สบายๆสไตล์ลุงเปา.....

วิมานเมฆ

เอาก้อนเมฆ มาสร้าง วิมานรัก
แกะสลัก วิจิตร วิศมาหรา
สร้างให้สวย สดใส ในจินตนา
เพื่อบูชา ความรัก ประจักษ์ใจ

หยิบเอาเมฆ ก้อนใหญ่ เป็นฐานราก
เมฆมีมาก ไขว่คว้า เอามาได้
ยกระดับ พับขั้น เป็นบันได
สร้างด้วยใจ มุ่งมั่น อย่างหมั่นเพียร

ให้วิจิตร พิศดาร วิมานมาศ
เพื่อประกาศ รักเรา เฝ้าขีดเขียน
เป็นแบบบท ทดสอบ ประกอบเรียน
สู้วนเวียน วาดวิมาน ตระการตา

แล้ววันหนึ่ง จึงรู้ ว่าไม่ไช่
เมฆก้อนใหญ่ สลายลง อยู่ตรงหน้า
ด้วยพายุ หมุนซ้ำ กระหน่ำมา
ก้อนเมฆา ก็ทะลาย กลายเป็นปุย

วิมานรัก หักหาย ทะลายแล้ว
ไม่เหลือแวว สมมาตร ขาดเป็นผุย
เหลือเพียงซาก รักร้าง เป็นทางลุย
จึ่งเปื่อยยุ่ย สิ้นซาก เธอจากไป

คงเป็นเพราะ รักเรา ไม่เข้าขั้น
จึงถูกกั้น กีดขวาง ทางฟ้าใส
เพราะไม่มี สันนิวาส อนาถใจ
ต้องจำไกล จากดาว กลับสู่ดิน

"เปาบุ้นจิ้น"

พีชายชาวดิน ถวิลชาวฟ้า เมื่อไหร่จะโน้มกิ่งมา หนอดอกฟ้า ขวัญตาชาวดิน?

ล้างรถ.....ล้างใจ?

พอฝนตกทีไรมันเปื้อนเปรอะ
ดูเลอะเทอะไปทั่วทุกถิ่นที่
รถจอดไว้หน้าบ้านมานานปี
สกปรกทุกทีน่าเบื่อจัง

เอาน้ำล้างสะอาดจนหมดจด
ดูสวยสดบนล่างข้างหน้าหลัง
สกปรกล้างได้ไม่อีนัง
อีกเบาะนั่งปัดกวาดสะอาดตา

ล้างรถไปคิดไปใจสะท้อน
แล้วตะกอนบ่มเพาะที่เสาะหา
ทั้งส่วนกินส่วนเกินเพลินอุรา
ไม่คิดว่าจะล้างบ้างหรือไร?

ฝุ่นละอองส้องสุมในใจนั้น
ทุกคืนวันตกตะกอนมันอ่อนไหว
มองดูหน้าร่าเริงบันเทิงใจ
แต่ภายในหม่นหมองดั่งกองเพลิง

โลภัคคิ เพลิงโลภละโมบมาก
ที่ความอยากพวยพุ่งจนยุ่งเหยิง
โทสัคคิ โกรธเกลียดเบียดกระเจิง
อาละวาดเปิดเปิงทั้งตาปี

โมหัคคิ ลุ่มหลงดั่งตาบอด
ทั้งค่อนขอดขลาดเขลาเยาว์วิถี
ราคัคคิ ไฟรักหนักฤดี
เพลิงโลกีย์เผาใจให้อาวรณ์

ทุกขยะสุมใจทั้งในนอก
มันย้อนยอกตอกรุมไฟสุมขอน
ดั่งรอยเกวียนตามติดทิศโคจร
จึ่งซับซ้อนทุกกรรมที่ทำมา

ชำระใจให้สะอาดปราศขยะ
จึงต้องละ เลิก ลด กดตัณหา
เอาชนะกิเลสด้วยปัญญา
ทั้งทาน ศีล ภาวนา มาล้างใจ

อัคคี คือไฟ
โลภัคคิ คือไฟแห่งความละโมบ โลภมาก ไม่รู้จักพอ
โทสัคคิ คือไฟแห่งความโกรธ เกลียด เครียด ใจร้อน
โมหัคคิ คือไฟแห่งความหลง โง่เขลาเบาปัญญา กะลาครอบ
ราคัคคิ คือไฟแห่งตัณหา ราคะ ไม่สำรวมในกาม ไม่อิ่มในรัก


“เปาบุ้นจิ้น”

นานๆฝนตกให้ได้ล้างรถที

วันนี้วันพระ เอาธรรมะมาฝาก จ้า
ปล่อยนก ปล่อยปลา

เมื่อไปหาหมอดูผู้ทายทัก เรื่องความรัก การงานผ่านทรัพย์สิน
ทั้งโชคลาภบาปเคราะห์เกาะชีวิน รู้ฟ้าดิน ทั้งปวง ดวงชะตา
พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกต้องแยกย้าย ตกดวงร้าย คอขาดอุบาทว์หนา
ทุกข์ถนัดขัดข้องต้องขื่อคา ทำนายว่าต้องสะเดาะให้เคราะห์คลาย

ปล่อยสัตว์บกนกปลามาปล่อยเต่า ตัดกรรมเก่าอากูลให้สูญหาย
จะโชคดีมีลาภบาปมลาย ทุกข์ภัยร้ายหายสิ้นดั่งจินตนา
จึงบังเกิดอาชีพรีบจับสัตว์ เอามาจัดใส่กรงไว้ตรงหน้า
ทั้งเต่า,กบ,นก,หนู,หอย,ปู,ปลา ยัดเยียดกันทรมาหาทางไป

ต้องพลัดพรากลูกเต้าถูกเขาขัง คงเครียดคลั่งดั่งติดคุกหมดสุขใส
คอยเหล่าคน“มีเคราะห์”สะเดาะไล่ มาปล่อยให้จากรงสู่ดงดอน
นกตัวน้อยปล่อยออกจากกรงขัง มันไม่มีรวงรังปีกยังอ่อน
กลับมาสู่ที่เก่าเข้ารังนอน ดั่งคืนคอนถิ่นอยู่สู้เวรกรรม

เต่าโดนขังนานเข้าจึ่งเจ่าจุก ต้องทนทุกข์ทอดถอนนอนจมคร่ำ
ปล่อยลงน้ำอ่อนแอแผ่คะมำ พอผุดดำดั่งปลาไม่ช้า...ตาย..!!
สัตว์ใหญ่น้อยพลอยเศร้าทุกเช้าค่ำ ทุกข์ระกำซ้ำซากยากสูญหาย
เลิกปล่อยเต่านกปลานะหญิงชาย สงสารสัตว์เคราะห์ร้ายตายทั้งเป็น

พุทธองค์ทรงโปรดเวไนยสัตว์ ให้ขจัดบาปกรรมอย่าทำเข็ญ
บุญกิริยาวัตถุสิบรีบบำเพ็ญ มิเคยเห็นปล่อยนกปลาคือนาบุญ
สาธุชนชาวพุทธสุดประเสริฐ จงบังเกิดปัญญาอย่าเกื้อหนุน
ให้อาชีพจับเต่าปลามาทารุณ จงค้ำจุนสัตว์น้อยใหญ่ให้ถูกทาง เทอญฯ

“เปาบุ้นจิ้น”
๑๐ สิงหา ๒๕๕๓

สวัสดีทุกๆท่านและท่านเปาปุ้นจิ้นขอรับ

เพราะยังมี ลมหายใจ จึงได้คิด
เป็นมิ่งมิตร ติดตราตรึง ถึงความหลัง
บุญคุณนั้น รำลึกได้ ซาบซึ้งจัง
เป็นพลัง กำลังใจ ให้สู้ไป

อันอดีต เป็นประโยชน์ มุ่งสร้างสรรค์
ใจรู้ทัน ไม่เป็นโทษ จิตผ่องใส
ไม่คาดหวัง อนาคต รู้พอใจ
ไม่เป็นไร ปัจจุบัน เท่านี้พอ

หวัดดีค่ะลุงเปาท่านยายลุงนพญาติธรรมทุกคน
น้องรักสบายดีค่ะ
ตอนนชีวิตยังไงม่อะไรเป็นม่าซะอย่างเลยค่ะลุงเปา
ยังดูวุ่นวายสับสนอต่ก้สนุกดีค่ะลุงเปาค่ะน้องรักขอเมลหน่อยจิค่ะ
เหงว่าลุงเปาก็เรียนที่มหาวิทยาลัยสุโขทัยเหมือนกัน
น้องรักจะปรึกษาเรื่องเรียนน่ะค่ะ
ขอหน่อยย่ะค่ะลุงเปา

.~*อาญารัก*~.

@ ขอรับผิดที่คิดรักตัวเจ้า
เพราะความรักรุ้มเร้าเฝ้าไฝ่ฝัน
หลงละเมอเผลอสุขทุกคืนวัน
มิเคยหวั่นอาญามาตราใด
@ สารภาพว่ารักเท่าชีวิต
ขอมิ่งมิตรฟูมฟักอย่าผลักไส
โปรดขังในกรงทองห้องหัวใจ
วอนโจทย์ได้เมตตาอย่าฆ่าแกง
@ หรือตัวเจ้าก็เป็นเช่นตัวพี่
ในฤดีรุมเร้าเฝ้าแอบแฝง
เอาใจใส่ไยดีมิคลางแคลง
สายตาเจ้าแสดงแห่งความใน
@ พิพากษ์ตามประมวลอาญารัก
มีโทษหนักกำหนดลดไม่ได้
ต้องอยู่เรียงเคียงข้างมิห่างไกล
เป็นขวัญใจตัวพี่นี้จนตาย
@ สองเราต้องคดีเป็นหนี้รัก
มอบใจภักดิ์รักกันอย่างมั่นหมาย
ขอรักน้องนางเดียวจนวันตาย
ตราบชีพวายรักอยู่คู่ฟ้าดิน

“เปาบุ้นจิ้น”

หวัดดีจ้าน้องรัก สบายดีใช่ไหม? ลุงเปาเรียนมสธ. จบแล้วจ้า มีไรปรึกษาได้เลย
ขอให้มีความสุข สนุกกับงานทุกๆวัน นะ

เมื่อมีรักมักมีทุกข์มารุกเร้า
เพราะรักเขาจึงต้องทนข้นแค้นจิต
รักอยู่ไหนอยู่แห่งใดใยมีฤทธิ์
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งมีทุกข์ไร้สุขใจ
เพราะมีรักไปยึดติดคิดว่าเขา
คงเหมือนเราที่จงรักควักใจให้
ยามเมื่อเขาใจหมุนเวียนเปลี่ยนรักไป
ทุ่มเทใจจึงต้องทุกข์คลุกน้ำตา
จะรักใครควรเผื่อใจไว้สักหน่อย
อย่ามัวปล่อยหัวจิตใจให้หมดหนา
เผื่อพลาดหวังถึงตอนชังยังปรีดา
ไร้น้ำตาเพราะเผื่อใจไม่ทุ่มเท...

..~เป็นห่วง~..

คิดถึงเพื่อน..ของฉัน..ในวันเหงา
ที่สองเรา..ใกล้ชิด..สนิทสนม
เคยปรึกษา..หารือ..อย่างเกลียวกลม
ยามระทม..อาทร..ช่วยผ่อนคลาย

เราคุยกัน..แสนสุข..สนุกสนาน
แต่พอนาน..เมินเฉย..เลยใจหาย
ผิดอันใด..เบาหนัก..ไม่ทักทาย
ดั่งทำลาย..สัมพันธ์..ที่เคยมี

เห็นรูปเธอ..ยิ้มให้..ใจรันทด
คงลืมหมด..ความหลัง..ดั่งหน่ายหนี
เธอจากไกล..ไร้เงา..เศร้าฤดี
สิ้นไมตรี..เคยตอบ..มอบกันมา

ทำไมต้อง..หงอยเหงา..เฝ้าคิดถึง
ทำไมจึง..ซึมเซา..เฝ้าห่วงหา
ทำไมหนอ..สุดเดา..เฝ้าค้างคา
ทำไมอยาก..เห็นหน้า..พูดจากัน

ขอเพียงบอก..สักนิด..ผิดตรงไหน?
จะแก้ไข..รังเกียจ..ที่เดียดฉันท์
ตอบคำแล้ว..อยากจร..ไม่อ้อนจันทร์
เชิญจอมขวัญ..ตามใจ..ไม่ตอแย

"เปาบุ้นจิ้น"

ขอบคุณ คุณนพกรณ์ ที่มาเยี่ยมเยียนอย่งสม่ำเสมอ ขออภัยด้วยเน้อ ที่ตอบช้า เพราะเนทไม่ค่อยมีสัญญาณเลย
พอมีก็ดึก กลับจากทำงานก็เลยเข้ามาอ่านเฉยๆ บ่เป็นหยังดอก เราคนกันเองอยู่แล้ว เนาะ อิอิ

..~ หักใจไม่คิด ~..

สองเราตัดใจพรากจากกันแล้ว
ต่างแน่แน่วทางใครไปเถิดหนา
อวยพรให้โชคดีพี่ขอลา
ไว้ชาติหน้าบ่ายคล้อยค่อยเจอกัน

แต่มาคิดทวนถามถึงความรัก
มันยากนักจะหามาร่วมฝัน
ครั้งรักกันใหม่ใหม่ใจตรงกัน
ความสัมพันธ์หอมหวานซ่านฤทัย

เดี๋ยวนี้กลับแสนห่วงดวงใจพี่
โอ้ คนดีมีทุกข์สุขไฉน?
คิดถึงเจ้าเช้าค่ำอยู่ร่ำไป
โถ ทรามวัยพี่ซมตรมฤดี

อันคุณงามความดีพี่ซาบซึ้ง
ยังติดตรึงฝังใจไม่หน่ายหนี
เจ้าเหมือนคู่ชีวันขวัญชีวี
ตราบชีพนี้จะหาใครมาทัน

ที่รักจ๋าอย่างอนวอนขอโทษ
อย่าขึ้งโกรธไปเลยนะจอมขวัญ
ที่เราสองพลั้งไปอภัยกัน
ลิ้นกับฟันกระทบขบไปมา

พี่มาซับน้ำตาอย่าร้องไห้
ต่อนี้ไปไม่พรากจากแล้วหนา
จะรักน้องคงมั่นคำสัญญา
มอบชีวาน้องพี่นี้คนเดียว

“เปาบุ้นจิ้น”

.~* ป่าไม้ – ความรัก *~.

ป่าไม้มีทุกอย่างสร้างไว้หมด
ทั้งความสด,ความแห้งแก่งชุ่มชื่น
แหล่งต้นน้ำลำธารผ่านกลมกลืน
บ้างหลับตื่นวนเวียนเปลี่ยนตามกาล

ป่ามิเคยเรียกร้องจะต้องได้
สัตว์น้อยใหญ่พึ่งพาพนาน่าน
อรุณรุ่งสุรีย์ฉายพระพายพาน
ต่างชื่นบานสานสุขสนุกไพร

อันความรักรื่นรมย์ได้สมรส
น้ำผึ้งหยดหวานฉ่ำนำสดใส
ต่างดมดอมหอมกรุ่นละมุนนัย
เพราะเข้าใจในกันอย่างมั่นคง

มิเรียกร้องสิ่งใดให้ลำบาก
เพราะรักมากเอาใจใฝ่ประสงค์
ต่างก็พึงพอใจในจำนงค์
ไม่เจาะจงเอาใจแต่ฝ่ายเดียว

อันป่าไม้เฉกเช่นเส้นทางรัก
ต่างพึ่งพักพิงวางอย่างแน่นเหนียว
อยู่ด้วยกันเหมาะสมอย่างกลมเกลียว
มิเคยเคี่ยวให้ฟ้ามาดูแล

"เปาบุ้นจิ้น"