โลกอื่นหมายความว่าอย่างไร??ท่านพุทธทาสภิกขุ

[*8q*]

http://www.micro.sc.su.ac.th/upload/1153151020.jpeg


โลกอื่นหมายความว่าอย่างไร??



ท่านอาคันตุกะผู้มาเยี่ยมวัดทั้งหลาย อาตมาขอแสดงความยินดีในการมาของท่านทั้งหลาย ขอต้อนรับตามที่จะทำได้ ในลักษณะของ ธรรมะปฏิสันถาร ไม่มีวัตถุสิ่งของเครื่องเลี้ยงเครื่องดื่มอะไรสำหรับปฏิสันถาร เพื่อจะได้รับประโยชน์จากพระธรรม และต้อนรับด้วยที่นั่งที่นอนของพระพุทธเจ้า ในกลางดิน พระพุทธเจ้าท่านประสูติกลางดิน ตรัสรู้กลางดิน สอนกลางดิน นิพพานก็กลางดิน ท่านทั้งหลายไม่เคยนั่งกลางดินก็ขอต้อนรับด้วยแผ่นดิน เป็นอีกโลกหนึ่ง ทำไมถึงว่าเป็นอีกโลกหนึ่ง เพราะว่ามันรู้สึกต่างกัน เมื่อไปนั่งนอนบนที่พักอันหรูหรา จิตใจมันไปอีกอย่างหนึ่ง พอนั่งลงกลางดิน จิตใจมันก็เป็นอีกอย่างหนึ่ง ขอให้ท่านทั้งเทียบเคียง ดูกันเอาเอง แล้วจะรู้ว่า โลกอื่น มันหมายความว่าอย่างไร ฉะนั้นวันนี้จะบรรยายเกี่ยวกับโลกอื่น

โลกอื่น คนส่วนใหญ่หมายถึง จะไปได้เมื่อตายแล้ว นั่นมัน โลกละเมอเพ้อฝัน จริงหรือไม่ ก็ไม่รู้ โลกอื่น ที่นี่ เดี๋ยวนี้ ที่มันสัมผัสได้จริงมันก็มีอยู่ โลกมันคืออะไร ที่ว่าแผ่นดินนั้น มันไม่สำคัญเท่าไร แต่ถ้าเป็นสิ่งที่เข้ามากระทบจิตใจทางตา หู จมูก ลิ้นกาย ใจ นั่นคือโลก ถ้าเราไม่มี ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ มันก็ไม่มีอะไร โลกก็ไม่มี ก็คือพวก รูป รส กลิ่น เสียง นั่นแหละ ถ้ามันเข้ามากระทบก็เรียกว่า มันมี และถ้ามันไม่เข้ามากระทบ ก็คือ มันไม่มี ลองคิดดูให้ดี พระพุทธเจ้าตรัสว่า โลกมีอยู่จริง รู้สึกได้จริง คราวนี้มันอยู่ที่เราว่าจะชนะมัน หรือแพ้มันและถ้าเรารู้ไม่ทัน ไอ้สิ่งที่เรียกว่าโลก พวกกิเลสตัณหา มันก็เข้ามา ทำให้เราเป็นทุกข์และไม่รู้สึกตัวด้วย ถ้าเราไปหลงใหลในอายตนะตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เราก็ได้รับแต่ความทุกข์ทรมาน แต่ถ้าเรามีสติปัญญา สิ่งเหล่านี้ก็จะไม่ทำให้เราเกิดทุกข์ ทีนี้เราก็ได้โลกอย่างอื่นแล้ว คือโลกที่ไม่มีความทุกข์ทรมาน ที่สะอาด โดยที่เราไม่ต้องแตกหรือตายไป เราเปลี่ยนโลกอื่นได้ตามที่เราต้องการ ข้อนี้สำเร็จอยู่ที่เราคุมตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจของเราอย่างไร พูดอีกทีหนึ่งว่าเราจะทำให้จิตใจของเราก้าวหน้าสูงต่อไปอย่างไร สมมติว่า กินเหล้าเมามาย ก็จะมีโลกอีกชนิดหนึ่ง พอมันเลือกได้ ไม่กินเลย มันก็จะเป็นโลกอีกชนิดหนึ่ง
ทุกเรื่องมันก็เป็นอย่างนี้ อาตมาอยากจะแนะ เรามันก็เปลี่ยนโลกอื่นมาเรื่อย มาตามธรรมชาติ แต่คราวนี้เราเปลี่ยนตามที่เราจัด ที่ว่าตามธรรมชาตินั่นคือ เมื่อเราเกิด เราก็จะมีโลกของลูกทารก พอทารกมันนั่งได้ เดินได้ โลกของมันก็เปลี่ยนไป มันได้สัมผัสตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจมากขึ้น โลกของมันก็เปลี่ยนไปพอโตขึ้น เป็นหนุ่มสาวโลกก็เปลี่ยนไปทางกามารมณ์มากขึ้น พอมาเป็นพ่อบ้านแม่เรือน ต้องทำงาน หาเงินโลกมันก็เปลี่ยนไป คือสิ่งที่มากระทบจิตมันเปลี่ยน ต่อมาเป็นคนเฒ่าคนแก่โลกก็เปลี่ยนไป ต้องสงบไม่วุ่นวาย คือไม่บ้าเหมือนแต่ก่อน มันน่าจะมีความรู้มากขึ้นเกี่ยวกับโลก ที่จะสอนเด็กรุ่นหลังให้มีจุดหมาย ให้ก้าวหน้า เป็นซ้ำอยู่ที่เดิม ก็ไม่ก้าวหน้า จะเป็นเด็กอยู่เรื่อยไป ก็ไม่ไหว จะเป็นวัยรุ่นอยู่เรื่อยไป ก็ไม่ไหว จะเป็นพ่อบ้านแม่เรือน อยู่เรื่อยไป ก็ไม่ไหว ต้องรู้จักถอนตัวออกจากภาระอันหนักเหมือนวัวเหมือนควาย พอแก่แล้วก็ไดรับโลกที่สะอาดสว่างไสว เยือกเย็น สงบ ไม่มีความทุกข์ ขอให้ได้รับโลกอย่างนี้กันทุกคน จะแบ่งกันกี่ภาคกี่ตอนก็แล้วแต่ แต่มันเป็นคนละตอนเมื่อตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ มันรับต่างกัน ตัวอย่างเช่น เด็กทารก มันได้เงินแล้วก็ไม่มีความหมายอะไร พอหนุ่มสาวได้รับเงินแล้วก็พอใจ คนแก่คนสูงอายุได้เงิน ก็คิดเรื่องทุน เรื่องตั้งตัว คนที่แก่มากแล้วก็คิดทำบุญทำทาน ฉะนั้นเราจึงเปลี่ยนโลกเรื่อยไป ถ้าใครได้เปลี่ยนโลกมาตามลำดับนี้ ก็ไม่เสียทีที่เกิดมา ได้ชิมรสโลก ทุกโลก


ปัญหามันมีอยู่ว่า จะเปลี่ยนโลกได้อย่างไร ข้อนี้จะปล่อยตามธรรมชาติอย่างเดียว คงไม่ปลอดภัย จะต้องมีการศึกษา มีสติปัญญา รู้เรื่องสิ่งเหล่านี้ ควบคุมสิ่งเหล่านี้ ในตามบาลีว่า เกิดมาในโลกแรกคือ กามโลก ถือเป็นสัตว์ที่พอใจยินดีในกาม นี่ก็ระยะหนึ่ง ต่อมาก็เกิดในรูปโลก คือพอใจในทรัพย์สิน เงินทอง ต่อไปอีกพอแก่ชรามากเข้า เป็นอรูปโลก คือพอใจในสิ่งที่ไม่มีรูป คือ บุญกุศล และถ้าฉลาดต่อไปอีก มันก็จะเหนือโลก คือ โลกุตรนิพพาน โลกที่บ้าๆบอๆที่ผ่านมาพอกันที ต้องการมีจิตใจที่อยู่เหนือโลก ไม่มีอะไรมาปรุงแต่งจิตใจให้ยินดี ยินร้าย ให้รัก โกรธ เกลียด กลัว อีกต่อไป คือใครก็ตามที่มีความอิจฉา ริษยา อาลัย อาวรณ์ อยู่ คนนี้มันยังอยู่ใต้โลก จมโลก แต่ถ้าไม่มีอะไรสามารถเข้ามาปรุงแต่งจิตใจได้แล้วอย่างนี้เรียกว่า เหนือโลก มันมีสักกี่คนที่อยู่เหนือโลก มีแต่จมตายอยู่ในโลก บางคนก็จมตายอยู่แค่กามโลก ดีหน่อยก็มาตายที่รูปโลก ถ้าดีขึ้นมาอีกหน่อยก็มาที่ อรูปโลก หลงในชื่อเสียง เกียรติยศ และบุญกุศล มันก็หยุด ก็ตายอยู่ตรงนี้ ที่พูดนี่ไม่ได้ดูถูกใคร แต่บอกให้ทราบว่าเรื่องมันมีอยู่อย่างนี้
ชีวิตมันก็มีเรื่องให้เลือกอย่างมากมาย แล้ว เราก็ไม่ได้เลือกเพราะเราไม่รู้จักเลือก หากเพราะเราไม่รู้ว่าเราเกิดมาทำไม เราได้รับคำสั่งสอนมาว่าเกิดมาเพื่อได้รับสิ่งที่ดีที่สุดที่มนุษย์ควรจะได้ รับก็คงจะง่าย ก็จะถามว่าวันนี้ได้รับสิ่งที่ดีที่สุดหรือยัง ได้กามารมณ์ ได้สมรส ได้คู่ครองที่ดีที่สุดหรือยัง มีทรัพย์สมบัติมากมายเป็นเศรษฐีดีหรือยัง มีเกียรติยศชื่อเสียงดีหรือยัง มีบุญมีกุศลที่ทำไว้ดีหรือยัง นี่ก็จะลังเล โดยทั่วไปก็จะบอกว่าพอแล้ว ก็เริ่มอยู่ด้วยเรื่องบุญด้วยกุศล ไม่สามารถที่จะพ้นไปจากนั้น เป็นโลกุตรหรือมรรคผลนิพพาน นี่ก็เรียกว่าโลกมันมีหลายโลกอย่างนี้ และเราเปลี่ยนได้ ถ้ามีความรู้เราเปลี่ยนได้เอง ถ้าไม่มีความรู้มันก็เปลี่ยนตามธรรมชาติ แต่เปลี่ยนตามธรรมชาตินี้ไม่ได้ไปกี่มากน้อย ดูตามธรรมดาสามัญมนุษย์เปลี่ยนได้ไม่กี่มากน้อย มันก็ติดลุ่มหลงอยู่ในกามารมณ์จนตายบ้าง บางรายติดลุ่มหลงในทรัพย์สมบัติจนตายบ้าง บางรายก็หลงในเกียรติยศชื่อเสียงจนตายบ้าง ไม่มีจิตใจที่โผล่พ้นจากสิ่งเหล่านี้เลย จึงขอให้ทุกคนทราบไว้ว่า ธรรมชาติมีให้เลือกมากมายครบถ้วนอย่างนี้ เราจะเอาอย่างไร เท่าไร เพียงไร ก็คิดดูกันเอาเอง

ถ้าคิดว่าเกิดมาชาติหนึ่งต้องได้ชั้นดีที่สุดชั้นเลิศที่สุดละก็ ขอให้เพ่งเล็งอยู่ชั้น โลกุตร ที่ มีจิตใจอยู่เหนือการปรุงแต่งของสิ่งใดๆ อะไรๆจะเข้ามาทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ จะน่ารักหรือน่าเกลียดก็ตามไม่ทำให้เกิดการวิปริตทางจิตใจ มีจิตใจที่คงที่ ไม่ยินดีไม่ยินร้าย ถ้ามีการยินดียินร้ายมันก็จะเป็นดังที่ว่า จะมีความรักบ้าง มีความโกรธบ้าง มีความเกลียดบ้าง มีความกลัวบ้าง มีความวิตกกังวลนอนไม่หลับบ้าง มีความอาลัยอาวรณ์บ้าง มีความอิจฉาริษยาหึงหวงกันไป ไม่มีที่สิ้นสุดนั่นเพราะว่าจิตนั้นมันยังต่ำมากไม่มีธรรมะพอ แสดงว่าปรุงแต่งให้จิตนั้นเป็นชนิดนี้ชีวิตประจำวันของคนที่ยังไม่มีธรรมะพอ ก็จะเต็มไปด้วยความรัก ความโกรธ ความเกลียด ความกลัว ความวิตกกังวลอาลัยอาวรณ์ อิจฉาริษยา หึงหวงเป็นต้น ถ้าเห็นว่ามันควรจะผ่านด่านนี้ สนใจเรื่องธรรมะที่สูงขึ้นไป ที่มาอย่างน่ารัก ก็ไม่รัก ไล่มันกลับไป ตะเพิดมันไปเช่นนั้น มาอย่างน่าเกลียดก็ไม่ต้องเกลียด ไล่มันกลับไปเช่นนั้น มาอย่างน่าโกรธก็ไม่โกรธ มาอย่างน่ากลัวก็ไม่กลัว ไล่มันกลับไปอย่างนั้นเอง มันมาอย่างน่ารักมันทำให้หลงใหลเพื่อจะเอา ถ้าไม่ได้ตามต้องการมันก็โกรธหรือเกลียด ถ้ามาในท่าลักษณะให้โกรธหรือเกลียด มาทำให้เราเป็นไฟ มาทำให้จิตใจเราเป็นไฟด้วนราคะ โทสะ โมหะทำชีวิตนี้ให้เป็นไฟ ถ้าเข้าใจเรื่องไฟ รู้จักไฟที่เผาอยู่ในจิตใจอยู่เป็นประจำนี้แล้ว คนเหล่านั้นจะรู้จักพระนิพพานได้โดยง่าย

เดี๋ยว นี้ไม่มีใครรู้จักพระนิพพานแล้ว พอพูดถึงนิพพานก็สั่นหัว ถามว่าอยากได้มั้ย ก็บอกอยากได้ตามปากที่ว่า ตามขนบธรรมเนียมประเพณี เพราะ มันไม่รู้ว่านิพพานเป็นอย่างไร มันก็เดากันไปว่า นิพพานคือรวยกว่า สวยกว่า มากกว่า อย่างนี้ผิดหนักขึ้นไปอีก นิพพานมันต้องเป็นที่จบของการหลง พูดกันตรงๆว่า ความบ้าที่อยู่ในโลก ความเป็นไฟที่อยู่ในโลก มันจบลงแล้วมันก็จะนิพพาน เมื่อใดจิตว่าง ไม่ติดกับกิเลส จะเป็นนิพพาน อย่ากลัวนิพพาน คนกลัวมันโง่ บรมโง่ ทำไมต้องกลัวนิพพาน แต่เดี๋ยวนี้ให้อภัยได้ เพราะคนมันไม่รู้จักนิพพาน บอกว่านิพพาน มันจะไม่สุข ไม่ทุกข์ มันกลับกลัวกันเสียอีก ไม่มีรสชาติอะไร มันเลยไม่ต้องการนิพพาน หมดกิเลสทั้งราคะ โทสะ โมหะ หมดรัก หมดความโกรธ หมดความเกลียด หมดความกลัว หมดความวิตกกังวล นี่แหละคือนิพพาน ถ้าออกไปชั่วคราว ก็เป็นนิพพานชั่วคราว ถ้าออกไปเด็ดขาด ก็เป็นนิพพานเด็ดขาด ถ้าเราเป็นนิพพานชั่วคราว มันก็จะพอมีความสุขอยู่บ้าง พอรอดตาย จนได้มานั่งกันอยู่ตรงนี้ ถ้ามีกิเลสตลอดเวลา เผาตลอดเวลา พวกเราคงตายกันหมดแล้ว มีระยะเวลาที่ไม่มีกิเลส นั้นพอมีบ้าง นั่นทำให้เราสบายใจบ้าง ถ้าพยายามกลบเกลื่อนกิเลส แก้ไขปัญหากันไปตามเรื่อง มันก็ไม่ค่อยจะได้ผล มันก็เหมือนเอาโคลนไปล้างโคลน พอเวลามีทุกข์ ไม่สบายใจ ก็ไปดูละครบ้าง ไปกินเหล้าบ้าง เพื่อจะระงับความทุกข์ร้อนในใจ มันไม่มีที่สิ้นสุด


http://board.agalico.com/showthread.php?t=25300