ฝากกลอนไว้จากปลายฟ้า

ห่างหายไปนานกับลานรัก
เคยมานั่งพิงพักในที่นี้
ที่ผ่านมาเคยได้แต่สิ่งดี
มีเพื่อนพ้องน้องพี่ที่ผ่านมา

ไม่เคยลืมท่านยายลุงเปาแน่
พี่นพพี่เกิดแก่มาแลหา
ทั้งพี่โดดครูวิทย์เคยผ่านมา
เพียงฝันกัลยาอย่าลาไกล

พิกุลแก้วคุณเล็กท่านปีศาจ
เคยมาวาดมาฝันยามสั่นไหว
ทางชีวิตวุ่นวายทุกวันไป
ลัคกี้อย่าหนีไกลใช่ลืมกัน

[font=Verdana][font=Verdana][color=brown]กวีคลับ คลับกวี ที่แห่งฝัน
เปรียบแสงจันทร์ สาดส่อง ทั่วท้องหล้า
ประดุจหนึ่ง น้ำใส ในธารา
ที่ไหลมา สู่กวี ที่ห่างไกล

ได้เข้ามา พรำเรียน และเขียนอ่าน
ฝากผลงาน ที่มี ที่นี้ได้
ทั้งกลอนรัก กลอนศร้า ต่างเข้าใจ
โพสลงไป ได้ทุกที่ ฟรีหมดเลย

เมื่อเริ่มแรก ก็แปลกใจ ได้เข้ามา
เหมือนกับว่า ได้อุ่นไอ ให้หายเหงา
มีกลอนดี ดนตรีเพราะ เหมาะกับเรา
ลืมเรื่องเก่า คราวหลัง ที่ฝังใจ

ได้พบเพื่อน หมู่มิตร สนิทเชื้อ
ประดุจ เรือเจอฝั่ง ที่หวังไว้
เคล้งคว้างอยู่ กลางสมุทร สุดแสนไกล
เผื่อจะได้ เจอฝั่ง ก็ตั้งนาน

ณ ที่นี้ เปรียบได้ ดั่งไทรใหญ่
ที่กางใบ ให้ร่มเงา เข้าพักผ่อน
หลับเถอะนะ หลับไป อย่าอาวรณ์
กล่อมเจ้านอน ด้วยกลอนหวาน นิทานดี

ขอขอบคุณ กวีคลับ คลับกวีศรีสยาม
ขอให้นาม เด่นสง่า เป็นราศรี
ขอให้พบ แต่สุข ทุกข์อย่ามี
ให้ความดี ปกป้อง ผองภัยพาล

ปล.อิอิ ก็อปปี๊มาค่ะ แต่งเองไม่เป็น แห่ะๆ แต่เห็นเป็นความหมายดีๆ เลยเก็บมาฝากแบ่งปันน้ำใจกันค่ะ




อุบาสิกา

ขอบคุณค่ะ อนุโมทนาสาธุค่ะ คุณอุบาสิกา

อยู่ร่วมกันโลกเดียวกันมันประเดี๋ยว
เพียงส่วนเสี้ยวของเวลาที่มาพบ
ทั้งเพื่อนรักคนรู้จักมักประสบ
เมื่อมาพบระยะหนึ่งถึงเวลา
แม้พ่อแม่พี่น้องร่วมท้องแม่
ผู้เฒ่าแก่ที่เรารู้เฝ้าสู่หา
อีกเพื่อนบ้านเพื่อนเรียนที่เพียรมา
เพียงเวลาชั่วเราอยู่มาคู่กัน
พอไม่นานก็ผ่านพ้นหนทางร่วม
มาอยู่รวมโลกใบเดียวเที่ยวสุขสันต์
ถึงเวลาความตายวายชีวัน
เมื่อวันนั้นก็พลันแยกแตกกันไป
จะมามัวโกรธเกลียดหรือเดียดฉันท์
ทะเลาะกันโกรธกันถึงวันไหน
ชั่วระยะเวลาที่รู้จักรักอภัย
พอถึงวัยเพียงไม่นานถึงกาลมรณา......