ธรรมเตือนใจ

สำคัญที่ปฏิบัติตาม
หากว่า นรชนกล่าวพระพุทธพจน์อันมีประโยชน์เกื้อกูล

แม้มาก (แต่) เป็นผู้ประมาทแล้วไม่ทำ (ตาม) พระพุทธพจน์

นั้นไซร้, เขาย่อมไม่เป็นผู้มีส่วนแห่งสามัญผล เหมือน

คนเลี้ยงโคนับโคทั้งหลายของชนเหล่าอื่น ย่อมเป็นผู้ไม่มี

ส่วนแห่งปัญจโครสฉะนั้น, หากว่านรชนกล่าวพระพุทธพจน์

อันมีประโยชน์เกื้อกูล แม้น้อย (แต่) เป็นผู้มีปกติประพฤติ

ธรรมสมควรแก่ธรรมไซร้, เขาละราคะ โทสะ และโมหะแล้ว

รู้ชอบ มีจิตหลุดพ้นดีแล้ว หมดความยึดถือในโลกนี้หรือ

ในโลกหน้า, เขาย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งสามัญผล."

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท

เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 213

เราจะไม่ประมาท
มีปัญญาดี เมื่อชนทั้งหลายประมาทแล้ว

ไม่ประมาท เมื่อชนทั้งหลายหลับแล้ว ตื่นอยู่

โดยมาก ย่อมละบุคคลผู้มีปัญญาทรามไปเสีย

ดุจม้าตัวมีฝีเท้าเร็ว ละทิ้งตัวหากำลังมิได้ไปฉะนั้น.

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท

เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 354

ไม่นานหนอ
ไม่นานหนอ กายนี้จักนอนทับแผ่นดิน

กายนี้มีวิญญาณไปปราศ

อันบุคคลทิ้งแล้ว ราวกับท่อนไม้

ไม่มีประโยชน์ฉะนั้น.

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท

เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 388

จิตที่ตั้งไว้ผิด

จิตซึ่งตั้งไว้ผิดแล้ว พึงทำเขา(บุคคล)นั้น

ให้เลวทรามยิ่งกว่าความพินาศฉิบหาย

ที่โจรเห็นโจร

หรือคนจองเวรทำ (แก่กัน ) นั้น (เสียอีก).

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท

เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 443

ควรดูตัวเองไม่ใช่คนอื่น

บุคคลไม่ควรทำคำแสยงขนของคนเหล่าอื่น

ไว้ในใจ, ไม่ควรแลดูกิจที่ทำแล้วและยังมิได้ทำ

ของคนเหล่าอื่น,พึงพิจารณากิจที่ทำแล้ว

และยังมิได้ทำของตนเท่านั้น."

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท

เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 63

กลิ่นที่ประเสริฐ

กลิ่นดอกไม้ฟุ้งไปทวนลมไม่ได้ กลิ่นจันทน์หรือ

กลิ่นกฤษณาและกลัมพักก็ฟุ้งไปไม่ได้

แต่ กลิ่นของสัตบุรุษฟุ้งไปทวนลมได้

กลิ่นจันทน์ก็ดี แม้กลิ่นกฤษณาก็ดี กลิ่นอุบลก็ดี

กลิ่นมะลิก็ดีกลิ่นศีลเป็นเยี่ยมกว่าคันธชาตนั่น.

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท

เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 3

[b]

ยิ่งเข้าใกล้เลข 9 มากขึ้นเท่าใด ก็เท่ากับเรากำลังเข้าใกล้เลข 0 มากขึ้นเท่านั้น
ตัวเลขสิบนั้น จึงไม่เคยมีปรากฏมาตั้งแต่แรกแล้ว

[/b]