สบายๆสไตล์ลุงเปา.....

ขอน้อมรับพรจากลุงเปาฯ ครับ พรใดที่ให้มา ขอพรนั้นหวนกลับไปยังลุงเปาฯ เป็นทวีครับ

นพกรณ์

+1อีกหนึ่งปี

คล้ายวันเกิดผ่านไปใบไม้ร่วง
ใครว่าดวงเปลี่ยนแปลงเส้นแวงใหม่
มันก็ยังวนเวียนไม่เปลี่ยนไป
ยังห่างไกลคนรัก เคยทักทาย

เราลิขิตตัวเองใช่ไหมนั่น
สิ่งสำคัญต้องทำนำเวียนว่าย
ภาระกิจติดต่อ,ท้อ,เดียวดาย
มันไม่ง่ายที่จะวาง ลง..กลางธาร

ต้องหนักเอาเบาสู้เพื่ออยู่รอด
ถ้าขืนจอดไม่แจวมีแววด้าน
เจ้าสุนัขไล่เนื้อไม่เจือจาน
ดั่งถูกมารผจญ ดิ้นรนไป

กาลเวลาเลยล่วงดั่งบ่วงรัด
คลื่นลมซัดเซซังยังทนไหว
เส้นทางยังอีกยาวต้องก้าวไกล
สู่หลักชัยใครหนอ?,ที่รอคอย

ตัวเลขเพิ่มอีกปีแห่งชีวิต
เคยมีฤทธิ์เก่งกล้าต้องล่าถอย
ดั่งนักมวยยกห้าไม่กล้าทอย
ออกอาการสำออย คอย..ระฆัง!!

สู้ปลอบใจตัวเองให้เก่งกล้า
วันข้างหน้าไม่จมคงสมหวัง
ต้องลอยคอต่อสู้อยู่ลำพัง
เมื่อถึงฝั่งพรั่งพร้อม เข้าล้อมวง

เปาบุ้นจิ้น

ขอบคุณ คุณนพกรณ์ที่มาเยี่ยมอวยพร นะครับ

วันนี้ลุงเปาเปิดเมล์ มีเพื่อนส่งเมล์ดีๆมาให้ จึงเอามาให้ลูกๆหลานๆอ่านต่อ เน้อ

[color=brown][font=Verdana] 3 x 8 =ได้= 23 จริง หรือ. ?

[size=13pt]เอี๋ยนหุยใฝ่ศึกษา มีคุณธรรมงดงาม เป็นศิษย์รักของขงจื้อ มีอยู่วันหนึ่ง เอี๋ยนหุยออกไปทำธุระที่ตลาด เห็นผู้คนจำนวนมากห้อมล้อมอยู่ที่หน้าร้านขายผ้า

จึงเข้าไปสอบถามดู จึงรู้ว่าเกิดการพิพาทระหว่างคนขายผ้ากับลูกค้า
ได้ยินลุกค้าตะโกนเสียงดังโหวกเหวกว่า “3x8 ได้ 23 ทำไมท่านถึงให้ข้าจ่าย 24 เหรียญล่ะ! ”
เอี๋ยน หุยจึงเดินเข้าไปที่ร้าน หลังจากทำความเคารพแล้ว ก็กล่าวว่า “ พี่ชาย 3x8 ได้ 24 จะเป็น 23 ได้ยังไง ? พี่ชายคิดผิดแล้ว ไม่ต้องทะเลาะกันหรอก ”

คน ซื้อผ้าไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง ชี้หน้าเอี๋ยนหุยและกล่าวว่า “ ใครให้เจ้าเข้ามายุ่ง! เจ้าอายุเท่าไหร่กัน! จะตัดสินก็มีเพียงท่านขงจื้อเท่านั้น ผิดหรือถูกมีท่านผู้เดียวที่ข้าจะยอมรับ

ไป ไปหาท่านขงจื้อกัน ”

เอี่ยนหุยกล่าวว่า “ ก็ดี หากท่านขงจื้อบอกว่าท่านผิด ท่านจะทำอย่างไร ?”
คนซื้อผ้ากล่าวว่า “ หากท่านวินิจฉัยว่าข้าผิด ข้ายอมให้หัวหลุดจากบ่า! แล้วหากเจ้าผิดล่ะ ?”
เอี๋ยนหุยกล่าวว่า “ หากท่านวินิจฉัยว่าข้าผิด ข้ายอมถูกปลดหมวก(ตำแหน่ง) ”
ทั้งสองจึงเกิดการเดิมพันขึ้น

เมื่อ ขงจื้อสอบถามจนเกิดความกระจ่าง ก็ยิ้มให้กับเอี๋ยนหุยและกล่าวว่า “3x8 ได้ 23 ถูกต้องแล้วเอี๋ยนหุย เธอแพ้แล้ว ถอดหมวกของเธอให้พี่ชายท่านนี้เสีย ”
เอี๋ยนหุย ไม่โต้แย้ง ยอมรับในการวินิจฉัยของท่านอาจารย์ จึงถอดหมวกที่สวมให้แก่ชายคนนั้น
ชายผู้นั้นเมื่อได้รับหมวกก็ยิ้มสมหวังกลับไป
ต่อคำวินิจฉัยของขงจื้อ ต่อหน้าแม้เอี๋ยนหุยจะยอมรับ แต่ในใจกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น
เอี๋ยนหุยคิดว่าท่านอาจารย์ชรามากแล้ว ความคิดคงเลอะเลือน จึงไม่อยากอยู่ศึกษากับขงจื้ออีกต่อไป

พอรุ่งขึ้น เอี๋ยนหุยจึงเข้าไปขอลาอาจารย์กลับบ้าน ด้วยเหตุผลที่ว่าที่บ้านเกิดเรื่องราว ต้องรีบกลับไปจัดการ

ขงจื้อรู้ว่าเอี๋ยนหุยคิดอะไรอยู่ ก็ไม่ได้สอบถามมากความ อนุญาตให้เอี๋ยนหุยกลับบ้านได้
ก่อนที่เอี๋ยนหุยจะออกเดินทาง ได้เข้าไปกราบลาขงจื้อ ขงจื้อกล่าวอวยพรและให้รีบกลับมาหากเสร็จกิจธุระแล้ว

พร้อมกันนั้นก็ได้กำชับว่า “ อย่าแฝงเร้นกายใต้ต้นไม้ใหญ่ อย่าฆ่าผู้ใดหากไม่ชัดแจ้ง ”

เอี๋ยนหุยคำนับพร้อมกล่าวว่า “ ศิษย์จะจำใส่ใจ ” แล้วลาอาจารย์ออกเดินทาง

เมื่อออกเดินทางไปได้ระยะหนึ่ง เกิดพายุลมแรงสายฟ้าแลบแปลบ เอี๋ยนหุยคิดว่าต้องเกิดพายุลมฝนเป็นแน่

จึง เร่งฝีเท้าเพื่อจะเข้าไปอาศัยอยู่ไต้ต้นไม้ใหญ่ แต่ก็ฉุกคิดถึงคำกำชับของท่านอาจารย์ที่ว่า “ อย่าแฝงเร้นกายใต้ต้นไม้ใหญ่ อย่าฆ่าผู้ใดหากไม่ชัดแจ้ง ”
เราเองก็ติดตามท่านอาจารย์มาเป็นเวลานาน ลองเชื่ออาจารย์ดูอีกสักครั้ง คิดได้ดังนั้น จึงเดินออกจากต้นไม้ใหญ่
ในขณะที่เอี๋ยนหุยเดินไปได้ไม่ไกลนัก บัดดล สายฟ้าก็ผ่าต้นไม้ใหญ่นั้นล้มลงมาให้เห็นต่อหน้าต่อตา เอี๋ยนหุยตะลึงพรึงเพริด

คำกล่าวของพระอาจารย์ประโยคแรกเป็นจริงแล้ว หรือตัวเราจะฆ่าใครโดยไม่รู้สาเหตุ ?



เอี๋ยนหุยจึงรีบเดินทางกลับ กว่าจะถึงบ้านก็ดึกแล้ว แต่ไม่กล้าปลุกคนในบ้าน เลยใช้ดาบที่นำติดตัวมาค่อยๆเดาะดาลประตูห้องของภรรยา
เมื่อเอี๋ยนหุยคลำไปที่เตียงนอน ก็ต้องตกใจ ทำไมมีคนนอนอยู่บนเตียงสองคน!

เอี๋ยนหุยโมโหเป็นอย่างยิ่ง จึงหยิบดาบขึ้นมาหมายปลิดชีพผู้ที่นอนอยู่บนเตียง

เสียงกำชับของอาจารย์ก็ดังขึ้นมา “ อย่าฆ่าผู้ใดหากไม่ชัดแจ้ง ”



เมื่อเขาจุดตะเกียง จึงได้เห็นว่า คนหนึ่งคือภรรยา อีกคนหนึ่งคือน้องสาวของเขาเอง
พอฟ้าส่าง เอี๋ยนหุยก็รีบกลับสำนัก

เมื่อพบหน้าขงจื้อจึงรีบคุกเข่ากราบอาจารย์และกล่าวว่า “ ท่านอาจารย์ คำกำชับของท่านได้ช่วยชีวิตของศิษย์ ภรรยาและน้องสาวไว้

ทำไมท่านจึงรู้เหมือนตาเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับศิษย์บ้าง ?”
ขงจื้อพยุงเอี๋ยนหุยให้ลุกขึ้น และกล่าวว่า “ เมื่อวานอากาศไม่ค่อยสู้ดีนัก น่าจะมีฟ้าร้องฟ้าแลบเป็นแน่

จึงเตือนเธอว่า อย่าแฝงเร้นกายใต้ต้นไม้ใหญ่

และเมื่อวาน เธอจากไปด้วยโทสะ แถมยังพกดาบติดตัวไปด้วย

อาจารย์จึ้งเตือนเธอว่า อย่าฆ่าผู้ใดหากไม่ชัดแจ้ง ”

เอี๋ยนหุยโค้งคำนับ “ ท่านอาจารย์คาดการดังเทวดา ศิษย์รู้สึกเคารพเลื่อมใสท่านเหลือเกิน ”

ขงจื้อจึงตักเดือนเอี๋ยนหุยว่า “ อาจารย์ว่าที่เธอขอลากลับบ้านนั้นเป็นการโกหก ที่จริงแล้วเธอคิดว่าอาจารย์แก่แล้ว ความคิดเลอะเลือน

ไม่อยากศึกษากับอาจารย์อีกแล้ว เธอลองคิดดูสิ อาจารย์บอกว่า 3x8 ได้ 23 เธอแพ้ ก็เพียงแค่ถอดหมวก

หากอาจารย์บอกว่า 3x8 ได้ 24 เขาแพ้ นั่นหมายถึงชีวิตของคนๆหนึ่ง เธอคิดว่าหมวกหรือชีวิตสำคัญล่ะ ? ”


เอี๋ยน หุยกระจ่างในฉับพลัน คุกเข่าต่อหน้าขงจื้อ แล้วกล่าวว่า “ ท่านอาจารย์เห็นคุณธรรมเป็นสำคัญ โดยไม่เห็นแก่เรื่องถูกผิดเล็กๆน้อยๆ

ศิษย์คิดว่าอาจารย์แก่ชราจึงเลอะเลือน ศิษย์เสียใจเป็นที่สุด ”



จากนั้นเป็นต้นไป ไม่ว่าขงจื้อจะเดินทางไปยังแห่งหนตำบลใด เอี๋ยนหุยติดตามไม่เคยห่างกาย
จากตำนานเรื่องเล่านี้ ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงเพลงๆหนึ่งของอิวเค่อหลี่หลิน(นักร้องดูโอของไต้หวัน)

ที่ร้องว่า “ หากสูญเสียเธอไป ต่อให้เอาชนะทั้งโลกได้แล้วจะยังไง ? เช่นกัน

บางครั้งคุณอาจเอาชนะคนอื่นด้วยเหตุผลของคุณ แต่อาจจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไป ”


เรื่องราวต่างๆ แบ่งเป็นหนักเบารีบช้า อย่าเป็นเพราะต้องการเอาชนะ
ให้ได้ แล้วทำให้เสียใจไปตลอดชีวิต เรื่องราวมากมายที่ไม่ควรทะเลาะกัน
ถอยหนึ่งก้าวทะเลกว้างฟ้างาม
ทะเลาะกับลูกค้า ต่อให้ชนะ ก็แพ้อยู่ดี ( วันที่ส่งตัวอย่างผลิตภัณฑ์ใหม่ คุณก็จะรู้สึก)
ทะเลาะกับเถ้าแก่ ต่อให้ชนะ ก็แพ้อยู่ดี ( วันที่ตรวจผลงานปลายปีมาถึง คุณก็จะรู้สึก)
ทะเลาะกับภรรยา ต่อให้ชนะ ก็แพ้อยู่ดี ( เธอไม่สนใจคุณ คุณก็หากับข้าวกินเองละกัน)
ทะเลาะกับเพื่อน ต่อให้ชนะ ก็แพ้อยู่ดี ( เคลียร์ไม่ได้ คุณอาจจะเสียเพื่อนไปเลย)
ใบชา เกิดสีสวยและกลิ่นหอมน่าลิ้มลองได้ ก็เพราะโดนน้ำร้อนลวก
ชีวิตของคนเราก็เช่นเดียวกัน เพราะเผชิญกับอุปสรรคครั้งแล้วครั้งเล่า
จึงเหลือไว้ซึ่งเรื่องราวเป็นตำนานให้ได้เล่าขานน่าตามติด

>ผู้ที่รู้สำนึกคุณอยู่เสมอ จึงเป็นผู้ที่มีวาสนามากที่สุด<

ขอบคุณความทุกข์

เคยทำงานสบายอยู่ในร่ม
ชนนิยมมีหน้าชะตาเด่น
ทั้งรูปร่างอ้วนพีดีตามเกณฑ์
การกีฬาไม่เล่น กลัวเป็นลม

ทำงานเบาเงินดีมีความสุข
ไม่มีทุกข์ภัยร้ายให้ขื่นขม
จึงเกิดความลำพองคะนองตน
รวยคงทนต่อไป จนไม่เป็น

กร๊าฟชีวิตขีดเส้นเผ่นลงขึ้น
เมฆทะมึนตั้งเค้าให้เราเห็น
ระวังหนาหน้าดำจะลำเค็ญ
เกิดทุกข์เข็ญวันหน้ามิช้านาน

ต้องตกทุกข์ได้ยากลำบากยิ่ง
มิทนนิ่งรีรอเข้าต่อต้าน
สู้ทุกอย่างขวางหน้าที่มาพาน
ทรมานเพียงใดไม่บ่นเลย

ผลพลอยได้ร่างกายเริ่มผ่ายผอม
สิ่งแวดล้อมแสนดี ที่เปิดเผย
ทั้งเบาหวาน,ไขมัน,ความดันเอย
ที่คุ้นเคย หายไป หาไม่เจอ

ขอขอบคุณความทุกข์ที่รุกฆาต
ดั่งช่วยกวาดโรคภัยมิให้เผยอ
ไม่มีโรคเป็นลาภทราบนะเออ
ถ้ายังเผลอสุขสบาย คงตายแล้ว

“เปา บุ้นจิ้น”

หินก้อนนั้น

พื้นผิวไม่เรียบราบฉาบไม่สวย
จะต้องช่วยขัดถูให้ดูได้
ไปพบหินก้อนหนึ่งน่าพึงใจ
เอามาใช้ขัดถูจึ่งดูดี

อยู่ดี ดีก้อนหินหายหาไม่พบ
หลายตลบทบทวนอย่างถ้วนถี่
ใครเอาไปไหนหนอขอบอกที
จะทาสีอีกครั้งเพื่อสั่งลา

เดินหงุดหงิดงุ่นง่านไปพาลเพื่อน
"พี่ลืมเลือนทิ้งไว้ที่ไหนหนา?
หินน้อยน้อยก้อนหนึงพึ่งใช้มา"
เขาตอบว่า"ดึกถิ่มแล้ว แถวกำแพง.."

วิ่งหน้าเหรอ เจอแล้วดั่งแก้วใส
มันต้องใช้อีกหน่อยตรงรอยแต่ง
ใช้เวลาขัดถูอยู่แรงแรง
เพราะแข็งแกร่งดีจังหวังเสร็จงาน

เจ้าเป็นเพียงก้อนหินที่ข้าหวง
อยู่ในช่วงต้องใช้ไม่ฟุ้งซ่าน
เจ้ามีค่าล้นเหลือเมื่อพบพาน
จิตเบิกบานเพราะก้อนหิน แสนยินดี

"เปา บุ้นจิ้น"

ดึกถิ่ม คือขว้างทิ้ง ภาษาอิสานบ้านเฮา เน้อ

ลุงเปาสบายดีตามอัตตภาพ
บ้างเรียบราบบ้างขรุขระมานะสู้
ชีวิตต้องดิ้นรนบนเขื่อนคู
ยังไม่รู้กำหนดวันหมดเวร

เข้าวัดเกาะเสาะหาแก้วตาพี่
วันไหนมีข่าวสารผ่านมาเห็น
หัวใจพี่มันพองดั่งกลองเพล
เพราะเนื้อเย็นคือยา รักษาใจ

"เปา บุ้นจิ้น"

คิดถึงป๊ะป๋า แต่ว่าตอนนี้เข้าห้องแชตไม่ได้ ป๊ะป๋าบายดีป่าวงับ.....

โพสต์ต้นฉบับโดยคุณ Lucky

คิดถึงป๊ะป๋า แต่ว่าตอนนี้เข้าห้องแชตไม่ได้ ป๊ะป๋าบายดีป่าวงับ.....

คิดถึงเหมือนกันรุย..
ปะป๊า สำบายดี
ที่ไม่ต้องวิ่งไล่งับ

หนี้ค้างชำระ

เพิ่งรับพรตรุษจีน ไปแหม็บ แหม็บ
เสียงประทัดตับแลบ แสบแก้วหู
"ซินเจียยู่อี่" ดีจัง เมื่อฟังดู
"เป็นหนี้ ต้องใช้" รู้ แต่ตรู เซ็ง

ให้ทำงานเงินเดือน เหมือนเยอะแยะ
ยังเจ๊าะแจ๊ะ พูดจา ว่าเจ๋งเป้ง
หักเงินเดือน ยับยิบ ชิบ..เส็งเคร็ง
พูดล้งเล้ง เล่นลิ้น ดิ้น,ลวดลาย

เออ หมดหนี้ หมดสิน สิ้นกันแล้ว
ที่มันแห้ว เหลือไว้ ดันไม่จ่าย
น่าอดสู เหลือล้น ทนดูดาย
ยังไม่ตาย จากกัน คงเกื้อกูล

แต่หนี้รักปักอก พี่บกพร่อง
ดั่งลอยล่องหลบหนี เป็นหนี้สูญ
ทั้งดอกต้น ทนนิ่ง ยิ่งพอกพูน
ปล่อยให้เจ้า อาดูร ดั่งใจดำ

ขอให้เจ้า จงกรอก ทั้งดอกต้น
แม้มากล้นเพียงใด เอาให้หนำ
จะชดใช้ให้หมด เพื่อลดกรรม
ที่กระทำแก่เจ้า ให้เท่าทัน

ขอตั้งจิต อธิษฐาน บนบานให้
ผู้ยิ่งใหญ่แห่งบวง สรวงสวรรค์
จะไม่ตาย ถ้ายังมี หนี้เจ้านั้น
ขอผลัดวัน อาวรณ์ ก่อนสิ้นใจ

"เปา บุ้นจิ้น"

ไม่ห่วงหา หรือไร คนไกลถิ่น
รักสูญสิ้น หรือไร ให้หม่นหมอง
หรือเธอมี รักใหม่ ไว้ครอบครอง
จึงไม่มอง เหลียวกลับ .ลับตาไป

จะให้คอย.คอย.คอย.คอยนานไหม
อีกเมื่อไหร่ จะหวลกลับ รับขวัญให้
คน-คนนี้ ยังคอยชื่น รื่นฤทัย
จำได้ไหม ให้ใครคอย .น้อยใจจัง

ผู้หญิงดินๆ

[

น่าเห็นใจเจ้าจังนั่งเพ้อบ่น
เพราะเหลือทนจนใจไร้ความหวัง
คอยลมลม แล้งแล้ง ดั่งแกล้งชัง
แม้ฟ้าบังยังไกลกว่าใจชาย

เพราะตัวพี่ไม่มีอนาคต
มันมืดหมดหนทางลางแพ้พ่าย
ดั่งพายเรือติดหล่มจมผืนทราย
จนใจกายเหนื่อยล้าแทบบ้าบอ

ถ้าจะให้คำตอบ พี่บอบช้ำ
ตกระกำลำบากไม่อยากจ้อ
จะดิ้นรนต่อไปให้พ้นคอ
ขึ้นจากบ่อเมื่อไหร่ได้เจอกัน

จึงไม่กล้าบอกน้องให้รอหน่อย
เพราะมันบ่อยเบือนบิดหมดสิทธิ์ฝัน
แม้บุญพี่มีจริงได้เทียมทัน
คงถึงวันสองเรา ที่เฝ้าคอย

"เปาบุ้นจิ้น"