**wan**
11-05-2008, 04:20 PM
http://www.yingthai-mag.com/webboard/115254784834.jpg
หลวงปู่ดาบส สุมโน
อาศรมไผ่มรกต บ.ลูกกลอน ต.ป่าอ้อดอนชัย อ.เมือง จ.เชียงราย
อุบายสู่ฝั่งโน้น...
...อุบายสู่ฝั่งโน้น ก็คือ วิธีการทำจิตทำใจ ที่เรียกว่าสมาธิ แต่สมาธิแบบนี้ เป็นสมาธิไม่ต้องทำอารมณ์ ไม่ต้องมีคำภาวนาใดๆ ทั้งนั้น แต่มีการทำในใจ คือ ทำในใจคลายอารมณ์เป็นการตรงกันข้ามกับการทำอารมณ์ ความหมายของการทำสมาธิแบบนี้ก็คือ ทำให้จิตสงบ ว่างจากอารมณ์นึกคิด และสิ่งที่เกาะที่ถือทั้งปวง ให้จิตเสมือนอากาศว่างไม่มีอะไรเลย แต่ไม่ใช่ไปเพ่งอากาศว่างเปล่า หรือไปนึกถึงอากาศว่างเปล่า มันว่างเปล่า มันว่างเปล่า เพราะจิตสงบปล่อยวางอารมณ์ต่างหาก...
...สมาธิแบบนี้มีทั้งคลายออกและน้อมเข้าพร้อมกันไปคลายออกก็คือคลายอารมณ์นึกคิด และสิ่งที่เกาะที่ถือนั่นเองออก น้อมเข้าก็คือเขยิบจิตเข้าสู่ความสงบ เมื่อคลายออกหรือสลัดออกทิ้งไปแล้ว จิตก็ว่างได้ ความวกวุ่นเร่าร้อนและมืดมนก็จะหายไป ความหนักและความทุกข์ก็จะหายไป...
...ขณะที่จิตว่างนี้ เราต้องมีสติ และความรู้ตัวอยู่ด้วย ตราบใดจิตของเรายังไม่เป็นตัวของตัวเองได้ ตราบนั้นเราก็ยังจะต้องมีการคืบคลานเข้า และนำออกอยู่อีก จนกว่าจะสุดทาง ล่วงทาง คือ จิตของเรา เป็นตัวของตัวเองได้...
...สุดทางหรือไม่สุดทางเราจะรู้ได้เอง ไม่ต่างอะไรกับที่เราตัดทอนต้นไม้ออก ที่แรกก็ตัดทอนกิ่งใบ แล้วก็มาลำต้น แล้วก็มาตอและราก จะไปสุดลงที่รากนั่นแล..
...จิตเป็นตัวของตนเอง ย่อมไม่ต้องตั้งอยู่กับอะไรๆ เป็นจิตล่วงพ้นหรือล่วงแดน เป็นอยู่เองได้ ไม่อาศัยอะไรๆ อยู่ไม่มีนอกไม่มีใน ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต ไม่มีปัจจุบัน สงบสงัดว่างเปล่า ผ่องใส ดั่งน้ำในภาชนะปราศจากตะกอนเปือกตม หรือเหมือนผ้าขาวอันซักด้วยน้ำสะอาดดีแล้ว หรือเหมือนแก้วอันช่างเจียนไนดีแล้วมีความแจ่มใสเต็มเปี่ยม ไม่ใช่หลับหรือเคลิบเคลิ้มหลงลืมฯ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลวงปู่ดาบส สุมโน
อาศรมไผ่มรกต บ.ลูกกลอน ต.ป่าอ้อดอนชัย อ.เมือง จ.เชียงราย
อุบายสู่ฝั่งโน้น...
...อุบายสู่ฝั่งโน้น ก็คือ วิธีการทำจิตทำใจ ที่เรียกว่าสมาธิ แต่สมาธิแบบนี้ เป็นสมาธิไม่ต้องทำอารมณ์ ไม่ต้องมีคำภาวนาใดๆ ทั้งนั้น แต่มีการทำในใจ คือ ทำในใจคลายอารมณ์เป็นการตรงกันข้ามกับการทำอารมณ์ ความหมายของการทำสมาธิแบบนี้ก็คือ ทำให้จิตสงบ ว่างจากอารมณ์นึกคิด และสิ่งที่เกาะที่ถือทั้งปวง ให้จิตเสมือนอากาศว่างไม่มีอะไรเลย แต่ไม่ใช่ไปเพ่งอากาศว่างเปล่า หรือไปนึกถึงอากาศว่างเปล่า มันว่างเปล่า มันว่างเปล่า เพราะจิตสงบปล่อยวางอารมณ์ต่างหาก...
...สมาธิแบบนี้มีทั้งคลายออกและน้อมเข้าพร้อมกันไปคลายออกก็คือคลายอารมณ์นึกคิด และสิ่งที่เกาะที่ถือนั่นเองออก น้อมเข้าก็คือเขยิบจิตเข้าสู่ความสงบ เมื่อคลายออกหรือสลัดออกทิ้งไปแล้ว จิตก็ว่างได้ ความวกวุ่นเร่าร้อนและมืดมนก็จะหายไป ความหนักและความทุกข์ก็จะหายไป...
...ขณะที่จิตว่างนี้ เราต้องมีสติ และความรู้ตัวอยู่ด้วย ตราบใดจิตของเรายังไม่เป็นตัวของตัวเองได้ ตราบนั้นเราก็ยังจะต้องมีการคืบคลานเข้า และนำออกอยู่อีก จนกว่าจะสุดทาง ล่วงทาง คือ จิตของเรา เป็นตัวของตัวเองได้...
...สุดทางหรือไม่สุดทางเราจะรู้ได้เอง ไม่ต่างอะไรกับที่เราตัดทอนต้นไม้ออก ที่แรกก็ตัดทอนกิ่งใบ แล้วก็มาลำต้น แล้วก็มาตอและราก จะไปสุดลงที่รากนั่นแล..
...จิตเป็นตัวของตนเอง ย่อมไม่ต้องตั้งอยู่กับอะไรๆ เป็นจิตล่วงพ้นหรือล่วงแดน เป็นอยู่เองได้ ไม่อาศัยอะไรๆ อยู่ไม่มีนอกไม่มีใน ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต ไม่มีปัจจุบัน สงบสงัดว่างเปล่า ผ่องใส ดั่งน้ำในภาชนะปราศจากตะกอนเปือกตม หรือเหมือนผ้าขาวอันซักด้วยน้ำสะอาดดีแล้ว หรือเหมือนแก้วอันช่างเจียนไนดีแล้วมีความแจ่มใสเต็มเปี่ยม ไม่ใช่หลับหรือเคลิบเคลิ้มหลงลืมฯ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++