*8q*
08-30-2009, 07:58 PM
พ่อเฒ่า แม่เฒ่า ผู้แก่ชรา ชอบสวดมนต์ภาวนาทุกค่ำคืน สวดจบแล้วไม่วายที่จะให้ได้สวรรค์ด้วยเถิด
ด้วยอำนาจและิอานิสงค์ของการสวดมนต์ภาวนาทุกครั้งทุกคราของข้าพเจ้า ขอจงได้สวรรค์เป็นที่พึ่งด้วยเถิดเจ้าประคุ้น ขอให้ได้ชั้นที่เท่านั้น ชั้นที่เท่านี้ ขอให้ได้เสวยวิมานอันเป็นทิพย์ มีเครื่องใช้ไม้สอยครบทุกอย่าง จงอย่าได้ขาดเหลือ นึกคิดสิ่งใดขอจงเลื่อนลอยมาสมปรารถนา ฯลฯ
ขอทุกคืน ส่งเสียงอันดังทั้งสองตายายให้เป็นที่รำคาญของผู้เป็นลูกเขยซึ่งอยู่ห้องถัดไป นับว่าเป็นเรื่องให้รำคาญโสตประสาทของผู้อยู่ใกล้ชิดเป็นยิ่งนัก จึงคิดหาอุบายให้พ่อตาแม่ยายผ่อนเสียงลง
ค่ำคืนวันหนึ่งเป็นฟดูฝนมีลมกรรโชกแรงเป็นระยะๆ แสงเทียนของสองพ่อเฒ่าแม่เฒ่าทำท่าริบหรี่และลุกโพรงสลับกันไปมา ลูกเขยต้องไปขอยืมชุดลิเกมาจากเพื่อน แต่งเต็มยศมีชฎาสวมใส่้กระทบแสงเทียนออกแวววาว ผู้เป็นเขยได้โอกาสปีนขึ้นไปอยู่บนขื่อ พอได้จังหวะจึงส่งเสียงลงมาทำเสียงให้เพี้ยนเพราะกลัวแผนจะแตก ส่งเสียงค่อนข้างดัง
"สองเฒ่า ตายาย ฟังทางนี้" เฒ่าทั้งสองมองขึ้นไปตามเสียง "ข้านี่แหละเทวดาลงมารับเจ้าทั้งสองไปสวรรค์ในค่ำคืนนี้" สองเฒ่าตกใจแทบช๊อก ตัวสั่นงันงก ยกมือไหว้เทวดาด้วยอาการสั่นเทารีบตอบไปว่า
"ท่านเจ้าขา...ยังไปไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ...มรดกทรัพย์สินยังคาราคาซัง ยังห่วงหน้าพะวงหลังอยู่เจ้าค่ะ ขอผัดผ่อนไปก่อนเถอะเจ้าข้า"
"พ่อเฒ่าว่ายังไง"
"ยังไปไม่ได้เหมือนกัน ขอรับ"
"เออ ดี ยังไปไม่ได้วันนี้ ไม่เป็นไร วันหน้าวันหลังจะสวด จะขออะไรก็ให้ลดเสียงให้เบาลงด้วย อย่าส่งเสียงให้มันดังนัก มันสะเทือนวิมานข้าฯ จำไว้"
"ขอ รับ เจ้าค่ะ"
นับตั้งแต่วันนั้นมา เสียงการสวดขอสวรรค์ของสองตายายก็เบาลง
"อย่าได้เมาบุญ เมาสวรรค์กันให้มากนักโยมเอ๋ย จนกลายเป็นบ้าบุญ บ้าสวรรค์ลมๆ แล้งๆ สวรรค์ในอก นรกในใจ ไม่ได้ใส่ใจใฝ่หากัน ขณะที่สวดมนต์จิตสงบดีไม่มีฟุ้งซ่านๆปกับกิเลส ชื่อว่าได้สวรรค์แล้วล่ะคุณโยม ส่วนสวรรค์หลังจากการตายแล้วอย่าเพิ่งไปไขว้คว้าเพราะเป็นอนาคตยังมาไม่ถึง ทำเหตุถูกต้องในปัจจุบัน อนาคตจะไปไหนเสีย"
http://www.dhammathai.org/dhammastory/story54.php <!-- / message --><!-- sig -->
__________________
ด้วยอำนาจและิอานิสงค์ของการสวดมนต์ภาวนาทุกครั้งทุกคราของข้าพเจ้า ขอจงได้สวรรค์เป็นที่พึ่งด้วยเถิดเจ้าประคุ้น ขอให้ได้ชั้นที่เท่านั้น ชั้นที่เท่านี้ ขอให้ได้เสวยวิมานอันเป็นทิพย์ มีเครื่องใช้ไม้สอยครบทุกอย่าง จงอย่าได้ขาดเหลือ นึกคิดสิ่งใดขอจงเลื่อนลอยมาสมปรารถนา ฯลฯ
ขอทุกคืน ส่งเสียงอันดังทั้งสองตายายให้เป็นที่รำคาญของผู้เป็นลูกเขยซึ่งอยู่ห้องถัดไป นับว่าเป็นเรื่องให้รำคาญโสตประสาทของผู้อยู่ใกล้ชิดเป็นยิ่งนัก จึงคิดหาอุบายให้พ่อตาแม่ยายผ่อนเสียงลง
ค่ำคืนวันหนึ่งเป็นฟดูฝนมีลมกรรโชกแรงเป็นระยะๆ แสงเทียนของสองพ่อเฒ่าแม่เฒ่าทำท่าริบหรี่และลุกโพรงสลับกันไปมา ลูกเขยต้องไปขอยืมชุดลิเกมาจากเพื่อน แต่งเต็มยศมีชฎาสวมใส่้กระทบแสงเทียนออกแวววาว ผู้เป็นเขยได้โอกาสปีนขึ้นไปอยู่บนขื่อ พอได้จังหวะจึงส่งเสียงลงมาทำเสียงให้เพี้ยนเพราะกลัวแผนจะแตก ส่งเสียงค่อนข้างดัง
"สองเฒ่า ตายาย ฟังทางนี้" เฒ่าทั้งสองมองขึ้นไปตามเสียง "ข้านี่แหละเทวดาลงมารับเจ้าทั้งสองไปสวรรค์ในค่ำคืนนี้" สองเฒ่าตกใจแทบช๊อก ตัวสั่นงันงก ยกมือไหว้เทวดาด้วยอาการสั่นเทารีบตอบไปว่า
"ท่านเจ้าขา...ยังไปไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ...มรดกทรัพย์สินยังคาราคาซัง ยังห่วงหน้าพะวงหลังอยู่เจ้าค่ะ ขอผัดผ่อนไปก่อนเถอะเจ้าข้า"
"พ่อเฒ่าว่ายังไง"
"ยังไปไม่ได้เหมือนกัน ขอรับ"
"เออ ดี ยังไปไม่ได้วันนี้ ไม่เป็นไร วันหน้าวันหลังจะสวด จะขออะไรก็ให้ลดเสียงให้เบาลงด้วย อย่าส่งเสียงให้มันดังนัก มันสะเทือนวิมานข้าฯ จำไว้"
"ขอ รับ เจ้าค่ะ"
นับตั้งแต่วันนั้นมา เสียงการสวดขอสวรรค์ของสองตายายก็เบาลง
"อย่าได้เมาบุญ เมาสวรรค์กันให้มากนักโยมเอ๋ย จนกลายเป็นบ้าบุญ บ้าสวรรค์ลมๆ แล้งๆ สวรรค์ในอก นรกในใจ ไม่ได้ใส่ใจใฝ่หากัน ขณะที่สวดมนต์จิตสงบดีไม่มีฟุ้งซ่านๆปกับกิเลส ชื่อว่าได้สวรรค์แล้วล่ะคุณโยม ส่วนสวรรค์หลังจากการตายแล้วอย่าเพิ่งไปไขว้คว้าเพราะเป็นอนาคตยังมาไม่ถึง ทำเหตุถูกต้องในปัจจุบัน อนาคตจะไปไหนเสีย"
http://www.dhammathai.org/dhammastory/story54.php <!-- / message --><!-- sig -->
__________________