สบายๆสไตล์ลุงเปา.....

ชีวิตเหมือนเหล้าใหม่ในขวดเก่า
เหมือนกับเต่าหัดเดินบนเนินกว้าง
จึ่งต้องใช้ดุลยพินิจทุกทิศทาง
ที่เลือนรางกลางหมอกอาจหลอกตา

ยังอึมครึมซึมเซาสุดเดาได้
อาจลื่นไหลตกหลุมต้องคลุมหน้า
ไม่อยากมัวโอ้เอ้เสียเวลา
เพียงนัยนาคุ้นชินกับดินแดน

หวังมีเธอเป็นเพื่อนยามเลือนหลง
ยามงวยงงจงรับช่วยจับแขน
ยามกำลังใจลดช่วยทดแทน
ประหนึ่งแกนกลางใจอยู่ใกล้เคียง

ดั่งเริ่มต้นนับหนึ่งไม่ถึงสอง
นัยน์ตาจ้องหน้าหลังระวังเสียง
ประคองตัวเดินไปมิให้เอียง
ขอแค่เพียงก้าวหน้าสง่างาม

“เปาบุ้นจิ้น”

รัก...สะกด ด้วยบทใด?

อันความรักสลักจิตดั่งมิตรแท้
สะกดด้วย “ดูแล”ยามแพ้พ่าย
ดั่งวิหคปีกหักรักมลาย
บินมาตายซบตักเพื่อพักพิง

ปัจจุบันรักนี้มีเพียงน้อง
มิเกี่ยวข้องอดีตขีดรุ่งริ่ง
อนาคตเป็นฉันใดไม่ประวิง
สะกด “จริงจากใจ”มอบให้กัน

“รสนิยม”กลมกลืนไม่ฝืนยิ้ม
อาจนุ่มนิ่ม,แข็งกระด้าง,จิตสร้างสรรค์
“ทัศนคติ”ดำริชอบรอบเทียมทัน
สิ่งสำคัญ “พูดรู้เรื่อง”เดินเครื่องเดียว

สะกดด้วย “ให้อภัย”อย่าใจแคบ
โมโหแทบปางตายอย่าคายเขี้ยว
นิ่ง,ระงับ,ดับอารมณ์,อย่างกลมเกลียว
น้ำไหลเชี่ยวปลงสังเวช “แผ่เมตตา”

สะกดรักอย่างนี้ต้องดีแน่
พบรักแท้คู่ควรชวนรู้ค่า
ถ้าสะกดไม่ลง “ปลงอนิจจา”
ไว้ชาติหน้าตอนเย็นค่อยเห็นกัน

“เปาบุ้นจิ้น”

ผู้มาเยือน

เธอมาเยือนเพียงครู่อยากรู้นัก
มาทายทักชั่วคราวยามเหงาหงอย
สมใจแล้วจากลาพาใจลอย
ให้ฉันพลอยพร่ำเพ้อเก้อเดียวดาย

ดั่งเอาศรมาปักแล้วหักทิ้ง
เธอกลมกลิ้งวิ่งวนสร้างกลค่าย
ให้ฉันซมซานบ้าจนตาลาย
มิเคยชายตาแลดั่งแพ้ทาง

เธอคือผู้มาเยือนเพื่อเฉือนเชือด
ปาดจนเลือดไหลกองเจิ่งนองร่าง
เธอเคียดแค้นเงื่อนงำคิดอำพราง
ฉันครวญครางเธอครื้นเครงอยู่กับใคร?

เธอมาเยือนเพียงครู่ดั่งผู้กล้า
ดั่งนักล่ากล้าบุกเข้ารุกไล่
เข้าห้ำหั่นหายห่วงล่อลวงใจ
แล้วจากไปไกลห่างอย่างลอยนวล

อย่าเพิ่งไปเถิดหนานักล่าเอ๋ย
อย่าเพิ่งเผยพิษสงให้คงหวน
อย่าเพิ่งทิ้งคนโซที่เซซวน
อย่าเพิ่งด่วนจากลา...เพิ่งมาเยือน

“เปาบุ้นจิ้น”

อยากจะลืมอดีตดั่งปิดฉาก
ให้สิ้นซากซับซ้อนที่ร้อนผ่าว
ลืมให้หมดความสุข,ทุกข์,เรื่องราว
ดั่งเดือนดาวลับไปไม่หวนคืน

แต่หัวใจของตนเคยหม่นหมอง
ยังเกี่ยวข้องยื้อยุดอย่างสุดฝืน
ดั่งตัดบัวเหลือใย,ใครกล้ำกลืน
เคยลุกยืนดูดาวคราวท้อแท้

ถึงจะเปลี่ยนผ่านพ้นคนละฟ้า
ถึงเวลาแตกต่างหมดทางแก้
ถึงตัดใจจากกันมั่นดวงแด
จะไม่แลเหลียวมองให้ข้องคา

วันเวลาผ่านไปดั่งสายน้ำ
ความชอกช้ำยังอยู่ดั่งภูผา
สายน้ำไม่เคยทวนหวนคืนมา
แต่น้ำตาไม่เคยแห้งจากแอ่งใจ

รู้ทั้งรู้น้ำไหลไม่ย้อนกลับ
ดั่งดาวดับล่วงหล่นไม่วนได้
แต่อดีตยังเยือนไม่เลือนไป
ฟากฟ้าไกลยังใกล้เหมือนไหลคืน

“ไพร พนาวัลย์”

ฝากรักข้ามขอบฟ้า

จากเจ้ามาหลายวันจิตหวั่นไหว
ข้ามขอบฟ้าแสนไกลใจขื่นขม
ห่วงแสนห่วงดวงใจหทัยตรม
อยากลอยลมข้ามฟ้ามาหาเธอ

เจ้าอยู่ดีเป็นไฉนไม่ตอบถ้อย
โถ น้องน้อยกลอยใจใคร่เสนอ
ฝากดวงดาวพราวฟ้าให้มาเจอ
อยากปรนเปรอน้องนางไม่ห่างกาย

ดวงใจเอ๋ยเคยถนอมเจ้าจอมขวัญ
คิดถึงวันเราสองครองคู่หมาย
จำต้องจากพรากนุชสุดเดียวดาย
ทรวงมลายแหลกแล้วนะแก้วตา

ขอวอนเทพเทวาฟ้าดินช่วย
ให้คนสวยสุขสันต์เถิดขวัญข้า
ขอให้ปลอดโรคภัยไร้โรคา
ทุกทิวาราตรีจงมีชัย

ขอฝากใจข้ามฟ้ามาถึงน้อง
เข้าประคองจอมขวัญวันเคียงใกล้
ให้น้องเจ้าอบอุ่นละมุนใจ
ฟากฟ้าไกลใจพี่นี้เคียงเธอ

“ไพร พนาวัลย์"

ขอเรียนให้ทราบว่า "ไพร พนาวัลย์" คืออีกหนึ่งนามปากกาของลุงเปา นะครับ

ครั้งหนึ่งในชีวิต

จะเล่าเรื่องเบื้องหลังในครั้งหนึ่ง
ที่ติดตรึงตราใจพาไหวหวั่น
ไปคุมงานเช้าค่ำขุดน้ำมัน
ทุกทุกวันไปกลับขับรถเอง

ถึงวันเสาร์รับคนงานจากบ้านเช่า
ตื่นแต่เช้าตั้งใจให้รีบเร่ง
นั่งเต็มรถเบียดกันมิหวั่นเกรง
แล้วเปิดเพลงให้ฟังนั่งงัวเงีย

ระยะทางร้อยแปดสิบกิโลเมตร
จึงเข้าเขตเซซังลูกรังเรี่ย
สองชั่วโมงโค้งไกลยังไม่เพลีย
รีบเข้าเคลียร์เรื่องงานให้ผ่านลุย

สั่งงานเสร็จรีบกลับซื้อกับข้าว
ต้องวิ่งอ้าวสามสิบโลโผล่ฉลุย
เข้าในเมืองซื้อของยังต้องคุย
ภาษาแขกกระจุยคุยรู้กัน

ซื้อของเสร็จบึ่งรถไม่คดค้อม
ต้องเตรียมพร้อมอาหาร,ของหวานนั่น
ทั้งเนื้อ,ไก่,ผักสด,หมดทุกวัน
แล้วแบ่งปันกันกินยามสิ้นแรง

วิ่งสองรอบรวดเร็วท่ามเปลวแดด
ที่ร้อนแผดเผาไหม้เหมือนใครแกล้ง
เสียงลูกน้องวิ่งมาทำตาแดง
พูดเสียงแห้ง แก๊สหมดรันทดใจ

จะไม่มีข้าวกินในตอนเที่ยง
มันสุดเลี่ยงหลบหน้าทำบ้าใบ้
ทั้งร้อนแดดร้อนลมต้องงมไป
จะให้ใครขับไปก็ไม่มี

ทั้งแสนเหนื่อยแสนเพลียละเหี่ยจิต
มันเป็นกิจของเราต้องเอานี่
เข้าไปดื่มน้ำส้มอารมณ์ดี
ไปอีกทีเถิดหนาไม่ช้านาน

ขับมาได้ครึ่งทางจึ่งวางแผน
พอรถแล่นถึงที่พอดีผ่าน
ทั้งโรงแก๊ส,ข้าวหมกไก่,คงได้การ
ขอทนทานถึงปั๊มเก่าจะเข้านอน

คิดได้ถึงตอนนี้น้องพี่เอ๋ย
ตามันหลับลงเลยดั่งเกยหมอน
รถวิ่งออกนอกทางระหว่างดอน
จนหัวคลอนรู้สึกสำนึกตน

เสียงตึงตึงตังตังลูกรังร่วน
รถมันจวนแล้วจะตกถนน
ได้สติเตือนใจมิให้ชน
รีบเวียนวนเข้าทางกระจ่างตา

ขึ้นถนนพ้นทรายรอดตายแล้ว
โอ้ลูกแก้วเกือบจบไม่พบหน้า
ถ้าถึงคราวเคราะห์ร้ายถึงตายมา
เสาไฟฟ้าข้างทางทุกอย่างพัง

นี่แหละคือครั้งหนึ่งในชีวิต
ฟ้าลิขิตให้รอดไม่จอดชั่ง
ถ้าไม่ตายก็พิการสงสารจัง
กลับคืนรังนั่งเล่าก่อนเข้านอน

“ไพร พนาวัลย์”

อภัยทาน

ผูกใจเจ็บมานานเดือดดาลหนัก
กิเลสกักเก็บกดหน้าหดเหี่ยว
แค้นนี้ต้องชำระซะทีเดียว
นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน...มันต้องตาย!!

ใจดวงนี้มืดมนดั่งคนบ้า
คิดเข่นฆ่าจองเวรไม่เว้นว่าย
นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยากอวดลาย
เจ็บมิคลายหลายเดือนไม่เคลื่อนคลอน

ด้วยลืมคิดไปว่าทั่วหล้านี้
ล้วนต้องมีเจ็บ,ตาย,ทำลายล่อน
ไม่มีใครค้ำฟ้าอนาทร
ต้องม้วยมรณ์ทุกคนไม่พ้นกรรม

เพราะสังคมปุถุชนดิ้นรนสู้
เพื่อได้อยู่เป็นสุขทุกเช้าค่ำ
ย่อมมีโลภ,โกรธ,หลง,ชี้ธงดำ
ต้องน้อมนำธรรมะชำระตน

การให้ธรรมเป็นทานนั้นยิ่งใหญ่
“ให้อภัย”ในจิตคิดกุศล
จะชำระล้างใจในบัดดล
ค่อยหลุดพ้นหม่นหมองที่จองจำ

ให้อภัยทุกครั้งที่เคร่งเครียด
ไม่คิดเกลียด,ชิงชัง,นั่งหน้าคว่ำ
ใช้เมตตา,กรุณา,ฝ่ามารดำ
ด้วยคุณธรรม "อภัยทาน"เจือจานใจ

“ไพร พนาวัลย์”