ไม่ว่าจะนานแค่ไหน
ก็ไม่เคยคลายความคิดถึงเธอได้แม้สักน้อย
จนอยากให้เธอกลืนกินตัวฉันเข้าไว้ในตัวเธอ
เป็นชีวิตเดียวกับชีวิตเธอ
หรือไม่ก็กอดรัดเธอจนเป็นเนื้อเดียวกับฉัน
เพื่อจะได้ไม่มีช่วงช่องว่างใดๆให้เกิดความคิดถึงได้อีก
โลกกว้างใหญ่ ผู้คนมากมายเกินรู้จัก
มีหนทางให้เลือกเดินจนนับไม่ไหว
แต่ใจฉันกลับถูกจองจำไว้ด้วยความปรารถนาแต่เธอ
ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล
โลกนี้และชีวิตนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
แค่มองออกไปนอกหน้าต่างก็พบเห็นคนนับร้อยนับพัน
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ฉันรักเธอ
และไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เธอจะรักหรือไม่
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ที่ฉันต้องทนอยู่กับความปรารถนาที่เผาไหม้ตัวเอง
เช่นเปลวเทียนที่ไหม้ละลายไขของมัน
ทุกวันคืนที่ล่วงผ่าน
ฉันเหมือนคนบ้าที่แสร้งทำเป็นปรกติ
มีชีวิตมันมนอยู่ในสงครามแห่งความสับสน
กล้า กลัว รัก จาก ดี ชั่ว
ดิ้นรนอยู่ในใจที่เงียบเหงาตามลำพัง
โลกดูมืดหมองลงทุกขณะ
เหมือนอยู่ในป่าช้ายามพลบ
สีสันของชีวิตถูกกลืนหายไปในความมืดดำไร้ขอบเขต
วันนี้และพรุ่งนี ถ้ายังมี.....
ฉันไม่รู้ว่าชีวิตจะเดินไปได้อย่างไร
จะเดินไปได้ไกลแค่ไหน
เอื้อมมือมาพยุงฉันหน่อยได้ไหม
ทำท่าทีหลอกฉันก็ยังดี
อย่างน้อยก็ต่อชีวิตให้ฉันได้รักเธอต่อไป...
_____________________________________________________________________
^^ขอเศร้าสักวันได้ไหม เธอคงไม่รู้หรอกน้ำตาที่หลั่งและไหลและพรั่งพรูออกไป มันออกมาจากข้างใน ฉันดีใจที่ ครั้งหนึ่ง หัวใจ....เคย ได้รักเธอ^^