สบายๆสไตล์ลุงเปา.....

มาสวัสดีลุงเปาค่ะ

ปลายฟ้า อยู่ตรงไหน ที่ปลายฟ้า
ลอยล่องมา หาหน่อย อย่าลอยล่อง
ประคองใจ ใครล่ะ เข้าประคอง
แผ่นดินทอง ต้องสลัว ทั่วแผ่นดิน

ขอบใจปลายฟ้าที่มาเยือน
สบายดีใหม? คิดถึงเน้อ

ลุงเปา

ไม่ฟังอีร้าค้าอีรม

เช้านี้มีปัญหาเข้าถาโถม
ดั่งประโคมกลองเพลให้เผ่นผาง
ทั้งน้อยใหญ่ไหววืดไม่จืดจาง
อารมณ์ค้างหงุดหงิดเป็นพิษภัย

รีบปลุกเพื่อนให้ช่วยด้วยลำบาก
ทำเรื่องมากพูดจาดั่งบ้าใบ้
ทำไม่รู้ไม่ชี้ เอ๊ะ นี่ยังไง?
ไม่ใส่ใจกันมั่ง น่าชังชิ๊บ...

จึงโมโหหุนหันแดกดันใส่
เรื่องมันใหญ่ไล่งับจะยับยิบ
ว่าแล้วยังทำปากขมุบขมิบ
แถมงุบงิบเงอะงะมันน่า..พลั่ก!!

พูดออกไปเสียงดังไม่ยั้งคิด
เพราะหงุดหงิดงุ่นง่านรำคาญนัก
เพื่อนไม่รู้นิ่งฟังเพิ่งตั้งหลัก
เป็นตาฮัก “ ขอโทษ อย่าโกรธเลย”

นึกขึ้นได้ไยเราเข้าโกรธขึ้ง
ไม่คิดถึงใจเขา ง่าวจริงเหวย
ใส่ปาวปาวไม่ยั้ง ยังเฉยเมย
คนคุ้นเคยเคียดแค้น น่าแพ่นกบาล.!!(ตัวเอง)

โกรธคือโง่ โมโห คือบ้า
พระท่านว่าอย่าฉุน อย่างุ่นง่าน
ทำไมหนอใจเราจึ่งลนลาน
อันธพาลโกรธง่าย น่าอายจัง

ต่อไปนี้ก่อนโกรธลงโทษเขา
จะมิทำใจเบาให้ง่าวงั่ง
ตั้งสติสักครึ่ง ก่อนปึงปัง
ก่อนที่เขาจะชัง ระวังพาล

เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ที่สอนว่า
อย่าโมโหโกรธาเหมือนผ่าขวาน
คนมักโกรธโขดเขลาเจ้ารำคาญ
ต้องถูกผลาญเผาใจ ไหม้ทั้งทั้งปี

“เปาบุ้นจิ้น”

อยากให้รักเราเป็นดั่งเส้นขนาน
เพื่อพบพานชื่นชมเจ้าโฉมฉาย
ทางของเรากลมเกลียวไม่เดียวดาย
อยู่ข้างกายเคียงกันทุกวันคืน

แม้วันนี้ทางนั้นมิบรรจบ
แต่ไม่เคยเลี่ยงหลบกลบเกลียวคลื่น
เรายังอยู่ใกล้กันนะขวัญยืน
ยังหยิบยื่นน้ำใจด้วยไมตรี

ทางของเราเคียงกันแบ่งปันรัก
เพื่อรู้จักกันให้มากจากเดิมที่
รู้กันเพียงบางมุมไม่ชุ่มฤดี
ต่อแต่นี้ตื้นลึกศึกษากัน

ถ้าเราเข้ากันได้ในทุกเรื่อง
ยามขุ่นเคืองเพียงใดอภัยมั่น
ไม่จุกจิกจู้จี้ตะบี้ตะบัน
คงมีวันเราสองได้ครองเคียง

หรือหากเราร่วมทางแล้วห่างเหิน
ไม่อยากเดินร่วมกันรอวันเลี่ยง
ก็ขอเป็นเพื่อนกันวันเดินเอียง
ดีกว่าเสี่ยงเกลียดกันจนวันตาย

รักดั่งเส้นขนานในวันนี้
ย่อมจะดีกว่ารักอย่างมักง่าย
รัก,ยอมรับ,ชื่นชม,ใช่งมงาย
วันสุดท้าย อาจร่วมรางเป็นทางเดียว

“เปาบุ้นจิ้น”

สงกรานต์บ้านไกล

วันสงกรานต์ผ่านมาอุราเหงา
ไม่มีเขาเคียงใกล้ให้ห่วงหา
ชนสาดน้ำฉ่ำชื่นดาดดื่นตา
แต่กานดาอยู่ไหน?ใครบอกที

แม้ฟ้าครึ้มฝนมาเป็นคราครั้ง
แต่ก็ยังแห้งผากลำบากที่
ดั่งหัวใจของฉันทุกวันนี้
ยากจะมีฝนพรำให้ฉ่ำทรวง

คงจะเป็นชะตาฟ้ลิขิต
ให้มืดมิดหม่นหมองจนกองร่วง
ฤาเจ้ากรรมนายเวรประเคนดวง
มาถึงช่วงใช้กรรมให้ดำดิน

วันสงกรานต์ปีใหม่ไทยร่มรื่น
ทุกวันคืนสุขสันต์กันทั่วถิ่น
แต่ตัวเราไกลห่างสุดทางจินต์
ใจพังภินท์ชินชาชะตากรรม

“เปาบุ้นจิ้น”
แกล้งเศร้ารับปีใหม่ไทยไปงั้นๆแหละ
แต่ในหัวใจหัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

คำกลอน คนโบราณท่านสอนไว้..


**พอบุญมากาไก่กลายเป็นหงส์
พอบุญลงหงส์เป็นกาน่าฉงน
พอบุญสูงหมูหมากลายเป็นคน
พออับจนคนเป็นหมาน่าอัศจรรย์

คือคำกลอนคนเก่าสอนเราไว้
อย่าปล่อยใจพ่ายแพ้ความแปรผัน
โลกมีขึ้นมีลงไม่คงกระพัน
เป็นกฏเกณฑ์สามัญเสมอมา

อย่าหลงเหลิงบุญบันดาลขนานใหญ่
แม้กาไก่กลายเป็นหงส์สูงส่งค่า
บุญบันดาลแห่งชีวิตอนิจจา
แม้หมูหมากลาย เป็นคนมิทนทาน

*เมื่อยังมีอำนาจไม่ขาดมิตร
คนใกล้ชิดสอพลอพะนอหวาน
เมื่ออำนาจหมดสิ้นลงดินดาน
มีแต่หมาเฝ้าบ้านอยู่ทานทน

มีอำนาจอย่ามีไว้ใช้อำนาจ
มีเชิงฉลาดอย่ามีไว้ใช้ฉ้อฉล
มีทรัพย์สินอย่ามีไว้ใช้เปรอปรน
มีตัวตนอย่ามีไว้ใช้อัตตา

มีอำนาจไม่อิ่มหนำในอำนาจ
จะพาพลาดผิดพลั้งระวังหนา
ขี่หลังเสือเพลิดเพลินเกินเวลา
ไม่นานช้าก็เป็นเหยื่อให้เสือกิน!**
..........................................

เพื่อนส่งให้อีกที บอกว่าเอามาจาก Facebook
ให้คติเตือนใจดีมากทีเดียว ขอขอบคุณผู้ประพันธ์มา ณ ที่นี้ด้วย นะครับ

"เปาบุ้นจิ้น"

ธรรมชาติวันนี้ล้วนดีชั่ว
สิ่งน่ากลัวกล้ำกลายทำลายลั่น
ทั้งน้ำท่วมฝนแล้งดั่งแกล้งกัน
ทุกคืนวันฟันฝ่าจนราโรย

แม้ฉันเองวันนี้ไม่มีแล้ว
ไร้วี่แววความฝันพลันแห้งโหย
รอความหวังฝั่งฟ้าจะมาโปรย
แม้ลมโชยชิงชังประดังมา

เฝ้าปลอบใจตัวเองไม่เร่งร้อน
ค่อยผันผ่อนกายใจยิ้มในหน้า
จะขอเอาชนะโชคชะตา
เพื่อจะนำนาวาฝ่าคลื่นลม

ขอเพียงเราทั้งสองประคองคู่
ร่วมกันสู้ฝ่าฟันแม้วันล่ม
ร่วมเป็นใจดวงเดียวอย่างเกลียวกลม
ทุกข์ระทมเพียงใดก็ไม่กลัว

เราจะเติมแรงใจมิให้พร่อง
เราจะท่องเมฆายามฟ้าหลัว
เราจะยึดรักไว้แม้ไกลตัว
เราจะพัวพันคำมิอำพราง

แม้โลกนี้มีภัยจนใจฝ่อ
เราจะขอร่วมเรียงอยู่เคียงข้าง
เป็นกำลังแรงใจไม่จืดจาง
เดินสายกลางด้วยกันนิรันดร

ขอส่งแรงใจถึงใครคนหนึ่ง อย่าโศกเศร้ามากเลยนะ
“เปาบุ้นจิ้น”

เจอไม้งามยามขวานบิ่น

เจอไม้งาม ยามขวาน นั้นบิ่นแล้ว
เจอดวงแก้ว ช้าไป พาใจหม่น
เจอคนดี ที่รัก ปักกมล
เจอหน้ามน มั่นหมาย เกือบสายไป

เราทำบุญ ร่วมกัน ในวันหล้า
จึ่งต้องลา จากกัน อย่าหวั่นไหว
มาพบกัน อีกครั้ง ดุจบังใบ
แต่หัวใจ ของพี่ อยู่ที่เธอ

แม้จะพบ น้อยครั้ง ก็ยังรัก
มอบใจภักดิ์ เพียงน้อง ปองเสนอ
เก็บน้ำผึ้ง หวานฉ่ำ ไว้บำเรอ
ยามพบเจอ เปรอปรน ดั่งฝนพรำ

เราทั้งสอง หมองหม่น ต้องทนเจ็บ
แม้หนาวเหน็บ เข้าครอง ไม่ร้องร่ำ
ไม่เคยคิด ปลิ้นปลอก หรือหลอกอำ
ขอจงจำ รักพี่ นี้เพียงเธอ

“เปาบุ้นจิ้น”

"กรรม"มาชน

นอนกลางดินกินกลางทรายจนกายแกร่ง
ใช้เรี่ยวแรงทุกวันเช้ายันค่ำ
เพื่อหาเงินเลี้ยงครอบครัวจนตัวดำ
ได้ชื่อ “กรรม” มาชนจนทั้งปี

สู้ขยันประหยัดยามขัดเขิน
สู้เพื่อเงินดัวยแรงกายมิหน่ายหนี
สู้เพื่องานสานต่อไม่รอรี
สู้เพื่อมีประสบการณ์ที่ผ่านมา

พ่อเป็น “กรรมาชน”ทนลำบาก
แม้ทุกข์ยากเพียงใดก็ไม่ว่า
ส่งลูกให้เรียนต่ออย่ารอรา
มีวิชาติดตัวไม่กลัวจน

เป็นคน “ด้อยโอกาส”อนาถนัก
ไม่ขอพักขอผ่อนตะลอนร่น
เพื่อให้ลูก “มีโอกาส”ประศาสน์ตน
ให้หลุดพ้น “กรรมาชีพ”ที่ตีบตัน

แบกภาระมานานทนทานได้
ลูกเติบใหญ่ได้ดีดั่งที่มั่น
ลุจุดหมายปลายฟ้าที่ฝ่าฟัน
ดุจความฝันของพ่อใต้บ่อทอง

“เปาบุ้นจิ้น”

จินตนาการ....กับ....ความเป็นจริง

เราร่วมกันสรรสร้างเส้นทางรัก

สวยงามนักรักนี้สู่ที่หมาย

วาดวิมานผ่านฟ้าพรรณนาราย

ณ บั้นปลายสองเราเฝ้าเชยชม

กระท่อมน้อยหลังนี้คอยพี่อยู่

เฝ้าชื่นชูดวงใจได้สุขสม

ปลูกดอกไม้หวานหอมไว้ดอมดม

ท่ามสายลมแสงจันทร์รอวันมา

ณ วันนี้พี่มาหาดวงแก้ว

ประกายแววความหวังยังแจ่มจ้า

ความปิติซาบซ่านผ่านดวงตา

ดั่งบุปผายินยลสายฝนพรำ

ถ้าในโลกแห่งฝันยังบรรเจิด

เราคงเพริดพริ้มเพราเข้าดื่มด่ำ

กอดกันกลมสมรักเข้าชักนำ

ไร้ถ้อยคำรำพันตื้นตันทรวง

แต่โลกแห่งความจริงนั้นยิ่งใหญ่

แม้ภายในรักมั่นต้องพลันร่วง

ท่ามสายตาฝูงชนคนทั้งปวง

รักใหญ่หลวงเพียงใดได้แต่มอง

ยื่นของฝากจากใจมอบให้ก่อน

เจ้าขวัญอ่อนรับไว้ใจลอยล่อง

รักแสนรักภักดีที่สมปอง

อาบละอองอุ่นไอละไมมาน

เพียงแค่นี้เท่านั้นวันแรกพบ

ต้องสงบจิตใจไม่ฟุ้งซ่าน

ดั่งดอกบัวบังใบยังไม่บาน

รอวันวารสานต่ออย่างพอเพียง

“ไพร พนาวัลย์”