วันที่เจ้า ออกลืมตา มาดูโลก
ความทุกข์โศรก โบกไปไกล ใจพ่อนี้
ความปราบปลื้ม ตื้นปิติ ที่ฤดี
วินาที สุขอย่างนี้ มิมีเลือน

แม้นานวัน ไม่บั่นพัก รักมิหยุด
ให้ดั่งสุด ดุจหัวใจ ไม่ลาเลื้อน
ห่วงแสนห่วง ใจดวงน้อย ไม่คล้อยเบือน
เจ้าเปรียบเหมือน เรือนชีวิต จิตพ่อเอย

เจ้าจงหมั่น ขยันสู้ อยู่มิหน่าย
ก่อนพ่อตาย มลายสิ้น อย่าทิ้งเฉย
พรากเพียรรู้ อย่าคุดคู้ อยู่ละเลย
จะได้เงย เผยใบหน้า ไม่อายใคร

พ่อหวังให้ เจ้าได้ดี เป็นที่สุด
เป็นที่หยุด ฉุดใจพัก คนรักใคร่
มีเกียรติก้อง แส้ซ้องปรือ ระบือไกล
นี่ล่ะใจ อยู่ในธรรม คำว่า "พ่อ"