สบายๆสไตล์ลุงเปา.....

ค่ะลุงเปา

เสียงรำพันจากคนไกล

นั่งมองดาวเดือนคู่รุบหรู่แสง
หมดเรี่ยวแรงคนไกลที่ใฝ่ฝัน
เคยสัญญาว่าไว้ไม่นานวัน
ได้พบกันแน่นอนกับคนดี

ตั้งใจสร้างเนื้อตัวไม่มัวท้อ
เพื่อจะขอพักร้อนอย่างเร็วรี่
แต่เวรซ้ำกรรมซัดพัดทวี
ทุกสิ่งที่หวังไว้ทะลายลง

ธรรมชาติเสกสรรค์สวรรค์แกล้ง
ทั้งภัยแล้งแรงฤทธิ์คายพิษสง
ฝุ่นตลบอบอวลถ้วนแดนดง
มิยืนยงพังพาบจนราบราน

ทั้งการงานย่อยยับไปกับหน้า
ทุกหย่อมหญ้าเหลวแหลกจนแตกซ่าน
เหลือเพียงซากเศษทบให้พบพาน
ต้องซมซานเซซังสุดหยั่งดิน

ต้องทนสู้กู้ซากทั้งรากฐาน
ประกอบการขึ้นใหม่ยังไม่สิ้น
ทั้งซ่อมแซมแก้ไขใจรวยริน
แม้พังพินท์ไม่ท้อขอแก้ตัว

สงสารน้องคนดีที่รอท่า
นั่งมองฟ้าสีหม่นมืดมนทั่ว
รออีกนิดเถิดนะอย่าเกรงกลัว
เมื่อดอกบัวพ้นใบคงได้ชม

"เปาบุ้นจิ้น"

เกลียดเธอไม่ทัน

หัวใจฉันเข็ดขยาด อำนาจรัก
เคยถูกผลัก,หัก,ถม จนขมไหม้
พอหลงรักหลงซึ้งสักหนึ่งใคร
ก็ถูกไสถูกสับ จนยับเยิน

จากหนึ่งเป็นสอง,สาม สุดห้ามหัก
ขอเพียงรักเยียวยาคราหกเหิน
รักคือยาวิเศษเรืองเดชเกิน
พาเพลิดเพลินทิพย์วิมานสถานพรหม

แต่มินานความรัก ก็ออกฤทธิ์
เริ่มพ่นพิษหยิบยื่นความขื่นขม
จึ่งรังเกียจเดียดฉันท์ กลัววันตรม
มิขอชมขอเชย รักเอย...ลวง.!!

แต่ครานี้พบเธอมันเผลอไผล
ดวงฤทัยโลดแล่นสู่แมนสรวง
แสนเริงรื่นชื่นใจไปทั้งดวง
จึ่งตักตวงความรัก สำลักแล้ว

ลืมไปว่าเคยเกลียดเคยเดียดฉันท์
ลืมคืนวันปวดร้าว คราวนี้แจ๋ว
หลงรักเธอเหลือเกินดั่งเพลินแจว
รักเพริดแพร้ว คลั่งไคล้...กลียด ไม่ทัน.!!

"เปาบุ้นจิ้น"

เรื่องความรักมักหวาน...สะท้านไหว
อ่านทีไรใคร่คิด..นิมิตฝัน
ความรักแท้แน่นอน"ตอนรักกัน"
เสน่หาผลักดัน....จนมั่นคง

หวานปนซึ้งถึงคำที่พร่ำพลอด
แว่วตลอดถึงทรวงสมประสงค์
จนถึงวันสองเรารวมเผ่าพงษ์
ให้รักส่ง..ของขวัญ...วันวิวาห์.

อันน้ำผึ้งเดือนห้าว่าหวานสุด
ไม่หวานดุจกลอนลุงเปาฯเจ้าความหวาน
ทั้งกลอนรักกลอนเศร้าเคล้ากังวาล
ให้สะท้านหวานปนขมสาสมใจ
ทั้งสอดแทรกเรื่องราวพราวเรื่องรัก
ให้ประจักษ์เห็นรักซึ้งซึ่งสดใส
ถึงตอนขมก็ไม่ชื่นขื่นฤทัย
ทั้งสอดไส้คติธรรมงามบทกลอน...

นพกรณ์ ครับ

เรื่องความรักมักหวาน...สะท้านไหว
อ่านทีไรใคร่คิด..นิมิตฝัน
ความรักแท้แน่นอน"ตอนรักกัน"
เสน่หาผลักดัน....จนมั่นคง

หวานปนซึ้งถึงคำที่พร่ำพลอด
แว่วตลอดถึงทรวงสมประสงค์
จนถึงวันสองเรารวมเผ่าพงษ์
ให้รักส่ง..ของขวัญ...วันวิวาห์.

พิกุล ค่ะ

เพราะความรักมักมาตอนเราเผลอ
ตอนใจเบลอเพ้อฝันหวั่นผวา
ฉันรักเธอ เธอรักฉัน จำนรรจา
จนรักพาเข้าพงดงฉิมพลี

เพราะบุพเพสันนิวาสประสาทให้
สองร่วมใจร่วมฝันวันสุขี
สองร่วมรักร่วมภิรมย์สมฤดี
ชื่นชีวีหายเครียด เกลียดไม่ทัน

ลุงเปา จ้า

อันน้ำผึ้งเดือนห้าว่าหวานสุด
ไม่หวานดุจกลอนลุงเปาฯเจ้าความหวาน
ทั้งกลอนรักกลอนเศร้าเคล้ากังวาล
ให้สะท้านหวานปนขมสาสมใจ
ทั้งสอดแทรกเรื่องราวพราวเรื่องรัก
ให้ประจักษ์เห็นรักซึ้งซึ่งสดใส
ถึงตอนขมก็ไม่ชื่นขื่นฤทัย
ทั้งสอดไส้คติธรรมงามบทกลอน...

นพกรณ์ครับ

กลอนลุงเปาเคล้าน้ำผึ้งถึงญาติมิตร
ชะโลมจิตให้สดชื่นในคืนซ่อน
เพราะความรักปักฤทัยไม่เคลื่อนคลอน
ฝากงามงอนวอนเว้ายามเศร้าตรม

น้ำผึ้งจากทะเลทรายให้ความหวาน
ดั่งกลอนกานท์รวยรื่นมิขื่นขม
ให้ญาติมิตรสนิทใจไว้เชยชม
ช่วยพร่างพรมน้ำทิพย์ สู้ยิบตา

แม้บางครั้งหัวใจไม่เริงรื่น
ประดุจยืนเท้าปริ่มริมหน้าผา
คิดถึงยอดมิ่งขวัญกัลยาณ์
อยากสบตาอีกสักครั้ง เพื่อสั่ง...ลา

ลุงเปา
ขอบคุณคุณนพกรณ์มากๆ ที่มาเยี่ยมเยียนนะครับ
หายเหงาไปเยอะเลย

ทะเลทรายกับสายลม

ตัวของฉันดั่งทรายที่ไกลน้ำ
ความชุ่มฉ่ำไม่มีให้ที่ซ่อน
ถูกลมพัดซัดเซพเนจร
สู้ความร้อนฝุ่นฟุ้งที่พุ่งชน

จึ่งคร่ำครวญหวนหานิจจาเอ๋ย
จะมีใครไหนเลยที่เคยสน
พอเจอฝุ่นลมแล้งให้แกล้งทน
เฝ้ารอจนหม่นมานมานานปี

แม้เงยหน้าหาเมฆที่เสกฝน
มีแต่เพียงลมบนที่หม่นสี
แสงแดดจ้ากล้าแกร่งดั่งแทง,ตี
เมื่อไหร่หนอจะมีที่ฝนพรำ

แสนคิดถึงเกลียวคลื่นระรื่นริก
กระเซ้าซิกหาดทรายเฝ้ากรายกล้ำ
แสนห่วงหวงคนดีที่ใจดำ
ขอฝากเพียงถ้อยคำ...อย่าอำลา

"เปาบุ้นจิ้น"

เหนื่อยไหมคนดี?

วิ่งไม่ไหวเหนื่อยล้ามิกล้าหยุด
ดวงใจทรุดซมซานจนมานไหม้
จะขออยู่สู้ทนดั้นด้นไป
สู่หลักชัยชีวิตที่ขีดเอง

กำลังใจใครหนอที่รออยู่
เฝ้าเชิดชูเพียงใดด้วยใจเพ่ง
เฝ้านั่งนับรอวันไม่หวั่นเกรง
แต่ไม่เร่งไม่ร้อนค่อยผ่อนปรน

สงสารจังคนดีที่รอเก้อ
คอยพบเจอดวงแดตั้งแต่ต้น
ถึงจะนานเพียงใดจะไม่จน
จะขอทนรอรับวันกลับมา

จะมีไหมวันนั้นที่ฉันหวัง
จะได้นั่งเคียงคู่พาซู่ซ่า
จะพูดพร่ำรำพันกับขวัญตา
จะกล่าวคำจ๊ะจ๋ามองหน้ากัน

จะขอฝันขอเฟื่องในเรื่องรัก
จะขอถักขอทอเข้าหอขวัญ
จะขอนอนหนุนตักในสักวัน
จะมีกันและกันนิรันดร

"เปาบุ้นจิ้น"

.~- รักติดลบ -~.

เมื่อความรักออกฤทธิ์จนติดลบ
ยามแรกพบคบกันหมั่นชิดใกล้
สองซาบซึ้งตรึงจิตสนิทใน
คล้องดวงใจจับจองดั่งต้องมนต์

รสรักหวานซ่านซ่าจนบ่าท่วม
สองรักร่วมต่อเติมตอนเริ่มต้น
ประคองคู่ชู้ชมติดลมบน
ดั่งเวียนวนแหวกว่ายในสายธาร

บัดนี้ดวงฤดีพี่แสนเศร้า
ทุกข์รุมเร้าเข้าแทรกจนแตกซ่าน
ดั่งหลงทางหว่างห้วงติดบ่วงมาร
ต้องซมซานหวานอมสุดข่มใจ

ด้วยรักจำนิราศน์ต้องขาดช่วง
รักหลุดร่วงโรยราแทบบ้าใบ้
รักแท้แพ้ใกล้ชิดพ่นพิษไกล
ดั่งเถาวัลย์พันใบคนใกล้เคียง

แต่ชั่งเถิดเกิดมาใช้กรรมเก่า
รักสองเราจืดจางถึงทางเบี่ยง
ดุจไร้ค่าท่ารอมิพอเพียง
รักเอนเอียงติดลบ...ต้องจบเกมส์

"เปาบุ้นจิ้น"