คิดอะไรใจลิขิตจึงขีดเขียน (กลอนทั่วไปครับ)

สุขกายสุขใจและสุขในธรรม ทุกๆท่านครับ

สวัสดีปีงูใหญ่ใกล้กรายหา
หนีเสือมาปะงูใหญ่คงคลายเหงา
เพราะปีเสือเจอน้ำช้ำจริงเรา
คงจะเบากว่าปีนี้ที่ช้ำใจ
ปีโน้นไฟปีนี้น้ำฉ่ำเกินชื่น
ช่างขมขื่นชาวประชาเคยหน้าใส
สองปีนี้ที่ผ่านมาน่าเศร้าใจ
ปีโน้นไฟปีนี้น้ำช้ำจริงๆ
ปีงูใหญ่จะประสบพบใดอีก
อยากจะหลีกถ้าเลี่ยงได้อยากได้ยิ่ง
ประเทศชาติสุขสงบพบรักจริง
ไม่แบ่งสิ่งไม่แบ่งสีจึงดีใจ.........

เสียงลูกนกร้องไห้โหยหิวหา
ถึงมารดาที่ออกไปในไพรสณฑ์
บินไปทั่วหาอาหารมาปรานปรน
หิวเหลือทนไร้วีแววแว่วเสียงยิน
สุดจะทนส่งเสียงก้องร้องหิวโหย
เสียงฝนโปรยลมพัดซัดกระสินธุ์
แม่อยู่ไหนเพราะเหตุใดไม่ได้ยิน
ฤาจากถิ่นบินไกลไม่หวนมา
ท้องก็หิวไส้ก็แห้งแรงก็หมด
ใจรันทดแม่ไปไหนไม่หวนหา
ลูกหิ้วท้องร้องหวนโหยใจโรยรา
เมื่อใดหนาแม่จะทวนหวนคืนรัง.....

นกไร้รัง

สายลมแรงถาโถมโหมกระหน่ำ
ต้องกลืนกล้ำโผผินไปในเวหน
สะท้านกายหนาวเหน็บเจ็บเหลือทน
ฝ่าสายฝนสายลมโถมกายา

มองหารังเคยนอนคอนเคยแนบ
เคยอิงแอบเคยอาศัยอยู่ไหนหนา
จิตสะท้อนถอนสะอื้นกลืนน้ำตา
สกุณามาไร้รัง... อยู่กลางไพร

รังไร้นก

โอ้นกเอ๋ย ไปไหนจึงไม่เห็น
เจ้าบินเล่นลืมกันน่าหมั่นใส้
พบรังใหม่ลืมเก่าพาเศร้าใจ
เป็นยังไงไม่กลับต้องจับตอน

ต้องตัดปีกตัดหางไม่ห่างห้อง
พอบินล่องหล่นตุ๊บต้องผลุบซ่อน
อยากท่องเที่ยวดีนักต้องพักนอน
ทุบด้วยค้อนให้นั่งระวังงู

ปล่อยให้เป็นอิสระชอบผละหนี
มาบัดนี้หางกุดคงอุดอู้
ทั้งปีกก็แสนสั้นชันคอดู
รังมีคู่อยู่เคียง ไม่เกี่ยงงอน

เมื่อก่อนรังไร้นกต้องอกหัก
มาบัดนี้ที่รักชักใจอ่อน
มองเห็นหน้าทุกวันหมั่นเว้าวอน
มัวนั่งนอน เหม็นหน้า เข้าป่า...ไป๊..

"เปาบุ้นจิ้น"
อยากเหงาดีนัก ฮา ฮา

นกหลงรัง

แอบฟังนกคุยกันฉันนึกขำ
ฟังน้ำคำที่เจ้าเอ่ยเผยผยอง
บินเวียนวนบนชายคามาจับจอง
ประกาศก้องร้องจ้าว่า"ของกู"

เจ้าหลงรังมาหรือไรไฉนหรือ
มายึดถือชายคาบานนั้นเป็นอู่
บางตัวก็คุยโตโม้น่าดู
อ้างว่าเป็น"พระครู"อยู่ร่ำไป

เสียงฝีเท้าแกรกกรากดังกรากแกรก
มันแสนแปลงเสียจริงสิ่งสงสัย
นกพิราบจาบจ้วงช่วงชิงชัย
หวังเป็นใหญ่อ้างตนบนชายคา

นกพิราบที่บ้านเกิดแก่เขาคุยกันว่าบ้านหลังนี้นะของเขาค่ะ
เพราะเขาจะร้องบอกตัวอื่นว่า "ของกู ๆ " บางตัวเขาก็คุยว่า
เขาได้เป็น"พระครู ๆ " ลองฟังเสียงเขาร้องดูซิค่ะ อิอิ

โพสต์ต้นฉบับโดยคุณ อุบาสกนพกรณ์

ฟ้าเหตุใดใยเจ้าจึงเศร้าโศก
วิปโยคด้วยเหตุใดไฉนหนอ
ฤาฟ้าเจ้าเบื่อมนุษย์สุดเกินพอ
น้ำตาคลอหลั่งล้นจนท่วมใจ
ก็มนุษย์เป็นเช่นนี้ที่ฟ้าเห็น
ค่ำเช้าเย็นมักไม่สุดหยุดชั่วได้
เพราะโลภหลงยังอยู่คงยากปลงไป
ยากแก้ไขเพราะดวงตาหาเห็นธรรม
ปล่อยไปเถิดฟ้าเจ้าอย่าเศร้ากลุ้ม
ความทุกข์สุมมันหนักอกสุดยกห้าม
สักวันหนึ่งใจคงใสให้งดงาม
เมื่อถึงยามฟ้าคงร้องก้องโลกา......

โพสต์ต้นฉบับโดยคุณ ทั่นยาย

สวัสดีค่ะพี่นพ บ้านใหม่ของพี่นพบรรยากาศสบายๆดีจังค่ะ
แบบนี้ต้องขออนุญาติมาเยี่ยมบ่อยๆแล้วค่ะ อิ อิ


หยาดน้ำค้างพร่างพราวราวหยาดเพชร ดุจดังเก็จหยาดมณีสีสดใส


เกาะอยู่ตามกิ่งก้านและขอบใบ พราวไสวงดงามอร่ามตา


อยากเก็บหยาดน้ำค้างวางเป็นสาย มาเรียงรายร้อยต่อช่อบุษผา


หรือจัดแต่งเป็นแมลงสะดุจตา คงจะพาใจชื่นรื่นฤดี...

อ้าว..บ้านพี่นพถูกน้ำ (ค้าง)ท่วมไปแล้ว เอิ๊ก เอิ๊ก เอิ๊ก


รักนะ..จุบบ แวะมาทักทายครับ

โพสต์ต้นฉบับโดยคุณ เกิดแก่

นกหลงรัง

แอบฟังนกคุยกันฉันนึกขำ
ฟังน้ำคำที่เจ้าเอ่ยเผยผยอง
บินเวียนวนบนชายคามาจับจอง
ประกาศก้องร้องจ้าว่า"ของกู"

เจ้าหลงรังมาหรือไรไฉนหรือ
มายึดถือชายคาบานนั้นเป็นอู่
บางตัวก็คุยโตโม้น่าดู
อ้างว่าเป็น"พระครู"อยู่ร่ำไป

เสียงฝีเท้าแกรกกรากดังกรากแกรก
มันแสนแปลงเสียจริงสิ่งสงสัย
นกพิราบจาบจ้วงช่วงชิงชัย
หวังเป็นใหญ่อ้างตนบนชายคา

นกพิราบที่บ้านเกิดแก่เขาคุยกันว่าบ้านหลังนี้นะของเขาค่ะ
เพราะเขาจะร้องบอกตัวอื่นว่า "ของกู ๆ " บางตัวเขาก็คุยว่า
เขาได้เป็น"พระครู ๆ " ลองฟังเสียงเขาร้องดูซิค่ะ อิอิ

หลงชายคา

เพราะอย่างนี้นี่เองจึงเก่งนัก
ลืมรังรักหลังเก่าเจ้าหนีหน้า
ได้มาเป็น"พระครู"กู้หน้าตา
แถมร้องว่า"ของกู"อยู่ดัง ดัง

ช่างไม่อายเขาเลยอกเอ๋ยเจ้า
คนที่เฝ้ารอคอยพ่อร้อยชั่ง
ได้หลังคาบ้านใหม่ไม่อีนัง
ลืมความหลัง"นกน้อย"บินลอยชาย

ปล่อยให้รังรักร้างไปห่างคู่
แล้วดูดู๋หลงไหลนกใจง่าย
ถ้าเป็นคนมัวเมาเข้าเคียงกาย
คงต้องตายแน่นอน โดนตอน ฟรี

ลุงเปา จ้า
ได้ยินเสียงกรากแกรกๆบนหลังคา เจ้านก"พระครู"นี่เอง ฮา ฮา

ใกล้ถึงวัน วันปีใหม่ ส่งใจถึง
เฝ้ารำพึง พึงหา พาจิตหวน
อยากก้องกู่ กู่ก้อง ร้องชักชวน
ส่งใจครวญ ครวญหา มารำพัน
นับแต่มา มาแต่ก่อน ตอนหน้าฝน
ให้สับสน สนใจ ได้แต่ฝัน
มาถึงคราว คราวลมหนาว ร้าวโรมรัน
คิดถึงวัน วันที่พบ ประสบเธอ
ถึงคราจาก จากกัน ฉันรันทด
ใจสลด สลดใจ ที่ไปเผลอ
แอบหลงรัก รักแรก แปลกจริงเออ
ใจเผลอเรอ เรอคำรัก สุดหักใจ
ขอฝากลม ลมหนาว พร่างพราวพรม
ฝากสายลม ลมพริ้ว ปลิวไปให้
ฝากคำรัก รักที่หลง ส่งใจไป
ฝากสายใย ใยรัก ขอภักดิ์เธอ......

สวัสดีปีใหม่เพื่อนรักจักสุขสันต์
ใกล้ถึงวันแก่อีกปีที่ผันผ่าน
เรื่องอายุอย่าไปคิดจิตลนลาน
เมื่อวันวานเรายังเด็กเล็กอยู่เลย
เพียงชั่ววันผ่านไปไม่นานเนิ่น
แค่เพียงเกริ่นไม่กี่คำพร่ำเฉลย
ชั่วเวลาสองหมื่นวันอันรำเพย
ที่เราเคยร่ำเรียนอยู่เคียงคู่กัน
เพียงพริบตาเหมือนวันวานขับขานอยู่
เหลียวมองดูมีเมียลูกมาผูกมั่น
ผมก็หงอกบ้างเหลือน้อยคล้อยจากพลัน
ไม่กีวันก็ผ่านวารผ่านอีกปี
ชีวิตคนมีทุกข์มีสุขสม
บ้างทุกข์ตรมบ้างไร้ทุกข์มีสุขศรี
ผ่านมานานเป็นบทเรียนที่เพียรมี
หวนดูซีเหนื่อยมากไหมได้ผ่านมา
ใกล้ถึงวัยเกษียณเปลี่ยนแปรผัน
ใกล้ถึงวันได้พักผ่อนตอนสุขา
ชีวิตนี้ที่ผ่านไปใกล้ชรา
รีบไขว่คว้าหาความสุขทิ้งทุกข์เทอญฯ.....