หลักปฏิบัติของบุตรต่อบิดามารดา

คุณแม่หนาหนักเพี้ยง พสุธา

คุณบิดรดุจอา กาศกว้าง



ความสำเร็จในชีวิตของคนคนหนึ่งนั้น หากพินิจดูอย่างละเอียดลึกซึ้งแล้ว เราอาจสรุปได้ว่า...การที่ใครคนใดคนหนึ่งสามารถพัฒนาตัวเองขึ้นมาจนถึงจุดสูงสุด...เป็นคนดีของสังคม น่าจะเป็นเพราะได้รับการอบรมบ่มเพาะอุปนิสัยการเรียนรู้และประสบการณ์ตลอดจนค่านิยม...ปรัชญาชีวิต...จากพ่อแม่ ซึ่งถือว่าเป็น “ครู” คนแรกและครูคนเดียวที่ทำงานหนัก สืบเนื่องต่อกันมาตลอดชีวิตของลูก



หากไม่มีท่าน เราจะมีชีวิตได้อย่างไร....การเลี้ยงลูกจนเติบใหญ่ ให้มีความพร้อมทั้งด้านร่างกาย สมอง สติปัญญา จิตใจ อารมณ์ สังคม และจริยธรรม แม่จำต้องใช้ความอดทน อุตสาหะ เพียรพยายามอย่างยิ่ง และยังต้องประกอบไปด้วยหัวใจแห่งพระพรหม (พรหมวิหาร 4) คือ



หัวใจแห่ง เมตตา : ปรารถนาให้ลูกเป็นสุข ไม่ว่าจะเติบใหญ่เพียงไร มีอายุเท่าไหร่ อยู่ไกลหรือใกล้ เมตตาก็ไม่เคยลบเลือนเหือดแห้ง ความสุขของลูกคือความสุขของแม่



หัวใจแห่ง กรุณา : ความสงสารต้องการให้ลูกไร้ทุกข์ ยามลูกป่วยไข้ ผู้ที่อยู่ข้างกายเสมอไม่ห่างคือแม่ หากลูกเจ็บ หัวใจแม่เจ็บยิ่งกว่า



หัวใจแห่ง มุทิตา : ชื่นชมยินดียามที่ลูกประสบความสำเร็จ ดังเห็นได้จากงานวันรับปริญญา ใบหน้าของแม่จะเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ สายตาปลื้มปิติยามมองดูลูกในชุดเสื้อครุย อากัปกิริยาที่โอบกอดจับต้องตัวลูก คอยจัดเสื้อผ้า จัดทรงผม ซับเหงื่อให้ลูก



หัวใจแห่ง อุเบกขา : การวางใจเป็นกลาง เมื่อลูกเรียนจบ มีงานทำ แต่งงานมีครอบครัว พ่อแม่จะวางใจเป็นกลาง คอยดูลูกอยู่ห่างๆ แต่หากเมื่อใดที่ลูกเดือดร้อน จะอยู่ไกลหรือใกล้ พ่อแม่จะรีบยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือทันที



ที่มาภาพประกอบ : หนังสือมาตา พระพรหมของลูก
http://www.agalico.com/board/showthread.php?t=24982