ขอ...เจริญธรรม อนุโมทนาบุญ แด่สาถุชนคนใจบุญ ขอบารมีแห่งองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า โปรดประทานพรให้ท่านทั้งหลายมีสุข หลุดพ้นจากวัฏสงสาร เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ด้วยธรรมตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพานด้วยเทอญ

ผมจะขอนำเรื่องที่ผมได้รับเป็นประสบการณ์จริง ณ ระฆังทองสถาน อมตะนคร

เวลา: เช้าวันจันทร์ ที่ 28 พฤษภาคม พุทธศักราช 2553 ตรง (วันวิสาขบูชา)
มีใจความว่า

มนุนษ์เกิดมาจากบุญและกรรมที่เราจะต้องสร้างให้แก่ดวงจิต
ดวงจิตที่ดีสะอาดและใส ไม่มีหมอกควันของกิเลส (คือนิวรทั้งหลาย)
ต้องมาชำระด้วยศีลให้ปราศจากเครื่องปรุงแต่ง เพื่อหนีกิเลสทั้งมวลเพื่อหลีกหนีจากการกระทำ
ที่ก่อให้เกิดการเบียดเบียน ผลของการเบียดเบียนก็คือกรรมที่จะติดดวงจิตไป
เหมือนพาตัวเองล่องไปในสายน้ำ ร่างกายก็จะปะทะในส่วนที่เห็นและไม่เห็น
ทำให้เกิดความทุกข์ ถ้าเป็นบุญกุศล จะค่อยๆลอยตามน้ำเย็นฉ่ำสบายไม่เจอคลื่นน้ำและแรงปะทะ
แต่ถ้าเป็นกรรม ล่องไปตามน้ำแต่ถูกแรงปะทะจากสิ่งต่างๆ
บ้างเช่น ก้อนหินบ้าง ตลิ่งบ้าง จิตที่ปรุงแต่งให้เกิดความรู้สึกอยากได้
ในเมื่อเราได้สิ่งเหล่านั้นแล้ว เราก็จะมีความสุขอยู่ในสิ่งนั้นไม่นาน
แล้วก็จะเกิดกิเลสในความอยากได้ขึ้นมาอีก ส่งผลให้เกิดกรรม จากการเบียดเบียน

ขอ...จงสุขเกษมสำราญ ทั่วกันเทอญ ยาสธรรมทั้งหลาย