รู้จักรู้จิตรู้ใจรู้แจ้ง

ใครเป็นไง...เขาเป็น...เช่นของเขา
ส่วนเป็นเรา...เข้าใจ...ในเหตุผล
ความเป็นมา...ฝังลึก...ในตัวตน
ฝึกอดทน...สลัด...ขจัดไป

ต่างก็เป็นเช่นนั้นทุกท่านหนอ
ล้วนต่างแม่ต่างพ่อต่างเหตุผล
แต่ท้ายสุดจุดจบชีวิตคน
แม้นดิ้นรนไม่พ้นดับกลับสู่ดิน

ดินดีนั้น...พืชอุดม...แผ่ไพศาล
ดินกันดาร...พืชล้มตาย...โดนเผาผลาญ
เราเพียงดิน...เกิดมารู้...เพื่อพบพาน
ในวันวาน...กาลดับรอน...จรจากกัน

ดูฉากหนัง...จำความ...ร่วมรู้สึก
ความคิดนึก...โลดแล่น...มีความหมาย
ปล่อยสีสัน...เตลิด...ไปมากมาย
ทุกข์สุขหลาย...คลายออก...บอกเรื่องราว

อยากจะได้...อยากจะเป็น...อยากจะหวัง
พอมันพัง...ก็เป็นทุกข์...ไม่สุขขี
พอมันได้...ก็เป็นสุข...สมฤดี
มีไม่มี...ยังไม่รู้...ดูไม่เป็น...

ยังอยากอยู่...อยากจะมี...แค่โง่เขลา
อยากจะเอา...ให้มีสุข...ทุกข์ไม่เห็น
แต่ทุกอย่าง...ไม่แน่นอน...ทุกข์ลำเค็ญ
เพราะเป็นเช่น...นี้นั่นเอง...ธรรมดา

รู้แล้วทำ...อย่างที่รู้...ได้แค่ไหน
เพียรฝึกใจ...ให้รู้ทัน...ไม่สับสน
หากเผลอใจ...ขาดสติ...คิดกังวล
คงไม่พ้น...วงเวียนทุกข์...แค่นั้นเอง

อันความคิด...มีมากมาย...ตั้งหลายหลาก
เป็นเหมือนกาก...เกาะติดอยู่...ดูมากหลาย
สร้างเรื่องราว...ออกมากอง...ตั้งมากมาย
ตอนสุดท้าย...คิดมลาย...หายไปพลัน

ไม่มีเด่น...ไม่มีด้อย...เท่าเสมอ
แต่ใจเบลอ...ไปตีค่า...เพิ่มสีสัน
อย่างนั้นเป็น...อย่างนี้คือ...ไม่เท่ากัน
เป็นอย่างนั้น...มันก็เลย...ปรุงแต่งเติม

อันความสุข...ความดี...สิ่งเจริญ
อย่าให้เกิน...ไม่เห็น...เป็นหลงไหล
อันความทุกข์...ย่อมมี...เช่นนั้นไป
อย่าให้ใจ...จมแช่...ผ่านปล่อยเลย

พรุ่งนี้ตาย...จบจาก...พรากกายนี้
เหลือความดี...ไม่ดี...เท่านี้เอ๋ย
อโหสิ...ยินดี...ความลงเอย
พบเฉลย...เป็นไป...เท่านี้เอง