คิดอะไรใจลิขิตจึงขีดเขียน (กลอนทั่วไปครับ)

แอบปันใจให้เธออยู่เธอรู้ไหม
แม้ปวดใจสักเพียงใดไม่กล้าเผย
เพราะเธอนั้นช่างสูงค่ากว่าใดเลย
ไม่กล้าเอ่ยกลัวผิดหวังดังอาจิณ
จำอำพรางรักไว้ไม่กล้าบอก
กลัวถูกหลอกถูกมองจ้องติฉิน
เธอกับฉันนั้นช่างแตกต่างดั่งฟ้าดิน
ไม่กล้าผินไม่กล้าลองมองใจเธอ...

สวัสดีค่ะพี่นพ บ้านใหม่ของพี่นพบรรยากาศสบายๆดีจังค่ะ
แบบนี้ต้องขออนุญาติมาเยี่ยมบ่อยๆแล้วค่ะ อิ อิ


หยาดน้ำค้างพร่างพราวราวหยาดเพชร ดุจดังเก็จหยาดมณีสีสดใส


เกาะอยู่ตามกิ่งก้านและขอบใบ พราวไสวงดงามอร่ามตา


อยากเก็บหยาดน้ำค้างวางเป็นสาย มาเรียงรายร้อยต่อช่อบุษผา


หรือจัดแต่งเป็นแมลงสะดุจตา คงจะพาใจชื่นรื่นฤดี...

อ้าว..บ้านพี่นพถูกน้ำ (ค้าง)ท่วมไปแล้ว เอิ๊ก เอิ๊ก เอิ๊ก

เม็ดน้ำค้างพร่างพราวดูวาววับ
ต่างเกาะจับกันเป็นพวงขาวยวงใส
บ้างย้อยหยดเป็นตุ่มแต้มแซมประไพ
ช่างวิไลธรรมชาติสะอาดตา
งามดุจเพชรเกล็ดแก้วแวววาวนัก
ช่างน่ารักสุดเอ่ยสรรรำพันหา
ธรรมชาตินั้นยิ่งใหญ่ได้สร้างมา
สุดพรรณาความงามเจ้าที่เร้าใจ.....

เจิดจำรัสพัดระลอกเป็นหมอกหนา
เหมือนธาราพริ้วไหวชวนให้ฝัน
วิมานเมฆในม่านหมอกหยอกตะวัน
หลอกให้ฝันแล้วคงคลายมะลายลง

เสียงฟ้าร้องก้องฟ้าพาสงสัย
ด้วยเหตุใดฟ้าจึงร้องดังก้องหู
ฟ้ากลัดกลุ้มหรือโกรธใครใช่ทนดู
ฤาฟ้ารู้ว่าใครชั่วมัวเมาตน
ฟ้าจึงร้องหวังจะเตือนละเลือนหลง
ฟ้าเจ้าคงอยากให้ลดเรื่องสับสน
หวังว่าคนคงกลับใจได้มายล
ว่าเหตุผลอะไรไม่ใฝ่ธรรม...

คุณเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ฉันรัก
ฉันเฝ้าภักดิ์รักเธอเสมอมั่น
แม้เธอไปที่ไหนแห่งใดกัน
หัวใจฉันนั้นตามเธอเสมอไป
เธอคือประกายไฟใสสว่าง
จุดใจฉันให้เจิดจ้ากว่าไฟไหน
ฉ้นมีเธออยู่เต็มห้องของหัวใจ
จะอยู่ไหนฉันรักซึ้งเธอหนึ่งเดียว

นกเจ้าเอย...... น่ารักยิ่งนักเจ้า
เฝ้าคลอเคล้าเคียงคู่อยู่แดนสรวง
รักของเจ้าแสนชื่นระรื่นทรวง
คอยเฝ้าห่วงคลอเคล้าคอยเอาใจ

สกุณา.......โผผินบินเคียงคู่
ร้องขันคูถ้อยสำเนียงเสียงหวานใส
เห็นคู่รักเขาพรอดพร่ำชื่นฉ่ำใจ
เราก็ได้แต่ห่วงหาผวาทรวง...

แอบอิจฉา ความรักของสกุณา เอิ๊ก เอิ๊ก เอิ๊ก

ก่อนแรมลาฟ้าสว่างกระจ่างจ้า
ใกล้เวลาตะวันรอนแล้วตอนนี้
เหม่อมองดูให้คิดหวนทวนนาที
เมื่อครั้งที่เราสองนั้นรักมั่นคง
มาบัดนี้เหลือตัวพี่ที่โดดเดี่ยว
ยืนคนเดียวมองฟ้าน่าใหลหลง
แสงสีทองงามเพียงชั่วฟ้ามัวลง
ตะวันลงลากลับลับหายไป
เช่นใจพี่เคยสว่างไม่ร้างจิต
ไม่มืดมิดเช่นบัดนี้ที่หวลไห้
เคยจืดจ้าดังแสงทองผ่องอำไพ
มาดับไปดังตะวันพลันแรมลา..

จันทร์เจ้าเอย...เคยงามอร่ามแสง
ขอบฟ้าแดงเรืองรองดูผ่องใส
ส่องแสงนวลยวนตาพาเพลินใจ
มิเว้นวายแสงอุ่นละมุ่นทรวง

จันทร์ส่องแสงแห่งประกายให้โลกรู้
จันทร์จะอยู่เคียงข้างอย่างเป็นห่วง
โลกจะร้อนหรือจะหนาวปวดร้าวทรวง
แสงเงินยวงประโลมให้คลายอุรา

แต่วันหนึ่งที่จันทร์นั้นอ่อนแสง
ด้วยอ่อนแรงแห่งประกายต้องหายหน้า
ยังเหลือดาวเกลื่อนก่นบนนภา
เป็นสัญญาว่าสักวัน...จันทร์...หวลคืน



กลับมาแต่งต่อค่ะ หลังจากแว่บไปงีบมาหนึ่งงีบค่ะ เอิ๊ก เอิ๊ก เอิ๊ก

ยืมรูปทั่นยายด้วยครับ..อิอิ

ขอบฟ้าแดงเหลือแสงแดงเรืองเรื่อ
แสงนั้นเหลือให้เราเห็นเป็นความหมาย
ณ ขอบฟ้าแสงสีแดงแฝงประกาย
เหลือบแสงฉายดุจความหวังมลังเรือง
แม้จันทร์เจ้าเผยโฉมโลมแสงส่อง
แต่ยากป้องขจัดแสงแดงต่อเนื่อง
ดังความหวังจากมืดมิดจิตประเทือง
เกิดแสงเรืองในหัวใจได้สร้างธรรม