ขอนอบน้อมแด่พระพุทธเจ้าทุก ๆพระองค์ พระธรรมเจ้าทุก ๆ พระธรรมขันธ์ พระอริยสงฆ์ และท่านทั้งหลายผู้กำลังแสวงหาความเจริญทั้งสิ้น

วันนี้ที่จะพูดถึงคิอมารในจิตใจคนเรา ขึ้นชื่อว่ามารมันดีไหม ขึ้นชื่อว่ามารมีใครอยากจะไปคบเข้าใกล้ไหม ถ้าให้เปรียบก็ ขึ้นชื่อว่าไอ้คนนี้มันเลวแสนเลวใครจะเข้าไปเป็นเพื่อนไหม ไอ้คนนี้มันเห็นแก่ตัวมาก ๆ ใครจะยอมเป็นเพื่อนไหม แล้วไอ้มารที่มันอยู่ในจิตใจคนนี่มันมีสาระพัดเต็มไปหมดเลยนะ มันไม่ใช่มารแค่ตัวสองตัวแต่มันเป็นพัน ๆตัว มันเดินไปเจอมารทุกที่ ดูยังไงลองไปดูสิพวกที่เดินไปก็ อุ้ยไอ้นู้นอยากได้ต้องไปแสวงหามา ไอ้นี่อยากได้ต้องไปดิ้นรนมา มารตัวนี้คือ ความอยาก แล้วเราจะจัดการมารตัวนี้อย่างไร มันอยาก ก็ไม่ต้องอยากสิ ให้ไอ้อยากเนียมันเจอ เจ้า พอ เจ้าพอคือตัวหยุดตัวพอ เดินไปตลอดไม่ถึงหรอก มันต้องหยุดจึงถึง หาไปเท่าไรก็เป็นหนี้ไปตลอด บางคนบอกไม่มีหนี้ แต่ยังดิ้นรนหาไอ้คนนั้นแหละยังมีหนี้อีกเป็นล้าน หนี้ตัวนั้นคือความอยากหาไอ้นี่มาก็หาไอ้นู้นหาไปเรื่อย ๆ จนตายก็ทิ้งไว้บนโลก มารมันมีอยู่ในใจของทุกคนแล้วเราจะมาฆ่ามารได้ยังไงต้องไปเรียนวิชาของพระพุทธเจ้า เพราะท่านเป็นผู้พิชิตมาร ที่ท่านพิชิตคือมารในจิตใจของท่านจนหมดอย่างราบคาบ เหมือนบุคคลผู้ได้ตัดแขนตัวเองย่อมรู้ว่าแขนขาด เราต้องไปศึกษาจากท่านถึงแม้ท่านจะปรินิพานแต่ที่ยังอยู่คือพระธรรมนั่นคือตัวแทนท่าน มันก็เหมือนหนังสือทำอาหารอะแม้ผู้เขียนจะตายแต่ถ้าเราทำอาหารตามสูตรนั้นมันก็อร่อยแบบผู้นั้นทำฉันใด บุคคนผู้ที่ศึกษาพระธรรมจนเข้าใจแล้วท้ายที่สุดก็จะฆ่ามารได้เหมือนพระพุทธองค์ฉันนั้น แต่สำหรับบุคคลผู้ที่ไม่ยอมฆ่ามารก็เหมือนกับ พวกคนเจอบ่อน้ำแล้วไม่ยอมอาบ ไปไหนมันก็เหม็นไปเรื่อย ๆ ไม่มีคนต้องการเพราะมันเหม็นอะ เทวดาก็หนีคนก็หนีคบใครใครก็ไม่อยากคบ ไอ้เราก็ต้องไปบอกนี่คุณไปอาบน้ำก่อนสิ ไปทำให้ตัวคุณสะอาดก่อนสิถึงมาคุยกัน คือให้ไปหาธรรมะมาใส่ใจก่อนแล้วมาคุยกันมันถึงจะรู้เรื่อง คนที่มีธรรมะดูยังไงคนเหล่านี้จะถือหลักการณ์มากกว่าหลักกู ไม่เอาตัวกูเป็นใหญ่แต่เอาธรรมชาติเป็นใหญ่ คนส่วนใหญ่ถึงอยากคุยด้วย แต่ไอ้คนที่มีมารในจิตใจนี่โหอย่าให้พูดถึงมันเหม็นคลุ้งจะไปไหนนี่ผู้คนแม้กระทั่งเทวดาก็ยังวิ่งหนีเลย เคยเจอคนจรจัดกันไหม ถ้าคนจรจัดมาเดินคุยกับคุณเหม็น ๆ แบบนั้นคุณจะยอมคุยไหม แต่ถ้าคนที่แต่งตัวอย่างสวยหรูด้วยผ้าขาวแฟ่งพระธรรมะนี่ ไปที่ไหนใคร ๆก็อยากจะไปคุย ไปที่ไหนก็เป็นที่รักของทุก ๆ คน สุดท้ายนี้ก็ขอให้่ผู้อ่านเลือกเอาเองแล้วกันว่า จะยอมเป็นไอ้คนที่จิตไม่ได้ฝึกเปรียบได้กับคนจรจัดไม่มีที่พักพิงเหม็นคลุ้งไปเรื่อย หรือจะ เป็นคนที่มีพระธรรมอันร่มเย็นอบอุ่นเปรียบได้กับบ้านใหญ่โตกลิ่นหอมสบาย ๆ ขอให้ท่านเลือกกันเอาเอง