เรื่องเกิดที่บ้านพักคนชรา ................

ลูกเอ๋ยเคยหวลนึกตรึกตรองไหม
เจ้าเติบใหญ่ได้อย่างไรมาได้นี่
เมื่อยามแรกเจ้ากำเนิดเกิดมามี
ใครหนอที่ต้องเจ็บปวดยิ่งยวดมา
ยามที่เจ้าส่งเสียงก้องร้องหิวไห้
ก็เล่าใครให้นมเจ้าบรรเทาหิว
ตอนเจ็บป่วยใครช่วยเจ้าบรรเทาทิว
ทนไส้กิ่วอยู่ดูแลแม้อดนอน
เมื่อตอนโตส่งเจ้าเรียนเพียรศึกษา
เลิกกลับมาดูแลเจ้าคอยเฝ้าสอน
แม้เติบใหญ่ยังห่วงหาเฝ้าอาทร
จวบถึงตอนเจ้าแต่งงานมีบ้านเรือน
กิจการที่มีอยู่คู่พ่อแม่
ยังมอบแก่ลูกได้ไม่อิดเอื้อน
ยามเจ้าพลั้งยังช่วยไว้ไม่แชเชือน
ขายทั้งเรือนทั้งสินทรัพย์นับอนันต์
จนหมดตัวไม่เคยก่นหรือบ่นด่า
เพียงหวังว่าเจ้าหมดหนี้ที่มีนั้น
หวังให้เจ้าเริ่มต้นใหม่ได้ดีพลัน
ให้เจ้านั้นมีความสุขยอมทุกข์ทน
เจ้าส่งแม่มาสถานบ้านคนชรา
แม่ก็มาตามใจเจ้าไม่เฝ้าบ่น
เจ้ารับปากบอกแต่ให้แม่ทน
อย่าหมองหม่นทนเอาหน่อยอย่าน้อยใจ
ได้ทำงานสร้างตัวดีชั่วขึ้น
สามารถยืนฟื้นตัวครัวสุขใส
จะมารับแม่กลับบ้านในทันใด
แล้วก็ไหว้จากแม่มาแต่ช้านาน
คิดถึงเจ้าตั้งตารอขอพรพระ
หวังเจ้าจะหวลมารับแม่กลับบ้าน
เฝ้าหวังรอคิดไปไม่ช้านาน
เฝ้าบนบานจนบัดนี้ไร้วี่แวว
สิบหกปีแล้วหนาพรากลาจาก
ทนลำบากหวังว่าลูกยาแก้ว
มาหาแม่สักครั้งสิ้นหวังแล้ว
โอ้ลูกแก้วแม่เฝ้าแลชะแง้รอ
เจ้ารู้ไหมแม่เงียบเหงาเศร้าแค่ไหน
เห็นลูกใครเยี่ยมแม่เขาแม่เศร้าหนอ
หวังเห็นหน้าลูกบ้างสักครั้งพอ
ทนเฝ้ารอด้วยความเศร้า.....แม่เหงาจัง.(เลย)

***********************************************