นิทานขำขันตอน.....สัมมาคารวะ

นิทานขำขัน
ชุดผ้าเหลืองเปื้อนยิ้ม
จากผลงานเขียนของ ท่านกิตติเมธี

ตอน.....สัมมาคารวะ

น้อยหน่าเป็นคนที่จดจำคำสอนที่พระอาจารย์สอนได้อย่างแม่นยำ
ได้ยินอะไรมาเธอจะจดจำและทำตามเสมอ
อย่างเรื่องความอ่อนน้อมถ่อมตนที่พระอาจารย์สอนวันก่อน
น้อยหน่าก็จดจำและนำมาปฏิบัติตตาม
"การอ่อนน้อมถ่อมตนถือเป็นคุณธรรมสำคัญของทุกคน
ยิ่งเป็นพระเณรด้วยแล้วเวลาเจอใครก็ตาม
พระพุทธเจ้าสอนให้มีใบหน้ายิ้มแย้ม และทักทายก่อน
เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้ใหญ่ จึงจะเรียกว่าเป็นคนมีสัมมาคารวะ"

เช้าวันหนึ่ง
ขณะที่สามเณรน้อยเดินมารับบิณฑบาตรที่บ้านตาทอง
น้อยหน่าก็ยืนดูตาทองใส่บาตรสามาเณรน้อยอยู่ตลอดก็พูดขึ้นว่า

"ทำไมเณรไม่เห็นยิ้มทักทายใครเลยล่ะ"

"นี่น้อยหน่าอย่าไปว่าเณรเขา บาปนะ"
ตาทองดุ

"ก็พระอาจารย์สอนมานี่ เณรไม่เห็นทำเลยค่ะ"
น้อยหน่าแย้งมาอีก
จนสามเณรน้อยต้องหันไปส่งยิ้มและทักทาย

สักพักก็มีโยมผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านใกล้ๆ
แล้วนำอาหารมาใส่บาตร
สามเณรน้อยยิ้มและทักทายโยมก่อน
เพราะกลัวน้อยหน่าจะทักอีก
ซึ่งโยมก็แปลใจที่วันนี้สามเณรน้อยทักขึ้นก่อน
ไม่เท่านั้น พอทักโยมเสร็จ
สามเณรน้อยก็นึกถึงคำพูดของพระอาจารย์วันก่อนต่อไปอีกว่า
ให้มีความอ่อนน้อมถ่อมตนด้วย
ก็เลยวางบาตรกับโต๊ะที่วางอาหาร
แล้วยกมือไหว้โยม พร้อมกับพูดว่า
"ขอบคุณครับ"

โยมผู้หญิงเห็นเข้าก็ตกใจ ไม่นึกว่าสามเณรจะยกมือไหว้
เลยทิ้งของใส่บาตร วิ่งหนีเข้าบ้านไปเลย
สร้างความตกใจและงุนงงให้สามเณรน้อยมาก
พอกลับมาจากบิณฑบาตร
สามเณรน้อยก็เลยเข้าไปถามพระอาจารย์
"ไหนว่าอ่อนน้อมแล้วคนจะชอบไงครับ
นี่ทำแล้วโยมวิ่งหนีกันหมดเลย"

"แล้วเณรไปทำยังไงล่ะ" พระอาจารย์ถามกลับ

"ผมยกมือไหว้โยมครับ" สามเณรน้อยตอบ
พระอาจารย์ส่ายหน้ายิ้มๆแล้วสอนว่า

"เด็กควรจะไหว้ผู้ใหญ่ด้วยความอ่อนน้อม
แต่เณรบวชแล้ว อยู่ในเพศที่คนยกย่องและกราบไหว้
ต่อไปเณรไม่ต้องไปไหว้โยมนะ เพียงแค่เดินด้วยความสงบ
ก็ถือว่าเคารพอ่อนน้อมต่อพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์แล้ว"


ธรรมะเปื้อนยิ้มสอนว่า……..

การอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นสิ่งที่ดี
แต่ก็ควรรู้จักกาลเทศะด้วย
ไม่อย่างนั้นความอ่อนน้อมของเรา
อาจทำให้คนอื่นวางตัวลำบาก
เหมือนกับเณรที่ยกมือไหว้โยม
จนทำให้โยมตกใจนั่นเอง


เสียงอ่านโดย
ดีเจดาว จากจังหวัด ขอนแก่น
ดีเจเสียงธรรมสถานีวิทยุวัดเกาะฯ ออนไลน์
จัดทำเพื่อเผยแผ่เป็นธรรมทาน