sisima
11-01-2008, 02:35 PM
คือ เรื่องมันยาวมากนะครับ ถ้ามันยาวเกินไปก็ขออภัยด้วย (นิดนึงตรงไหน - - *)
เล่าให้ฟังตั้งแต่แรกเลยนะครับ
ย้อนกลับไปช่วงที่ผมเรียนมัธยม ตอนนั้นผมมีความสนใจในเรื่องแอนิเมชั่นคอมพิวเตอร์กราฟฟิกอย่างแรงกล้า และมีความใฝ่ฝันอยากไปเรียนมหาลัยต่างจังหวัด ที่มีอากาศดีๆ เพราะร่างกายของผมสุขภาพอ่อนแอมาก
ช่วงเวลาตั้งแต่ ม.4 - ม.5 ผมได้เพียรหามหาลัยและความตั้งใจที่จะเรียนที่มหาลัยวิทยาลัยต่างจังหวัด ที่ผมเล็งไว้ก็คือ ภาคเหนือและภาคอีสาน
ม.6 ผมได้ติดต่อกับมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง จ.เชียงราย เพื่อไปสอบเข้าเรียนต่อ โดยมีผลงานคือ ผลงานของตนเองเพื่อไปต่อสู้กับคนอื่นๆ
วันสอบสัมภาษณ์ ผมเพิ่งรู้ว่า อ. ที่มหาลัยนี่เป็นทีมงานจากกันตานามาเป็นอาจารย์สอน แถมวันนั้นก่อนผมไปสอบสัมภาษณ์ ผมได้สอนเทคนิคการทำแอนิเมชั่นกับคู่แข่งของผมไปหมดเปลือก โดยไม่สนใจเลยว่าคนที่ผมสอนจะได้เข้าหรือไม่ได้เข้าเรียนต่อ (ผมก็เป็นคนอย่างนี้นะครับ ชอบแนะนำคนอื่นๆโดยไม่สนใจตัวเอง)
แต่พอสอบสัมภาษณ์จริงๆ ผมไม่ได้เข้าเรียน เพราะผลงานของผมไม่มีได้รับรางวัลและไม่มีอันไหนเป็น 3 มิติ แต่คนที่ผมแนะนำเทคนิค ได้เข้าเรียนหมด
ต่อมาผมพยายามหาโควต้าเพื่อเข้าเรียนเลยทันทีไม่ต้องใช้คะแนนสอบ เพราะผมรู้ตัวดีว่าสอบยังไงก็ไม่มีทางเข้าได้
อ. แนะแนวตอนนั้นช่วยผมให้ผมสามารถเข้าเรียนต่อ มหาวิทยาลัยแม่โจ้ จ.เชียงใหม่ ได้ ซึ่งตอนนั้นผมบนไว้ด้วยว่า ถ้าผมสามารถเข้าแม่โจ้ได้ จะซื้อพวงมาลัยไปกราบ อาจารย์ ทุกคนในโรงเรียน
ผมได้โควต้าแม่โจ้ และทำตามสัญญาจริงๆ ซึ่งผมซื้อพวงมาลัยกราบอาจารย์หมดทั้งโรงเรียน ไม่เว้นอาจารย์ที่ไม่เคยสอน ทั้งโรงเรียนมีแต่ผมทำคนเดียว
ถามว่าในใจผมตอนนั้นทำไมผมอยากไปแม่โจ้ ? เพราะมันเป็นมหาลัยต่างจังหวัด สภาพอากาศต้องดีกว่า , ของถูก , อิสระจากที่บ้าน และ สาวๆสวยเยอะ (เนื่องจากผมเรียน ชายล้วน มาเป็นเวลา 6 ปี จึงทำให้ตื่นเต้นมาก)
วันที่ผมไปแม่โจ้ ถึงจะผิดหวังอยู่บ้างเพราะมหาลัยอยู่ในตัวเมืองเลย แทนที่จะเป็นแบบบ้านนอกๆ แต่ผมก็พอใจ
ชีวิตผมในแม่โจ้ตอนนั้นมีความสุขมาก ได้เจอเพื่อนฝูงที่ไม่เคยที่จะมาห่วงผมขนาดนี้ , และไม่กล้าแม้แต่จะแตะตัวผู้หญิง - - * (มันอายอะ สวยๆทั้งนั้น) เลยโดนเพื่อนที่รู้จักกันใหม่ๆแกล้งตลอด
จนกระทั่งเหตุการณ์รับน้อง 7 วัน ผมไม่สามารถอธิบายได้หมดเพราะเป็นความลับของมหาลัย แต่จะเล่าให้คร่าวๆ
เนื่องจากผมสุขภาพอ่อนแอ เลยโดนเด้งไปอยู่โซนผู้ป่วย
1 - 2 วันแรกผมเอาแต่นอน แต่วันที่ 3 ผมเริ่มเบื่อและหงุดหงิด เพราะไม่ได้ทำอะไร วันๆเอาแต่นอน แถมอากาศก็ร้อนและเต็มไปด้วยเชื้อโรค
วันที่ 3 ผมติดเชื้อหวัด ทำให้จิตใจผมแย่เข้าไปอีก ความคิดที่จะอยากออกจากมหาลัยมีมากขึ้นทุกทีๆ
วันที่ 4 มีรุ่นพี่มาเล่าให้ฟังว่าเคยมีคนแอบหนีจากการรับน้องกลับบ้านสำเร็จ ซึ่งตอนนั้นก็เกือบทำจริงๆ
วันที่ 7 วันสุดท้าย ซึ่งที่มหาลัยเรียกว่า "วันคลอด" ผมโดนรับน้องจนคิดว่าไม่อยากทนต่อ เลยแกล้งทำเป็นสลบ (ซึ่งมันก็หน้ามืดและหมดแรงจริงๆ) แล้วผมก็โดนหามไปห้องพยาบาล
พอไปถึง ผมเจอกับผู้หญิงอีกคนที่อาการหนักกว่าผมอีก ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดไปอีก
พอผมกลับมาที่พัก รุ่นพี่ในคณะเดียวกันมาหาด้วยความเป็นห่วง เขาบอกว่า ในมหาลัยต้องทำกิจกรรม ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้รุ่น ดังนั้นให้ผมไม่ต้องเอารุ่น เอาแต่เกียรติบัตรเฉยๆ แต่ตอนนั้นผมอยากกลับบ้านมาก และไม่อยากอยู่ต่อ คิดอย่างเดียว เราเรียนรามก็ได้
พอได้รับโทรศัพท์กลับมาจากรุ่นพี่ (7 วันรับน้องโดนยึดหมด) พ่อผมซึ่งก็บอกว่า ถ้าไม่ไหวก็กลับ ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าพ่อผมตามใจผม
หลังจากนั้นครึ่งเดือน ผมก็อยู่ในฐานะนักศึกษาแม่โจ้ ซึ่งยอมรับว่าระหว่างนั้นก็เจอกิจกรรมต่อเนื่องซึ่งวทำให้ผมกลัวและไม่อยากอยู่ต่อก็ตามที
หลังจากนั้น ผมก็เก็บของออกจากแม่โจ้ และขึ้นรถกลับ กรุงเทพฯ
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็กลับมาเปิดร้านเนต โดยการ ยืนเงิน จากพ่อผม และทำการผ่อนคืนไปเรื่อยๆ โดยตอนนั้นมีคอมแค่ 2 เครื่อง
ตอนนั้นผมได้ไปสมัครเป็นนักเขียนเกมบนเว็บไซด์โดยทำเป็นพาร์ททาม (ทำที่บ้านก็ได้) และได้เลื่อนระดับเป็นนักเขียนเกมลงนิตรสาร
ร้านเนตผมก็พัฒนาเรื่อยๆ
ช่วงชีวิตที่ผ่านมา ผมได้พัฒนาและปรับปรุงร้านตนเอง และก็ไปเรียนที่มหาลัยแบบอ่านหนังสืออยู่กับบ้าน ประกอบกับศึกษาข่าวสารและเทคนิคเกมเพื่อเขียนลงนิตรสารในฐานะ พาร์ททาม
ได้เห็นมุมมองใหม่ ในฐานะ เจ้าของประกอบกิจการร้านเนต และ สื่อของนักเขียนเกม
เวลาทั้งหมด ผ่านมาแล้ว 2 ปีครึ่ง
แม้ว่าผมจะมีความสุขทางกาย แต่ทางใจผมไม่ใช่ครับ
ผมกลับมาที่นี่ ไร้เพื่อน ไร้คนพูดคุย อยู่ตัวคนเดียว แม้นว่าผมจะเป็นที่รู้จักในโลกอินเตอร์เนตก็ตาม
และทุกคืน ผมต้องร้องไห้ กับความผิดพลาดของตนเอง คิดว่า ไม่น่าเลย ไม่น่าออกจากแม่โจ้เลย
แม้กระทั่งในร้านเอง ผมก็เครียดและหงุดหงิดง่าย ยิ่งมีพวกเด็กเกรียนมาแบบ โอ้ย ร้านไรเนี่ย ไม่มีแรคเถื่อนเลย ไปเล่นร้านนั้นดีกว่า
(ยอมรับว่าโมโหมากๆเรื่องเกมเถื่อน เพราะผมเคยทำเกมมาก่อน เลยรู้ดีว่าเกมกว่าจะสร้างได้มันลำบากขนาดไหน และก็มีเหตุการณ์ที่พวกนี้มันมากอปเกมไทยขายจนบริษัทเขาเกือบเจ๋ง ร้านผมขอมาถูกทุกอย่าง ลำบากเพือลูกค้า แต่ร้านพวกนี้เล่นเอาเกมเถื่อนล่อ ผมถามว่า ถูกที่ย่านร้านผมมันในซอยลึก ตำรวจไม่มา แต่ด้านศีลธรรมหละ เด็กๆหากไปเล่นเกมแย่ๆเถือนๆ จะเกิดอะไรขึ้น ? แล้วนี่เด็กมันก็เสียไปแล้ว 5 - 6 คน จากเด็กดีๆกลับแย่ไปเลย ทีนี้ถามว่าทำไมผมไม่แจ้งตำรวจ เพราะร้านนั้นมันญาติผมเอง !! บอกเขาเขาก็ไม่ฟัง อะไรที่ทำกำไรได้เขาเอาหมด ที่สำคัญ เขายัดเงินตำรวจด้วย )
และหลายครั้งที่ผมไปโพสกระทู้ตามบอร์ดเกมต่างๆ ทั้งช่วยเหลือ และ คุยเล่น ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมต้องการแต่ เรียกร้องความสนใจ เพื่อ ระบายความเหงา ที่ ผมไม่มีเพื่อนสักคน แค่นั้นเอง
ดังนั้น อ.เดฟครับ
-. ทุกคืนผมต้องทนทนมานเจ็บปวดทางใจและรู้สึกผิดกับความผิดพลาดของตนเองในอดีต
-. ทุกวันผมต้องรับมือกับพวกเด็กเกรียน รวมทั้งเรื่องราวของเซิร์ฟเกมเถื่อนด้วย
พอมีหวังที่ทำให้ผมพ้นทุกข์เรื่องพวกนี้ได้ไหมครับ ?
เล่าให้ฟังตั้งแต่แรกเลยนะครับ
ย้อนกลับไปช่วงที่ผมเรียนมัธยม ตอนนั้นผมมีความสนใจในเรื่องแอนิเมชั่นคอมพิวเตอร์กราฟฟิกอย่างแรงกล้า และมีความใฝ่ฝันอยากไปเรียนมหาลัยต่างจังหวัด ที่มีอากาศดีๆ เพราะร่างกายของผมสุขภาพอ่อนแอมาก
ช่วงเวลาตั้งแต่ ม.4 - ม.5 ผมได้เพียรหามหาลัยและความตั้งใจที่จะเรียนที่มหาลัยวิทยาลัยต่างจังหวัด ที่ผมเล็งไว้ก็คือ ภาคเหนือและภาคอีสาน
ม.6 ผมได้ติดต่อกับมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง จ.เชียงราย เพื่อไปสอบเข้าเรียนต่อ โดยมีผลงานคือ ผลงานของตนเองเพื่อไปต่อสู้กับคนอื่นๆ
วันสอบสัมภาษณ์ ผมเพิ่งรู้ว่า อ. ที่มหาลัยนี่เป็นทีมงานจากกันตานามาเป็นอาจารย์สอน แถมวันนั้นก่อนผมไปสอบสัมภาษณ์ ผมได้สอนเทคนิคการทำแอนิเมชั่นกับคู่แข่งของผมไปหมดเปลือก โดยไม่สนใจเลยว่าคนที่ผมสอนจะได้เข้าหรือไม่ได้เข้าเรียนต่อ (ผมก็เป็นคนอย่างนี้นะครับ ชอบแนะนำคนอื่นๆโดยไม่สนใจตัวเอง)
แต่พอสอบสัมภาษณ์จริงๆ ผมไม่ได้เข้าเรียน เพราะผลงานของผมไม่มีได้รับรางวัลและไม่มีอันไหนเป็น 3 มิติ แต่คนที่ผมแนะนำเทคนิค ได้เข้าเรียนหมด
ต่อมาผมพยายามหาโควต้าเพื่อเข้าเรียนเลยทันทีไม่ต้องใช้คะแนนสอบ เพราะผมรู้ตัวดีว่าสอบยังไงก็ไม่มีทางเข้าได้
อ. แนะแนวตอนนั้นช่วยผมให้ผมสามารถเข้าเรียนต่อ มหาวิทยาลัยแม่โจ้ จ.เชียงใหม่ ได้ ซึ่งตอนนั้นผมบนไว้ด้วยว่า ถ้าผมสามารถเข้าแม่โจ้ได้ จะซื้อพวงมาลัยไปกราบ อาจารย์ ทุกคนในโรงเรียน
ผมได้โควต้าแม่โจ้ และทำตามสัญญาจริงๆ ซึ่งผมซื้อพวงมาลัยกราบอาจารย์หมดทั้งโรงเรียน ไม่เว้นอาจารย์ที่ไม่เคยสอน ทั้งโรงเรียนมีแต่ผมทำคนเดียว
ถามว่าในใจผมตอนนั้นทำไมผมอยากไปแม่โจ้ ? เพราะมันเป็นมหาลัยต่างจังหวัด สภาพอากาศต้องดีกว่า , ของถูก , อิสระจากที่บ้าน และ สาวๆสวยเยอะ (เนื่องจากผมเรียน ชายล้วน มาเป็นเวลา 6 ปี จึงทำให้ตื่นเต้นมาก)
วันที่ผมไปแม่โจ้ ถึงจะผิดหวังอยู่บ้างเพราะมหาลัยอยู่ในตัวเมืองเลย แทนที่จะเป็นแบบบ้านนอกๆ แต่ผมก็พอใจ
ชีวิตผมในแม่โจ้ตอนนั้นมีความสุขมาก ได้เจอเพื่อนฝูงที่ไม่เคยที่จะมาห่วงผมขนาดนี้ , และไม่กล้าแม้แต่จะแตะตัวผู้หญิง - - * (มันอายอะ สวยๆทั้งนั้น) เลยโดนเพื่อนที่รู้จักกันใหม่ๆแกล้งตลอด
จนกระทั่งเหตุการณ์รับน้อง 7 วัน ผมไม่สามารถอธิบายได้หมดเพราะเป็นความลับของมหาลัย แต่จะเล่าให้คร่าวๆ
เนื่องจากผมสุขภาพอ่อนแอ เลยโดนเด้งไปอยู่โซนผู้ป่วย
1 - 2 วันแรกผมเอาแต่นอน แต่วันที่ 3 ผมเริ่มเบื่อและหงุดหงิด เพราะไม่ได้ทำอะไร วันๆเอาแต่นอน แถมอากาศก็ร้อนและเต็มไปด้วยเชื้อโรค
วันที่ 3 ผมติดเชื้อหวัด ทำให้จิตใจผมแย่เข้าไปอีก ความคิดที่จะอยากออกจากมหาลัยมีมากขึ้นทุกทีๆ
วันที่ 4 มีรุ่นพี่มาเล่าให้ฟังว่าเคยมีคนแอบหนีจากการรับน้องกลับบ้านสำเร็จ ซึ่งตอนนั้นก็เกือบทำจริงๆ
วันที่ 7 วันสุดท้าย ซึ่งที่มหาลัยเรียกว่า "วันคลอด" ผมโดนรับน้องจนคิดว่าไม่อยากทนต่อ เลยแกล้งทำเป็นสลบ (ซึ่งมันก็หน้ามืดและหมดแรงจริงๆ) แล้วผมก็โดนหามไปห้องพยาบาล
พอไปถึง ผมเจอกับผู้หญิงอีกคนที่อาการหนักกว่าผมอีก ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดไปอีก
พอผมกลับมาที่พัก รุ่นพี่ในคณะเดียวกันมาหาด้วยความเป็นห่วง เขาบอกว่า ในมหาลัยต้องทำกิจกรรม ไม่อย่างนั้นจะไม่ได้รุ่น ดังนั้นให้ผมไม่ต้องเอารุ่น เอาแต่เกียรติบัตรเฉยๆ แต่ตอนนั้นผมอยากกลับบ้านมาก และไม่อยากอยู่ต่อ คิดอย่างเดียว เราเรียนรามก็ได้
พอได้รับโทรศัพท์กลับมาจากรุ่นพี่ (7 วันรับน้องโดนยึดหมด) พ่อผมซึ่งก็บอกว่า ถ้าไม่ไหวก็กลับ ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าพ่อผมตามใจผม
หลังจากนั้นครึ่งเดือน ผมก็อยู่ในฐานะนักศึกษาแม่โจ้ ซึ่งยอมรับว่าระหว่างนั้นก็เจอกิจกรรมต่อเนื่องซึ่งวทำให้ผมกลัวและไม่อยากอยู่ต่อก็ตามที
หลังจากนั้น ผมก็เก็บของออกจากแม่โจ้ และขึ้นรถกลับ กรุงเทพฯ
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็กลับมาเปิดร้านเนต โดยการ ยืนเงิน จากพ่อผม และทำการผ่อนคืนไปเรื่อยๆ โดยตอนนั้นมีคอมแค่ 2 เครื่อง
ตอนนั้นผมได้ไปสมัครเป็นนักเขียนเกมบนเว็บไซด์โดยทำเป็นพาร์ททาม (ทำที่บ้านก็ได้) และได้เลื่อนระดับเป็นนักเขียนเกมลงนิตรสาร
ร้านเนตผมก็พัฒนาเรื่อยๆ
ช่วงชีวิตที่ผ่านมา ผมได้พัฒนาและปรับปรุงร้านตนเอง และก็ไปเรียนที่มหาลัยแบบอ่านหนังสืออยู่กับบ้าน ประกอบกับศึกษาข่าวสารและเทคนิคเกมเพื่อเขียนลงนิตรสารในฐานะ พาร์ททาม
ได้เห็นมุมมองใหม่ ในฐานะ เจ้าของประกอบกิจการร้านเนต และ สื่อของนักเขียนเกม
เวลาทั้งหมด ผ่านมาแล้ว 2 ปีครึ่ง
แม้ว่าผมจะมีความสุขทางกาย แต่ทางใจผมไม่ใช่ครับ
ผมกลับมาที่นี่ ไร้เพื่อน ไร้คนพูดคุย อยู่ตัวคนเดียว แม้นว่าผมจะเป็นที่รู้จักในโลกอินเตอร์เนตก็ตาม
และทุกคืน ผมต้องร้องไห้ กับความผิดพลาดของตนเอง คิดว่า ไม่น่าเลย ไม่น่าออกจากแม่โจ้เลย
แม้กระทั่งในร้านเอง ผมก็เครียดและหงุดหงิดง่าย ยิ่งมีพวกเด็กเกรียนมาแบบ โอ้ย ร้านไรเนี่ย ไม่มีแรคเถื่อนเลย ไปเล่นร้านนั้นดีกว่า
(ยอมรับว่าโมโหมากๆเรื่องเกมเถื่อน เพราะผมเคยทำเกมมาก่อน เลยรู้ดีว่าเกมกว่าจะสร้างได้มันลำบากขนาดไหน และก็มีเหตุการณ์ที่พวกนี้มันมากอปเกมไทยขายจนบริษัทเขาเกือบเจ๋ง ร้านผมขอมาถูกทุกอย่าง ลำบากเพือลูกค้า แต่ร้านพวกนี้เล่นเอาเกมเถื่อนล่อ ผมถามว่า ถูกที่ย่านร้านผมมันในซอยลึก ตำรวจไม่มา แต่ด้านศีลธรรมหละ เด็กๆหากไปเล่นเกมแย่ๆเถือนๆ จะเกิดอะไรขึ้น ? แล้วนี่เด็กมันก็เสียไปแล้ว 5 - 6 คน จากเด็กดีๆกลับแย่ไปเลย ทีนี้ถามว่าทำไมผมไม่แจ้งตำรวจ เพราะร้านนั้นมันญาติผมเอง !! บอกเขาเขาก็ไม่ฟัง อะไรที่ทำกำไรได้เขาเอาหมด ที่สำคัญ เขายัดเงินตำรวจด้วย )
และหลายครั้งที่ผมไปโพสกระทู้ตามบอร์ดเกมต่างๆ ทั้งช่วยเหลือ และ คุยเล่น ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมต้องการแต่ เรียกร้องความสนใจ เพื่อ ระบายความเหงา ที่ ผมไม่มีเพื่อนสักคน แค่นั้นเอง
ดังนั้น อ.เดฟครับ
-. ทุกคืนผมต้องทนทนมานเจ็บปวดทางใจและรู้สึกผิดกับความผิดพลาดของตนเองในอดีต
-. ทุกวันผมต้องรับมือกับพวกเด็กเกรียน รวมทั้งเรื่องราวของเซิร์ฟเกมเถื่อนด้วย
พอมีหวังที่ทำให้ผมพ้นทุกข์เรื่องพวกนี้ได้ไหมครับ ?