หลงเงา

เรื่องของผู้ใหญ่ ถ้าหลงเชื่อคำเชียร์ของบริวารนัก มักจะยุ่ง และคำเชียร์ของบริวารนั้นก็เอาแน่ไม่ได้ ที่เชียร์ด้วยมุ่งร้ายก็มี ที่เชียร์ด้วยหวังดีก็มี แต่ทางที่ดีที่สุดต้องระวังไว้ อย่าลืมว่า เวลาปลูกต้นไม้ เขาใช้เสียมขุดหลุม แต่เสียมเล่มเดียวกันนั่นแหละอาจขุดโค่นต้นไม้ลงก็ได้ ที่พูดนี้ไม่ใช่ให้ระแวง แต่พูดให้ระวัง จะเล่านิทานที่ตายเพราะกองเชียร์ให้ฟัง

มีพญาราชสีห์อยู่ตัวหนึ่ง เป็นใหญ่กว่าบรรดาสัตว์ทุกชนิด เพราะ เป็นสัตว์ที่เก่งกล้าสามารถมาก แล้วก็มีสัตว์ที่เก่งๆ มาเป็ยบริวารหลายชนิดด้วยกัน พญาราชสีห์จับสัตว์อะไรได้มา ก็กินเนื้อเสียเองบ้าง เหลือเผื่อแผ่เลี้ยงดูบริวารบ้าง พวกบริวารก็ได้กินเนื้อแทบทุกชนิดเป็นที่อิ่มหนำสำราญทั่วถึงกัน

ตามธรรมดาความหิวมักจะทำให้คนฉลาด ตรงกัยข้ามความอิ่มมักจะทำให้คนเขลา แล้วคิดอะไรผิดๆ นอกเรื่องนอกราว คราวนั้น พวกบริวารของพญาราชสีห์มีความอิ่มมากไป ครั้นอยู่ว่างๆ ก็คุยกันว่า เราจะหาเนื้ออะไรมากินให้มีรสแปลกๆ ดูบ้าง ครั้นปรึกษากันดูแล้วก็เห็นว่า เนื้อสัตว์ทุกชนิด ราชสีห์ก็จับมาให้กินหมดแล้ว รู้รสแล้วทั้งนั้น ยังเหลืออยู่อย่างเดียวที่อยากจะลองดู คือ เนื้อพญาราชสีห์ มันจะอร่อยแค่ไหน ครั้นแล้วก็ตกลงกันเป็นความลับว่า จะพยายามกินเนื้อราชสีห์ดูสักที

วันหนึ่งเป็นโอกาสเหมาะ สัตว์ที่เป็นบริวารของพญาราชสีห์ก็เข้าไปหานาย ทำมายาเสียอก เสียใจบอกกะพญาราชสีห์ว่า...

"นาย ! ตั้งแต่ไหน แต่ไรมา ในป่าเขาลำเนาไพรแถบนี้ นายก็เป็นใหญ่อยู่แต่ผู้เดียว พวกข้าก็พากันสุขสบายใจตลอดมา" บริวารเริ่มปั่น
"ก็แล้วเดี๋ยวนี้ มีใครโตกว่าข้างั้นรึ ?" พญาราชสีห์ ถามด้วยความสงสัย
"ถูกแล้วครับนาย ถึงเขาไม่โตกว่า ก็เห็นจะเท่ากัน"
"ท่าทางมันเป็นอย่างไร ? ฮึ" ราชสีห์ชักสนใจ
"ท่าทางสง่า ใหญ่โต เหมือนกับนายทุกอย่าง"
"อือ ! มันก็ผิดไปละซิ!"
"ก็นั่นละซินาย ที่จริงแผ่นดินนี้ นายควรจะเป็นใหญ่แต่ผู้เดียว แต่เวลานี้ นายใหญ่อย่างก่อนไม่ได้แล้ว ถ้ำเดียวกันเกิดมีราชสีห์สองตัว !" บริวารยุใหญ่

"มันอยู่ที่ไหนหละ พาข้าไปดูหน้ามันหน่อยสิ ! ข้าจะได้จัดการให้เสร็จเรื่องไปเสียที"

บริวารก็พาพญาราชสีห์ไปตามจุดที่กำหนดไว้คือ ที่ปากบ่อลึกแห่งหนึ่ง ซึ่งมีน้ำใสสะอาดอยู่ลึกลงไปที่ก้นบ่อ แล้วก็บอกพญาราชสีห์ว่า
"ท่านจงมองดูลงไปในนี้ซิ เวลานี้มันและบริวารได้มารออยู่แล้ว"

พญาราชสีห์ไปยืนที่ริมบ่อ ในโอกาสเดียวกัน พวกบริวารกผ้ยืนล้อมเรียงรายรอบปากบ่อนั้นด้วย มันเป็นความจริง เมื่อพญาราชสีห์ มองลงไปที่ก้นบ่อ ก็เห็นพญาราชสีห์ตัวหนึ่ง ยืนสง่าอยู่ในโน้น มันจ้องมองมาหาพญาราชสีห์ด้วย แล้วก็เห็นบริวารของมันเรียงรายกันรอบเหมือนกัน พญาราชสีห์อ้าปาก เจ้าราชสีห์ตัวนั้นก็อ้าด้วย พญาราชสีห์แยกเขี้ยว ราชสีห์ตัวนั้นก็แยกเขี้ยวด้วย พญาราชสีห์โมโห พวกบริวารเห็นเช่นนั้นก็เชียร์ใหญ่ หนักเข้าพญาราชสีห์ หลงลมปากบริวาร ตัดสินใจจะลองดีกับราชสีห์ตัวนั้นให้เห็นฝีมือเสียบ้าง จึงกระโจนใส่ในทันที ร่างของพญาราชสีห์ก็ดิ่งลงสู่ก้นบ่อดังครืน หานึกไม่ว่าราชสีห์ที่เห็นอยู่ก้นบ่อนั้น ที่แท้คือเงาตัวเอง พวกบริวารใจคด ก็ได้กินเนื้อราชสีห์เป็นที่เอร็ดอร่อยสมดังใจ



นิทานเรื่องนี้ เรียกว่า ราชสีห์หลงเงา คนโบราณท่านพูดไว้ แล้วก็เล่ากันต่อๆมา เป็นเรื่องสอนใจให้รู้ว่า อย่าเชื่อกองเชียร์จนเกินไป ผลที่สุดจะหลงเกลียดชังแม้แต่เงาตัวเอง

http://www.dhammathai.org/dhammastory/story01.php