คิดอะไรใจลิขิตจึงขีดเขียน (กลอนทั่วไปครับ)

ตะวันรอนก่อน..แรมราพาคิดถึง
ให้คนึงถึงนวลปรางอ้างว้างจิต
มองทะเลแสนเหว่ว้าพาชีวิต
ให้มืดมิดเพราะจำพรากจากจอมใจ
ณ ที่นี้พี่เคยอยู่เคียงคู่น้อง
เคยร่วมร้องเพลงรักมั่นอันสดใส
พีกับน้องร่วมสาบานสมานใจ
ว่าหัวใจเราทั้งสองจะครองกัน
แต่บัดนี้เจ้าไปจากพรากจากพี่
น้องคนดีเจ้าฤาใยให้แปรผัน
เจ้าลืมถ้อยที่เกี่ยวก้อยร้อยผูกพัน
เจ้าลืมวันที่หมายมั่นพลันจากไกล
ปล่อยให้พี่ต้องอยู่เดียวแสนเปลี่ยวจิต
ปล่อยชีวิตพี่เงียบเหงาเศร้าหมองไหม้
ปล่อยให้พี่อยู่โดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวใจ
ปล่อยดวงใจพี่ย่อยยับลับเลือนลา.....

เมื่ออาทิตย์ลับลงฟ้าคงมืด
จันทร์จึงยึดฟากฟ้าพาสู่ฝัน
มีดวงดาวพราวพร้อยหลายร้อยพัน
เกี่ยวก้อยกันร้อยบุหงายามราตรี

ลมทะเลเห่กล่อมตะล่อมคลื่น
เสียงครืนครืนซัดฝั่งดังอึงมี่
อยากจะปลอบประโลมให้คลายฤดี
จันทร์จึงมียิ้มสดใสมาให้เธอ...

พระจันทร์ยิ้มพิมพ์ใจพาให้ฝัน
คิดถึงวันที่เคยปองเคยครองคู่
เคยเห็นดาวเคียงจันทร์ฉันเฝ้าดู
อยากจะรู้จันทร์เคยเหงาเศร้าหรือไร
แต่วันนี้ฉันเห็นจันทร์นั้นยิ้มชื่น
ดาวระรื่นกระพริบพราวสกาวใส
จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าหัวเราะยิ้มเยาะใคร
ฤาหัวใจไม่เคยเศร้าฉันเฝ้ามอง.....

สวัสดีค่ะ พี่นพ ลุงเปา พี่โดด พี่อ๋อย ทั่นยาย
พี่เกิดแก่ ลุงบีบี พี่ปิศาจ ครูวิทย์ และญาตฺธรรมทุกท่านค่ะ


ทุกท่านแอบมาอยู่นี่เองค่ะ
เพียงฝันขอมาแจมบ้างค่ะ
อิอิ



รักเร่กรุ่น ละมุนหอม ร้อยรักเล่ห์
ใจว้าเหว่ เอกา ท้าเดือนใส
ณ ราตรี นี้ร้าง ห่างทางไกล
มองออกไป ในเวหา พาวังเวง

ราตรีหนึ่งยังซึ้งคะนึงหวน
จิตรัญจวนครวญคร่ำเฝ้าร่ำหา
คืนพระจันทร์ยิ้มล่อละออตา
ใครหนึ่งหนาโทร จองให้มองจันทร์

พระจันทร์ยิ้มเหมือนเจ้าเฝ้ายิ้มให้
ดั่งทรามวัยเมตตามาเคียงฝัน
จิตซึมซับหลับตื่นทุกคืนวัน
ดั่งปลอบขวัญดวงใจให้ชื่นบาน

ณ บัดนี้ไม่มีพระจันทร์แล้ว
ไม่มีแววคืนกลับรับความหวาน
พระจันทร์แรมเหมือนใจที่ร้าวราน
ดั่งสายธารไหลไปไม่หวนคืน

ฤา พระจันทร์คงยิ้มเพียงหนึ่งครั้ง
ดั่งความหวังคงมีที่สดชื่น
เพียงครั้งเดียวหายไปไม่ยั่งยืน
สู้กล้ำกลืนมองจันทร์ที่จำจร

ตาเปา มาเยี่ยมชมพระจันทร์ยิ้มกับนพกรณ์ ครับ

จันทร์จะเหนื่อยเพียงไรใจไม่ท้อ
จะสานต่อความฝันอันยิ่งใหญ่
ส่องแสงนวลชวนดาวให้ก้าวไป
ถึงจุดหมายที่ยิ่งใหญ่ในทางธรรม

กระแสลมพัดพาฝนซาซัด
ดึกสงัดไร้จันทราฟ้ามีฝน
เสียงฟ้าร้องฟ้าแลบแสบกมล
เสียงอึงอลสะท้านใจอาลัยลา
ดังสวรรค์จะทะลายใกล้ถล่ม
เหมือนฟ้าล่มกึกก้องท้องเวหา
กระแสน้ำเริ่มท่วมท้นล้นธารา
น้ำจากฟ้าหลั่งมาจนท่วมล้นดิน
ดังธรรมชาติพิโรธลงโทษหนัก
เพราะประจักษ์ว่าผู้คนทุกหนถิ่น
ล้วนโลภหลงชั่วช้ากล้าโกงกิน
ฟ้ายลยินจึงพิโรธโกรธโกรธา
จึงส่งเสียงสำเนียงลั่นสะท้านโลก
ลมช่วยโบกพัดอึงถมึงหา
ฝนก็ซัดสาดกระหน่ำซ้ำลงมา
หวังเตือนตาเตือนใจให้ทำดี......

แสงออโรร่าอันสวยงามบนท้องฟ้าในยามค่ำคืนค่ะ

ฟ้าหลังฝนจะสดใสไม่อึงอล
ความสับสนจะผ่านพ้นไปจนได้
กระแสลมที่โหมซัดระบัดไกว
จะพริ้วไหวแค่โลมไล้ให้กายา

เสียงกึกก้องคะนองลั่นสนั่นโลก
จะสิ้นโศกสิ้นทุกข์สุขหรรษา
เหมือนท้องฟ้ามีสีสันอันเพลินตา
ท้องนภาจึงดูสวยด้วยแสงงาม

ชีวิตคนก็จะเป็นเฉกเช่นนี้
ประเดี๋ยวร้ายประเดี๋ยวดีมิอาจห้าม
ดั่งสีแสงแห่งมายามาทาบทาม
จะงดงามด้วยแสงสีที่ยวนตา

ดึกสงัด ณ. บัดนี้ที่ปลายฟ้า
แสงเจิดจ้าอันเรืองรองของแสงใต้
ก่อกำเนิดเป็นรุ้งรางไม่ห่างไกล
เป็นแสงใต้ที่งดงามอร่ามตา

แม้จะเป็นแค่ปลายแสงแห่งตะวัน
ก็เหมือนอัญมณีที่เลอค่า
จิตกรรมแห่งแสงสีที่ปลายฟ้า
ช่างงดงามเกินกว่าจะบรรยาย

สองวันนี้ฟ้าผ่าปังดังลั่นเปลี้ยง
ต้องหลบเลี่ยงเข้าชายคากลัวฟ้าฝน
แม้แต่หมายังวิ่งพล่านร่านกมล
แล้วใยคนไม่กลัวฟ้ากล้าท้าทาย
ที่ฉ้อฉลกลโกงไม่ตรงมั่น
ใจดื้อรั้นโลภอยากมากกระหาย
ยังโกงกินไม่หยุดหย่อนไม่ร้อนอาย
หรือตัวตายเอาไปได้จัญไรคน
อีกเรื่องฉาวคาวโลกีย์ไม่มีเว้น
ออกมาเต้นกลัวใครเขาไม่สน
ไม่อาบอายขายหน้าบรรดาชน
ช่างพิกลพวกดาราหน้าด้านจริง
พอฟ้าผ่าก็กลัวแจแถเลี่ยงหลบ
เสียงฟ้ากลบคำสาบานสะท้านยิ่ง
พอฟ้าผ่าเลยนึกได้ใจประวิง
กลัวอย่างยิ่งฟ้าผ่าตายน่าอายจัง..