สบายๆสไตล์ลุงเปา.....

อะจ๊ากกกกกกก

อุ้ยวี๊ดว้ายตายละวาเจ้าข้าเอ๋ย
ฟังคำเอ่ยเล่นเอาเราผวา
อุ๊..แม่เจ้าลุงเปาเขาจำนรรจา
หน้าแทบชาผว้าผวง"จงเฝ้าคอย"

อ้าปากค้างตกกะใจในหัวอก
หวั่นวิตกกลัวเจอดีเดี่ยวมีจ๋อย
"เรา"นั่นใครกันหนอทีรอคอย
เดี๋ยวจะพลอยถูกตามล่าตามหาตัว

สาวเหลือน้อยอย่างเกิดแก่คงแย่ย้ำ
ถูกกระหน่ำด้วยทุเรียนจนเวียนหัว
มันหวาดเสียวนะลุงเปาเรื่องเข้าตัว
บอกตรง ตรง ว่า กลั้ว กลัว หนามทุเรียน

ลุงเปาจ๋า กลอนลุงเปายังหวานน้ำตาลอายแต่ไม่ฮา เลยอะ *-*

เป็นกำลังใจให้ทั่นยายน้องฟิล์มค่ะ สู้ๆค่ะ

โพสต์ต้นฉบับโดยคุณ เกิดแก่

อะจ๊ากกกกกกก

อุ้ยวี๊ดว้ายตายละวาเจ้าข้าเอ๋ย
ฟังคำเอ่ยเล่นเอาเราผวา
อุ๊..แม่เจ้าลุงเปาเขาจำนรรจา
หน้าแทบชาผว้าผวง"จงเฝ้าคอย"

อ้าปากค้างตกกะใจในหัวอก
หวั่นวิตกกลัวเจอดีเดี่ยวมีจ๋อย
"เรา"นั่นใครกันหนอทีรอคอย
เดี๋ยวจะพลอยถูกตามล่าตามหาตัว

สาวเหลือน้อยอย่างเกิดแก่คงแย่ย้ำ
ถูกกระหน่ำด้วยทุเรียนจนเวียนหัว
มันหวาดเสียวนะลุงเปาเรื่องเข้าตัว
บอกตรง ตรง ว่า กลั้ว กลัว หนามทุเรียน

ลุงเปาจ๋า กลอนลุงเปายังหวานน้ำตาลอายแต่ไม่ฮา เลยอะ *-*

โยนก้อนหินถามทางปลายคางล่อ
ไปถูกตอใต้ตมคมถูกเจี๋ยน
ถูกหมัดสวนกลับมาแทบอาเจียน
จนวิงเวียนตาลายน่าอายจัง

ก็ไสตล์ลุงเปาเขาชอบหยอก
จึงถูกศอกซัดหน้าแงจนแถถั่ง
ชอบทึกทักทุ่มเทไม่เลลัง
วิมานพังกลางอากาศอนาจใจ

เขามาทักมาทายให้คลายเหงา
แต่ลุงเปาคิดมากจึงปากไพร่
เกิดแก่เอ๋ยขฮโทษโปรดอภัย
คนทางไกล”ขอลาก่อน”ไม่ย้อนมา

ลพบุรีไม่มีหนามทุเรียนหรอก
มีแต่ดอกทานตะวันนั่นแหละหนา
ไม่ต้องกลัวคำหวานนะกานดา
ไม่เมตตาช่างเถิดขอเปิดเปิง


ลุงเปา จ้า

พระจันทร์เหงา

มองพระจันทร์วันเพ็ญเด่นกลางหาว
สุกสกาวพราวพร่างสว่างใส
ดาวดวงน้อยลอยเคลื่อนดั่งเพื่อนใจ
แต่คนไกลไร้เงาเจ้ากานดา

พระจันทร์สวยเหลือเกินดั่งเชิญให้
สุขฤทัยในคืนทั่วผืนหล้า
คิดถึงเจ้าเนื่อนวลจึ่งครวญมา
เจ้าขวัญตามีสุข ทุกข์ฉันใด?

พระจันทร์สวยอย่างนี้หากมีน้อง
ร่วมประคองควงคู่อยู่เคียงใกล้
คงอบอุ่นซาบซ่านผ่านทรวงใน
สุขฤทัยเราสองมิต้องตรม

แต่คืนนี้พี่ห่างต่างขอบฟ้า
กลั้นน้ำตาสะอื้นอย่างขื่นขม
อยากปลอบขวัญจันทร์สวยช่วยเชยชม
ต้องระทมเดียวดายอยู่ปลายทาง

จันทร์เจ้าเอ๋ยเคยเหงาหรือเปล่าหนา?
หรือเพียงข้าที่เหงาจนเช้าสาง
หรือเนื้อกลอยหงอยเหงาด้วยเงาจาง
ยืนอยู่กลางแสงจันทร์อย่างหวั่นใจ

ฝากพระจันทร์นั้นหนาช่วยมาบอก
ไม่ลืมหรอกสัญญาอย่าไปไหน
คอยอีกนิดเถิดหนาอย่าแอมไอ
คนทางไกลจะกลับมาคืนฟ้างาม

“เปาบุ้นจื้น”

รักกันอยู่ขอบฟ้า เขาเขียว
เหมือนอยู่หอแห่งเดียว ร่วมห้อง
ชังกันบ่แลเหลียว ตาต่อ กันนา
เหมือนขอบฟ้ามาป้อง ป่าไม้มาบัง

โคลงบทนี้จริงแท้แน่จริงหนอ
แม้อยู่หอร่วมห้องดั่งต้องขัง
ไม่มองหน้าชานิ่งอย่างชิงชัง
จะลุกนั่งดั่งตนอยู่คนเดียว

ทัศนคติทิฎฐิแปลก
รสนิยมแตกแยกดั่งแขกเขี้ยว
ขอต่างคนต่างอยู่ไม่ปูเกลียว
รอวันเรียวอำลามิอาลัย

ถึงจะแผ่เมตตาว่าชั่งเขา
จงรู้เท่ารู้ทันอย่าหวั่นไหว
ไม่ทำบุญร่วมกันชั่งมันไร
เมื่อรักกันไม่ได้อย่าไปชัง

ร่วมเกิดแก่เจ็บตายทำลายขันธ์
ไม่กี่วันก็ไกลอย่าไปหวัง
ทนทู่ซี้ต่อไปไม่อีนัง
ดุจป่าไม้มาบังหันหลังเมิน

"เปาบุ้นจิ้น"

ลมหนาว

ลมหนาวเริ่มผ่านมาอุราหม่น
ต้องผจญปัญหาเข้ามาสู่
ต่างสับสนวุ่นวายคล้ายปลาปู
ไม่เป็นผู้กระทำต้องจำทน

เพราะลงเรือเดียวกันต้องดันด้วย
ดั่งถูกหวยร่างแหตั้งแต่ต้น
ครั้นจะเอาตัวรอดปลอดเพียงตน
ประหนึ่งคนทิ้งกันให้บรรลัย

จะปล่อยให้เขาสู้ไม่อยู่ข้าง
คงอ้างว้างห่างเพื่อนมาเยือนไข้
ต้องทนสู้อยู่เดียวอย่างเปลี่ยวใจ
จะมีใครไหนแลชะแง้มอง

จำทนสู้ต่อไปให้มันผ่อน
ดั่งคลายร้อนอ่อนลงคงเห็นช่อง
ต้องผ่านไปให้ถึงซึ่งสิ่งปอง
ช่วยประคองกันไปสู่ปลายทาง

เมื่อลมหนาวผ่านมานภาแจ้ง
ความแห้งแล้งรุกรานสู่ลานกว้าง
ปัญหาที่เหลืออยู่คงรู้จาง
ขอปล่อยวางการงานไม่นานเนาว์

เปาบุ้นจิ้น

สู้ สู้ สู้ อยู่กลางทะเลทราย ลุยงานแล้วอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
เมื่อชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป(เพื่ออะไร..หลายเหตุผล)

โพสต์ต้นฉบับโดยคุณ เกิดแก่

สู้ สู้ สู้ อยู่กลางทะเลทราย ลุยงานแล้วอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
เมื่อชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป(เพื่ออะไร..หลายเหตุผล)

ขอบใจเกิดแก่มากเลยจ้า ที่เข้ามาเยี่ยมเยียนลุงเปา
ใช่แล้ว ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป
มันก็มีเหตุผลของแต่ละคนอ่ะนะ
บนเส้นทางชีวิตที่ไม่เหมือนกัน
บางครั้ง มันก็เป็นไฟท์บังคับที่หลบเลี่ยงไม่ได้
ก็ต้องผจญเวร ผจญกรรมกันต่อไป
คิดว่าสักวันมันคงถึงวันหมดสิ้น
แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันนั้น
ไม่มีเวลาแม้แต่จะดูแลสุขภาพ
เพียงให้มีกำลังสู้งานไปให้ได้ ก็พอใจแล้ว
ปลุกปลอบใจตัวเองด้วยคำว่า
"เอาว่ะ" บางครั้งก็ "ชั่งแม่ง.."ซะมั่ง
สรุปแล้ว ยังทนต่อไปได้อีก
โชคดี ที่ไม่มีโรค ภัย ไข้เจ็บ เบียดเบียน
ไม่ตายคงได้เจอกัน เนาะ
ลุงเปา

อ้างว้าง กลางฝูงชน

เหล่าฝูงชนหลั่งไหลในเมืองหลวง
ไม่เคยง่วงหงอยเหงาเขาไปไหน?
ทุกวันคืนดื่นดึก ระทึกใด
มิรู้ใครเป็นใคร เทศ ไทยปน

หมู่ฝูงชนมากมายที่กรายใกล้
ต่างคลาไคลไปตามความเข้ม ข้น
แต่มิเคยรู้จักเลยสักคน
มิยินยลชนไหล่ไป่แลมอง

เดินคนเดียวเที่ยวไปในโลกกว้าง
คนเคียงข้างห่างหายมลายล่อง
แม้ผู้คนมากมายมิหมายปอง
เข้าทำนอง "อ้างว้าง กลางฝูงชน"

"เปาบุ้นจิ้น"

สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๕

สวัสดีปีใหม่ไทยบรรจบ
วาระครบรอบปีศรีสมัย
ขออำนาจคุณพระรัตนตรัย
อำนวยชัยบรรดาลประทานพร

ให้มั่งมีสมบัติพัสถาน
สำเร็จงานรุ่งเรืองประภัสสร
พูนและเพิ่มเติมค่าฐานันดร
เกียรติกำจรยืนนานกาลเวลา

ปราศจากเพทภัยสิ้นไร้โรค
ประสบโชคคืนวันสุขหรรษา
(คำอวยพรอ่อนหวานผ่านขอบฟ้า
ด้วยเมตตาคนไกล จากใจเอยฯ)

ลุงเปาได้รับคำอวยพรปีใหม่๒๕๕๕
จากกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง จากมือถือ ด้วยความขอบคุณอย่างลึกซึ้ง ขณะที่กำลังทำงานอยู่กลางทะเลทรายท่ามกลางอากาศที่ยังร้อนๆอยู่ ยังไม่หนาวเลย ส่วนในวงเล็บนั้น ลุงเปาเขียนเพิ่มเติมให้เต็มบทเอง ปีใหม่ที่โน่นไม่มีอะไรให้ตื่นเต้น เพราะไม่ใช่ปีใหม่ของเขา เราเป็นเพียงชนส่วนน้อย และต้องทำมาหากิน จึงไม่มีเวลาหยุดหรือเฉลิมฉลองอะไร เพียงแต่ได้รับคำอวยพร จากเพื่อนๆน้องๆลูกๆหลานๆจากเวบที่ลุงเปาเข้าไปเยี่ยมเยียน และจากเมล์ จากเฟซบุ๊คบ้างอย่างมากมาย จนรู้สึกตื้นตันใจในความดีมีน้ำใจของญาติพี่น้องลูกหลานอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ตัวเองแทบไม่มีเวลาได้ส่งคำอวยพรให้ใคร นอกจากโทร มาขอบคุณและอวยพรกันตรงๆเลย
ขอให้เพื่อนๆกัลยาณมิตร และแฟนคลับของลุงเปา มีความสุข สดชื่น สมหวัง คิดสิ่งใดให้สมความปรารถนา อย่าได้มีโรคาพยาธิ อุบัติเหตุอันตรายใดๆมาเบียดเบียนตลอดปี และตลอดไปโดยทั่วกันเทอญฯ

ลุงเปา