกบ้าง?....
ต้องตอบว่า เราเคยเสียความรู้สึกด้วยกันทั้งนั้น
“ เสียความรู้สึก ” หรือ ความรู้สึกเสีย ?
ก็คือ แต่เดิมเรารู้สึกดี แต่คราวนี้รู้สึกไม่ดี..
ถามว่า เราควรจะทำอย่างไรดี ?...
ถ้าเปรียบเป็นสิ่งของ... ของนั้นก็ต้องเป็นของเสีย ของนั้นเป็นของบูดเน่า... เราจะต้อง ทำอย่างไร. . ?
เราต้องรีบเททิ้ง เพราะเป็นของไม่ดี ......เพราะอาจจะมีกลิ่นรบกวน อาจจะกลายเป็นอาหาร ของหนู แมลงสาบ...
คราวนี้เราจะต้องเจอกองทัพสัตว์ที่น่ารังเกียจ สกปรก มีเชื้อโรค อีกด้วยใช่ไหม.? หนักเข้าไปใหญ่เลยคราวนี้
ดังนั้น เราต้องรีบทิ้งของนั้นไปเสียโดยเร็วที่สุด เพื่อความสะอาด เพื่อความปลอดภัยของเราและคนในครอบครัว...
ใจเรา ก็เหมือนกัน...ใจที่เสีย... เป็นใจไม่ดี เป็นไปกับโทสะ... เป็นบาป
น่าแปลกนัก.....ที่บุคคลทั้งหลายกลับเฝ้ากอดรัดความรู้สึกที่เสียๆ นั้นไม่ยอมเลิกรา... เคยเห็นคนที่เขาเสียใจกำลังเสียความรู้สึกคนหนึ่ง... เขาบอกว่า...ยังบอกไม่ได้ว่าจะทำใจ (ยอมรับ)ได้หรือไม่... เรื่องนี้คงต้องใช้เวลาอีกนาน...
เห็นไหม ?.. คนส่วนใหญ่เป็นอย่างนี้ ใจดี ๆ ไม่เอา ชอบใจที่เสีย ๆ... ยิ่งเป็นการทำร้ายใจตัวเองเท่าไหร่... ให้ต้องมาคอยคิดเรื่องที่น้อยอกน้อยใจอย่างนั้นละก็....ชอบนัก...
คิดให้ปวดใจเล่นลึก ๆ ไปซะอย่างนั้น...ไม่รู้ว่าตัวสะบักสะบอมหัวใจสักแค่ไหน... แต่ก็ยังไม่ยอมละกลับเฝ้าสงวนความรู้สึกแย่ ๆนั้น ราวกับของมีค่า ?..
แปลกแต่จริง... เรามักเกิดความรู้สึกอย่างนี้กับผู้ที่เรารัก หรือพูดอีกนัยหนึ่งคือคนที่เราอยากให้เขารักเรา มาชอบเรานั่นแหละ...
อยากให้เขาแสนดีกับเรา ....
ส่วนเราจะเป็นมารร้ายแค่ไหน เขาต้องยอมรับ ถ้าเขาไม่ยอมรับ... เราก็จะโกรธ น้อยใจ เสียใจ เสียความรู้สึกนั่นแหละ...
เขาจะทำดีกับเราร้อยครั้ง พันครั้ง.... แต่แค่เพียงเขาทำเรื่องที่เราไม่ถูกใจ พูดอะไร ไม่ถูกหูซักครั้งเดียว
หรือเขาไปชื่นชมคนที่เราเกลียด....
เราก็จะโกรธ น้อยใจ เสียความรู้สึกเอาง่าย ๆ อย่างนั้นแหละ...
แต่ถ้าหากเราทำอะไรไม่ดีกะเขาไปบ้าง.... เราก็จะเฝ้ารำพันว่าเราสู้อุตส่าห์ทำความดีมากมาย..... ฉันทำไม่ดีเพียงแค่นี้ ทำไมเธอช่างใจร้ายไม่ให้อภัยฉันเลย...
เราก็เฝ้าอยากให้เขาให้อภัย เห็นอกเห็นใจเรา..... หากเขาทำไม่ได้... เราก็จะเสียใจ เสียความรู้สึกกับเขา... แต่หากเป็นทีของเราบ้าง เขาจะแสนดีอย่างไร เราก็ยิ่งอยากให้แสนดีอยู่อย่างนั้น หรือดียิ่งกว่านั้น...
เพียงเรื่องที่เราไม่ถูกใจเราก็โกรธริมเป็นริมตาย อภัยให้ไม่ได้...
ลืมความดีนับร้อยของเขา... เก็บงำ แต่ความไม่ดี เพ่งโทษนั้นจนเป็นเรื่องใหญ่โต เจ็บจำไม่มีวันลืม... ผูกโกรธไม่มีวันลืม... เรื่องดี ๆ ลืมหมด เรื่องไม่ดีละไม่มีวันลืม... แค้นแสนแค้น...
เห็นไหม... คนขาดปัญญานี่ชีวิตเต็มไปด้วยขยะ... ท่านเปรียบเหมือน ตระกร้าของคนบ้า ... เพราะเก็บงำแต่เรื่องที่เป็นโทษ คนแบบนี้เรื่องที่เป็นประโยชน์แก่จิตใจนั้นไม่เอาเลย... ตรงกันข้ามกับคนมีปัญญา ท่านเรียก ตระกร้าของคนดี... เพราะเลือกของดีเก็บไว้ ของไม่ดี ไม่เอา...
ทีนี้ ให้เราถามตัวเองว่า เราจะเป็นตระกร้าของคนบ้าหรือเป็นตระกร้าของคนดี ?...
ปัญหานี้...หากจะว่ากันจริงๆ คือ เรารู้..รู้ว่าเวลาเราทุกข์ เราโกรธ เราเสียใจ น้อยใจนั้นเป็นเรื่องไม่ดี
เราเองก็อยากจะพ้นไปจากความรู้สึกอย่างนั้น แต่เราไม่รู้วิธีที่จะพาใจของเราออกมาให้พ้นจากใจที่เสีย...
เรื่องนี้เป็นเรื่องของปัญญา..ปัญญาที่จะต้องขึ้นมาเป็นผู้พิจารณา
คนถามหา “ ผล ” นั้นได้กิเลส...คนถามหา “ เหตุ ” ได้ปัญญา
อย่างไร ชื่อว่า ถามหาผล?...ก็ที่เราโดยมากมักจะทำกัน...เราจะถามตัวเองในใจเสมอๆ
ถามว่า ทำไม เธอจึงไม่รักฉัน...
ทำไม เธอจึงทิ้งฉันไป...ทำไมเธอช่างใจร้ายใจดำ
ทำไม เธอไม่เห็นความดีของฉัน..ทำไมเธอถึงไม่ให้อภัยฉัน
ทำไมเธอจึงไปมีเมียน้อย?
โอโฮ ! ....คำถาม “ ทำไม ” ร้อยแปดเข้ามาในหัวของเรา
อย่างนี้ ชื่อว่า เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ...เพราะเรารู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีวันได้คำตอบ
เป็นการถามที่อยากให้ผลที่ต้องการนั้นเกิดขึ้น คนที่ถามอย่างนี้ได้กิเลส...เพราะเหตุใด? ก็เพราะว่า ผลอย่างที่ต้องการ หรือแม้แต่คำตอบคำอธิบาย จะไม่มีแน่นอน... หรือมีก็ไม่ใช่ความจริง....
เขาอยู่กับเรา เขาเป็นทุกข์ เขาก็ต้องไปอื่น...
เรื่องที่เราต้องยอมรับ แล้วหักใจออกมาเสีย..เราจะมีความสุขด้วยเหตุแห่งความรักของคนอื่น...เราจะต้องทุกข์ และหวั่นไหว ทั้งชาติ..เพราะต้องพึ่งปัจจัยของคนอื่น
เหมือนเราพึ่งตัวเองไม่ได้ เราต้องคอยเขาป้อนข้าวป้อนน้ำให้
หากวันใด เขาไม่สามารถป้อนข้าวป้อนน้ำเราได้..เราจะเดือดร้อนเป็นทุกข์อย่างที่สุด
เขาไม่รักเรา..แต่เราต้องรักตัวเราเอง
เขาไม่เห็นความดีของเรา..เราต้องเห็นความดีของตัวเอง หรือทำให้ความดีของเราเกิดขึ้น มีมากขึ้นๆ จนกระทั่งเราเคารพตัวเราเองได้
เขาทิ้งเราไป..แต่เราต้องไม่ทิ้งตัว ไม่ทิ้งชีวิตที่แสนดีของเราด้วยการเฝ้าเพรียกหาความรักความเข้าใจของคนอื่น..แต่เราเข้าใจตัวเราเองเป็นที่สุด
เขาไม่เห็นประโยชน์ของเรา..แล้วเราเห็นประโยชน์ตัวเราเองหรือยัง?
เรารู้หรือไม่ว่า เราได้อัตภาพแห่งความเป็นมนุษย์นั้น ประเสริฐเพียงใด?
ประเสริฐตรงที่เราทำให้ชีวิตของเรามีค่า ประเสริฐยิ่งๆขึ้นได้
สามารถทำประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน
สามารถเข้าถึงประโยชน์ชาตินี้ ประโยชน์ชาติหน้า และได้สร้างปัจจัยแห่งประโยชน์อย่างยิ่ง
นี้..เรารู้ได้ ทำได้ เพราะได้ศึกษาคำสอนในพระพุทธศาสนา ที่เราสามารถรู้หนทางแห่งประโยชน์ทั้งสามได้..ด้วยปัญญาที่เกิดขึ้นจากการฟัง การศึกษาเล่าเรียน
เริ่มทำประโยชน์เสียตั้งแต่บัดนี้...ทิ้งใจที่เสีย สร้างใจที่ดี หันหน้าเข้าสู้ ไม่ใช่หันหนี
เราต้องเข้มแข็ง ไม่ใช่อ่อนแอ...เพราะเรารักตัวเองเป็น....
เสียความรู้สึกได้ แต่อย่าเสียนาน..รีบหันกลับ....เพ่งเอาประโยชน์ ไม่เพ่งเอาโทษ..
แล้วเราจะมีความสุขได้ ด้วยตัวเราเอง... เพราะเรามีใจเป็นเพื่อนที่แสนดีของเรา โดยเราจะไม่เรียกร้องหาเพื่อนจากที่อื่นจนตัวเราเดือดร้อน......
ที่มา http://www.raksa-dhamma.com/topic_28.php
เสียความรู้สึก
โดย คนเดินทาง
--------------------------------------------------------------------------------
ใครไม่เคยเสียความรู้สึกบ้าง?....
ต้องตอบว่า เราเคยเสียความรู้สึกด้วยกันทั้งนั้น
“ เสียความรู้สึก ” หรือ ความรู้สึกเสีย ?
ก็คือ แต่เดิมเรารู้สึกดี แต่คราวนี้รู้สึกไม่ดี..
ถามว่า เราควรจะทำอย่างไรดี ?...
ถ้าเปรียบเป็นสิ่งของ... ของนั้นก็ต้องเป็นของเสีย ของนั้นเป็นของบูดเน่า... เราจะต้อง ทำอย่างไร. . ?
เราต้องรีบเททิ้ง เพราะเป็นของไม่ดี ......เพราะอาจจะมีกลิ่นรบกวน อาจจะกลายเป็นอาหาร ของหนู แมลงสาบ...
คราวนี้เราจะต้องเจอกองทัพสัตว์ที่น่ารังเกียจ สกปรก มีเชื้อโรค อีกด้วยใช่ไหม.? หนักเข้าไปใหญ่เลยคราวนี้
ดังนั้น เราต้องรีบทิ้งของนั้นไปเสียโดยเร็วที่สุด เพื่อความสะอาด เพื่อความปลอดภัยของเราและคนในครอบครัว...
ใจเรา ก็เหมือนกัน...ใจที่เสีย... เป็นใจไม่ดี เป็นไปกับโทสะ... เป็นบาป
น่าแปลกนัก.....ที่บุคคลทั้งหลายกลับเฝ้ากอดรัดความรู้สึกที่เสียๆ นั้นไม่ยอมเลิกรา... เคยเห็นคนที่เขาเสียใจกำลังเสียความรู้สึกคนหนึ่ง... เขาบอกว่า...ยังบอกไม่ได้ว่าจะทำใจ (ยอมรับ)ได้หรือไม่... เรื่องนี้คงต้องใช้เวลาอีกนาน...
เห็นไหม ?.. คนส่วนใหญ่เป็นอย่างนี้ ใจดี ๆ ไม่เอา ชอบใจที่เสีย ๆ... ยิ่งเป็นการทำร้ายใจตัวเองเท่าไหร่... ให้ต้องมาคอยคิดเรื่องที่น้อยอกน้อยใจอย่างนั้นละก็....ชอบนัก...
คิดให้ปวดใจเล่นลึก ๆ ไปซะอย่างนั้น...ไม่รู้ว่าตัวสะบักสะบอมหัวใจสักแค่ไหน... แต่ก็ยังไม่ยอมละกลับเฝ้าสงวนความรู้สึกแย่ ๆนั้น ราวกับของมีค่า ?..
แปลกแต่จริง... เรามักเกิดความรู้สึกอย่างนี้กับผู้ที่เรารัก หรือพูดอีกนัยหนึ่งคือคนที่เราอยากให้เขารักเรา มาชอบเรานั่นแหละ...
อยากให้เขาแสนดีกับเรา ....
ส่วนเราจะเป็นมารร้ายแค่ไหน เขาต้องยอมรับ ถ้าเขาไม่ยอมรับ... เราก็จะโกรธ น้อยใจ เสียใจ เสียความรู้สึกนั่นแหละ...
เขาจะทำดีกับเราร้อยครั้ง พันครั้ง.... แต่แค่เพียงเขาทำเรื่องที่เราไม่ถูกใจ พูดอะไร ไม่ถูกหูซักครั้งเดียว
หรือเขาไปชื่นชมคนที่เราเกลียด....
เราก็จะโกรธ น้อยใจ เสียความรู้สึกเอาง่าย ๆ อย่างนั้นแหละ...
แต่ถ้าหากเราทำอะไรไม่ดีกะเขาไปบ้าง.... เราก็จะเฝ้ารำพันว่าเราสู้อุตส่าห์ทำความดีมากมาย..... ฉันทำไม่ดีเพียงแค่นี้ ทำไมเธอช่างใจร้ายไม่ให้อภัยฉันเลย...
เราก็เฝ้าอยากให้เขาให้อภัย เห็นอกเห็นใจเรา..... หากเขาทำไม่ได้... เราก็จะเสียใจ เสียความรู้สึกกับเขา... แต่หากเป็นทีของเราบ้าง เขาจะแสนดีอย่างไร เราก็ยิ่งอยากให้แสนดีอยู่อย่างนั้น หรือดียิ่งกว่านั้น...
เพียงเรื่องที่เราไม่ถูกใจเราก็โกรธริมเป็นริมตาย อภัยให้ไม่ได้...
ลืมความดีนับร้อยของเขา... เก็บงำ แต่ความไม่ดี เพ่งโทษนั้นจนเป็นเรื่องใหญ่โต เจ็บจำไม่มีวันลืม... ผูกโกรธไม่มีวันลืม... เรื่องดี ๆ ลืมหมด เรื่องไม่ดีละไม่มีวันลืม... แค้นแสนแค้น...
เห็นไหม... คนขาดปัญญานี่ชีวิตเต็มไปด้วยขยะ... ท่านเปรียบเหมือน ตระกร้าของคนบ้า ... เพราะเก็บงำแต่เรื่องที่เป็นโทษ คนแบบนี้เรื่องที่เป็นประโยชน์แก่จิตใจนั้นไม่เอาเลย... ตรงกันข้ามกับคนมีปัญญา ท่านเรียก ตระกร้าของคนดี... เพราะเลือกของดีเก็บไว้ ของไม่ดี ไม่เอา...
ทีนี้ ให้เราถามตัวเองว่า เราจะเป็นตระกร้าของคนบ้าหรือเป็นตระกร้าของคนดี ?...
ปัญหานี้...หากจะว่ากันจริงๆ คือ เรารู้..รู้ว่าเวลาเราทุกข์ เราโกรธ เราเสียใจ น้อยใจนั้นเป็นเรื่องไม่ดี
เราเองก็อยากจะพ้นไปจากความรู้สึกอย่างนั้น แต่เราไม่รู้วิธีที่จะพาใจของเราออกมาให้พ้นจากใจที่เสีย...
เรื่องนี้เป็นเรื่องของปัญญา..ปัญญาที่จะต้องขึ้นมาเป็นผู้พิจารณา
คนถามหา “ ผล ” นั้นได้กิเลส...คนถามหา “ เหตุ ” ได้ปัญญา
อย่างไร ชื่อว่า ถามหาผล?...ก็ที่เราโดยมากมักจะทำกัน...เราจะถามตัวเองในใจเสมอๆ
ถามว่า ทำไม เธอจึงไม่รักฉัน...
ทำไม เธอจึงทิ้งฉันไป...ทำไมเธอช่างใจร้ายใจดำ
ทำไม เธอไม่เห็นความดีของฉัน..ทำไมเธอถึงไม่ให้อภัยฉัน
ทำไมเธอจึงไปมีเมียน้อย?
โอโฮ ! ....คำถาม “ ทำไม ” ร้อยแปดเข้ามาในหัวของเรา
อย่างนี้ ชื่อว่า เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ...เพราะเรารู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีวันได้คำตอบ
เป็นการถามที่อยากให้ผลที่ต้องการนั้นเกิดขึ้น คนที่ถามอย่างนี้ได้กิเลส...เพราะเหตุใด? ก็เพราะว่า ผลอย่างที่ต้องการ หรือแม้แต่คำตอบคำอธิบาย จะไม่มีแน่นอน... หรือมีก็ไม่ใช่ความจริง....
เขาอยู่กับเรา เขาเป็นทุกข์ เขาก็ต้องไปอื่น...
เรื่องที่เราต้องยอมรับ แล้วหักใจออกมาเสีย..เราจะมีความสุขด้วยเหตุแห่งความรักของคนอื่น...เราจะต้องทุกข์ และหวั่นไหว ทั้งชาติ..เพราะต้องพึ่งปัจจัยของคนอื่น
เหมือนเราพึ่งตัวเองไม่ได้ เราต้องคอยเขาป้อนข้าวป้อนน้ำให้
หากวันใด เขาไม่สามารถป้อนข้าวป้อนน้ำเราได้..เราจะเดือดร้อนเป็นทุกข์อย่างที่สุด
เขาไม่รักเรา..แต่เราต้องรักตัวเราเอง
เขาไม่เห็นความดีของเรา..เราต้องเห็นความดีของตัวเอง หรือทำให้ความดีของเราเกิดขึ้น มีมากขึ้นๆ จนกระทั่งเราเคารพตัวเราเองได้
เขาทิ้งเราไป..แต่เราต้องไม่ทิ้งตัว ไม่ทิ้งชีวิตที่แสนดีของเราด้วยการเฝ้าเพรียกหาความรักความเข้าใจของคนอื่น..แต่เราเข้าใจตัวเราเองเป็นที่สุด
เขาไม่เห็นประโยชน์ของเรา..แล้วเราเห็นประโยชน์ตัวเราเองหรือยัง?
เรารู้หรือไม่ว่า เราได้อัตภาพแห่งความเป็นมนุษย์นั้น ประเสริฐเพียงใด?
ประเสริฐตรงที่เราทำให้ชีวิตของเรามีค่า ประเสริฐยิ่งๆขึ้นได้
สามารถทำประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน
สามารถเข้าถึงประโยชน์ชาตินี้ ประโยชน์ชาติหน้า และได้สร้างปัจจัยแห่งประโยชน์อย่างยิ่ง
นี้..เรารู้ได้ ทำได้ เพราะได้ศึกษาคำสอนในพระพุทธศาสนา ที่เราสามารถรู้หนทางแห่งประโยชน์ทั้งสามได้..ด้วยปัญญาที่เกิดขึ้นจากการฟัง การศึกษาเล่าเรียน
เริ่มทำประโยชน์เสียตั้งแต่บัดนี้...ทิ้งใจที่เสีย สร้างใจที่ดี หันหน้าเข้าสู้ ไม่ใช่หันหนี
เราต้องเข้มแข็ง ไม่ใช่อ่อนแอ...เพราะเรารักตัวเองเป็น....
เสียความรู้สึกได้ แต่อย่าเสียนาน..รีบหันกลับ....เพ่งเอาประโยชน์ ไม่เพ่งเอาโทษ..
แล้วเราจะมีความสุขได้ ด้วยตัวเราเอง... เพราะเรามีใจเป็นเพื่อนที่แสนดีของเรา โดยเราจะไม่เรียกร้องหาเพื่อนจากที่อื่นจนตัวเราเดือดร้อน......
ที่มา http://www.raksa-dhamma.com/topic_28.php