สบายๆสไตล์ลุงเปา.....

.~ * นางฟ้าสีฟ้า * ~.

เธอนั้นคือชาวดินส่งกลิ่นหอม
ดั่งพยอมยามยากที่ฝากฝัง
ช่วยรักษาหัวใจมิให้พัง
เข้าสู่ฝั่งฝันดีอย่างปรีดา

อยากพบหน้าคนดีของพี่บ้าง
อยากเคียงข้างดวงใจที่ใฝ่หา
อยากขอบคุณบุญล้ำที่นำพา
ดุจนางฟ้าคนดีของพี่ชาย

โอ้ นางฟ้าสีฟ้าเมตตาด้วย
โปรดจงช่วยดูแลคนแพ้พ่าย
หัวใจหล่นป่นปี้แต่ปีกลาย
ถูกทำลายย่อยยับลงกับตา

ฟ้าลิขิตขีดเส้นให้เป็นช่อง
ดั่งตกร่องทรายลึกเป็นผลึกหนา
ไร้คนคอยแลเหลียวช่วยเยียวยา
ขอนางฟ้าสงสารให้ทานใจ

จะขอรักภักดีชั่วชีวิต
จะขอติดตามวนดั่งคนไข้
จะขออยู่เคียงข้างมิห่างไกล
ขอเป็นทาสรับใช้พึ่งใบบุญ

พี่เป็นชายชาวดินถวิลฟ้า
จะรอท่าคนงามดั่งตามทุ่น
ผูกสมัครรักแท้เพียงแม่คุณ
ขอไออุ่นนางฟ้าโปรดปรานี

“เปาบุ้นจิ้น”

ใครลิขิต?

อันมนุษย์เลือกเกิดเองไม่ได้
กรรมนั้นไซร้ตามเกาะอย่างเหมาะสม
บ้างร่ำรวยล้นฟ้าอย่างน่าชม
บ้างขื่นขมจมปลักทุกข์ดักดาน

เพราะบุญทำกรรมแต่งทุกแห่งหน
แบ่งผู้คนให้สุขสนุกสนาน
แสนสบายกายอุ่นด้วยบุญทาน
สุขสำราญชาญฉลาดชาติตระกูล

ที่หมองหม่นทนทุกข์ดั่งถูกสาป
สร้างแต่บาปหรือไรจึงใกล้ศูนย์
ความดีงามสร้างเสริมไม่เพิ่มพูน
ต้องอาดูรเดียวดายแทบวายวาง

ฤาจะเป็นชะตาฟ้าลิขิต
ให้ตามติดต่อเติมแต่เริ่มร่าง
จึงต้องทนสู้ไปในเส้นทาง
ขอนวลปรางอย่าหน่าย..ให้ดายเดียว

“เปาบุ้นจิ้น”

จะมีไหมหนอ?

นั่งใต้ร่มพุทราเพลาสาย
จิตผ่อนคลายจากงานที่ผ่านผัน
มีเวลาทบทวนถึงนวลจันทร์
จะพบกันไหมหนอที่รอคอย?

เฝ้านับคืนนับวันจะพานพบ
หวังได้สบตากันวันเกี่ยวก้อย
ได้พบเจ้าเนื้อทองคงล่องลอย
จะสำออยอ้อยอิ่งอย่างจริงจัง

จะมีไหมคืนวันที่ฝันถึง?
จะมีไหมน้ำผึ้งที่พึงหวัง?
จะมีไหมฉิมพลีที่จีรัง?
จะมีไหมร้อยชั่งมานั่งรอ

ไม่อยากคิดอยากหวังกลัวพังสิ้น
ไร้ยุพินคนงามมาตามจ้อ
กลัวความรักหักราคงบ้าบอ
อยากสานต่อสัมพันธ์แสนหวั่นใจ

ปลุกปลอบใจตัวเองให้เก่งกล้า
คนรอท่ามืดมนยังทนได้
เฝ้ารอแล้วรอลับจนหลับใน
ขอทรามวัยใจเย็นดั่งเพ็ญจันทร์

“เปาบุ้นจิ้น”

กิเลสบุก

กิเลสบุกรุกไล่แทบไม่รอด
ดั่งตาบอดบ้าใบ้พาใจล่ม
ไม่สำรวมอินทรีย์ที่เพลินชม
ความรื่นรมย์พล่าลวงติดบ่วงมาร

คือรัก,โลภ,โกรธ,หลง,พะวงวุ่น
จึงหมกมุ่น,ขุ่น,แค่น,พาแล่นพล่าน
ต้องปราบดัวยดวงจินต์มีศีล,ทาน
วิชาชาญ,ปัญญา,เข้ามาลุย

อันความรัก ความใคร่อย่าไปคลั่ง
อย่าจดจ่อ,จริงจัง,จะพังลุ่ย
ควรค่อยเป็น,ค่อยไป,ใช่เพียงคุย
รักดั่งปุยเมฆเบา หมั่นเอาใจ

อันความโลภ อยากได้ไม่สิ้นสุด
ดั่งสมุทร์ไม่อิ่มน้ำที่ร่ำไหล
ไม่เคยพอ,คอรัปชั่น,ดั่งปั่นไฟ
จะแก้ได้ด้วยให้ทาน,และเพียงพอ

คนมักโกรธ โขดขึ้งตะบึงราด
พยาบาท,ขาดอภัย,ไม่หัวร่อ
ทำหน้ายักษ์ซดน้ำร้อน,งอน,หงิกงอ
เร่งถักทอเมตตา ผ่อนอารมณ์

อวิชชาพา หลง ไม่ตรงร่อง
ผิดทำนองคลองธรรมระกำก้ม
ขาดสติ,ปัญญา,พาล่มจม
ต้องอบรม,ดำริ,เรียนวิชา

เมื่อกิเลสลุกไล่อย่าไปวิ่ง
จงอยู่นิ่ง,สติมั่น,ประจันหน้า
รัก-สงบ,โลภ-เพียงพอ,รอพึ่งพา
โกรธ-เมตตา,หลง-รู้ทัน อย่าพรั่นพรึง

"เปาบุ้นจิ้น"

รัก,โลภ,โกรธ,หลงปลงยากนัก
ทุกเรื่องราวไม่อาจหักเพราะห่วงหา
เรื่องกิเลสมากมายที่ผ่านมา
ไม่ชินชาชาชินทุกสิ้นวัน

วันนี้หรือวันไหนใจยังอยู่
อยากจะเดินไปสู่เส้นทางฝัน
แม้วันนี้จะไร้แสงแห่งจันทร์
โพ้นฟ้านั้นยังมีดาวให้เฝ้ามอง
สวัสดีค่ะ

ปลายฟ้าเอ๋ย สบายดีใช่ไหม?
คืนนี้ดึกมากแล้ว จองที่ไว้ จะมาตอบวันหลังนะ
ขอบใจมาก ที่มาเยี่ยมบ้านลุงเปา

[font=Angsana New] เพราะกิเลสตัณหามาขวางกั้น
ดุจดวงจันทร์ถูกเมฆบังพลังสมอง
ให้มัวเมา,เศร้าสร้อย,มันคอยปอง
มาเข้าครองดวงใจให้มืดมน

ใช้ทาน,ศีล,ภาวนา,เข้ามาช่วย
จิตที่ป่วยป่วนปั่นจะพลันด้น
พบมรรคาสายกลางใช้วางตน
ก็จะพ้นกิเลสมาร,เบิกบานใจ

ลุงเปา จ้า

[center]"..แก้วพร่อง.."

อันวิชา ความรู้ นั้นคู่โลก
ใครมีโชค เรียนรู้ ดั่งผู้พร่อง
ความรู้เพิ่ม เติมที ดั่งมีทอง
ช่วยประคอง ปัญญา ให้ค่าควร

ยิ่งรู้ดี รู้ชั่ว กลัวทำผิด
เก็บมาคิด ไตร่ตรอง มองถี่ถ้วน
ใช้สติ สัมปชัญญะ ตามกระบวน
คิดทบทวน ก่อนทำ ดั่งกำชัย

จงทำตัว ดั่งน้ำ ที่พร่องแก้ว
เพื่อแน่แน่ว ยินยล จากคนใกล้
สะกิดเตือน ยามหลง เข้าพงไพร
ขอบคุณใน ไมตรี คอยชี้นำ

คำตำหนิ ติเตียน คือขุมทรัพย์
จงน้อมรับ เข้าเทียบ อย่าเหยียบย่ำ
ท่านยื่นหิน ลับสมอง ใช่จองจำ
เชิญกอบกำ กลั่นกรอง สู่ห้องใจ

อย่าเพิ่งคิด ว่าตน นั้นล้นเลิศ
อาจบังเกิด ทิฏฐิ ดำริไขว้
ลองเปิดรับ ความต่าง จากบางใคร
อาจจะได้ มุมมอง เพิ่มเข้ามา

น้ำพร่องแก้ว ดั่งชน กมลว่าง
ดำริร่าง กว้างยาว หวังก้าวหน้า
เก็บเสบียง ใส่ตน ด้นมรรคา
มากปัญญา เพียงใด...ยังไม่เต็ม!!

"เปาบุ้นจิ้น"

ดอกไม้ริมทาง อยู่กลางใจ

โอ้ ดอกไม้ริมทางท่ามกลางฝุ่น
กลิ่นหอมกรุ่นยั่วภมรว่อนถวิล
กลีบขาวนวลยวนตาไร้ราคิน
เจ้าชาชินแดดลมที่โลมเลีย

ไม่มีผู้ดูแลเอาใจใส่
ถูกภมรชอนไชจนใจเสีย
ยังรวยรินกลิ่นรอให้คลอเคลีย
แม้อ่อนเพลียเพียงใดเชิญไต่ตอม

จนกลีบร่วงโรยราไม่มาใกล้
หาดอกใหม่เชยชมภิรมย์กล้อม
ธรรมชาติมาลีนี้ยินยอม
ให้ดมดอมแพร่พันธ์อย่างทันกาล

อันสตรีมีค่ากว่าดอกไม้
ยังสดใสหอมกรุ่นละมุน,กร้าน
ยังสืบต่อหน่อในไปอีกนาน
สวยสะคราญน่าชมอย่างสมวัย

ขอเพียงคงคุณค่าอย่าอ่อนข้อ
เชิญชูช่อล้อลมห่มเคียงใกล้
ทำหน้าที่"มารดา"อย่างเกรียงไกร
เป็นธงชัยในวิมาน"บ้านของเรา"

แม่ศรีเรือนเพื่อนคู่คิดมิครคู่บ้าน
เฝ้าเจือจานน้ำใจมิให้เฉา
พร้อมเรือนสาม น้ำสี่ มิสร่างเซา
เชิญนงเยาว์ "ริมทาง" สู่กลางใจ

"เปาบุ้นจิ้น"

ฝากใจไปกับจันทร์

คืนนี้จันทร์วันเพ็ญกระจ่างฟ้า
ส่องทั่วหล้านวลใยพาใจหาย
คิดถึงน้องคนดีที่เดียวดาย
รอพี่ชายกรายมาพบหน้ากัน

ขอวอนจันทร์วันเพ็ญในคืนนี้
โปรดอวยพรคนดีที่รักมั่น
กำลังสู้กับปัญหาต้องฝ่าฟัน
จงผลักดันลุล่วงพ้นห่วงกรรม

เราทั้งสองมองจันทร์คนละฟ้า
แม้เวลาผิดกันวัน,เย็นค่ำ
สื่อแห่งรักสลักจิตสนิทนำ
ต่างลึกล้ำสัมพันธ์ฝากจันทรา

ขอส่งความเข้มแข็งด้วยแรงรัก
มาทายทักโฉมยงอยู่ตรงหน้า
มีสติอยู่กับตัวนะกานดา
บุญรักษาคนดีอย่ามีภัย

มองพระจันทร์คืนนี้พี่คิดถึง
ใครคนหนึ่งซึ่งฝันว่าวันไหน
หนอจะพบสบครานิทราลัย
ขอส่งใจฝากจันทร์ เข้าฝันเธอ

ฝันดีนะ ที่รัก

"เปาบุ้นจิ้น"

[center] ..ติดๆขัดๆ..

อันความรักต่างจิตมันติดขัด
ดั่งคอยงัดข้อกันเริ่มหันข้าง
ใจตัวเองเป็นใหญ่ไม่ยอมวาง
สื่อตรงกลางไม่มี ดีคนเดียว

ทัศนคติคอยปริ,แปลก
ความเห็นแตกต่างกันจึงบั่น,เบี้ยว
รสนิยมคนละอย่างจึงต่างเกลียว
ทางรักเรียวลีบลง อย่างจงใจ

คนสองคนต้องทนในทุกที่
แล้วชีวีต้องทุกข์ ไม่สุขใส
แล้วจะอยู่ร่วมกันไปทำไม?
สู้ปล่อยให้ลอยล่อง ตามต้องการ

ดั่งสีขาวกับดำ แต่กำเนิด
จะล้ำเลิศเพียงใดคงใจด้าน
ขาวคู่ขาวดำคู่ดำ ไม่รำคาญ
ต้องซมซานขาวคู่ดำ สุดลำเค็ญ

จะรักใครในจิด ให้คิดก่อน
ไม่บั่นทอนความสุข ไร้ทุกข์เข็ญ
เหมาะสมกันมั่นใจ ในความเป็น
สุขร่มเย็นทุกคืนวัน มีฉันเธอ

จึงขอฝากรักเศร้า อย่าเง้างอด
แม้อ้อนออดเพียงใด ยังไกล,เก้อ
เพราะสลับสับสน คนละเบอร์
จึ่งพร่ำเพ้อร่ำไป ไม่น่าเลย

"เปาบุ้นจิ้น"