เครียดมากคะ ช่วยทีนะคะ

เราเสียใจมากๆ คนที่อยู่กับทรมานใจกว่า ทุกคำพูดที่อยากจะพูดก็ได้พูดตอนมันตายแล้ว วันก่อนที่เขาจะตาย พ่อแม่เราไม่อยากให้จับต้องตัวเขาเท่าไหร่ กลัวลูกสาวจะติดโรคไปด้วยอีกคน พ่อแม่บอกว่าตัวมันเหม็นมากและก็มีแผล มีอึ เข้าใจในความหวังดีของท่าน แต่เราก็เสียใจที่ไม่ได้มีโอกาสได้สัมผัสตัวมันเท่าที่ใจเราอยากจะทำ เราอยากจะนอนกับมันทั้งคืน อยู่ด้วยกันจนเช้า แต่ทำไม่ได้ เพราะพ่อแม่มาคุมตลอด อันที่จริงเราแอบโกรธท่านเล็กๆอยู่ในใจ (เป็นลูกที่แย่) โดนเรียกให้ขึ้นบ้านๆตลอด ห้ามโดนตัวมันอีก เราก็แอบโดนตัวมันตลอด

สุดท้ายก็ได้กอดมันสมใจตอนที่มันตายไปแล้ว เพราะพ่อแม่คงทนเห็นลูกตัวเองปล่อยโฮร้องไห้ออกมาไม่ไหว แทนที่มันจะได้อยู่ในอ้อมกอดเราตอนมันยังมีลมหายใจแต่กลับได้อยู่ตอนหมดลมหายใจพร้อมน้ำตา


ตอนนี้มีแต่คำว่าเสียใจ รู้งี้ๆๆ ถ้าหากๆๆ แล้วถ้าตอนนี้มันยังอยู่ อะไรแบบนี้วนในหัว หันไปทางไหนก็เจอแต่ภาพมัน แล้วถ้าหากชาติหน้าไม่มีจริงขึ้นมา ก็คือเราไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้วใช่ไหม ตอนนี้มันอยู่ใต้พื้นเป็นไงบ้าง อยากขุดมันขึ้นมามากๆ แต่พ่อแม่คงหาว่าบ้า แต่อยากขุดขึ้นมาตัดขนอะไรก็ได้เก็บไว้ แต่ตอนนี้คงทำไม่ได้จริงๆแล้ว เพราะน้ำมาแล้ว เสียใจที่คิดไม่ทัน จิงๆอยากได้ฟันมัน แต่ก็ไม่อยากทำร้ายร่างมันเลย เศร้ามากคะ ไม่กล้าซื้อตัวใหม่

เราทำผิดกับมันไว้เยอะด้วย ตอนที่ซื้อเจ้าสองตัวมา สองตัวนั้นมันเป็นลูกหมา ที่บ้านเราก็เห่อเจ้าสองตัวนั้นมากกว่า แต่ก็ไม่ได้ละเลยมันสะทีเดียว ตอนนี้ก็อยากดูแลสองตัวนั้นให้ดีๆ แต่ใจก็แอบกลัวเจ้าตัวที่จากไปจะน้อยใจ ทีตอนมันทำไมไม่ซื้อมาสองตัวให้มันมีเพื่อนเล่นบ้าง ทำไมมันต้องเป็นตัวที่เราเลี้ยงดูผิดพลาด ทำไมมันไม่เป็นหนึ่งในสองตัวนั้น
เราดูบ้ามากใช่ไหมคะ แต่เราเสียใจมากจริงๆ เสียใจที่มันไม่สามารถรับรู้ในสิ่งที่เราพูดได้ ว่าเราขอบคุณที่มันเกิดมา และขอโทษในสิ่งที่ทำไป ภาพทุกภาพมันช่างติดตา แถมส่วนนึงเป็นเพราะน้ำมือของเราอีก ถ้าหากเราไม่ยัดเหยียดมันกิน มันอาจจะไม่ช็อคก็ได้ ถ้าหากๆ รู้งี้ๆ ขึ้นมาเต็มหัวไปหมด คิดถึงมันทุกลมหายใจ คิดถึงๆๆ เห็นรูปก็อยากกอด อยากย้อนเวลา ทำไมเราเป็นคนแบบนี้

ทำไมเราเป็นคนแบบนี้

เพราะเราไม่อยู่กับความเป็นจริงในปัจจุบัน
แต่หวลไปยึดติดกับอดีตที่ไม่อาจย้อนคืนมาได้
ซึ่งไม่ได้ช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้น
มีแต่จะซ้ำเติมจิตใจเราให้เศร้าหมองย่ำแย่ลงน่ะคับ

อดีต...ไม่ได้มีไว้ให้เจ็บปวด
แต่มีไว้เป็นประสบการณ์...เป็นบทเรียน
ให้เราได้เรียนรู้ข้อผิดพลาด
และนำมาปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นในครั้งต่อๆ ไป...ใช่มั้ยคับ


ไม่มีใครเลยที่ไม่เคยพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก
ไม่มีใครเลยที่จะครอบครองสิ่งอันเป็นที่รักได้อย่างแท้จริง



เค้าไปสบายแล้ว...คงเหลือแต่ตัวเราที่เศร้าหมอง
แล้วเมื่อไหร่...เราถึงจะแก้มัดพันธนาการแห่งจิตใจ
ที่ผูกมัดไว้ให้ทุกข์ตรมอยู่กับอดีต
แล้วเมื่อไหร่....เราถึงจะเริ่มต้นใหม่ด้วยใจที่เบิกบาน
ประสบการณ์ทั้งหลายจะมีคุณค่า
เมื่อเราใช้มันเป็นบทเรียน
ไม่ใช่ใช้มันเพื่อผูกมัดใจเราให้เศร้าหมอง....จริงมั้ยคับ





เดฟ

เพราะเธอตัวเดียว

น้ำท่วมกันปะครับจารย์เดฟ
และพี่น้อง

สมาชิกวัดเกาะฯ หลายท่านในหลายพื้นที่
ตอนนี้น้องน้ำมาตามนัดแล้วคับ





Bangkok Underwater

http://www.theatlantic.com/infocus/2...rwater/100178/

http://www.theatlantic.com/infocus/2...r-peak/100181/

http://www.watkoh.com/board/index.php?topic=5501.0








ของเดฟยังไม่ถึงวันนัด...รออยู่อ่ะ อิอิ




เดฟ

น้องฝนจัดหนักอย่างเดียวเลย

สู้ๆๆครับสู้ทุกทาง

อิอิ ทุกข์ของแต่ละคนก็มีแตกต่างกันไป หลายระดับจิต

ปัญหาระดับเล็ก สำหรับคนอ่อนใหว เป็นทุกข์มาก

ปัญหาระดับกลาง สำหรับคนแกร่ง เป็นทุกข์มาก

ปัญหาระดับใหญ่ สำหรับคนเข้มแข็ง เป็นทุกข์มาก

ไม่มีทุกข์ทุกระดับ คือพระอรหันต์ ดับกิเลสเพลิงทุกข์โดยสิ้นเชิง สาธุค่ะ



อุบาสิกา