27-7-56
เจ้ากรรมนายเวรนำทุกข์-สุข (นำพาการเกิด)
โลกสถานที่กำเนิดสิ่งต่างๆหรือสิ่งมีชีวิตทั้งหลายหรือสรรพสิ่งทั้งหลายที่ไม่มีชีวิตไม่ว่าจะเป็นภูเขาแผ่นดินหรือพื้นมหาสมุทรองค์ประกอบต่างๆที่บังเกิดขึ้นในโลกล้วนแล้วแต่อาศัยพึ่งพาซึ่งกันและกันแผ่นดินเป็นที่อาศัยเป็นที่อยู่ของทุกสิ่งในโลกเป็นรากฐานเป็นที่มั่นที่เป็นที่อาศัยของทุกสรรพสิ่ง ชีวิตไม่ว่าจะคนหรือสัตว์ก็ล้วนอาศัยผืนแผ่นดินของโลกนั้นเป็นที่พึ่งพิงอาศัย ต้นไม้ สรรพสิ่ง ภูเขา ลำน้ำ ทะเล ก็ล้วนแล้วแต่บังเกิดอยู่ในพื้นพสุธา อยู่ในพื้นโลกของเรานี้อยู่ร่วมรวมกันกับสิ่งมีชีวิตทั้งหลายในโลก แต่สิ่งต่างๆ เหล่านั้นล้วนแล้วแต่ไม่สามารถคงสภาพอยู่ได้โดยตลอดทุกสิ่งในโลกล้วนอนิจจัง การเกิดแก่เจ็บและตายทุกสรรพสิ่งล้วนเกิดมาตั้งอยู่ดับไปทั้งสิ้นจึงเป็นของธรรมดาโลก สิ่งมีชีวิตทุกสิ่งในโลกล้วนเกิดด้วยอำนาจแห่งกระแสของการกระทำ ฉะนั้นทุกชีวิตอาศัยพื้นพสุธาเป็นที่อยู่แผ่นดินนี้เป็นสถานที่รองรับให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายนั้น สามารถประกอบกิจกระทำการเพื่อความคงอยู่เพื่อความอยู่รอด ไม่ว่าคนหรือสัตวเพื่อความอยู่รอดหรือเพื่อการอยู่รอดแล้ว คนหรือสรรพสัตว์ทั้งหลายนั้นลัวนมีจิตวิญญานในการแสวงหาในการดิ้นรนในการไขว่คว้า ซึ่งหนทางแห่งการยืนหยัดอยู่บนโลกใบนี้ให้ได้ บางครั้งเพื่อให้การดำเนินชีวิตสามารถยืนหยัดอยู่ได้ จึงทำให้คนและสัตว์กระทำการใดๆก็ตามเพื่อให้ถึงจุดหมายปลายทาง เพื่อมาแปรเปลี่ยนชีวิตนั้นให้ดีขึ้นแต่การที่คนเราหรือสรรพสัตว์ทั้งหลายนั้นกระทำไปด้วยการใช้วิธีการต่างๆเพื่อไขว่คว้าสิ่งที่มาทำให้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้ไม่ว่าวิธีการนั้นจะผิดหรือถูก จึงทำให้การเกิดของภพชาติของคนหรือสรรพสัตว์ทั้งหลายนั้น ปรากฏว่าบางครั้งทำในสิ่งที่ไม่ดีทำให้จิตวิญญานต่างๆเหล่านั้นเกิดมาดับไป เวียนว่ายเวียนเกิดอยู่ในวัฎฏ เป็นกงล้อแห่งกรรมที่สร้างเวียนไปเวียนมาไม่รู้จักจบสิ้นชาติหนึ่งเกิดเป็นคน อีกชาติหนึ่งเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานอีกชาติหนึ่งกลายเป็นเปรตอีกชาติหนึ่งเกิดเป็นอสูรกายอีกชาติหนึ่งตกอยู่ในนรกอเวจี อีกชาติหนึ่งเกิดเป็นเทวดาวนเวียนอยู่เช่นนี้ไม่รู้จักจบสิ้น เพราะอะไรเพราะสิ่งที่เรากระทำนั้นเพื่อความอยู่รอดแล้วกระทำไปตามอำนาจแห่งความหลงทั้งหลายหลงว่าสิ่งนี้ได้มาแล้วจะทำให้รอดพ้นจากความทุกข์ สิ่งนี้ได้มาแล้วจะทำให้มีความสุข สิ่งนี้ได้มาแล้วจะทำให้ชีวิตดีกว่าเก่าฉะนั้นจึงหาวิธีการต่างเพื่อให้ได้มาสิ่งที่สามารถดลบัญดาลเปลี่ยนแปลงชีวิตนั้น ไปสู่จุดหมายปลายทางไม่ว่าจะเป็นถูกหรือผิด ฉะนั้น กระแสโลกปัจจุบันนั้นการดิ้นรนสูงการต่อสู้สูงอุบายวิธีต่างๆนั้นนำมาใช้โดยขาดความยั้งคิดทำด้วยอำนาจกิเลส ทำด้วยความอยากดีและอยากได้สรรหาวิธีการต่างๆ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะสร้างความเดือดร้อนต่อผู้อื่น นำอุบายวิธีต่างๆหลอกล่อทำให้เขาเชื่อมั่นสุดท้ายทำให้เขาเสียหายกลายเป็นบาปกรรมและเจ้ากรรมนายเวรในที่สุด ฉะนั้นชีวิตเมื่อดับจากโลกนี้ไปแล้วก็ตกจากความเป็นคนไปใน ที่สุดการกำกับการดูแลนำวิถีทางของชีวิตของคนจึงเป็นส่วนสำคัญที่เราต้อง พยายามค้นหาและค้นคว้าให้ได้ในโลกปัจจุบันนั้นกระแสของโลก เต็มไปด้วยกิเลสเต็มไปด้วยสิ่งที่ชั่วร้ายเต็มไปด้วยสิ่งที่ผิดทำนองครองธรรม ฉุดรั้งจิตวิญญานของคนนั้นตกสู่ในที่ต่ำในที่สุด การเกิดของของเราแต่ละภพชาตินั้นจึงดีบ้างไม่ดีบ้าง สุขสบายบ้างลำบากบ้างทั้งนี้ทั้งนั้นก็เกิดจากสิ่งที่เรากระทำ โดยขาดการดูแลเอาใจใส่ ขาดความนึกคิดขาดจิตวิญญานที่ดี การเกิดของคนมีโอกาส วิถีแห่งการเกิดนั้นถือว่าดี คนเราเกิดมาจากภาวะของกระแสแห่งการกระทำถ้าเราสามารถปรับเปลี่ยนแก้ไขวิถีแห่งการดำเนินชีวิตของเราแล้ว การต่อภพต่อชาติ การระงับซึ่งความไม่ดีทั้งหลาย ก็จะสามารถที่จะนำพาชีวิตและจิตวิญญานนั้นไปเกิดในที่มีความสมบูรณ์ การเกิดเป็นคนจากอดีดถึงปัจจุบัน นี้เราจะต้องค่อยๆพัฒนาปรับเปลี่ยนและแก้ไข ไม่มีใครเกิดมาแล้วเป็นผู้รู้พร้อมไม่มีใครเกิดมาแล้วเป็นอริยผู้ไกลจากกิเลส มีแต่ความนึกคิดที่ดี ที่จะนำมาสมารถแก้ไขปรับเปลี่ยนให้ชีวิตที่เกิดมาของเราอยูในสภาวะที่ดีพร้อม ฉะนั้นการที่เรามีวันเวลาในการปฎิบัติเพื่อเข้าถึงแก่นเข้าถึงหลักแห่งความเป็นจริง ในการใช้ชีวิตของเราคนทุกคนเกิดมาแล้วสภาวะแวดล้อมหล่อหลอมตามกระแสของโลก แต่เมื่อเรามีโอกาสมานั่งสำรวมกายใจขัดเกลาจิตแก้ไขในสิ่งบกพร่องต่างๆ ทำให้เราสามารถหลุดพ้นจาก จากความดิบจากความหยาบ การฝึกสมาธิการนั่งนิ่งๆเป็นบุญกุศล ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่จะสามารถแก้ไขการเกิดของเราได้นอกจากการสำรวมกายใจให้ถึงที่สุดเท่านั้น คนเราปฏิบัติเบื้องต้นนั้นหยาบท่ามกลางนั้นหยาบละเอียดเท่ากัน สุดท้ายแล้วก็จะละเอียดถึงที่สุดจิตใจของคนแปรเปลี่ยนอยู่ทุกขณะจิตที่เราปฏิบัติเบื้องต้น ท่ามกลาง และที่สุดในสามขั้นตอนนี้ ถ้าใครปฏิบัติได้ในเบื้องต้นก็จะเป็นฐานรองรับในความเป็นคนของเราปรับเปลี่ยนแก้ไขนิสัยใจคอต่างๆได้อย่างละเอียดและลึกซึ้งทำให้ การดำเนินชีวิตของเรานั้นไม่บกพร่อง ฉะนั้นการปฏิบัติในเบื้องต้นสู่ความลึกล้ำในบั้นปลายความตั้งใจสิ่งที่เป็นความดีนั้นเราจะต้องตั้งมั่นเราจะต้องมีความขยัน มีความหมั่นเพียรการฟอกจิตฟอกใจนั้นไม่ง่ายการปรับเปลี่ยนแก้ไขจิตใจยิ่งไม่ง่ายแต่ก็ไม่ใช่ทำไม่ได้ อยู่ที่ว่าเราจะไฝ่ดีหรือเปล่า ถ้าเราใฝ่ดี โอกาสเรามีทุกเมื่อการนั่งสมาธิฝึกจิตวิญญาณขัดเกลาดวงจิตสิ่งที่หมักหมมสิ่งที่ซ่อนเงื่อน สิ่งที่เป็นภัยร้ายแรงก็สามารถกระทำได้วันเวลาเป็นเครื่องนำ ทำให้ได้มีความสำเร็จ การปฏิบัติเบื้องต้นการนั่งหลับตา การนั่งสำรวมกายใจ เพื่อความพร้อมในอนาคต ปฏิบัติวันนี้เรายังหยาบปฏิบัติพรุ่งนี้เราก็ยังหยาบแต่ถ้าปฏบัติไปเรื่อยๆไปโดยตลอดความหยาบนั้นก็จะค่อยๆคลายค่อยๆหายไปเหมือนกับเรานั่งดูลมลมหายใจเข้าลมหายใจออกของเรานั้นเรานั่งครั้งแรกนาทีแรกลมเข้าลมออกออกเรารู้แต่รู้ด้วยหยาบ ลมหายใจหนักหน่วงแต่นั่งสักพัก10นาที 20นาที ความหยาบค่อยๆคลายลงลมหายใจที่หนักหน่วงนั้นค่อยๆเบาลง อริยนั้นก่อเกิดในทุกๆภพ ทุกๆชาติ บุคคลธรรมดาก็สามารถปรับเปลี่ยนเป็นอริยบุคคลหรือมนุษย์ขั้นสูงได้ อยู่ที่การใฝ่คว้าการแสวงหาและความเพียร ความอดทนอดกลั้นเป็นหนทางแห่งความสำเร็จ การปฏิบัติสมาธินั่งภาวนาเข้าสมถะสุดท้ายเข้าสู่ความสงบสูงสุด เข้าสู่วิปัสสนาญาณความรู้แจ้งเมื่อเราย่างกรายถึงวิปัสสนาญาณนั้นจิตเราแปรเปลี่ยนใหญ่หลวงเราไม่ใช่บุคคลธรรมดาอีกแล้วเพราะสิ่งที่รู้มิใช่หยาบแต่เป็นความละเอียดเบื้องต้นที่จะพัฒนาไปสู่ความละเอียดสูงสุดในอนาคตสมถะเป็นเบื้งต้นเป็นฐานที่จะสร้างให้เราเป็นอริยบุคคลขั้นสูง เมื่อเราเริ่มต้นในการปฏิบัติธรรมการปฏิบัติภาวนานั้นเป็นหนทางที่จะนำพาจิตวิญญาณนั้นอาจจะไม่มาเกิดอีก แต่เราก็ต้องทำการขัดเกลาการอบรมจิตอบรมใจมีความสำคัญอย่างสูงสุด คนเราเกิดมาในโลกแสวงหาซึ่งทุกข์แสะสุขคละเคล้าอยู่ตลอดเวลา แต่นักปฏิบัติที่ดีย่อมหาหนทางแห่งความหลุดพ้นหาหนทางแห่งการวางทุกข์และสุขเพื่อข้ามฝั่งแห่งวัฏฏะสงสารนี้ ฉะนั้นการปฏิบัตินำใจเป็นที่ตั้งใช้การปฏิบัติเป็นตัวกระทำใจมีความมั่นคงมีความถึงพร้อมไม่มีสิ่งใดที่เราทำไม่ได้ เราโชคดีที่ได้เกิดมาในวาระนี้และเกิดมาเป็นคน ซึ่งจริงๆแล้วการเกิดเป็นคนนั้นไม่ง่าย เพราะกระแสโลกนำพาซึ่งความหลงมาสู่ชีวิตทุกๆชีวิตโดยตลอดเมื่อเราหลงทางชีวิตเมื่อดับจากโลกนี้ไปแล้ว ก็จะต้องหลุดจากความเป็นคนไปแน่นอนแต่เราเกิดมาแล้วมีความฉลาดสามารถปรับเปลี่ยนแก้ไขบางสิ่งที่ผิดพลาด นำเวลาที่พอมีอยู่มานั่งสงบสำรวมกายใจมาพินิจพิเคราะห์ สิ่งต่างๆที่พ้นผ่านมาแล้ว ขจัดวิบากสิ่งที่จะก่อกรรมให้พ้นจากตัวเรา จิตของเรานั้นได้มากที่สุด การปฏิบัติสมาธิ เข้าถึงหลักแห่งการพิจารณา สู่ความวิมุตคือความหลุดพ้นในอนาคต จึงต้องพยายามให้เวลาให้มาก เรากินข้าวมากเท่าไหร่เราต้องปฏิบัติภาวนาให้มากกว่านั้น อาหารกายและอาหารใจสองสถานะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง อาหารกายนั้นแค่ยืนหยัดอยู่บนโลกนี้ แต่อาหารใจนั้นนำเราไปทุกภพทุกชาติ ติดตามไปโดยตลอด ไม่มีวันดับ การฝึกปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึงแก่นแห่งสิ่งที่ดีงามนั้น มีความสำคัญต่อชีวิตและจิตวิญญาณของเรา ถ้าจิตเราถึงพร้อม จิตเรามีความละเอียด การก่อกรรมทำเข็ญ ย่อมไม่มี ขั้นของความเป็นคนดิบก็พัฒนากลายเป็นคนที่สมบูรณ์ สิ่งเลวร้ายต่างๆนั้นขจัดจนหมดสิ้น ไม่เหลืออยู่ในจิตวิญญาณของเราอีกเลยนั้นแหละคือวิถีการของการเกิดของเราในชาตินี้ที่เราพึงกระทำและกระทำให้ได้ เราพัฒนากาย เราก็ต้องพยายามพัฒนาใจของเราให้ถึงพร้อมให้ได้ในที่สุด เพราะวาระการเกิดต่อเนื่องมาโดยตลอดจิตเก่าดับ จิตใหม่เสริมเติมกระแสโลกเดินไปตามวงเวียนกรรม การเกิดต่อเนี่องเราจึงต้องมาพัฒนาทั้งกายและใจของเรานั้นให้รับรู้ ให้ระวัง เพื่อที่เราจะได้ไม่กระทำสิ่งที่ผิดพลาดร้ายแรง ศีล5ข้อมีความสำคัญมาก ศีลนั้นผู้ที่รักษาศีลเป็นประจำเป็นเครื่องบ่งบอกถึงความเป็นคนที่ประเสริฐ ศีลนั้นรักษาคน รักษาใจ รักษาสภาวะแวดล้อม คนเราปฎิบัติสมาธิภาวนา ขึ้นสู่ที่สูงได้ ศีลย่อมหมดจด งดงาม ความเห็นแก่ตัว ความเห็นแก่ได้ก็ย่อมจะต้องลดน้อยถอยลง เพราะศีลเป็นเครื่องกำกับ เป็นเครื่องดูแล ทำให้จิตของเรานั้นมีความละอาย สุดท้ายแล้วก็ขจัดความเห็นแก่ตัว ความเห็นแก่ได้ของตัวเราเอง การปฎิบัติสมาธิเข้าถึงจิตวิญญาณขั้นสูงเพื่อน้อมนำสิ่งต่างๆที่ได้จากการปฏิบัติสมาธิ มาพัฒนาจิต มาพัฒนาใจของเรานั้น ให้บังเกิดจิตที่เป็นกุศล จิตที่มีแต่ความดีที่ถึงพร้อม กระทำความดีนั้นได้ ในทุกๆโอกาสเป็นผู้เสียสละที่ถึงพร้อมด้วยทานมหากุศลอันยิ่งใหญ่ ดั่งมหาโพธิสัตว์เจ้าในทศชาติ การให้ทานเป็นเครื่องชี้นำของจิตวิญญาณของคนที่มีความประเสริฐสูงสุด สมาธิช่วยเราได้ในหลายๆอย่าง ทั้งในชีวิตปัจจุบันและอนาคตที่เราดับจากโลกนี้ไปในโลกปัจจุบันทำให้เรานั้นมีความสุข มีความโชคดี มีความสำเร็จในทุกๆด้าน ในโลกอนาคตนั้นเป็นทุนรอนที่จะเสริมสร้าง น้อมนำเป็นหลักประกันในภาวะของการเกิด ของภพชาติต่อๆไป ไม่มีวันสิ้นสุด เราจะเกิดอีก10ชาติ ร้อยชาติ พันชาติ หมื่นชาติ แสนชาติ มันก็น้อมนำสิ่งที่เราปฏิบัติในสมาธินี้ไปเกิดโดยตลอด กรรมคือข้อปฏิบัติคือการกระทำ ฉะนั้นการกระทำไม่มีวันดับถึงแม้จิตวิญญาณดับ จิตวิญญาณดวงใหม่ก็จะมารองรับกระแสการกระทำอันนี้ กำเนิดหรือปฏิสนธิต่อ จะเกิดอีกร้อยชาติพันชาติ สิ่งเรานี้ก็จะตามเราไป เพียงแต่เปลี่ยนร่าง ทำดีมากก็อาจจะเกิดเป็นเทวดา ทำไม่ดีมากก็อยู่ในอบาย4 ทำสิ่งใดไว้ข้ามภพข้ามชาติสิ่งนั้นก็มาหาเราโดยตลอด เราเรียกว่า เจ้ากรรมนายเวร เจ้ากรรมนายเวร ติดตามเราไปทุกภพทุกชาติ ไม่มีวันห่างจากเรา ถ้าเราจะทำอะไรก็ต้องระมัดระวังให้มาก การสร้างกรรม สร้างวิบากนั้นเราต้องชดใช้แน่นอน ไม่มีคำว่าทอนหรือลดน้อยถอยลง ยกเว้นว่าเราจะก่อคุณงามความดีให้มาก จนกระทั้งเจ้ากรรมนายเวรนั้น เกิดอโหสิกรรมยกโทษให้เรา เจ้ากรรมนายเวรจึงเป็นตัวชี้นำชีวิตของเราทั้งชาตินี้หรือชาติต่อๆไปบางคนเกิดมา ตกระกำลำบาก หาความสุขไม่ได้มีแต่ความผิดหวังทำอะไรก็ไม่ประสพความสำเร็จโรคภัยไข้เจ็บคอยเบียดเบียนเหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะ ผลจากการกระทำในอดีดชาติหรือในชาติปัจจุบันที่ผ่านมาทำให้เกิดวิบากกรรมก่อเกิดเจ้ากรรมนายเวรมาคอยปิดกั้นความเจริญของเราเป็นเครื่องกางกั้น ปิดบัง ขัดขวางไม่ให้ได้ในสิ่งที่หวังนำมาซึ่งความทุกข์และความผิดพลาดตลอดเวลา ฉะนั้นการที่เราปฏิบัติสมาธิเพื่อมาสำรวมกายใจ เพื่อระมัดระวังสิ่งต่างๆที่เข้ามาพัวพันในชีวิตของเรานั้น เราจะได้รู้ว่าสิ่งที่เราจะทำนั้นจะผิดหรือถูก แต่ถ้าเราไม่นั่งสมาธิเราจะรู้ความถูกผิดในการกระทำของเราไม่ได้เลย เพราะจิตเราแกว่ง จิตเราไม่นิ่ง ถ้าจิตเราไม่นิ่งเราก็ไม่สามารถจะวิเคราะห์เจาะลึกลงไปได้ว่าการกระทำในอดีตจนถึงปัจจุบันนี้ สิ่งใดเป็นสิ่งที่บกพร่องของเรา สิ่งใดเป็นสิ่งที่ดีของเรา เพราะในตัวตนของเรานั้นมีทั้งตัวดีและตัวร้าย เกือกกลั้วรวบรวมกันอยู่ในตัวของเราทั้งสิ้น ไม่ได้มาจากที่ไหนอื่นใดในโลก ฉะนั้นการค้นหาตัวดีและตัวร้ายของเรานั้นก็ว่าด้วยเรื่องสมาธิล้วนๆ สิ่งที่ดีสิ่งที่ประเสริฐในกายใจของเรานั้นยังมีอยู่เพียงแต่ว่าเราไม่สามารถนำออกมาใช้ได้เพราะเราขาดสติขาดความนึกคิดที่ดี ขาดความสงบจึงไม่มีปัญญาเข้าถึงความรู้พร้อมที่จะนำมาส่องดู ในตัวดี ตัวร้ายของเรา การฝึกสมาธิ ปฏิบัติธรรม ภาวนาจึงเป็นส่วนที่ทำให้ชีวิตของเราในโลกนี้และโลกหน้านั้น เป็นไปด้วยความถูกต้อง จึงขอให้ทุกคนปฏิบัติด้วยความเพียร จนกระทั่งวันหนึ่งบังเกิดความสงบสูงสุด ย่างกายเข้าไปถึงความหลุดพ้น การปฏิบัติไม่ใช่การเสียเวลาแต่เป็นความจำเป็นของชีวิตของคนเราทุกสัพพะชีวิตที่เกิดมาในโลกนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นจิตวิญญาณทั้งสิ้นไม่ว่าจะนรก เปรต อสูรกายหรือแม้กระทั่งสัตว์เดรัจฉาน ทุกดวงจิตวิญญาณนั้นเกิดแก่เจ็บตายมาโดยตลอด ผลัดเปลี่ยนเวียนว่ายกันอยู่อย่างนี้ เราเกิดในนรกภูมิ เราเคยเป็นเปรต เราก็เคยเป็นอสูรกาย และสัตว์เดรัจฉานเราก็หนีไม่พ้น หรือไม่เราอาจจะเกิดเป็นเทวดาเกิดเป็นคนมาโดยตลอด สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปเช่นนี้โดยตลอด แต่มาในชาตินี้เราเกิดเป็นคน ถือว่ามีโอกาสสูงสุด เราจะต้องพยายามน้อมนำจิต น้อมนำใจของเรานั้นให้ถึงพร้อม สร้างคุณความดีให้ได้โดยตลอด ระมัดระวังในสิ่งที่ไม่ดี สิ่งที่จะมาทำร้ายทำให้จิตวิญญาณของเรานั้นตกหล่น แสวงหาสิ่งที่ดีดีมาไว้ในชีวิตของเราให้มากขึ้นๆและทวีขึ้นในทุกๆวันเวลา เราจะเป็นคนหนึ่งที่เกิดมาแล้วมีโอกาส ทำโอกาสและสร้างโอกาสให้สมบูรณ์ที่สุด ของการเกิดของเราในวาระนี้ก็ขอให้มีความขยันหมันเพียร สร้างสติ สร้างปัญญาเพื่อดูแลแก้ไขในการดำรงชีวิตของเราในวันต่อๆไป
ป.จิตธรรม
9-8-56