พยายามมองพิจารณาตัวเองได้พบว่า...

อืมม... วันนี้พยายามมองพิจารณาตัวเองได้พบว่า
ทำมัยบางครั้งเราถึงควบคุมอารมณ์ ณ ขณะที่มันเกิดบันดาลโทสะไม่ได้
ดูมันได้อย่างเดียวเมื่อเรามีสติ ทำได้แค่นั้น
เฮ่ออ..ยิ่งเรามีความเครียดมากเท่าไร ความรู้สึกด้านนี้ยิ่งมาก
รวมทั้งหงุดหงิดก็ง่าย แต่คนเราเป็นไปไม่ได้อีกเนาะที่จะไม่ให้เครียด
เพราะถ้าเรามีงานมากมาย และยิ่งมีสภาวะที่มันบีบรัด
เรายิ่งไม่มีกำลังต่อสู้ความรู้สึกนี้ได้เลย เอ.. ถ้าเป็นแบบนี้นาน ๆ
ไปเรายิ่งสะสมโทสะแบบนี้มากขึ้น หรือว่าต้องหาวิธีมาแก้ไขให้ตรงนี้เบาบางลง
แต่มองแล้วบางทีมันเป็นอัตโนมัติอะค่ะ ห้ามไม่ให้เกิดก็ไม่ได้
แต่มันเกิด แล้วเรารู้สึกตัวมันก็ดับไปเอง ท่าทางวันนี้มาบ่นซะแล้ว อิอิ
ที่นี่มีให้มาบ่นได้มัยอะค่ะ หรือว่าต้องเป็นคำถามทางธรรมอย่างเดียวอะค่ะ อิอิ

เข้ามาฟังคนบ่น

อิอิ..ๆๆๆๆ 5555 แต่ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยอะค่ะ
ฟังอย่างเดียวไม่ได้นะคะ พี่เดฟ ต้องให้แนวคิดด้วยดิค่ะ
จะได้ดูขลังขึ้นอะค่ะ พี่เคยเป็นแบบเดียวกันนี้มัยอะค่ะ
แล้วเวลาพี่เป็นจะทำอย่างไรค่ะ

โพสต์ต้นฉบับโดยคุณ Butsaya

ทำมัยบางครั้งเราถึงควบคุมอารมณ์ ณ ขณะที่มันเกิดบันดาลโทสะไม่ได้ ดูมันได้อย่างเดียวเมื่อเรามีสติ ทำได้แค่นั้น

อ่ะคับ เพราะเราทุกคนยังไม่ได้ดับโทสะสิ้นเหมือนอย่างพระอนาคามี
จึงเป็นธรรมดาที่ย่อมต้องมีโทสะเกิดขึ้น
เมื่อมีสิ่งอันไม่พึงปราราถนามากระทบ

อยู่ที่ว่าสติจะเกิดระลึกได้หรือไม่...หากสติเกิดระลึกได้
สติซึ่งเป็นกุศลธรรมก็เกิดแทนโทสะซึ่งเป็นอกุศลธรรม
แต่ก็อยู่ที่กำลังของสติว่าจะเกิดสืบต่อเนื่องกันไปแทนโทสะหรือไม่
หรือสติเกิดแค่แว๊บๆ แล้วโทสะก็เกิดสืบต่อไปอีก
หรือสติยังไม่มีกำลังพอที่จะเกิดสืบต่อเนื่องกันไปแทนโทสะ
แต่เกิดแทรกคั่นสลับไปกับโทสะ
ทำให้บางครั้ง เหมือนรู้ว่าโทสะนั้นไม่ดี เป็นโทษภัย
แต่ก็ยังเกิดโทสะอยู่นั่นเอง...เพราะโทสะมีกำลังมากกว่าสติ




เดฟ

โพสต์ต้นฉบับโดยคุณ Butsaya

เอ.. ถ้าเป็นแบบนี้นาน ๆ ไปเรายิ่งสะสมโทสะแบบนี้มากขึ้น หรือว่าต้องหาวิธีมาแก้ไขให้ตรงนี้เบาบางลง

โทสะที่เกิดขึ้นครั้งนึง
ก็เท่ากับสั่งสมโทสะนั้นเพิ่มอีกครั้งนึง

สติที่เกิดขึ้นครั้งนึง
ก็เท่ากับสั่งสมสติเพิ่มขึ้นอีกครั้งนึง

ดังนั้น เราก็ทราบได้ด้วยตนเองใช่มั้ยคับว่า
ในวันนึงๆ โทสะหรือสติเกิดมากกว่ากัน
หากสติเกิดมากกว่า เกิดบ่อยกว่า
ก็จะค่อยๆ สั่งสมเป็นปัจจัยให้สติมีกำลังขึ้น
และเมื่อสติเกิดบ่อยกว่า เกิดสืบต่อเนื่องกันไปได้มากกว่า
โทสะก็ย่อมเกิดน้อยกว่า เกิดเพียงชั่วขณะแล้วสติก็เกิด
โทสะก็ย่อมระงับเบาบางลงอ่ะคับ

สติ เป็นสภาพที่ระลึกได้
เป็นกุศลธรรมที่เกิดขึ้น นำพาให้กุศลธรรมอื่นๆ เกิดร่วมด้วย
เช่น เมตตา ซึ่งเป็นกุศลธรรมที่ตรงข้ามกับอกุศลธรรมอันได้แก่ โทสะ

ขณะใดที่เมตตาเจริญขึ้น...โทสะก็เจริญไม่ได้ในขณะนั้น
แต่ขณะใดที่โทสะเจริญขึ้น...เมตตาก็เจริญไม่ได้ในขณะนั้นเช่นกันอ่ะคับ




เดฟ

โพสต์ต้นฉบับโดยคุณ Butsaya

แต่มองแล้วบางทีมันเป็นอัตโนมัติอะค่ะ ห้ามไม่ให้เกิดก็ไม่ได้ แต่มันเกิด แล้วเรารู้สึกตัวมันก็ดับไปเอง

อ่ะคับ ไม่มีใครที่จะสั่ง จะห้าม จะบังคับ
ว่าอย่าให้สิ่งนั้นเกิด จะให้เกิดแต่สิ่งนี้เท่านั้น...ย่อมไม่ได้
เพราะไม่ว่าจะโทสะ หรือ สติ หรือ เมตตา
ก็ล้วนเป็นสภาพธรรมที่เกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย
ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของใคร

เมื่อมีเหตุปัจจัยให้สภาพธรรมใดเกิด...สภาพธรรมนั้นก็เกิด
เพราะถ้ามีความเป็นตัวตนที่จะสั่งได้ บังคับได้
เราทุกคนก็คงจะสั่งหรือบังคับว่า
ให้แต่สติเกิด เมตตาเกิด กันตลอดเวลา ตลอดทั้งวัน
โทสะจงอย่าเกิดอีกเลย...เป็นไปได้มั้ยคับ?

เวลาที่โทสะเกิด แล้วเหมือนว่าเราสามารถระงับยับยั้งไว้ได้
ก็อาจทำให้เข้าใจผิดว่า..นี่ไง ฉันสั่งได้ ฉันบังคับตัวเองได้
แต่แท้ที่จริงเพราะขณะนั้นมีสภาพกุศลธรรมที่เคยสั่งสมมาเกิดขึ้นแทนที่โทสะ
ไม่ใช่เพราะมีตัวตน มีความเป็นเราที่ไปสั่งหรือบังคับ
หากแต่ด้วยความเห็นผิด เข้าใจผิด
จึงยึดถือสภาพความเป็นไปทั้งหลายว่าเป็นตัวตน เป็นตัวเรา ที่ไปสั่งไปบังคับ

การที่สภาพกุศลธรรมหรืออกุศลธรรมจะเกิดขึ้นเป็นไปอย่างไร
ย่อมเป็นไปตามการสั่งสม...สั่งสมสิ่งใดมากกว่า บ่อยกว่า
ก็ย่อมเป็นปัจจัยน้อมไปให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นได้มากกว่า บ่อยกว่า
ทั้งหลายล้วนเป็นเพียงสภาพธรรมที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป
ส่วนความยืดถือไว้เป็นตัวตน สัตว์ บุคคล...เป็นสิ่งสมมุติที่เรายึดมั่นไว้นั่นเองอ่ะคับ




เดฟ