สุภาษิต...สอง บท

นินทากาเลเหมือนเทน้ำ
เขากล่าวย้ำคำกลอนไว้สอนหนา
อันปากคนนั้นช่างจำนรรจา
ต่อความกันไปมาจะมีภัย

จึ่งให้พูดพอดีพาทีน้อย
ดีกว่าร้อยถ้อยคำมิเชื่อได้
อันเรื่องเขาเล่ามาอย่าใส่ใจ
ล้วนเสริมใส่ไฟอิจฉาชั่วตาปี

อย่าสนใจใน “น้ำคำคน” นัก
ส่วนมากมัก “ตีไข่และใส่สี”
เนื่องมาจากมิอยากให้ใครได้ดี
จึงพาทีเหยียบย่ำว่าต่ำทราม...

แต่คนฟังทั้งผองจักมองเห็น
หากมิเป็นดังวจีที่หยาบหยาม
“ถ่มน้ำลายรดฟ้า” คอยหาความ
พยายามเท่าไรไม่พ้นตัว...

ธนุ เสนสิงห์

คิดเป็นเรื่อง"ขี้หมูรา ขี้หมาแห้ง"
คงเสียแรง ลบคำ หยามไปทั่ว
เมื่อมิเป็นดั่งคำเขาเราไม่กลัว
เพียงคำยั่วเย้าแหย่...ให้แลดู

คิดเสียว่า มดกัด แล้วปัดออก
ฟังใครบอกหารสองประคองคู่
ให้ระวังปากตนบ่นพรั่งพรู
ด้วยมิรู้ขาดสติผลิวาจา...

ขอบคุณครับกับคำกานท์สานวาทะ
กระทู้นี้มีสาระกระไรหนา
มิใช่คำ สำแดงแข่งปรีชา
คือวาจาจากใจ ไม่อับจน

โบราณว่า "น้ำร้อน..ปลาเป็น"
แต่ "น้ำเย็นปลาตาย" ให้ฉงน
อยากเอ่ยซ้ำคำหวานซ่านกมล
กลัวมีผลให้ใครเป็น...เช่นปลาตาย..

ธนุ เสนสิงห์

ยังดีกว่า ยุให้รำตำให้รั่ว
ดีเข้าตัว ชั่วให้เขา เราฉิบหาย
ทั้งใส่สี ตีไข่ ให้วุ่นวาย
ปากเป็นนาย ใจเป็นทาส อนาถจริง

รู้อย่างนี้ยอมตายไปดีกว่า(อิอิ)
น้ำเย็นหลั่งเทมาสูงค่ายิ่ง
รู้จักใช้ กาละ วาทะอิง
ย่อมได้มาทุกสิ่งสมดังใจ..

พูดเรื่องปาก..มากเรื่องมาเล่าสู่
มีให้ดู ให้เห็น ประเด็นใหญ่
เขื่อนจะแตกแหวกพื้นแผ่นดินไทย
ในวันขึ้นปีใหม่เมื่อไม่นาน

จึ่งคลับคล้าย..กระต่ายตื่นตูม
เพียงอวดอ้างวางภูมิมาสื่อสาร
อันความเชื่อมากมายหลายชั่วกาล
ต้องเชี่ยวชาญการวิเคราะห์จะเหมาะดี.

อีกหนึ่งอาชีวะวาทะศิลป์
ค้าขายเป็นอาจิณลิ้นเศรษฐี
ชักแม่น้ำทั้งห้าอย่างพาที
ด้วยวจีไพเราะเสนาะคำ

ทั้งความรู้ ลีลา เข้าท่านัก
วาจาดัก ทักต้อน ซ่อนความขำ
มีเป้าหมายใช้เพื่อโน้ม-แนะ-นำ
เปลี่ยนจากดำเป็นขาวได้ในมุมมอง.

มือไม่พาย เท้าราน้ำ ทำขายหน้า
ไม่นำพาช่วยเหลือเกื้อเพื่อนผอง
ไม่พายดอกไม่ตายวายในคลอง
เพียงอย่าต้องราเท้าเอาลงธาร

เท้ามีไม่อยู่นิ่งผีสิงเท้า
ไม่เพียรเฝ้าเดินคลอกลับต่อต้าน
ไม่ทำเอยเฉยเสียมิเพลียมาน
กลับขวางขัดเสียงานมันอ่อนใจ


~ดาวพฤหัส~

งานไม่ทำ ยังขวาง ยังขัดแข้ง
คอยกลั่นแกล้งแย่งยื้อสิใช่ไหม
นิ้วไหนร้าย ตัดนิ้วนั้น บั่นออกไป
งานจะได้ราบรื่นชื่นกมล

เรือก็แล่นแจ้นไวไร้คนถ่วง
งานสำเร็จลุล่วงอย่างเห็นผล
ทันกำหนดบทกาลงานของตน
โบนัสล้นสิ้นปีนี้แน่นอน.

บางคนตู่อู้งานสำราญจิต
วันละนิดละหน่อยคอยออดอ้อน
ท่องอยู่ในเฟสบุ๊คสนุกกลอน
ถ้อยสะท้อนสอนซะจนสะใจ

งานจึงเป็นเช่นดินพอกหางหมู
กว่าจะรู้เร่งทำแทบไม่ไหว
บุคลากรตอนนี้ที่เมืองไทย
ดั่งต้นไม้ไร้ใบไม่รื่นรมย์