มีนิทานจีนอยู่เรื่องหนึ่ง ซึ่งเป็นนิทานที่สอนถึงเรื่องความกตัญญูไว้ได้ดีมาก เป็น
นิทานเก่าแก่ คิดว่านำมาเล่าสู่กันฟังคงจะเป็นประโยชน์ และเป็นตัวอย่างอันดีแก่บรรดา
ผู้เป็นลูกทุกคนที่กำลังทิ้งพ่อแม่
ในประเทศจีน ที่เมืองซัวไซไถ่หงวนฮู มีครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่ง ใน
ครอบครัวนี้มีเพียงสามคนเท่านั้นคือมีพ่อแม่และลูกชายซึ่งเติบโตเป้นหนุ่มเต็มตัว
ลูกชายชื่อ ฮู แซ่เอีย รวมเรียกชื่อเด็กหนุ่มผู้นี้ว่า เอียฮู อยู่ต่อมาพ่อบ้านคือบิดาของ
เอียฮูตายลง ทิ้งภรรยาและลูกไว้เผชิญกับชะตาชีวิตตามลำพังสองแม่ลูก
มารดาของเอียฮูเป็นคนชราอายุมากแล้วทำการงานอะไรก็ไม่ไหว ครอบครัวนี้
เมื่อพ่อตายลง เอียฮู เด็กหนุ่มก็ต้องทำนาแทนพ่อต่อไป ส่วนนางผู้เป็นมารดานั้นเล่า
ก็แก่เฒ่าทำนาไม่ไหวเสียแล้ว นางจึงอยู่เฝ้าบ้านทำงานในบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปตาม
ประสาคนแก่ เอียฮูเด็กหนุ่มผู้นี้ หาได้มีความกตัญญูต่อแม่ของตนไม่ และการงาน
ก็ไม่ชอบทำ เอาแต่เที่ยวเตร่เฮฮามารดาว่ากล่าวไม่ได้ และทำอะไรก็เอาแต่ใจตัวเอง
นางมีความคับแค้นใจเป็นอันมาก เพราะนางมีบุตรชายคนเดียว หวังที่จะฝากผี
ฝากไข้ แต่ลูกชายมีความประพฤติไม่ดีการทำนาหรือก็ไม่เกิดผลเต็มเม็ดเต็มหน่วยบางปี
ฝนแล้งข้าวในนาตายหมด บางปีฝนมากจนน้ำท่วมนาเกิดความเสียหาย นางก็ไม่ปริปาก
พูดอะไรให้ลูกต้องกระทบกระเทือนใจ เมื่อนางคิดถึงบุตรก็ได้แต่นั่งร้องไห้เพียงคนเดียว
สามีผู้เป็นคู่ชีวิตได้จากนางไปเสียแล้ว นางมีความว้าเหว่และทุกข์ใจมาก แต่สู้อดทน
เพราะความรักลูก
เอียฮูผู้ทำนา ได้ข้าวปลาไม่สมบูรณ์เหมือนคนอื่นเขาทั้ง ๆ ที่นาก็มีถึง ๕๐ ไร่
แต่ผลที่ได้รับกลับไม่พอกิน เด็กหนุ่มผู้นี้ก็ได้หาเฉลียวใจไม่ว่า เป็นเพราะเหตุใด
เขาคิดแต่เพียงว่าเป็นคราวเคราะห์ไม่ดีของเราเองจึงทำให้ได้ผลไม่สมบูรณ์ หาได้คิดไม่ว่า
เป็นเพราะ ตัวเองขาดความกตัญญูกตเวทีต่อแม่ผู้มีพระคุณ
ณ เมืองเสฉวน ได้มีพระเถระรูปหนึ่งชื่อว่า บ่อจี่ไต้ซือ เป็นผู้สำเร็จฌานอภิญญา
เจริญอิทธิบาทภาวนา เป็นผู้มีอายุยืนเพราะท่านสำเร็จวิชาที่มีชื่อว่า อภิญญา คนสมัยนั้น
เรียกว่า วิชาอายุวัฒนะ เอียฮูเด็กหนุ่มเมื่อได้ทราบข่าวก็อยากไปเรียน วิชาอายุวัฒนะ
กับท่านบ่อจี่ไต้ซือ วันหนึ่งจึงเข้าไปลาแม่และเรียนให้แม่ทราบว่า ตนเองจะเดินทางไป
เรียนวิชาอายุวัฒนะ ยังเมืองเสฉวนกับพระเถระชื่อ บ่อจี่ไต้ซือ
มารดาจึงเตือนลูกว่า การเรียนวิชาอายุวัฒนะนั้นยากมาก ไม่ใช่เรียนรู้ได้ง่ายๆ
เวลานี้แม่ก็แก่มากแล้ว ถ้าลูกเดินทางไปเมืองเสฉวนเสีย แม่จะอยู่กับใคร และใครเล่าเขา
จะเลี้ยงดูแม่ตามโบราณประเพณีนั้นเมื่อพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่และแก่เฒ่ามาก ๆ ลูกนั้นไม่ควร
จะเดินทางไกลควรจะคอยดูแลแม่ ทั้งเวลานี้บิดาของลูกก็สิ้นชีวิตไปแล้ว ตัวของลูกเอง
ก็ไม่มีญาติพี่น้องตัวคนเดียวเท่านั้น แม่ก็หวังจะพึ่งพิงลูกไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่
ถ้าลูกไปเสียแล้ว แม่จะได้ใครมาอยู่เป็นเพื่อนเล่า

To be continue>>