อันอาการเวิ้นเว่อเผลอกำเริบ
ความอิ่มเอิบอ่อนลงปลงไม่ได้
ความคิดถึงมากล้นหม่นดวงใจ
ห้ามไม่ไหวแล้วหนอจึ่งขอวอน
ไม่เห็นหน้าไม่เป็นไรเพราะไกลห่าง
เพียงเห็นบ้างอักษรามาออดอ้อน
เพราะยามกินไม่เคยจะได้นอน
ได้เห็นกลอนกันบ้างก็ยังดี
แต่นี่ต่างเงียบหายเหมือนอายหมอ
ที่เฝ้ารอให้ยันต์มากันผี
วิตามินแห่งใจยกให้ฟรี
ลืมไมตรีที่มอบ...ไม่ชอบเหรอ?
ลุงเปา คนเดิม
ชีวิตของฉันมันสนุกดี มีทุกรสทุกชาด <br />มีพรแสวงเป็นเส้นทาง... <br />มีความสว่างแห่งธรรมะ เป็นเส้นชัย <br />ยังมีหัวใจเป็นปุถุชน ที่ยิ้มสู้อยู่เสมอ.... <br />ขอมีเธอเป็นเพื่อนใจ อยู่เคียงใกล้ทุกวันคืน.... <br />[COLOR=#c00000]มีความฝันในยามตื่น เพื่อพลิกฟื้นสู่ความจริง [/