คิดอะไรใจลิขิตจึงขีดเขียน (กลอนทั่วไปครับ)

เห็นเมฆขาวที่สุดขอบรอบฟากฟ้า
เหนือชลาอันกว้างใหญ่ใจยิ่งเหงา
เห็นเมฆน้อยลอยล้อคลื่นสะอื้นเบา
อยากเห็นเขาแทนเมฆน้อยที่ลอยมา
เห็นทะเลมีเงาเจ้าจับอยู่
เหลียวมองดูคล้ายหน้าเธอละเมอหา
หากวันใดฉันเกิดจิตมีฤทธา
จะบอกฟ้าส่งใจฉันนั้นให้เธอ .....

เห็นสายหมอกลอยคลอย้อหยอกหญ้า
เห็นท้องฟ้าเป็นสีฟ้าน่าสดใส
เห็นทิวเขาลำเนาป่าพนาไพร
เห็นต้นไม้ไหวเอนเป็นแนวทาง
ดูสายหมอกเป็นทะเลใจเหว่ว้า
ดูท้องฟ้าสุดลึกล้ำย้ำไกลห่าง
ดูทิวเขาช่างซับซ้อนย้อนใจจาง
ดูหนทางช่างมืดมนสับสนใจ
ฝนจากไปใจลาเจ้าเศร้าสุดแสน
หนาวมาแทนยิ่งตอกย้ำช้ำไฉน
หนาวโชยมาใจพาสั่นพรั่นฤทัย
หนาวเพียงใดหนาวไม่เท่าหนาวฤดี
อยากจะหนาวปล่อยให้หนาวสักคราวเถิด
อยากจะเกิดก็ให้เกิดประเสริฐศรี
อยากจะเศร้าก็เศร้าไปไร้วจี
อยากหนาวนี้ได้พบเจ้าเศร้าคงจาง.......

หมอกหนาวสะกาวใส สิกลับกลายในบัดดล
โปรยปรายสกายกล ดุจดั่งฝนละอองไอ
ต้องแสงระวิพร่าง ฤาก็พร่างสว่างพราย
หยอกเย้าเคล้าดอกใบ เป็นหยาดใสไร้โลมตฤน

หญ้าน้อยคอยน้ำค้าง บ่จืดจางเป็นอาจิณ
ต่ำเพียงธุลีดิน ยังถวิลจะหวังยล
น้ำค้างย่างกรายมา แค่ช่วงฟ้า ณ มืดมน
โลมเล้าเคล้าสกล ดั่งสายชลชะโลมใบ

ไอดินที่อุ่นร้อน เย็นก็ผ่อนมะลายไป
ชุ่มฉ่ำตามก้านใบ หยาดน้ำใสละไอเย็น
มินานที่ชุ่มชื่น เพียงชั่วคืนก็หลีกเร้น
เรียวใบได้ฉ่ำเย็น ก็ชูช่อล้อสายลม

ในความมืดก็ยังมีที่สว่าง
ดั่งหนทางที่พานพบประสบได้
ถึงมืดมนไม่สิ้นจนหนทางไป
เพียงแสงไฟอันน้อยนิดคิดเห็นทาง
เช่นชีวิตที่ทุกข์ยากลำบากเห็น
ไม่ยากเข็ญให้หลุดพ้นจนไกลห่าง
เมื่อชาชินใจยังสุขทุกข์เจือจาง
รู้ปล่อยวางรู้พอเพียงเลี่ยงความเลว
รู้อดทนมีใจสู้ย่อมอยู่รอด
ทุกข์ตลอดอย่าปล่อยใจให้ลงเหว
รู้จักสู้ย่อมลุกได้ดังไฟเปลว
ไม่ทำเลวสู้ทำดี.......มีสักวัน

แสงสว่างพร่างพรายคล้ายหิ่งห้อย
ตัวน้อยๆลอยล่องคล่องวิถี
ปรากฎกายในยาม ณ ราตรี
แสงริบหรี่ไสววับอาบธารา

ยามตกอยู่ที่มืดมิดเฝ้าคิดหวัง
แสงสว่างเพียงน้อยด้อยคุณค่า
กลับมีคุณเอนกอนันต์ขึ้นทันตา
เป็นเพื่อนพายามมืดมนไร้หนทาง...

อรุณรุ่งฟ้าสางกระจ่างหน
ณ เบื้องบนฟ้าครามงามหนักหนา
ปุยเมฆขาวลอยล่องท้องนภา
ริมขอบฟ้าเรืองรองผ่องอำไพ

ชีวิตเริ่มอีกครั้งหลังตื่นนอน
โดนนิวรณ์คืบคลานมาขานไข
ความซึมเศร้ารุกเร้าเผาทรวงใน
เธอหายไปใจเหงาเฝ้ารอคอย....

อรุณรุ่งฟ้าสางกระจ่างหน (ทั่นยาย)
เสียงไก่ชนดังกระชั้นขันเสียงถี่
ระฆังดังก้องบอกว่าสิ้นราตรี
จรลีลืมตาตื่นอย่างฝืนใจ

อ่อนระโหยโรยแรงแข่งเวลา
ต้องฟันฝ่าอุปสรรหนักเพียงไหน
ชีวิตยังต้องก้าวเดินเผชิญภัย
อีกเมื่อไรจะหมดกรรมที่ทำมา

คืนเหน็บหนาวไร้ดาวพราวฟากฟ้า
เหลือเพียงหยาดน้ำตาพาขื่นขม
ต้องอยู่คู่ความเหงาเศร้าตรอมตรม
ลิ้มรสขมข่มตาน้ำไหลนอง

น้ำท่วมก็คราวนี้แระ คะ ทั่นยายขา พี่เกิดแก่
พี่นพ ลุงเปา ช่วยเอาปีบมารองให้หน่อยค่ะ อิอิ

สวัสดีทุกๆท่านค่ะ

คลื่นหนาวพราวแผ่นดิน น้ำท่วมสิ้นแผ่นดินหาย
ผืนดินทรุดทลาย คนวอดวายทรัพย์สูญสิ้น
น้ำฝนล้นภูเขา ไหลรุมเร้าซัดผาหิน
คละเคล้ากลิ่นเงาดิน ทั้งผาหินถล่มไหล
พื้นราบถิ่นที่ลุ่ม ล้วนกองสุมเป็นกลุ่มใหญ่
ทั้งดินทั้งรากไม้ มองเห็นได้ในกองทุกข์
ต้นไม้ล้วนไร้สิ้น เขาถิ่นสิ้นทรากสุข
ตัดสิ้นกลิ่นทุรยุค เขาผ่องผุดไร้ไม้บัง
มีไม้ไว้ดันน้ำ แต่ระยำตัดไม่ยั้ง
ชั่วช้าสามานย์จัง คิดหน้าหลังบ้างฤาไร
น้ำท่วมกลืนดินบก ทั้งถิ่นรกนาทุ่งไร่
ชาวบ้านต่างช้ำใจ นั่งร่ำไห้สายน้ำกลืน
น้ำมากหลากน้ำใจ ร่วมรวมใจอย่าได้ฝืน
ชาวทุกข์หวังสุขคืน ต่างกล้ำกลืนรอน้ำใจ
คนไทยหยุดแบ่งแยก สีผิดแปลกยกแยกได้
น้ำท่วมรวมน้ำใจ จะสีไหนทุกข์เดียวกัน......

เหม่อมองฟ้าคราใดใจลอยล่อง
แสงเดือนส่องท้องนภาเวหาหาว
ดาวระยิบกระพริบฟ่องส่องสะกาว
น้ำค้างพราวหนาวสั่นสะท้านใจ

อยากถามจันทร์เจ้าขาอย่าเมินเฉย
จงเอื้อนเอ่ยบอกข่าวเราสงสัย
ว่าเขานั้นอยู่แห่งหนตำบลใด
เหตุไฉนเราต้องร่ำเฝ้ารำพัน....