พระคุณแม่...ฤาเทียบได้

ภาพนี้นำมาจาก facebook โพสต์โดยพระคุณเจ้าNitipat Nitinandho

"เป็นภาพของคุณแม่ชาวใต้หวัน ซึ่งในวินาทีสุดท้ายของชีวิตยังให้นมแก่บุตรของเธอ"

พระคุณแม่สุดจะเปรียบมาเทียบได้....
แม้จะใกล้ชีวินต้องสิ้นสูญ
ยังเผื่อแผ่ให้ลูกน้อยผู้คอยคุณ....
ได้เจือจุนหยาดสุดท้ายสายน้ำนม
แม้เด็กน้อยเจ้าไม่รู้อยู่เดียงสา....
โตขึ้นมาได้เห็นภาพซึมซาบสม
คงต้องหลั่งน้ำตาเจ้าเศร้าระทม....
น่าเชยชมหัวใจแม่แน่แท้เทียว

แม่หมาขี้เลื้อนเปรียนคนใจดำ

เรื่องมีอยู่ว่า..

>พี่ชิตแกเป็นคนใจดำครับ ชอบยิงนกตกปลาไปเรื่อย แต่ที่หนักก็คงเป็นเนื้อหมา
> แกกินแหลกครับแต่ แม่แกบอกมันบาปนะลูก......(ไม่สนโว้ย)
>
> เมื่อราว 15 ปีก่อน มีเหตุการณ์ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป ครั้งนั้นมีหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งครับมันมักวิ่งไปหาของกิน
> แถวๆบ้านแกบ่อย
> เพราะบ้านแกติดตลาด พี่แกกินหมาอยู่บ่อยๆแต่ กรณีหมาขี้เรื้อนแกบอก ' กินไม่ ลงว่ะ '
> แกทำอย่างเดียวคือไล่ฆ่า แต่มันรอดได้ทุกครั้ง (สงสัยมีของ) มันไปหาของกินบางทีก็ได้บางทีก็ไม่ได้
>
> คราวนั้นเนื้อแห้งที่แกตากไว้หายไป
> พอมองไปก็เห็นแม่หมาขี้เรื้อนวิ่งหลุนๆไป
> แกเดือดทันทีครับวิ่งตามไป
>
> คราวนี้ทันครับเพราะหมาขี้เรื้อนวิ่งช้ามาก
> แกทุบไปทีเดียวหมานั่นล้มลงชักทันที (แกบอกว่าหากตีตรงจุด แค่ใช้ไม้บรรทัดก็ตาย)
> แกทิ้งไว้ตรงนั้นไม่อยากจับแต่จะทำกินตรงนั้น จึงกลับบ้านไปเตรียมของ
> ( แค้นจัดอยากกินหมาขี้เรื้อน) ให้ผมเฝ้าไว้
>
> ผมก็มัวแต่เก็บตะขบจนลืมดู (ในใจอยากให้มันรีบไปจะได้ไม่ตาย) มันไปจริงครับหายวับไป
>พี่ชิตแกโกรธมากคงอยากเตะผมเต็มแก่ แต่ลุงผมแกเป็นนักเลงใหญ่
>แกก็ต้องวิ่งตามอย่างเดียวพร้อม บ่น ' ทำไมมันไม่ตายวะ '
>
> พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงหมาเห่า
> แกตามทันทีพอไปถึง ภาพที่เห็น ..............................................
>
> หมาขี้เรื้อนกำลังจะตายมันมีลูกที่ต้องเลี้ยง 5 ตัวครับ วัยกำลังหย่านมบางตัวยังกินนมอยู่
> บางตัวก็วิ่งไป คาบเนื้อที่แม่หมาขี้เรื้อนคาบไปฝาก (เห็นกับตา) ที่มันยังไม่ยอมตายเพราะต้องกลับไปให้
> นมลูก แม้น้ำนมแห้งกรัง เอาอาหารไปให้ลูกมัน เรียกลูกๆเพื่อให้นม ให้อาหาร เป็นครั้งสุดท้าย
> แม่หมาพยายามอย่างดี ที่สุด
>
> มันมองผมกับพี่ชิตอย่างขอร้อง ขอให้มัน ให้นมลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย
>
> ไม่อยากเชื่อนั่นคือน้ำตาของหมาขี้เรื้อน มันแค่ต้องการให้นมลูกก่อนตาย
> พี่ชิตไม้หล่นลงกับพื้น เดินเข้าไปดูแม่หมานั่น ในยามนั้นสิ่งที่แกเห็นไม่ใช่หมาขี้เรื้อน
> แต่แกเห็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ที่ทนเจ็บกลับไปหาลูก แกไม่พูดอะไรทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ สายตาอ่อนโยนลง
>
> ลูกหมาตัวหนึ่งวิ่งไปหาแกกระดิกหางให้ แกอุ้มลูกหมาขึ้นพร้อมพูดว่า ' ขอโทษ ' พูดได้แค่นั้นแม่หมาก็
> ตาย เราช่วยกันฝังแม่หมา
>
> แกรับเลี้ยงหมานั่นไว้ ทั้ง 5 ตัวตั้งแต่นั้นแกกลายเป็นคนใจดีไม่ไล่ยิงนกยิงหมายิงแมวอีกแกบอก ' มัน
> อาจมี ลูกรออยู่ก็ใด้ '
>
> เมื่อ 12 สิงหา 2 ปีที่แล้ว แกเอามะลิร้อยเป็นพวงไปให้แม่ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยทำ พูดกับแม่ว่า ' แม่
> ตอนผมอายุ 16 แม่สอนผมยังไงนะสอนอีกหนใด้ไหมครับ '
>
> แม่แกน้ำตาคลอพูดไม่ออก
> ไม่อยากเชื่อฆ่าแม่หมาขี้เรื้อนตายไป 1 ตัว
> กลับทำให้คนใจดำอย่างแกเปลี่ยนไปขนาดนี้
>
> รักแม่

*** ใครหนอ***

เสียงใครหนอหวานแว่วฟังแล้วซึ้ง
ปานประหนึ่งเสียงระฆังดังข้างหู
เสียงลูกจ๊ะ..ลูกจ๋า..น่าเอ็นดู
แว่งดังอยู่เสมอมาน่าชื่นใจ

อ้อมแขนใครกันหนอมาขออุ้ม
มือนุ่มๆใครกันหนามาปลอบให้
อกอุ่นๆแว่วยินเสียงสำเนียงใจ
ตักของใครอ่อนละมุ่นให้หนุนนอน

เสียงลูกจ๊ะ..ลูกจ๋า..เจ้าอย่าดื้อ
เสียงนี้คือ..แม่คนดีที่พร่ำสอน
มีรักหวานจากหัวใจให้เว้าวอน
มีคำพรอำนวยให้...ลูกได้ดี...

อาจจะแก่เกินไปที่จะทำมือกางจนสุดแขนแล้วบอกว่า รักแม่ที่สุดในโลกเลยยยย
แต่ก็ไม่มากเกินไปที่จะบอกรักแม่ทุกวันๆ ใช่มั้ยคะ