มนุษย์หนอ...เขาว่าสัตว์ประเสริฐ
ด้วยเพราะเกิดสำนึกตรึกตรองสาส์น
ด้วยรู้ผิด รู้ชอบ ประกอบการณ์
ผิดกับเดรัจฉานสันดานไพร

แต่เมื่อจิตตกต่ำกระทำชั่ว
ช่างน่ากลัวจิตมนุษย์มิหยุดไหล
ประเสริฐแท้ถ้าสร้างทางดีไป
บุญกุศลยิ่งใหญ่ได้ค้ำจุน

แต่บ้างมีความเชื่อเผื่อทางบาป
หวังก้มกราบพุทธาพาเกื้อหนุน
หวังสร้างกรรมทำดีไว้เป็นทุน
เพื่อหวังบุญล้างบาปกำราบมาร

อีกหน้าหนึ่งพึงกระทำกรรมกุศล
อีกหน้าดลยลชั่วทั่วสถาน
แต่สำนึกจมปลักยังดักดาน
หวังผลแห่งศีลทานหารหักเอา

ไอ้ที่ทำกรรมดี....ย่อมดีอยู่
ส่วนที่รู้ "กรรมชั่ว" นั่นช่างเขา
คนละส่วนกันหนอพอขัดเกลา
ให้ใช้จิตสำนึกเข้า...อย่าเหมารวม

กระทำกรรมอันได้ย่อมได้รับ
โปรดสดับตรับฟังอย่าหละหลวม
เรื่องของผลแห่งกรรมมิกำกวม
มิอาจสวมสลับร่างอย่างอาภรณ์.