รู้จักรู้จิตรู้ใจรู้แจ้ง

ยิ่งออกห่าง...ยิ่งใกล้...ยิ่งเห็นรอบ
ค้นคำตอบ...ใฝ่หา...ยิ่งคอยหลง
หาให้ไกล...ออกไป...แล้วยิ่งงง
ห่วงพะวง...ลืมตัว...ค้นภายใน

อัตตาตน...เกิดขึ้น...รู้สึกไหม
หัดรู้ใจ...ให้ทัน...ไม่สับสน...
ยังมีห่วง...ยึดติด...คิดกังวล
เพียรให้พ้น...กรงขัง...ความเป็นไป

เข้าทายทัก...เพราะรู้จัก...มักเคยคุ้น
เป็นผลบุญ...กรรมทำมา...เข้าสั่งสอน
สิ่งใดเกิด...ตั้งไม่นาน...กาลดับรอน
เป็นวงจร...เช่นนี้แล...ธรรมดา...

ขอทุกท่าน...แข็งแรง...ทั้งกายใจ
กุศลใคร...ใครทำ...ใครก็ได้
ทำไม่ดี...ก็รับ...ผลกันไป
ทำยังไง...ก็นั่นล่ะ...ทำธรรมทำ

จริงสิจริง...มันจริง...จริงแล้วหนอ
จริงให้พอ...พอแล้ว...ไม่ต้องหนี
จริงเท่านี้...เพียงพอ...เท่าที่มี
จริงอย่างนี้...พอใจ...เท่าที่เป็น

สิ่งสงสัย...อันเป็นธรรม...เป็นเช่นนั้น
เรียนรู้มัน...ไม่ระแวง...ติดสงสัย
ธรรมชาติ...เป็นเช่นนั้น...อย่าติดใจ
เรียนรู้ไป...ความเป็นจริง...เช่นนั้นเอง

รู้อะไร...จากคนอื่น...เขาเป็นครู
เราล่ะรู้...อะไรได้...จากเราไหม
เราเป็นไง...ไตร่ตรองตน...จากกลางใจ
ให้อภัย...ปล่อยให้ไป...สบายดี

อยากให้เขา...ได้ดี...เราดีไหม
เราเป็นไง...เข้าใจ...เขาแค่ไหน
ทำอะไร...พอดี...ได้เพียงไร
เบียดเบียนไป...ใครเล่า...เราโดนเอง

เป็นทุกข์เอง...คนเดียว...อยู่อย่างนี้
ก็ยังดี...กว่าไป...ฉุดข้องเขา
เอาเขามา...ร่วมทุกข์...เห็นแก่เรา
เพราะโง่เขลา...เพิ่มทุกข์...ด้วยไม่พอ

สร้างสิ่งดี...มีคุณ...ประโยชน์หลาย
ได้ผ่อนคลาย...เป็นกลาง...จิตสดใส
เรียนรู้ตน...ฝึกให้...รู้อภัย
รู้เข้าใจ...เป็นไป...ธรรมดา